Breath

De dagen werden korter, de zon scheen niet meer lang. Het donker nam het licht over. Secretflower liet zich nog steeds over de jachtvelden van de ThunderClan gaan. Het was al donker en de meeste katten gingen naar hun holletje. Maar dat was Secret niet van plan. Ze verliet het kamp en ging het donkere bos in. Ze sperde haar ogen wijd open om goed zicht te hebben op de donkere pad dat zich voor haar bevond. Ze pakte een sneller tempo voor bij de Zonnerotsen te komen. Het duurde niet lang en ze hoorde het vertrouwend geluid van de rivier al. Het water plonsde tegen de randen van het gras. Secretflower vertraagde en kwam rustig tot stilstand. Ze ging zitten en krulde haar staart rond haar witte poten. Ze ademde diep in en uit waardoor haar snorharen trilden. Ze genoot van het fel witte maanlicht dat op de rivier scheen, en het geluid van de rivier zelf ook. Secret zou niet met lege handen thuis komen want net op dat moment kwam er een waterrat door het water gekropen. Secret spitste haar oortjes en kroop in sluiphouding. De waterrat snuffelde aan een stuk hout en knaagde daar toen op. Wat de waterrat deed maakte Secret niks uit. Ze moest het dier gewoon openrijten. Secret plaatste haar poten onder haar flanken en duwde zich af. Met een lenige sprong kwam ze boven op het dier terecht. De waterrat was snel en wou weg kruipen. Maar Secret was toch ietsje sneller en klemde het dier tussen haar nagels wanneer ze hem hard tegen de grond drukte. Het kloppend lijfje van de waterrat was niet meer te horen, nu zag je enkel nog maar een vacht met twee ogen in gekerfd. Secretflower klemde het beest tussen haar tanden en begroef het onder een eikenboom. Ze keek nog snel even naar de rivier, ze zou zo meteen nog even terug komen. Maar ze moest als eerste een beetje jagen. Na een minuut of tien kwam Secret met een eekhoorn en nog een waterrat aanlopen. Ze begroef hen bij de waterrat en ging toen liggen in het maanlicht. Het was fijn om alleen in een beetje licht te liggen. Geen kabaal van andere krijgskatten, geen gemopper van de oudsten. Geen gepiep van de kittens. Nee, alleen zij. De rivier was duidelijk akkoord en was blij dat de avond was gevallen. Secret ging liggen op haar buik en likte haar rechterpoot. De snee was al goed genezen maar het zou altijd nog een litteken blijven. Het was een aardig diepe wond geweest, maar nu was ze van de pijn verlost. Alleen zou het altijd een lelijk litteken op haar mooie witte vacht zijn. En het was ook nog heel erg opvallend. Maar het kon Secret ook weer niet zo veel schelen, dan konden ze tenminste zien dat ze dapper was. En dat ze wel al eens iets had meegemaakt. Maar dat litteken was nog maar niets. Ze had al engere dingen meegemaakt. Sommige dingen waren soms zo erg dat je ze niet eens geloofde. Secret genoot van de stilte en luisterde nu maar naar een ding. Haar adem. Op en neer, uit in in, uit en in. Het was rustig gevent, als ze niet zou oppassen zou ze in slaap vallen. Maar ze had haar ogen nog wijd open, ze zou niet meteen in slaap vallen. De rivier bleef even liggen, maar was daarna terug te horen. Deze dag was zijn einde bijna tegemoet.

De zon was al onder gegaan en het gebied was in een duistere hemel gehuld. Het zag er mysterieus, mooi en tegelijkertijd ook onheilspellend uit. Het kondigde precies de huidige situatie tussen de Clans aan. Enkele kittens van een aantal Clans zijn gestolen, en natuurlijk beschuldigde iedereen elkaar weer. Nightwish had geen idee wie het geweest zou moeten zijn - het was natuurlijk vreemd dat SkyClan geen kittens misten - maar het kon net zo goed door de Bloodclan of door een stel irritante Rogues gedaan zijn. Nightwish wilde zo vroeg nog geen oordeel veilen, dit was iets voor later. Ze had zich langzaam door het bos gewerkt. Ze kende de weg prima uit haar hoofd, dus zelfs als het donker was, wist ze waar te gaan. Natuurlijk hielp haar nachtzicht daar ook weer bij. Ze maakte wel vaker nachtelijke uitjes in haar eentje, dus dit was bijna routine geworden. Het hielp haar alle gebeurtenissen van de dag te verwerken en om tot rust te komen. Af en toe bleef ze ergens staan om te genieten van het uitzicht. Het waren van die kleine dingen waar je overdag totaal geen aandacht aan zou besteden, en waar je s'nachts door gegrepen werd. Het grootste voordeel was dat je s'nachts meestal alleen was. Nightwish had totaal geen problemen met gezelschap, maar soms had ze gewoon echt behoefte aan wat tijd voor zichzelf. Om jezelf terug te trekken in je schulp en gewoon te doen waar jij zin in hebt. Overdag was er geen tijd voor, maar s'nachts wilde het lukken. Haar felgroene ogen weerspiegelden zich in het maanlicht. In haar oren weerklonk het geluid van het kabbelende water uit de rivier. Een bescheiden glimlachje vormde zich rond haar lippen. Het was prachtig s'nachts, zonde dat dat juist het tijdstip was dat alle katten zich in het kamp gingen verschuilen. Ze snoof even, er was nog een andere kat in de buurt. Nightwish kon ruiken dat het een poes was, uit haar eigen Clan. Maar de naam en het beeld kon ze nog niet bij de geur voegen. Ze liep een stuk verder, zich afvragend of ze naar de poes moest gaan of haar eenzame zwerftocht gewoon moest vervolgen.Terwijl ze daarover peinsde, liep ze verder en kreeg ze een witte gedaante in het zicht. Secret... Secretflower, dat was haar naam. Nightwish stapte langzaam dichterbij. Het zou kunnen dat de kattin in slaap gevallen waren, maar toen Nightwish beter keek, zag ze dat haar ogen wijd open stonden. Ze schraapte haar keel, die een beetje droog aanvoelde omdat ze de hele dag nog bijna niets had gezegd. "Het is hier prachtig s'nachts, nietwaar?" mompelde ze, twijfelend of de kattin haar zo wel zou kunnen horen. Ze ging zitten, sloeg haar staart over haar poten en keek afwachtend in de richting van de andere kat.

Secretflower ging terug zitten en hief toen haar hoofd in de lucht toen er wat wind vloog. Het was heerlijk. Toen de wind bries voorbij was liet ze haar hoofd weer normaal hangen en keek uit over de stromende rivier. Ze voelde aanwezigheid van een andere kat; maar nog niet dichtbij. De kat was dus nog onderweg. Secret besteedde er niet veel aandacht aan. Even later voelde ze de duidelijke aanwezigheid van een poes. "Het is hier prachtig s'nachts, nietwaar?" Vroeg de poes. Secret glimlachte. Het was Nightwish. Secretflower keek niet om ze bleef gewoon vooruit staren. "Ja, dat weet ik. De nacht is het prachtigste wat de StarClan ons heeft geschonken." Seecret dacht terug aan haar mentor die ze vroeg had gehad. Hij was Secrets voorbeeld geweest. Haar vriend. Iemand die haar begreep. Maar hij was gestorven in een gevecht met de BloodClan. Hij was voor zijn Clan gestorven. Dus hij was gestorven met eer. Secret draaide zich om en bekeek de poes. "Kom er alsjeblieft bij." Vroeg Secret en wees met haar neus naar een plaatsje langs Secret. Geduldig wachtte Secretflower af tot Nightwish langs haar kwam zitten. Secret vond het jammer dat haar vroegere mentor niet meer leefde. Maar hij was er wel. Hij was er iedere dag. hij was er altijd bij. Bij elke ceremonie; bij elke strijd voor jachtgrond; bij elke geboorte; hij was er altijd bij. En Secret kwam elke dag hier naar toe. Om hem nog eens te zien glimlachen. En daar was hij weer. Duizenden sterren die glinsterden aan de hemel; maar eentje; was geens ter. Dat was haar mentor. Secret voelde haar ogen prikken. Maar ze was sterk en liet het niet toe. Secret was soms bot; was soms brutaal. Maar ze had een hart van goud. Secret glimlachte. "Ik zal je missen. Altijd." Fluisterde ze en boog voor de laatste keer naar haar mentor. Secret ging zitten en draaide zich om naar de poes. Ze wist niet zeker of Nightwish al had geantwoord dus draaide ze zich maar terug om naar haar.

-Flutje&kort; word weer langer-

Af en toe streek er een briesje die met haar vacht speelde en het water van de rivier ietwat in de war bracht. Nightwish zag een glimlachje op het gezicht van de andere kattin verschijnen, wat haar enigszins geruststelde. Het was dus geen probleem dat ze hier was. Gelukkig, ze zat niet op een kat te wachten die niets om haar aanwezigheid gaf en haar zonder pardon weg zou sturen. Niet dat ze in het gezelschap van zo'n kat zou willen blijven, maar toch. De kattin stemde in met haar opmerking. De nacht was echt prachtig. Nightwish' felgroene ogen waren naar boven gericht, naar StarClan, waar haar beide ouders zich nu begaven. Haar vader was er eerder heen gegaan, en niet veel later was haar moeder ook gegaan, allemaal dankzij Nightwish zelf. Het was iets vreselijks om mee te leven, dat zeker, maar ze wist het naar het uiterste hoekje van haar gedachten te duwen, af en toe. Ze had zielsveel van haar vader gehouden, hij was te vroeg doodgegaan. Maar het Clanleven was keihard en zat vol gevaren, natuurlijk waren er risico's die je soms moest nemen, en dat had haar vader zijn leven gekost. Misschien zou het op een dag hetzelfde met haar aflopen. Nightwish glimlachte dankbaar naar Secretflower toen die haar vroeg om erbij te komen zitten. "Graag," zei ze zachtjes. Ze nestelde zich naast de witte kattin en sloeg haar dikke, pluizige staart om haar poten heen. Op de manier waarop Secretflower voor zich uit keek, kon Nightwish vertellen dat ook zij iemand had verloren in haar leven. Maar veel Clankatten hadden zoiets meegemaakt, je zou eraan wennen. Je moest doorgaan, je kon niet anders. Ze wilde ook niet doorgaan bij het verlies van haar vader. Het liefst was ze zover mogelijk in de Den gekropen om er vervolgens langzaam te creperen, maar ze moest verder. Voor de Clan, haar familie en voor zichzelf. Ze had een plicht te vervullen en die zou ze vervullen in StarClan's naam. Trots zouden ze wezen. "Jij heb ook iemand in StarClan die over je waakt?" vroeg ze rustig. Ze wilde niemand kwetsen met de vraag, maar haar nieuwsgierigheid was aardig gewekt.

"Jij hebt ook iemand in StarClan die over je waakt" Vroeg de poes. Secret dacht even na voor dat ze antwoord gaf. Ze had zo veel dierbaren die zich bij de StarClan hadden gevoegd. Haar ouders onder andere; die waren gestorven toen ze 3 was; in een gevecht met ShadowClan katten. Ze wist nog goed dat haar ouders ShadowClan bloed hadden; ze waren afkomstig van de ShadowClan. Secretflower had slecht bloed in zich; maar dat zou ze nooit voor iets gebruiken. Ze was een goeie kat met af en wat gemene en moordlustige trekjes. Maar ze wist honderd procent zeker van zichzelf dat ze een goeie kat was; en dat ze niemand zou doden voor de lol. Secretflower staarde naar de grond en trok langzaam haar hoofd omhoog terwijl ze naar de hemel keek vol sterren. Ze bleef er naar kijken terwijl ze antwoord gaf. "Zoveel katten. Maar ik ben hier voor de belangrijkste." Secret slikte even. Haar mentor... Hij zou nog in leven zijn als Secret hem niet had overgehaald de moederkatten te gaan beschermen. Secret voelde zich er rot over, heel rot. Maar op de een of andere manier ook weer niet. Als ze namelijk hem niet had gestuurd; zouden de moederkatten nu dood zijn. En dat is ook niet wat ze zou willen. Het was even stil; en alleen de klanken van het water klonk in de oren. Nightwish had zo te horen ook iemand verloren. Wie zou ze verloren zijn? Ook iemand uit haar clan? Of nog iemand anders? Nou; het was waarschijnlijk niet netjes er naar te vragen. Maar Secret wou toch graag vertellen wie zij verloren was in de clan. "Mijn mentor van toen ik nog een leerling was is overleden. Maar ik vind eerlijk gezegd dat dat mijn schuld was. Het was in een strijd met de BloodClan." Vertelde ze rustig aan. Het lag nogal gevoelig bij Secret. "Ben jij ook iemand dierbaars verloren; dan?" Het leek haar fijn om haar gevoel te delen met iemand die het even goed begreep als Secret als je iemand dierbaars verloor. Secret wist dat er nog vele katten waren in de Clan die iemand speciaal verloren waren. Maar met sommige katten kon je het gewoon niet delen. Secret wist dat het een goed idee was het te vertellen aan deze poes. Secret likte over haar poot die ze had bezeert toen ze nog een boskat was en ze samen met Dustpelt in een boom was gesprongen waar ze toen vanaf was gevallen. Het litteken was goed genezen; maar af en toe brandde het nog in haar vel. Secret zuchtte diep en wachtte op antwoord van Nightwish.