We're heading towards 'The Final Tragedy'

Met een kalme en koele blik in haar helderblauwe ogen stapte de bruinkleurige point poes verder. Haar gezicht scherp gevormd, haar lichaam slank en ongetekend. Ondanks dat Mazelock een moordenaar was en vele katten van het leven had geroofd had ze zelf weinig tekenen van vechten. Katten beschreven haar zelfs als vredelievend... Want tja, meestal legde ze niet eens een poot op haar slachtoffers. Ze moest toegeven dat ze zelf namelijk niet de beste vechter was. Dan was een das of vos een betere manier om iemand van het leven te nemen, niet? Die hielden ook hun bek dicht mocht iemand erom vragen... En die sneerde de toeschouwers ook. Weinigen zouden ook denken dat iemand hun eigen clan in gevaar zou brengen door een van die roofdieren naar het terrein te lokken. Maar tja, zo zat het nu eenmaal. Even haalde de poes diep adem, waarna ze zichzelf neer plaatste bij de gigantische boom die deel uitmaakte van fourtrees. Voor nu moest ze rust nemen. Ze wist namelijk wel dat ze ouder aan het worden was... En weldra zou ze een allerlaatste kans krijgen. Haar lichaam kon immers niet voor eeuwig vruchtbaar blijven. Raisingsun had haar teleurgesteld met de drie kittens die hij haar had geschonken. Alleen Crimosnpaw leek een beetje veelbelovend. Turtlekit kon niet praten en Golden? Hij was meer zoetsappig dan eender welke baby ze ooit had gezien. Walgelijk gewoon. Een gefrustreerd gezucht ontglipte haar lippen. Een derde keer was vaak raak, niet? Nu enkel de geschikte vader vinden, een sterke man. Want wachten op liefde? Please, wat voor walgelijk sprookje zou dat zijn.

-Tigerclaw

De tom had zijn amberkleurige ogen toe geknepen toen een windvlaag een laagje sneeuw in zijn gezicht blies. Grommend sloeg hij met zijn staart. Verrekte sneeuw toch ook, hij kon niet wachten tot deze verdomme witte kou weer opgerot was van het land. Gaf hem maar herfst of begin lente. Dan was er nog tenminste prooi en was het weer niet te koud of te warm. Precies in balans. Goed voor zijn spieren en zijn kracht. Met deze vrieskou was hij veel te stijf vond hij. Tigerclaw rekte zijn stevige spieren dan ook even wat los en liep toen zijn wandeling af toen de wind was gaan liggen. Elke keer een windvlaag met een hoop sneeuw in je bek was niet fijn. De grote donker gekleurde tabby stapte stevig door, zichzelf en zijn spiermassa warm houdend. Je wist maar nooit als er op eens een vijand de struiken uitvloog, dan wou hij er graag voor op voorbereid zijn. Tigerclaw had zijn oren en neus dan ook op focus, niks zal hem voorbij gaan. Het duurde dan ook niet lang voor de grote Shadowclan warrior doorkreeg dat er een Riverclanner in de buurt was. Met zijn gespierde poten zette hij zijn tempo nog een tandje hoger. De tom was dan vlakbij de Fourtrees, je wist het maar nooit met die vissenkoppen. Straks zouden ze toch rare plannen krijgen om vanuit de vier grote eikenbomen de grens van Shadowclan te overstekken en geen haartje op zijn donkere pels die dat zou laten gebeuren. Eenmaal aangekomen viel zijn vuur gekleurde ogen op een bruine she-cat. Een grom rees uit het diepste van zijn borstkast. Wat moest ze hier zo ver weg van haar geliefde territory?

Het duurde niet lang voordat de wind een nieuwe geur met zich meedroeg. Met een kalme blik keek ze op om al snel een kat te zien die van shadowclan was. Het paste dus precies bij de geur en dus stond de kattin al snel op. Met ene knikje begroette ze hem, maar hij gromde enkel... Hierdoor ontglipte een zucht haar lippen, waarbij ze even haar kopje kantelde. De poes had nog trainingen ondernomen in kat hel, de dark forest, dingen zoals dit maakte haar niet bang. Niks maakte haar echt nog bang, emoties ontglipten haar dan ook snel. Ze kwamen gewoon niet ter ontwikkeling in haar. Een leegte lag in haar hart en zijn, voor moons al. De dag dat ze haar kittens was verloren aan de winter was de dag dat de laatste stukken van haar hart waren opgebrand in een vlammende woede. "Shadowclanner," sprak ze kalm met haar lichtelijke diepe stem. "Ik ben Mazelock... Er is geen reden om vijandig te doen. Ik heb geen enkele interesse in de border of een gevecht," haar houding was kalm, haar ogen koel. En als de kater haar wilde aanvallen, so be it. Haar plan was al lang in actie gezet. Al van het moment dat Chilly haar aan het tegenwerken was. Haar bloed zou de hare worden, zelfs na haar dood.

Tigerclaw was aangekomen bij de Fourtrees en daar kwam hij een Riverclanner tegen. Automatisch had een diepe grom uit zijn keel gerezen en nu stond hij dus hier vijandig naar de ander te staren. Echter leek ze niet onder de indruk wat hem even verrast maakte. Natuurlijk liet hij dat niet door zijn doordringende kille ogen schijnen maar van binnen in vroeg hij zich af waarom ze zo kalm bleef. Normaliteit was een kat hem al snel gepeerd maar zij niet, hmm. Hij vond het apart maar ook erg interessant. De apart bruin gekleurde she-cat stelde zich voor als Mazelock. Haar houding nog steeds kalm, tegenovergestelde van Tiger. Zijn klauwen die te groot waren om in zijn hulzen te kunnen prikte in de sneeuw en met samengeknepen ogen bleef haar strak aankijken. Haar woorden zeiden niks, hij bleef alert. Voor het geval de she-cat toch andere plannen kreeg. “Tigerclaw” Sprak de gespierde tom. Zijn stem diep en zwaar. Voor de één was het beangstig en voor de ander charmant. Het lag allemaal aan de Riverclanner voor hem wat zij er van vond maar hij gokte op het charmante stuk. Hij had nu al door dat deze dame niet snel bang werd. Nog interessanter.