So long ago..

Het woud werd verlicht door een koud zonnetje. De bladeren waren oranje gekleurd, bladeren lagen op de grond. Het geknisper van poot stappen op de bladeren was te horen. Alert en op haar hoede, liep er een lieve cyperse poes. Haar pootjes brachten haar naar een stuk struikgewas. Varens gleden langs haar vacht. Opeens spitste ze haar kop en keek om haar heen. Nu haar gezicht was te zien, zag je haar heldere gele ogen met een zachtaardige uitdrukking. Ze glimlachte wat. Haar kittens waren meer dan oud genoeg om voor zichzelf zorgen. Dewkit en de andere, ze waren weg gegaan samen met een andere warrior. Tenminste dat had ze gezecht. Rustig liep Sunpelt nu door het bos dat haar zo dierbaar was. Haar hele verleden lag hier, met Steelfang Winterstorm en alle andere. Spinnend liep ze verder, opeens ving ze een geur op. Ze had Fireheart gevraagd of ze mischien een patrouille moest lopen langs de Riverclan. Dat was ze nu aan het doen. Ze ging verder op de geur in. Sunpelt zakte in een gebalanceerde jachthuoding en sloop langzaam verder. Nu zag ze de mus zitten. Het vogeltje zat onder een van de rotsen zijn vleugels schoon te maken. Toen het diertje daar mee klaar was, zag je het naar wat voedsel zoeken. Sunpelt voelde genegenheid, en vond het eigenlijk oneerlijk om dat weerloze diertje te moeten doden. Maar ze had honger, een goede patrouille ' daar hoorde vesterk voedsel bij. Toen het vogeltje opkeek, sprong Sunpelt net uit de struiken vandaan. Ze sloeg het diertje tegen de grond, en beet het dood. '' Bedankt Starclan voor dit levende schepsel dat mij van voedsel voorziet.'' Zei ze dankbaar. Bloed proefde ze in haar bek. Het smaakte bijna zoet, en ze slikte het van haar lip. Daarna pakte ze het beestje op om haar weg naar de zonnenrotsen te vervolgen.
Toen ze daar aankwam ging ze op een steen liggen. Het zonnetje was koud en de wind was guur, maar evengoed was het prettig op de stenen. Ze waren nog niet helemaal ijskoud zoals ze bij bladkaal zouden zijn. Ze dacht aan vroegere tijden met half gesloten ogen, over Purplestorm en Blacknight. De twee Schaduwclan poezen, waar ze vriendschap mee hadden gehad. Grinnekend schudde ze haar hoofdje. Purplepaw in die tijd had Steelpaw versiert waardoor Sunpelt jaloers was geworden. Er was ruzie ontstaan. Het maakte haar nu niet veel meer uit, Steelfang was haar trouwe partner. Ze had de twee poezen al vele maanden niet meer gezien. Vreemd eigenlijk vond ze het. Niet dat ze zulke vrienden waren geweest. Want ze hadden het beijndigt met een flinke ruzie, maar toch miste ze de tijden. Terwijl ze daar lag weg te dromen, kwam er een geur binnen. Ze keek op uit haar gedachte, en glimlachte wat. Ze kende deze kat nog niet, maar die zou ze snel leren kennen. '' Hallo? Kom maar tevoorschein hoor ik heb je in de gaten,''

*Het liefst een kat uit de Thunderclan die Sunpelt nog niet kend.
Daarna mogen er natuurlijk bekende komen.
-Voor de gene die mij niet met dit personage kennen van lang gelden. Ik ben ook Darkfire en Stormtail.-*

De achterliggende bomen werden door een zwakke poging van de zon verlicht. Het werd alsmaar kouder en kouder, en de bomen begonnen die ietwat treurige wending ook te laten zien. Haar felgroene ogen keken rustig maar nauwkeurig om zich heen, ze nam elk detail goed in haar op. Het was maanden geleden dat ze hier voor het laatst geweest was. Deze plek stond nog steeds als slecht teken in haar hersenpan gegrift. Hier is de plek waar hèt gebeurde. Die gebeurtenis die de rest van haar leven had veranderd. Haar karakter had gemanipuleerd en haar gemaakt tot wat ze nu was. Met zichzelf had ze echter weinig problemen, het was het verlies wat ze toen had geleden dat haar zo van streek had gemaakt. Het was op den duur wel meer op de achtergrond geraakt, maar niet veel later daarna was er weer iets verschrikkelijks gebeurd op precies dezelfde plek. Nog steeds had Nightwish het niet kunnen verwerken, maar nooit had ze aan haar Clangenoten laten zien hoe erg ze ermee zat. Ze wilde niemand opdringen met haar problemen, daarvoor waren het háár problemen. Zodat zij ze kon oplossen en er uiteindelijk van kon leren. Al waren dit het soort problemen dat je moest verwerken, en niet kon oplossen. Het was gewoonweg al gebeurd, en er was niets aan te doen. Haar blik week af naar één van de bomen, waarop ze nog het bloedspoor van toen meende te zien. Natuurlijk was het niet meer dan haar op hol geslagen verbeelding, maar het bleef haar wanhoop en angst inboezemen. Ze ging niet ontkennen dat ze ergens bang voor was, iedereen was vast ergens bang voor. Of het nou mensen, andere dieren, andere Clans waren, of vreselijke gebeurtenissen die eventueel zouden kunnen gebeuren. Ze was bang voor de val van de Clan, welke Clankat was dat niet? Bang om dierbaren te verliezen, meer dan logisch. En ook was ze bang voor dassen, door wat er een tijd geleden gebeurd was. Drie angsten, maar die maakten haar nog geen lafaard. Nightwish mocht die dingen dan wel vrezen, een angsthaas was ze niet. Zelfs katten die op geen manier bang leken te kunnen zijn, hadden hun angsten. Ze twijfelde er niet aan dat zelfs Brokenstar, onverschrokken leider van ShadowClan, wel iets had om bang voor te zijn. Of het nou zijn eigen dood zou zijn, of een doodgewone angst voor spinnen. In gedachten verdwaald, zwierf Nightwish rond over het gebied. "Hallo? Kom maar tevoorschein hoor ik heb je in de gaten," hoorde ze toen. Ze werd langzaam wakker uit haar gedachten, en ging op zoek naar de bron van de stem. Het was een grijsbruine cyperse poes van de ThunderClan. Nightwish had de poes wel eens zien lopen in het kamp, maar de naam was haar even ontschoten. Ze stapte tevoorschijn, precies zoals de kattin van haar had gevraagd en knikte even naar haar ter begroeting. "Jij ook goedendag," miauwde ze rustig met een glimlachje rond haar lippen.