Red

Onderwerp: Red ma 15 jul 2019 - 12:57

Even knipperde hij langzaam. Hij werd ouder, langzaam maar zeker... En sinds een paar dagen was hij begonnen met vast voedsel te eten. Dat betekende dus dat hij niet langer terug moest gaan naar de nursery, ook niet om te eten. Brit vond het maar ok dat hij nu ergens anders kon liggen. Een sterke opinie had hij er immers niet over. Hij begon het vreemd te vinden en ergens ook wel een beetje irritant. Daarom stond hij langzaam op en neusde hij even tegen zijn geliefde mama aan... "Bloodpa.. Bloodpaw?" vroeg hij zacht en teder terwijl hij even een zacht likje over de wang gaf van de grote torbie. "Ben je wakker?" Een fluistertoon... Dat eigenlijk niet zo heel erg fluisterend was. Nja, het was toch bijna ochtend... hij zou toch wel wakker worden?

WITH BRITTLE BONES AND A LIONHEART

Onderwerp: Re: Red ma 15 jul 2019 - 13:18

Bloodpaw was vroeg zijn mosnest ingedoken omdat Brittlekit die avond bij hem zou slapen. Hij wou niet dat de kitten slaap te kort kreeg en dus waren ze beide op een normale ‘kinder’ tijdstip gaan slapen. De nacht was rustig geweest waardoor de medicine cat apprentice in één stuk doorgeslapen had als een roosje. Natuurlijk was hij wel op zijn hoede, want ondanks hij als een blok geslapen had was zijn moederinstinct hoog. Als Brittlekit al een piepje maakte zal hij rechtovereind in het nest staan. De tom had echter niks om zorgen hoeven te maken want Britje had net als hem als een prinsesje geslapen. Pas toen het ochtend werd werd de zwart witte kitten wakker. De kitten die hem als moeder zag stond op en wekte hem zacht en lief. Zachtjes opende Bloodpaw zijn ogen toen hij een likje over zijn wang voelde. Snorrend hief hij zijn kop toen Brittlekit zijn naam uitsprak en vroeg als hij wakker was. “Hmm-hm” Murmelde de medicine cat apprentice zachtjes terug voor hij ook een liefkozend en zorgzame lik terug gaf over het kopje van de kitten.

pixie pix:

Onderwerp: Re: Red ma 15 jul 2019 - 15:44

De ander werd wakker, dat hoorde hij aan de geluiden enzo dat de ander maakte. Nieuwsgierig en deels opgewonden ging hij overeind zitten, kaarsrecht. Zijn oortjes stonden netjes recht terwijl hij met grote ogen opkeek naar de gevlekte kater. Hij gaf hem een lik en een snorrend geluid kwam van de kleine jongen af. Hij hield zoveel van aandacht, maakte hem eerlijk gezegd niet echt veel uit wat voor aandacht. Negatieve of positieve aandacht... Hij nam het aan. "Goedemorgen!" zei hij opgetogen... Was het al morgen? Wel meteen keek hij even achter zich... Hij zag een beetje licht? Yes! dan was het morgen! "Ik heb vraag!" zei hij snel, waardoor hij even struikelde over zijn woorden en een redelijk simpele zin moest maken... Jup, praten, hij faalde er keihard in.

WITH BRITTLE BONES AND A LIONHEART

Onderwerp: Re: Red ma 15 jul 2019 - 16:04

Bloodpaw geeuwde kort en wreef met zijn poot over zijn ogen om de slaap weg te halen. Toen zijn blik rond ging zag hij net de opkomende zon wat betekende dat het nog erg vroeg was. Brittlekit gaf niet zoveel om tijd want al super enthousiast was hij overeind gaan zitten met zijn oortjes gespitst toen hij doorhad dat hij wakker werd. ''Goedemorgen!" Klonk er opgetogen van de kitten af. Bloodpaw moest zachtjes grinniken en trok zijn poten onder zijn buik om beter te liggen. "Goedemorgen Britje, heb je lekker geslapen?" Vroeg de tom aan zwart witje. "Ik heb vraag!" Oh? Bloodpaw hief zijn kop nieuwsgierig omhoog. "Echt waar?" Vroeg de zwart rode maine coon terug met een plagende grijns op zijn lippen. "Wat wil je vragen dan, Brittle?" Sprak de medicine cat apprentice daarna met een wat zwaardere stem. Bloodpaw was nog niet heel oud maar wel oud genoeg dat hij nu ongeveer in de puberteit zat en daardoor dus zijn stem begon te veranderen naar die van een man, in plaats van een jongetje.

pixie pix:

Onderwerp: Re: Red ma 15 jul 2019 - 17:05

De ander keek even op en zijn heldergroene ogen glinsterden even van opwinding. Hij wilde zoveel zeggen, zoveel vragen, maar hij zou struikelen over zijn woorden, verstrengelen in zijn eigen manier van praten. Hij was zo onhandig, op elk vlak. "Echt waar?" zei mama en wel meteen begon de kleine gevlekte wees te knikken, enthousiast. "Wat wil je vragen dan, Brittle?" Hm... "Is dit nu waar ik slaap?" vroeg hij aan de ander, zijn stem ging als een sneltrein. "W-w-ww... Want Pepper sliep hier toch ook? En ik v-v-vvroeg me af of ik dan ook hier slaap? En als ik hier dan altijd mag s... Slapen, is dat dan wel eerlijk? En h... Hoe... Hoezo mag ik dan hier s... Slapen... Is het omdat je mijn mmmm... mama bent?" zei hij even, struikelende over bijna elk woord. "Het is niet dat ik het anders wil ofzo, het is eee... Eee... eerder dat ik niet goed weet of ik liever in de nursery ben? Ik weet niet? Ik snap het niet zo goed?" snapte hij wel zijn eigen vraag...? Een diepe frons kwam op zijn gezicht... Nope.

WITH BRITTLE BONES AND A LIONHEART

Onderwerp: Re: Red di 16 jul 2019 - 12:21

Brittlekit had een vraag en de vraag was een behoorlijke mondvol. Hij wist niet beter dan dat zwart witje soms te veel woorden gebruikte voor een simpelere vraag en dat hij tijdens het ratelen door vaak over zijn woorden struikelde. Bloodpaw grijnsde dan ook toen Brittlekit druk was met zijn vraag te stelen en gaf de kitten, nadat hij klaar was met zijn gedetailleerde vraag, een lik over de oor. “Je mag slapen waar je wilt,” Begon de medicine cat apprentice. “Tallstar slaapt ook hier ondanks hij een leader is en een eigen den heeft. Soms slaapt Pepperpaw ook hier omdat ze graag bij haar vader wilt slapen of ook eens af en toe bij mij.” Legde hij uit. “Je mag inderdaad hier slapen omdat ik je mama bent, maar ook andere slapen wel eens hier die vrienden met mij zijn zoals Beechpaw. Normaliteit hoort deze den enkel te zijn voor de medicine cats en hun patiënten maar hier in Shadowclan vinden wij dat we met onze familie samen mogen slapen.” Sprak de tom veder. “Als je liever in de nursury slaapt is dat niet erg hoor Brittlekit, het is wat je zelf het fijnst vind.” Eindige de zwart met rood gevlekte maine coon zijn uitleg met een glimlach op zijn lippen. Het maakte hem niet uit als Brittle hier of in de nursury lag, al lag zijn eigen voorkeur dat de zwart witte kitten hier bij hem sliep.

pixie pix:

Onderwerp: Re: Red di 16 jul 2019 - 13:47

Soms was het toch echt wel heel erg moeilijk. Zoals vandaag, deze ochtend. Hoe moest hij uit zijn woorden komen? Hij wist het niet zo goed. Toen de ander hem echter een lik over de oren gaf, keek hij op. “Je mag slapen waar je wilt,” Klonk er van de gevlekte kater af en kort fronste het klein bolletje. maar waren er geen regels opgelegd daarvoor? Like, hij had eens gehoord dat je als apprentice niet in de warriors den mocht... En eigenlijk vroeg hij zich ook af of de apprentices hem boos zouden aankijken als hij een sleepover wilde doen bij Pepperpaw... “Tallstar slaapt ook hier ondanks hij een leader is en een eigen den heeft. Soms slaapt Pepperpaw ook hier omdat ze graag bij haar vader wilt slapen of ook eens af en toe bij mij.” Hm... Een diepe frons kwam op zijn gezicht en zijn grote, grasgroene ogen werden even op de ander gericht. Hij snapte het wel wat hij zei, maar ergens vond hij het ook vreemd. Waarom hadden ze dan een den exclusief voor de leader? Dat was dan toch een beetje onnodig? De ander sprak verder en vertelde hem dat hij mocht slapen omdat de ander zijn mama was. Bij die woorden knikte hij enthousiast naar de ander, een brede glimlach op zijn kleine, tedere gezichtje. Ja! Dat was waar! Mama Blood was zijn mama! Hij vertelde ook over Beechpaw, de tabby met de zachte poten. De kleine gevlekte man kende haar niet zo goed, maar mama en zij waren super dikke vriendjes! Dus dat kon alleen maar betekenen dat mevrouw zachtpoot super aardig was! De ander vertelde verder en de kleine jongen luisterde aandacht, hij wilde niks missen van wat de ander zei. Het was duidelijk dat de jongen nieuwsgierig was en deels ook gierig, naar meer en meer kennis. Hij was duidelijk slim, maar woorden waren hem soms toch iets teveel. Niet als in ontvangen, maar eerder als in vormen. Hij had er moeite mee... Jammer genoeg. “Als je liever in de nursury slaapt is dat niet erg hoor Brittlekit, het is wat je zelf het fijnst vind.” Wel meteen werden zijn ogen een tikkeltje groter. "Nee! Nee! Ik slaap heeeeeeeeel graag bij mama!" zei hij wel meteen terwijl hij zich meer tegen de grote, kleurrijke kater drukte. "Ik wil voor altijd bij jou slapen! Voor altijd en eeuwig en altijd en altijd en zelfs na de altijd nog langer dan dat!" sprak hij even. Ja, langer dan de eeuwigheid, langer dan altijd. Zo lang zou hij bij mama blijven slapen! "Maar mama, waarom hebben we dan een leaders den? Word die dan niet gebruikt?" sprak hij even rustig nadat hij zijn lichaam wat liet ontspannen. Ja, het was niet echt logisch voor hem.

WITH BRITTLE BONES AND A LIONHEART

Onderwerp: Re: Red di 16 jul 2019 - 15:13

Bloodpaw liet een blije luide gesnor klinken toen Brittlekit mauwde dat hij heel graag bij mama- aka hem- wou slapen. Goedkeuring twinkelde in de groen met kopper kleurige ogen van de tom. Een gegrinnik klonk van de medicine cat apprentice af toen de Brittlekit enthousiast riep dat hij langer dan een eeuwigheid bij hem wou zijn, waarop Bloodpaw de kitten naar zich toe trok met zijn dikke pluizen staart. “We zullen altijd bij elkaar zijn. Dan wel niet hier op aarde, immers zullen we op een dag ooit onze lichaam verlaten, maar onze geest en herinneringen zullen voortleven in Starclan en Starclan is oneindig.” Sprak de medicine cat apprentice om daarna direct de tweede vraag weer te beantwoorden van Brittlekit. Hij snapte zijn verwarring en ondanks hij net zei dat iedereen hier slapen mocht vond hij wel dat Tallstar gebruik moest maken van zijn den. Gelukkig had Acorn wel bedacht dat het handig was om daar te gaan slapen, zo wisten katten ook vaker een leidinggevende te vinden voor ze eerst het hele kamp af moesten speuren. “Tallstar is voor mijn weten de eerste leader die niet gebruikt maakt van zijn eigen den. Alle andere leaders voor en waarschijnlijk ook na hem hebben altijd in de leader den geslapen, Tallstar is gewoon een speciaal geval.” Grinnikte Bloodpaw zachtjes bij zijn twee laatste woorden. “Maar de den is niet leeg. Zo slaapt Acorndust daar nu.” Vertelde de medicine cat apprentice. “Wil je een leuk verhaaltje horen over de leaders den?” Vroeg hij toen.

pixie pix:

Onderwerp: Re: Red