{Blackkit} Higgory, Diggory Dog

Blackkit hief zijn kopje slaperig op toen hij een lik over zijn oortje voelde. Hij verwachtte om zijn moeder te zien, maar was verrast dat hij in de groene ogen van zijn vader keek. Een zacht gesnor steeg op in zijn keel en snel duwde hij zichzelf overeind zodat hij zijn neusje tegen die van zijn vader kon drukken. Even voelde hij de warme staart van zijn vader om hem heen, maar daarna was het weer verdwenen en gaf zijn vader aan dat hij nu echt wel moest gaan jagen. Blackkit trok kort met zijn oortjes, maar klaarde weer op toen zijn vader aangaf dat hij nog wel even zou komen kijken voordat hij straks zou gaan slapen. Blackkit sloot zijn ogen en ademde de vertrouwde geur van zijn vader in toen deze zijn nek boog om zijn neusje kort in Blackkit’s flank te drukken. Na nog één blik vol affectie verdween zijn vader naar buiten en bleef Blackkit met een zachte zucht achter. De bezoekjes van zijn vader zorgden er alleen nog maar meer voor dat hij warrior wilde worden. Maar goed, dat zou nog wel even duren. Hij draaide zijn kopje en scande zijn omgeving. Zijn blik viel op Pepperkit, één van de kittens die de afgelopen tijd behoorlijk ziek was geweest. Blackkit kon zich nog herinneren hoe paniek kort was ontstaan in de nursery toen Loudkit luid was beginnen roepen om zijn moeder. Misschien werd het tijd voor Blackkit dat hij toch even polshoogte ging nemen hoe het met Pepperkit ging. En dus stond hij op en liep in haar richting, haar kort in zich opnemend. Ze zag er al beter uit dan de afgelopen dagen, maar ze leek nog niet helemaal beter te zijn. “Hallo, Pepperkit,” begroette hij haar en gaf haar een knikje. “Hoe gaat het nu met je? Ik hoorde dat je flink ziek bent geweest.” Met een sympathieke blik op haar ging hij zitten, wachtend op haar antwoord.

Blackkit kon het niet laten om even te grinniken toen Pepperkit aangaf dat het goed ging. Hij had verhalen gehoord over het feit dat ze van WindClan afkomstig was, maar als je het hem vroeg, had ze al echt de attitude van een ShadowClanner. “Gesproken als een ware ShadowClanner,” zei hij dan ook grappend tegen haar. Hij kon anderen heel goed aanvoelen, maar hij durfde te wedden dat zelfs een behoorlijke speelse kitten als Loudkit nu wel in de gaten had gehad dat het eigenlijk nog niet zo goed ging met Pepperkit. Goed genoeg om te laten gaan uit de medicine cat’s den, maar niet goed genoeg om al behoorlijk veel inspanningen te gaan doen. En dus drukte hij zijn flank tegen de hare aan, zijn kopje dichter naar haar buigend zodat hij zacht tegen haar kon spreken zonder dat iemand het zou horen. Misschien zou ze zich slecht voelen als ze te veel zwakte toonde tegenover hem, maar voor Blackkit was dit geen zwakte tonen. Nee, ze zou haar grenzen aangeven en daar was veel moed voor nodig. “Maar je hoeft je niet groot te houden voor mij hoor, Pepperkit,” sprak hij op een rustige toon. “Je moet het rustig aandoen en je lichaam de rust gunnen die het nodig heeft. Geen enkele kitten of queen zal je daar raar op aan kijken.” Hij grinnikte. “En als ze dat wel doen, kom je maar naar mij. De grote boze Blackkit zal ze dan wel even wegjagen.” Hij was geen agressieve kat en zocht nooit ruzie, maar hij kon wel assertief zijn als de situatie dat vereiste. En dus zou hij zijn belofte waarschijnlijk ook wel houden mocht Pepperkit omwille van deze reden een vervelende ervaring met iemand anders hebben.

Blackkit bewoog maar een klein beetje naar achteren toen Pepperkit hem een zetje gaf met haar neusje. Ondanks dat de kitten lichtelijk ouder was dan hem had ze niet genoeg kracht in haar lichaam om hem daadwerkelijk uit evenwicht te brengen. Niet dat hij dacht dat dat ook maar haar intentie was, maar het was wel iets om op te merken. En om in de gaten te houden. Pepperkit mocht wel net doen alsof alles in orde was en alsof ze zich niet ziek voelde, maar Blackkit had heus wel de commotie gezien toen ze op de grond was gevallen en Loudkit helemaal in paniek naar zijn moeder had geroepen. Hij had zich enkel afzijdig gehouden omdat hij dacht dat hij de chaos groter zou maken als hij zich ermee zou bemoeien, maar dat wilde niet zeggen dat hij geen oogje in het zeil hield voor zijn denmates. “Nee, natuurlijk doe je dat niet,” snorde hij toen ze haar kopje weer op haar poten legde en besloot om hem niet aan te kijken. “Je wankelt op je poten en heel je uiterlijk schreeuwt dat je je niet goed voelt, maar je houdt je niet groot.” Hij grinnikte, maar hield toen op en ging naast haar liggen. Hij hield echter wel een beetje afstand tussen hun omdat hij niet zeker wist of het Pepperkit zou irriteren als hij dichter kwam liggen. En dus besloot hij om het tactisch op een andere boeg te gooien. “Zo, Pepperkit,” zei hij op een kalme toon, een glimlach spelend om zijn lippen. “Het lijkt erop dat je binnenkort apprentice gaat worden. Heb je al een voorkeur door wie je getraind wilt worden?”

Blackkit wiebelde enkel wat geamuseerd met zijn oortjes toen hij zag dat Pepperkit een gezicht trok, duidelijk niet blij zijnde met de woorden die hij had gesproken. Jammer, want hij ging ze niet terugtrekken. Hij zag dat het nog niet goed met haar ging en hij ging niet net doen alsof dat wel zo is, puur zodat zij zich dan beter zou voelen. Hij kon haar natuurlijk wel op andere gedachten brengen door over andere onderwerpen met haar te praten, maar hij ging niet net doen alsof het probleem niet bestond. Hij was echter ook wel van mening dat hij er dan niet te lang in mocht blijven hangen. Zijn tactiek leek te merken en hoewel Blackkit nog steeds aanvoelde dat ze boos was om wat hij had gezegd, was het wel goed geweest om de vraag te stellen. Hij gaf een knikje toen ze haar antwoord gaf. Hij wist dat ze heel close was met Tallstar, al was hij niet haar echte vader. Pepperkit was dan ook niet geboren in ShadowClan, maar dat leek haar niet te stoppen om contacten met iedereen te leggen en vooral zichzelf te blijven. En daar had Blackkit ongelooflijk veel respect voor. “Ik weet zeker dat hij rekening met je zal houden,” sprak hij. Nee, Pepperkit zou zich geen zorgen hoeven te maken over of Tallstar de juiste keuze voor haar zou maken. Elke kat kon zien dat de tom echt om haar gaf, ook al was ze dan van een andere Clan. “Ik hoop zelf ook dat ik door mijn vader getraind zal worden.” Een grijns kwam om zijn lippen. “Maar ik denk dat het niet uitmaakt wie Tallstar voor mij uitkiest. Ik denk dat elke warrior me wel de juiste training kan geven.” Maar net zoals Pepperkit had hijzelf natuurlijk ook enkele voorkeuren. Hij dacht dat elke kitten dat wel had, niet dan?

Blackkit glimlachte. “Ik denk niet dat dat een probleem gaat zijn,” zei hij op een rustige toon tegen haar. “Daar zorg je immers zelf ook wel een beetje voor.” Natuurlijk lag het ook aan het karakter van de desbetreffende kat, maar Blackkit geloofde er sterk in dat de reacties van anderen inspeelden op hoe je jezelf opstelde tegenover diegene. Natuurlijk zou hij niet over zich heen laten lopen als één of andere kat dacht dat hij Blackkit uit kon schelden of aan kon vallen, maar hij zou ook nooit zomaar zelf een ruzie uitlokken of een verkeerde reactie geven zonder dat hij daar een geldige reden toe had. Zijn vader had hem immers geleerd dat hij altijd aardig moest zijn voor anderen, behalve als die anderen dat niet voor hem waren. Zijn vader had hem ook geleerd dat hij zich uit de problemen moest houden, maar dat hij gerust assertief mocht zijn voor diegenen van wie hij dat waardig achtte om dat te doen. Hij richtte zijn blik op Pepperkit en probeerde over een onderwerp na te denken waar ze op door konden gaan. Het was altijd zo vervelend als er een stilte viel in het gesprek dat maar amper opgevangen kon worden, al kwam dat bij Blackkit eigenlijk nauwelijks voor. Als hij met iemand in gesprek was die hij aardig vond, dan wist hij altijd wel iets te verzinnen om het gesprek gaande te houden. “Is dat waar je bang bent? Een mentor krijgen die je maar niks vindt?” Hij trok kort met zijn oortje. “Of heb je nog andere angsten naar de toekomst toe?” Natuurlijk hoefde ze niet al haar gevoelens aan hem te vertellen als ze dat niet wilde, maar hij kon wel een luisterend oor bieden voor als ze dat nodig zou hebben.

Blackkit’s snorharen trilden lichtelijk toen ze haar woorden sprak. Ja, ze had ShadowClanbloed in zich zitten alright. Dat kon niemand tegenspreken. Ze gaf haar echte gevoelens niet snel prijs en als ze zich al eens zwak opstelde, krabbelde ze meteen terug als iemand daar over door wilde gaan. Alsof het een regelrechte schande was om zichzelf een beetje meer open te stellen. Alsof iemand dat echt tegen haar ging gebruiken als ze daar de kans voor hadden. Blackkit vond het maar belachelijk. Hij zou zelf niet snel over zijn angsten of gevoelens spreken omdat hij die simpelweg niet echt ervoer, maar hij vond het zeker niet zwak van iemand als diegene zich een beetje openstelde. En hij zou al helemaal niet weten waarom hij daar gebruik van zou maken. Hij vond het juist dapper als iemand durfde te zeggen dat hij bang was, om wat dat dan ook mocht zijn. Maar zoals altijd respecteerde hij het ook wel als hij merkte dat iemand het er gewoon simpelweg niet over wilde hebben. En dus gaf hij een knikje toen Pepperkit ontkennend reageerde. “Oké,” grinnikte hij, want hij vond het eigenlijk wel grappig en ergens ook wel schattig hoe ze constant probeerde te ontkennen dat ze iets op een bepaalde manier ervoer terwijl het tegendeel van Blackkit al lang duidelijk was. “Maar weet gewoon dat het oké is om soms bang te zijn of om je angsten met iemand te delen. Ik zal altijd ook een luisteren door bieden als je dat nodig zou hebben,” zei hij op een serieuze toon, al dacht hij niet dat ze begreep wat hij bedoelde met de woorden die hij sprak, de essentie die erachter schuilde. Daar was ze misschien nog net iets te jong voor.

Blackkit kreeg eerlijk gezegd niet echt het idee dat de kitten echt in de gaten had dat hij het meende. Nee, hij kon zelfs van haar houding afleiden dat ze het vervelend vond dat hij zo door bleef gaan. Misschien was het beter als hij het over iets anders zou hebben. Als Pepperkit over haar gevoelens wilde praten, zou ze vanzelf wel komen. En als dat niet tegen hem was, dan zou dat tegen iemand zijn die ze wel vertrouwde. Voor Blackkit maakte het allemaal niet zo veel uit. Hij wilde graag zijn Clanmates helpen, maar hij ging ze ook niet dwingen om met hem te praten of met hem om te gaan. Zijn vader had hem altijd gezegd dat hij vriendschap moest ontvangen, niet af moest dwingen. Als ze vanzelf niet kwamen, dan moest hij er ook niet achter gaan neuzen. Blackkit vond het een prima advies en had zich er tot nu toe dan ook goed aan gehouden. Zijn blik nam de flame point kort in zich op toen ze hem al mokkend vertelde dat ze niet bang was. Oké. Prima. Dan niet. Het was even stil omdat Blackkit niet goed wist wat hij moest zeggen. Natuurlijk kon er nu voor kiezen om weg te gaan, maar aan de andere kant was hij ook wel iemand die zich niet zo snel liet afwijzen. Bovendien had Pepperkit niet echt iets gedaan waardoor hij zich echt van haar af wilde wenden. “Wat denk je allemaal te gaan leren als je eenmaal apprentice wordt? Of heb je iets in gedachten dat je graag wilt leren?” Hopelijk zou hij het gesprek zo een positievere wending geven. En als ze er niet meer op in zou gaan, was het wel duidelijk voor hem wat hij dan moest doen.