Flowers

Het was nu al een paar moons geleden dat hij zijn moeder had zien sterven op de journey, maar de jonge Silvervine had nog steeds respect voor haar en haar acties. Elke moon legde hij dan ook bloemen voor haar neer en nu het leafbare was had hij de bloemen kunnen vinden die haar naam droegen. Het liet hem glimlachen en met een blik vol trots en liefde bracht hij het kleine boeketje naar het graf van zijn mam. Het was niet haar echte graf. Haar lichaam was heel ver weg, ze was immers begraven op de journey... Kort zuchtte de jongeman even en legde hij zijn tweekleurige ogen op het graf. Het was simpel. Hij had gewoon wat hout in een cirkel gelegd en had daar elke moon bloemen gelegd, in die cirkel. Vele ervan waren al lang verdord en weg... Silvervine zorgde ervoor dat het graf mooi bleef als eerbetoon aan zijn moeder. En ook nu deed hij dat. Kort keek hij even om nadat hij de vuile planten weg had gehaald... om zich daarna naar het ding te draaien en de plantjes neer te leggen. Kort glimlachtte de grijze tabby even waarna hij zijn ogen sloot en zijn kopje wat neeg. Niemand wist echt dat dit er was. Het was zijn geheim... Zijn ritueel.

-Jaytail + spt

Hij glimlachte even verbitterd naar de bloemen die hij neer had gelegd. Het was goed zo, ja... ”Sinds wanneer.. doe je dit?” klonk er echter plots waardoor de grijze tabby even geschrokken opkeek. Verward en ietwat van zijn stuk gebracht draaide hij zich een kwartslag om en keek hij even recht naar de grote warrior die nu tegenover hem stond. Jaytail was de vader geweest van zijn Snowdrops laatste nestje. Dat betekende dus dat de ander een soort van vader voor zoal hem als zijn sibs was. "Oh... Hallo Jaytail," sprak hij kalm met duidelijke respect en aardigheid. "Oh.. Ik doe dit al een tijdje. Ik vind dat mama het wel verdient," zei hij even zachtjes terwijl hij zijn kop even draaide naar de cirkel van bloemetjes. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. Ja, ze verdiende het zeker en vast. De dood die de wereld haar had gegeven was helemaal niet eerlijk geweest... Dus probeerde de jonge kater daar andere dingen voor te houden in een poging haar herinneringen hoog te houden in zijn bewustzijn.

Silver had veel respect voor katten. Het maakte hem niet veel uit wat ze voor hem betekende, hij had een automatisch iets in zijn hoofd dat hem vertelde dat hij respectvol moest zijn naar alles. Het was een manier van aardigheid die hem ergens gewoon natuurlijk leek te zijn. Even glimlachte hij kort bij het zien van het eerbetoon aan zijn moeder. Een gevoel van geluk en verdriet overspoelde hem kort toen hij nogmaals met zijn neus op de feiten werd gedrukt. Als apprentice en kitten had de jongen nooit een vader gehad... Snowdrop was het enigste ouderfiguur die er voor hem was geweest en dat had hij nooit erg gevonden. Ze had zo haar best gedaan als alleenstaande moeder... Ze verdiende zoveel meer dan alleen paar bloemen... maar het was het enigste dat de zilveren kater kon doen. ”Dat.. Dat verdient ze zeker..” Even keek de kat op, zijn tweekleurige ogen even gericht op de oudere kater. ”Hoe vaak… kom je hier?” hm? Ergens snapte hij niet waarom de bruine tabby zon interesse had in dit. Jaytail was ergens close geweest met de gevlekte poes... Want tja, zijn halfsibs hadden hem als vader. Toch... Ergens leek het een beetje onrespectvol in zijn ogen. "Uhm... Toch wel om de zoveel dagen," sprak hij op een zachte toon terwijl hij even weer naar de bloemen keek. "Ik kuis het dan een beetje op en als ik bloemen kan vinden dan versier ik het een beetje," vervolgde hij rustig. Ja, ze verdiende zeker geen vuil graf.

De ander knikte even langzaam. Hij wist eigenlijk helemaal niet hoe Jaytail hierover dacht en of hij ooit over de dood van zijn moeder was heen gekomen. Silver had het er eerst moelijk mee gehad maar uiteindelijk had hij het lot van zijn ouder weten te accepteren. Ze was al redelijk van leeftijd geweest... Maar ergens had ze het ook verdient haar tijd uit te leven tot de laatste seconde. Het was haar ontnomen. "Je moeder is speciaal," Klonk er waarbij de zilveren tabby even met zijn oren trok, een beetje ongemakkelijk bij hoe de ander het aanbracht. Is... Ze was... Ja, maar is? Even slikte hij moeizaam. "Ze heeft veel dingen gedaan voor de clan- voor mij." Hij knikte even langzaam en even wipte het topje van zijn staart heen en weer. "Veel heeft ze er niet over verteld.." mompelde de kater zachtjes. "Maar ik probeer net als haar te worden, sterk," dat was hetgeen dat ze zeker was, sterk. Verder was ze zacht en warm, een echte moeder. Maar buiten het feit dat ze een moeder was had Silvervine haar nooit gekend.