On the inner side of the aquarium of reality

Zijn ademhaling veranderde, daaraan was te zien dat er weer wat leven in hem leek te komen. Hij had meer dan een dag geslapen. Chawl had op het randje gezeten om nooit meer wakker te worden en in een coma te raken. Alleen dat had zijn bewustzijn nog niet door, die was nog wel een eindje weg. Zijn ademhaling haperde weer een keer en ging toen door. Ook zijn hartslag leek sterker te worden. Zijn voorpoot trilde en lag toen weer stil. Na een tijd begonnen ook zijn oogleden te trillen en rolde er een zucht over zijn lippen. Toen schoten zijn tweegekleurde ogen ineens open, maar zijn omgeving was nog pikzwart. Zijn zicht had even nodig om terug te komen net als het gevoel in zijn ledematen. Langzaam begon hij dingen te onderscheiden, een plank die los zat. Een zuchtje wind die door een kiertje van de schuur waaide en tegen zijn lijf aankwam. Zijn bek was kurkdroog en het voelde alsof hij kapot was. Pijn beleefde hij anders dan andere katten, maar hij merkte wel dat het niet goed was. Hij was niet dood en eigenlijk wist hij niet of hij daar nu zo blij mee moest zijn. Hij had nog niet bewogen en lag nog steeds op zijn zij, maar zijn ogen waren open. Terwijl zijn bewustzijn weer terug kwam, wat was er eigenlijk gebeurd en waar was hij?

[First @Azola
Vervolg op: https://www.warriorcatsnl.com/t37030-eat-not-sleep-repeat ]

_{Ze had alles klaargelegd wat ze nodig had. Ze had een kom gestolen uit een verlaten achtertuin, en hiermee druppels regenwater opgevangen zodat de kater in ieder geval wat te drinken zou hebben als hij wakker zou worden. Ook had ze de wortels van distels opgegraven; dit was nog een flinke klus geweest, immers was het winter en werd de stad bedekt door sneeuw. Maar distels waren gelukkig hardnekkige planten die goed groeiden in slechte omstandigheden, waardoor zij de wortels had kunnen verzamelen. Deze zouden de pijn verminderen en ook desinfecteren als dat nodig zou zijn. Wel had ze haar neus aan één van de prikkelige planten bezeerd. Toen ze teruggekomen was in de koude schuur, was het haar meteen opgevallen dat de kat nog steeds niet wakker was. Haastig had ze zijn ademhaling gecontroleerd, maar die leek er nog wel te zijn. Dus was ze toen maar begonnen met het bereiden van de wortels, door ze te kauwen tot een papje die ze vervolgens op de wond aanbracht. Als het goed inwerkte zou hij over een paar minuten geen last meer moeten hebben van zijn wonden, al dacht Azola niet dat hij sowieso iets kon voelen in de state waar hij nu in zat.

Dus nu was ze aan het wachten, totdat de BloodClanner wakker zou worden. Het duurde langer dan ze gedacht zou hebben en ze kon er niets aan doen maar zorgen begonnen aan haar te knagen. Ze had wel is vaker gehoord over katten die voor eeuwig sliepen, die op het randje waren van de dood maar hier net niet over heen konden komen. Ze hoopte dat het lot dit niet voor de zwarte kater in petto had. Ze zou nog een dag wachten.

Een halve dag verder, en er leek verandering in de situatie te komen. De rogue was kort half in slaap gevallen, maar waakte meteen toen ze een verandering in het ademen van de ander hoorde. Haar oortjes drukten zich angstig in haar nek, immers was ze nog steeds totaal niet zeker van haar zaak. BloodClanners waren gevaarlijk en dat wist ze. Zijn voorpoot bewoog toen, en Azola klapte voor de zekerheid haar nagels uit, die ze diep in de houten vloer drukte. Haar staart zwiepte angstig heen en weer. Plots schoten de ogen van de kat open, tweekleurige ogen zoals ze nog nooit gezien had. Ze drukte zichzelf weg in een donker hoekje, zodat hij haar niet gelijk kon opmerken. Verder.. Gebeurde er toen niets. De kater keek rond, maar bleef liggen. Hij had haar nog niet gezien, daar was ze bijna zeker van. Ze wist niet goed of ze moest bewegen of niet, of dat ze beter zo kon blijven staan. Ze besloot dat het waarschijnlijk erger met haar af zou lopen als de kater plots merkte dat iemand hem vanuit een hoekje aan het aanstaren was, dan dat ze zichzelf zou bekend maken. Dus zette ze een pasje naar voren, haar houding onderdanig doordat ze zichzelf kleiner probeerde te maken dan hem. Wat moeilijk ging, maar het ging hopelijk meer om het idee. Meer dan die ene stap zette ze niet. Ze keek hem niet aan, hield haar ogen op de vloer. In afwachting wat hij zou doen.}

Langzaam kwam ook het beeld van Winterhare terug in een plas bloed. Mijn schuld. Ze was een WindClanner, ze had het verdiend om te sterven, die Clan had ook zijn moeder vermoord. Alleen dat was zij niet geweest, dat was haar deputy Bronzemask geweest. Bronzemask had Howl vermoord, waardoor zijn geweten aan hem begon te knagen. Nee, ze was een WindClanner. Ze verdiende het. Ergens in zijn hart vond hij alleen dat dat niet waar was, dat hij zichzelf was kwijtgeraakt. Een huivering liep over zijn rug en herinnerde hem meteen aan zijn toegetakelde lijf. De wonden waren diep genoeg om hem een scherpe pijn te bezorgen. De ervaring van pijn voor Chawl was altijd een schok, omdat hij dan besefte hoe ver hij was gegaan. Toch merkte hij dat zijn wonden verzorgd leken, dat was vreemd? Toen was er ineens beweging in de schuur. De blik in zijn tweegekleurde ogen ging naar waar er beweging was geweest en ineens zag hij drie muisgrijze katten. Zes paar blauwe ogen keken naar de vloer. Zo snel hij dat zag wist hij dat het niet klopte. Hij schudde zijn kop en keek nogmaals. Nu was het nog maar ééntje, een zwerfkat. Ze rook niet naar Clan, ze rook naar haar omgeving, maar ook wel wat naar andere katten. Argwanend keek hij achter haar, als ze niet altijd alleen was konden er andere katten zijn, maar goed wat wilde hij er tegen doen? Er zat geen kracht meer in zijn poten, zijn bek was kurkdroog en in zijn maag woede een razende honger. Toen zag hij de kom en begon gretig het water uit de kom te likken, voordat hij weer naar Azola keek. “Volgens mij heb ik mijn leven aan jou te danken.” Miauwde hij nog krakerig.

Onderwerp: Re: On the inner side of the aquarium of reality