The best people all have some kind of scar.

De kattin liep over de harde en koude grond, haar zintuigen stonden op scherp. De Elite kattin bevond op het 'Shadowclan' gebeiden. En Brat moest toegeven, uit alle clans verachtte ze 'Shadowclan' het meest. Puur om het feit dat een warrior haar verminkt had, en ook al had hij met zijn leven betaalt. Was Brat nog niet met hun klaar, ze wilde hun een klap uitdelen. Eentje die nooit meer zou genezen, net zoals ze bij haar hadden gedaan. Ze waren allemaal schuldig, stuk voor stuk. De elite poes gromde zachtjes, frustratie was het enige gevoel waarover zij beschikte. Ook een reden waarom ze haarzelf nu hier bevond, ze kon haar gevoel wel uitten op een Shadowclanner. Het zou een win-win situatie voor haar zijn. Maar ze moest eerst een slachtoffer vinden. Brat stond even stil, en liet haar vacht (en daarmee ook haar geur) eens goed in de wind meegaan. Ze moest wel geroken worden vroeg of laat hmm?

{Fawnstep}

Fawnstep zakte stilletjes door haar voorpoten en keek naar het muisje, een aantal vossenlengtes verderop. Het dier scharrelde rond in de sneeuw en was zich van geen kwaad bewust. Waarschijnlijk was het opzoek naar voer, naar een beetje groen wat onder de koude laag sneeuw bedolven lag. Geruisloos sloop de zwarte kattin naar voren, haar blauwe kijkers op haar prooi gericht. Het beestje spitste zijn oortjes en snoof, waarna het wegschoot onder een struik. Op dat moment drong de geur ook haar neus binnen. Ze herkende die geur uit duizenden. BloodClan. Een diepe frons kwam op haar gezicht en ze twijfelde om hulp te halen, maar kwam vervolgens in beweging en ging regelrecht op de geur af. Het duurde dan ook niet lang voordat ze een rosse kattin vond, midden in het territorium. Haar haren rezen overeind terwijl ze haar ogen over de kattin liet gaan. "Jij."

Er kwam een zwarte kat op het toneel, eentje die haar verdacht veel voor kwam. Echter kon Brat niet precies zeggen vanwaar ze de poes kende. Maar de warrior kon dat wel, want zodra haar ogen op haar richtte stonden al haar haren overeind. Gevolgd door een "Jij." . Brat greens en hield haar poot tegen haar borstkas aan. Ze zorgde er expres voor dat haar halsband goed inzicht was. 'Ik,' sprak ze koeltjes. Langzaam bewoog ze vooruit, niet recht op de andere poes af. Maar zo dat ze rondjes om haar liep. 'Jij en ik.' de poes lachte zachtjes; laag en dreigend. 'Alleen.'

Haar hartslag versnelde iets bij het zien van de rosse vacht. Het duurde niet lang voordat het kwartje viel en haar herinneringen haar terug sleurden naar een gebeurtenis vele manen geleden, toen ze was bevallen van haar tweede nest kittens. De kittens waar Thrushdive de vader van was geweest. Het nest waar deze BloodClanner haar tijdens de bevalling lastig had gevallen en twee van haar kinderen zonder enige twijfel van het leven had ontnomen. Voor een moment kon Fawnstep niets anders dan de kattin aanstaren, die het zelf maar al te interessant leek te vinden. Haar ogen gingen naar de halsband, die de ander haar overduidelijk liet zien om haar angst aan te jagen. Fawnstep draaide met de kattin mee toen deze rondjes om haar cirkelde, haar geen moment uit het oog verliezende. "Jij hebt mijn kinderen vermoord, weerloze kittens," sistte ze naar de kattin toen terwijl er iets in haar ogen flikkerde. Woedde van een moeder wiens kinderen veel te jong afgenomen waren.

Je zou denken, dat iemand zoals Brat. Immers ook een moeder, kittens wel met rust zou laten. Maar dat kon niet veder vn de waarheid zijn. Ze had geen zwakke plek voor kittens. Niet voor haar eigen kroost, en al helemaal niet die voor een ander. Het liet de elite kattin allemaal koud. Woede flikkerde in de blauwe ogen van de zwarte poes. Ze had de dood van haar kittens na al die tijd nog niet geaccepteerd. Brat zou ze al lang vergeten zijn. Het was zwak van de poes dat aan de gedachte vast hield. Ze zouden immers nooit meer terug komen. Het was een waste van tijd en energie. De Elite kattin kwam tot stilstand
en zwaaide kalmpjes met haar staart heen en weer. Ze boorde haar ogen in die van de shadowclanner. Toch was er een glimlach op haar gelaat te vinden. Maar het was niet moeilijk te zien dat die niet oprecht was. "Nou nou," begon de poes, haar stem was laag en iets wat bespottend naar andere kattin toe. "Het was jouw schuld dat ik zo ver moest gaan. Als je me gewoon had vertelt wat ik wilde weten, was er niks aan de hand geweest!" Een leugen natuurlijk, ze had die kittens toch vermoord. Wat voor geheimen ook aan haar onthuld werden. Ze probeerden de tafel wel zo te draaien dat de doden kittens de schuld van de zwarte poes was, en niet zo zeer die van haar. Had ze misschien maar in haar kamp moeten blijven, hmm?

Onderwerp: Re: The best people all have some kind of scar.