Dear Sister,

Misschien werd het tijd dat Russetfur verhuisde naar de nursery, maar ze wilde nog niet. Ze wilde überhaupt geen moeder worden, maar dit werd ze wel en dat waren normale consequenties voor haar daden. Dan kwam er nog bij kijken dat de timing ook nog eens belabberd was. Het was leafbare, prooi was enorm schaars. Hoe dom kon een kat wezen? Russetfur kon niet geloven wat ze had gedaan. Een zucht rolde over haar lippen terwijl ze zich voortbewoog door de sneeuw. De bomen voelde groter aan dan normaal en ze had het gevoel alsof elke tak een oog bezat en op haar neerkeek. En elke schaduw die over haar neer streek voelde aan als haar moeder, die waarschijnlijk diep teleurgesteld was. Haar hart zonk dan ook toen ze een zwarte verschijning zag. Maar dat was haar moeder niet, de geur vertelde al snel dat het haar zus, Fawnstep was. Russetfur kwam tot een halt. Eigenlijk wilde ze even geen contact met wie dan ook, maar weglopen zou nu ook een botte actie zijn. Haar keuze was dan ook om te blijven staan en besluiteloos naar haar zus te kijken.

@Fawnstep

Nou, daar stond ze dan, besluiteloos, kijkend naar haar zus, Fawnstep. Toen Fawnstep besloot om aanstalten naar haar toe te maken, besefte Russetfur dat ze eigenlijk wel toe was aan wat quality-time met haar oudere zus. De zwarte kattin, evenbeeld van Innerstar, enkel een stuk slanker en kleiner, stapte op haar af en vroeg haar of alles oké was. Russetfur slaakte een zucht, draaide zich een kwartslag, waarbij haar gezwollen buik ineens een stuk duidelijker was. Het was leafbare en prooi was schaars en toch zag Russetfur er vol uit, dat moest genoeg zeggen. "Ik heb iets heel, heel stoms gedaan, Fawnstep," miauwde ze, waarbij het enorm goed voelde om dit hardop uit te spreken. Als er iemand was die haar niet meteen zou veroordelen, was het Fawnstep wel. De zwarte kattin had genoeg levenservaring.

Heel opvallend was haar bolle buik niet, maar onzichtbaar was deze niet meer. Russetfur wist dat het komen van de kittens ook niet heel lang meer kon duren, aangezien haar ontmoeting met Nevermind al weer een poosje geleden was. Uiteraard was het wel zo, dat als de kittens nú geboren werd, het te vroeg zou zijn. De vraag die Fawnstep stelde bracht de zwarte poes voorzichtig. En het was bekend dat Russetfur geen partner had. De rosse poes slikte en keek beschaamd naar haar poten. "Nevermind," ademde ze zachtjes, bijna onhoorbaar uit, bang voor de oren van het woud. Russetfur zweeg weer, bracht haar blik omhoog en keek in de even blauwe ogen van haar zus. "Ik kwam hem tegen en... en ik weet niet wat me bezielde," miauwde ze, waarbij haar stem trilde.

Natuurlijk was Fawnstep verbaasd. Het was Nevermind waar ze kittens van ging krijgen, een ex-Shadowclan kater wie nu een rogue was én vroeger de partner van haar bloedeigen zusje, haar nest genoot, nota bene, Goldennight. Russetfur verdronk in haar eigen schaamte. Dit was iets wat ze onder normale omstandigheden nooit gedaan zou hebben en toch was het gebeurt. Ja, Nevermind was een goede kater, ooit zelfs een respectabele Shadowclan warrior, uiteraard, met zijn problemen. Russetfur slaakte een zucht. "Ik zat er doorheen en..." ze schudde haar kop. "Ik ben zo hard geneigd mezelf te verantwoorden, dit goed te praten," opnieuw verliet een zucht haar bek en ze besloot niks te zeggen. Waarom zou ze het ook uitleggen. Het was dom, het was verraad en daarmee was het klaar. Fawnstep zei dat het allemaal goed kwam en keek haar recht in de ogen aan. Russetfur's ogen werden glazig, niet wetend of dit haar echte emoties waren of dat dit de zwangerschapshormonen waren. "Wat zou onze moeder wel niet denken." Haar stem was niets meer dan een fluistering toen ze deze woorden uitsprak.

Russetfur glimlachte zwakjes naar Fawnstep toen de zwarte poes haar vertelde dat ze zich niet hoefde te verantwoorden. Verantwoorden had ook helemaal geen zin. Het zou niks veranderen en het zou niks goed kunnen praten. Toen Fawnstep reageerde op haar vraag naar wat Innerstar wel niet zou denken drukte ze haar kaken wat strakker op elkaar en verduisterde haar blik alleen maar. Trots? Meende je dat? Diep teleurgesteld, dat was iets wat Russetfur eerder zou denken. Maar ze reageerde er verder niet op. De volgende woorden zorgde er weer voor dat ze Fawnstep aankeek en langzaam knikte. "Ik ga mijn best doen," murmelde ze. "Ook al wil ik dit allemaal niet... ik wilde überhaupt geen moeder worden," zuchtte ze. Bij de woorden voelde ze beweging in haar buik en opnieuw werden haar ogen nat. "Hou op..." siste ze onder haar adem terwijl ze omlaag keek. Het was duidelijk niet op Fawnstep gericht. Vervolgens streek er een koude bries door haar dikke rode vacht heen en drupte er een traan naar beneden.

Het frustreerde Russetfur enorm. Ze had überhaupt geen moeder willen worden. Ze was niet het type om een moeder te worden. De clan was starclanverdomme helemaal niet geschikt voor een nest kittens. Misschien als Shadowclan een stabiele clan was geweest had Russetfur een nestje groot willen brengen, maar dat was Shadowclan niet. Russetfur siste naar haar buik toen er beweging plaatsvond, waarna er een traan omlaag drupte. Fawnstep kwam nu dichterbij en suste haar, waarna haar zus zei dat ze niet alleen was. "Ik heb niet eens een vader voor ze..." Ze slikte, maar nu hield het niet meer op. Er viel alweer een tweede traan. "En Shadowclan is een ramp," ging ze verder. "Een instabiele leider met een clan vol verraders." En zijzelf was er één van, bedacht ze zich somber. Wat voor een voorbeeld kon ze zijn voor haar kroost?

Voor een moment drong het idee door haar kop om ze af te staan, weg te geven aan Nevermind, of aan twolegs. Maar zo snel als de gedachten bij haar opkwam, verdween deze ook weer. Ze mocht dan geen moeder willen worden, dat zou ze nooit kunnen doen. "Bedankt Fawnstep," miauwde ze op de woorden van haar zus. Ze was niet alleen, ze had haar siblings, voor wat er van hun over was. "Hoe voelt het..?" Vroeg ze vervolgens aan Fawnstep. Waar moest ze zich op voorbereiden? Je hoorde poezen schreeuwen tijdens de bevalling, ze moesten bijten op een stok, dus waar moest Russetfur zich op voorbereiden?

Misschien was het een onmogelijke vraag, want hoe beschreef je pijn? Het antwoord van Fawnstep leek dan ook meer gericht te zijn op het feit dat de medicine cats er alles aan zouden doen dat er zo min mogelijk pijn zou zijn. Russetfur knikte. Ze was niet bang voor de pijn, ze was bang voor de kittens. "Ik kan nog steeds niet geloven dat dit echt is..." murmelde ze, maar ze voelde zich langzaam weer wat rustiger worden. De steun die haar zus haar bood hielp en stelde haar gerust. En toen bedacht ze zich dat van alle kittens die Fawnstep had er ook nog maar vier in leven waren. "Als ze maar gezond zijn," fluisterde ze toen. Als er toch maar iets goed ging.