Wandered off..

Het geluid van nagels, krassende op zanderige grond en het geluid van een tuimelend lichaam echode ietwat over Vierboom. "Oef!" Kermde Strawberry toen ze met een plofje in het zand viel. Dat was niet de bedoeling geweest, auch. Langzaam kwam ze tot haar poten. Ze was tijdens haar jacht partijtje kennelijk nogal afgedwaald in haar gedachten, en naar vierboom gewandeld, vervolgens had ze opnieuw niet opgelet en was ze langs de zanderige helling naar beneden getuimeld. Geweldig, goed bezig Strawberry. De slanke, bruin met witte poes schudde haar kop iets en keek ietwat verdwaasd om zich heen. Misschien was het niet zo'n goed idee om zo ver af te dwalen.. De dappere poes Honeyfeather was ten slotte vermoord terwijl ze aan het jagen was... Het joeg haar toch wel angst aan, wie weet overkwam haar wat? Nee, zo moest ze niet denken. Ze was jong, ze was sterk, ze was... een twijgje ergens om haar heen knapte ... bang. Wild keek de poes om zich heen, haar oren nerveus achteruit leggende.

Een groot, breed en grijs gestalte liep met rustige pas over de met zand bedekte ondergrond. De gelige ogen van de kater keken rustig voor zich uit. Hij had eigenlijk geen idee wat hij hier te zoeken had, noch hoe hij hier eigenlijk was gekomen. Hij wist niet hoe deze plek heette, was er ook nooit geweest. Het barstte hier ook vaak van de Clankatten, had hij gehoord. Eén Clankat kon hij met gemak hebben, maar tientallen zou nog moeilijk worden. Hij begreep ook niet wat ze hier moesten; ze hadden allemaal een heel gebied voor zichzelf, waarom moesten ze dan telkens ook nog weer andere plekken bezet houden? Hij snoof verontwaardigd, de Rogues hadden het maar moeten doen met één plek, en daar werd weinig over geklaagd. Hij had zo'n hekel aan al die Clankatten die zich dan ook voortdurend op hun terrein begaven. Rogues werden ook niet op hun gebied toegestaan, maar zelf kwamen ze de Rogueplaatsen wel steeds binnen. Om ziek van te worden. Opeens stak er een geur in zijn neusgaten. Totaal onbekend, maar hij was wel omgeven door de kenmerkende geur van de ThunderClan. Bones fronste geïrriteerd, een Clankat, niet iets waar hij om stond te trappelen. Ondanks dat volgde hij zijn neus, en kwam hij uiteindelijk een poes tegen. Een chocoladebruin met witte, welgevormde poes van de ThunderClan. Een grijnsje vormde zich rond zijn lippen, terwijl hij dichterbij kwam. Hij trapte op een twijgje, en het geluid had de aandacht van de poes getrokken. Mooi. "Wel, wel. Wat hebben we hier? Verdwaald?" zei hij quasi-meelevend. Wat een perfecte prooi, een verdwaalde Clankat die ook nog eens een stuk jonger was dan hijzelf. Zijn gele ogen bleven in haar blauwe hangen, terwijl hij op antwoord wachtte.

Een grijze grote kater met priemende gele ogen stapte de struiken uit. Ze opende haar mond eventjes een beetje om beter zijn geur op te snuiven. Ze voelde zich even koud worden toen ze geen clangeur kon opvangen. Rogue. Haar nekharen rezen iets overeind, en haar oren draaiden meteen nog iets naar achter. "Wel, wel. Wat hebben we hier? Verdwaald?" Klonk zijn stem. Hij keek haar recht in haar ogen aan,en ze moest even de sterke neiging weerstaan om meteen weg te kijken. Toch bleef ze terug staren, haar staart zwiepte iets door de lucht. Wat moest ze antwoorden? Ze bleef eventjes stil, "Niet verdwaald, ik ken dit gebied wel," Miauwde ze uiteindelijk, met een zwiep van haar staart. Daarna hield ze haar staart stil. Dat nerveuze gezwiep, daar moest ze mee op houden*. "Gewoon in gedachten verzonken geraakt en afgedwaald," Daarna beet ze haast op haar tong, dat moest dom klinken, ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. "En wat doe jij hier dan?" Beet ze hem daarna maar toe, haar oren opnieuw achteruit gelegd, duidelijk haar best doende om ook nog maar iets dreigend over te komen. Het was een rogue, of niet dan? Ze wou niet vermoord worden zoals Honeyfeather. Alles behalve, misschien was het wel deze rogue geweest? Uiteindelijk boorde ze haar bleekblauwe blik in de gele van de grijze rogue tegenover haar. Ze kneep haar ogen eventjes iets samen, bang dat er angst doorschemerde. Eventjes schudde ze haar vacht uit, het stof dat haar vacht vervuild had tijdens haar val los schuddende.

*Scheef Nederlands is scheef o.o"
**Fu ik had dit eerst op een verkeerd acc gepost x'D

Aan haar houding kon Bones zien dat de poes voor hem niet al te blij was met zijn aanwezigheid, dan nog, niet zijn probleem. In tegenstelling tot zijn verwachtingen, keken haar felblauwe ogen niet van hem weg. Kennelijk had ze toch nog een beetje pit in dat slanke lijfje van haar zitten. Hij grijnsde wat breder, waardoor zijn vlijmscherpe tanden ontbloot werden. Er viel een korte stilte die enkel overvallen werd door de vage geluiden uit hun omgeving. "Niet verdwaald, ik ken dit gebied wel," miauwde de poes. Bones' gedachten waren echter meer bij het gezwaai van haar staart, dan bij wat ze zojuist had gezegd. Het begon hem aardig te irriteren. De ietwat geamuseerde blik op zijn gezicht was zo goed als verdwenen, daarentegen keek hij geïrriteerd. "Gewoon in gedachten verzonken geraakt en afgedwaald," vervolgde de kattin daarna. Een spottend, kort lachje verliet zijn keel. Was het nou echt zo moeilijk om ergens over na te denken en tegelijkertijd de goede weg te volgen? Voor Clankatten was dat blijkbaar wel het probleem. Hij schudde afkeurend met zijn kop. "En wat doe jij hier dan?" beet de poes hem toe met een houding die net iets dreigender overkwam dan de vorige. Hij zette enkele stappen dichterbij de poes. Wat weerhield hem er nu nog van om zijn klauwen in haar vel te zetten, en haar van top tot teen open te krabben? "Liefje, wat ik hier wilde doen, gaat jou weinig aan," miauwde hij met zijn lage stem. "Wat ik hier nu gà doen, is voor jou echter meer van belang," vervolgde hij, terwijl hij een bloeddorstige grijns op zijn gezicht zette. Hij kon niet wachten tot hij haar bloed zou kunnen zien vloeien. Met zijn achterpoten zette hij zich af, en landde met zijn volle gewicht op de poes. Hij klapte zijn nagels uit, en zette die tevreden in haar nu nog smetteloze vacht. Hij duwde ze er met kracht in, en liet ze vervolgens naar beneden lopen. Hij had het eerste bloed getrokken.

"Liefje, wat ik hier wilde doen, gaat jou weinig aan," Miauwde de grote, grijze kater. Zijn stem en zijn woorden lieten een rilling over haar complete ruggengraat lopen. haar oren gingen iets naar achter en de poes die al klein was voor haar leeftijd, voelde zich bijna letterlijk krimpen toen hij steeds dichterbij stapte. Een stap naar achter van haarzelf was het gevolg, haar oren gingen plat tegen haar nek en haar ogen werden wat wijder opengesperd. "Wat ik hier nu gà doen, is voor jou echter meer van belang," De grijns die hij liet zien liet haar alleen nog maar angstiger worden. Ze kon haar eigen, angstige blik weerspiegeld zien worden in zijn gele ogen. De facade die ze had opgezet was nu helemaal verdwenen. Een plotseling gewicht liet alle lucht uit haar fragiele lijf slaan. Ze hapte geschrokken naar adem als een vis op het droge en uiteindelijk kon ze weer een hap lucht binnen krijgen, haar longen vulden zich weer met een pijnlijk gevoel op. Nagels begroeven zich in haar vacht en begonnen deze rood te kleuren met bloed. Angstig begon ze met haar achterpoten te trappen, haar hele lichaam in bochten wringende als een vis. Heel erg sterk was ze niet, ook nog groot, maar lenig was ze nog wel. Ze siste van pijn en angst en haar blinkend witte tanden ontblootten zich in een snauw, "Laat me los!" Snauwde ze, al klonk er een licht, kermend gepiep door in haar stem. Ze was zeker niet van plan om al op te geven. Met uitgestrekte klauwen, haalde ze uit naar Bones' neus, terwijl ze zich nog steeds probeerde los te wringen.

(Auch, mijn fightscenes zijn serieus roestig geworden, mijn excuses D; )

Bones grijnsde breed, hij kreeg precies het effect dat hij op de poes wilde hebben. Mooi zo. Nu hij zo dichtbij haar stond, kon je duidelijk zien dat hij al veel groter was dan haar. De poes stapte naar achteren naarmate hij naar voren ging, wat hem al genoeg vertelde. Hij kon haar angst bijna ruiken toen hij vlakbij haar stond. Een geur die hij vaker had opgepikt, maar hem keer op keer fascineerde. Hij gromde zachtjes terwijl hij zijn nagels dieper in haar vel drukte, en het witte gedeelte van haar vacht langzaam een dieprode kleur kreeg. De geur van vers bloed prikkelde in zijn neus, een beter gevoel bestond haast niet, niet voor hem. Hij wist hoe het voelde om liters bloed te vergieten, om het bloed van onschuldige katten onder zijn nagels te hebben en hoe het was om de herinneringen daaraan zijn leven lang verborgen te hebben achter de talloze littekens op zijn lichaam. Dit was wat hij deed. Niet alleen voor zichzelf, maar ook voor Rush. Hoe vaak had Rush hem wel niet gevraagd om zijn vuile werk op te knappen? Nooit had hij er problemen mee gehad. Hij vond het geweldig om te doen, keer op keer weer. Hij was blij als Rush weer eens met een moordopdracht voor hem kwam. De poes begon uit zich te verzetten, ze draaide en trapte, wat door Bones' nagels alleen maar meer schade toe zou brengen. "Laat me los!" snauwde en piepte de poes tegelijkertijd. Bones kende geen genade. Ze kon smeken wat ze wilde, maar hij zou haar niet loslaten. Nog niet. Het doden van een slachtoffer was soms niet eens het leukst, Bones vond het ook zeer vermakelijk om ze ernstig toe te takelen, en daarna te zien lijden. Hoe ze terug strompelden naar hun Clan, en dat soms nog niet eens haalden. Een prachtig gezicht, al zei hij het zelf. De poes haalde uit, en Bones voelde de nagels van de kattin in zijn neus priemen, maar hij beet op zijn kiezen en schoof de pijn aan de kant. Voor wat hoorde wat. Hij siste naar haar, en zette zijn hoektanden in haar hals. Haar slagader vermeed hij, hij wilde nog langer plezier van haar hebben dan dit. Hij wilde haar al bloedend zien vluchten naar haar eigen gebied. Haar zien creperen door de wonden die hij zou maken. Meer bloed, hij wilde meer bloed zien. Met beide poten kraste hij over haar ribbenkast, genietend van het bloed dat haar vacht verkleurde.

~ Never mind :'D Ben er zelf ook niet super in ._.

Haar nagels hadden doel bereikt, starclan's zij dank. Maar goed, scherpe pijn begon zich alsnog te verspreiden. De eerst volgende keer kwamen de tanden aan bij haar hals. Paniek schoot door haar heen, zou hij haar doodbijten? Net zoals bij Honeyfeather gedaan was? Nee,hij miste de slagader, maar alsnog deed het verschrikkelijk pijn. Ze siste door haar tanden heen en kneep haar ogen dicht omdat ze sterretjes zag van de pijn. Haar maag legde zich in knopen waarvan ze nooit had geweten dat het mogelijk was. Maar toch, de pijn bracht een scherpe helderheid in haar brein. "Denk maar niet.. dat ik me zomaar gewonnen geef," Siste ze naar hem, en ze begroef haar nagels alleen maar dieper in zijn neus. Ze begon te trappen en te kronkelen, zichzelf nog altijd los proberend te wringen. Kostbaar bloed lekte uit haar wonden, iets wat haar alleen maar paniekeriger maakte. Ze wou niet eindigen zoals Honeyfeather... Wacht.. zou hij? Weer ontsnapte er een pijnlijk gesis uit haar mond toen zijn klauwen over haar ribbenkast gingen, alleen maar meer bloed tevoorschijn halende. "Jij hebt.." Ze hapte naar adem, "Jij hebt Honeyfeather.. vermoord.. of niet soms?!" Ze begon nog wilder te kronkelen, haar uiterste best doende zich los te worstelen, hij moest het wel zijn, het moest wel! Ze was in ieder geval absoluut niet van plan. Weer sloeg ze wild om zich heen met haar klauwen, hopend bloed te voorschijn te halen bij wat ze ook zou raken. Ze wou niet opgeven,ze zou ook niet opgeven. "Moordenaar," Siste ze.

Hij voelde de paniek in het lichaam van de kattin. Hij kon inschatten dat ze jong was, maar als het aan Bones lag, was niemand te jong om te sterven. Als hij het zijn siblings nog kon vragen... Deze kattin was zeker niet ouder dan één jaar, amper een leeftijd, en om dan iets als dit mee te maken was triest. Maar ze was en bleef een Clankat, vanaf haar geboorte werd alles voor haar gedaan, en nu ze Warrior was, was het als nog niet veel meer dan jagen en af en toe een rondje lopen. Het was zijn taak te laten zien dat het leven niet altijd op rolletjes liep. Hij merkte dat ze pijn had, en niet zo'n beetje ook. Precies wat hij had gewild. Hij negeerde haar gesis, maar de klauwen die zich dieper in zijn neus boorden, waren moeilijker te negeren. Hij siste nogmaals van de stekende pijn die door zijn gezicht ging. Smalend bedacht hij zich wat hij eens met haar kon doen. Dood wilde hij haar nog niet, ze was nog te jong. Maar met een kleine herinnering aan hun ontmoeting was toch niets mis? Een aantal mooie littekens als souvenirs konden geen kwaad. "Jij hebt Honeyfeather.. vermoord.. of niet soms?!" siste ze. Hij keek haar voor een luttele seconde vragend aan. Nog nooit had hij van de naam Honeyfeather gehoord. Hij wist de naam van deze poes niet eens, waarom zou hij die van zijn andere slachtoffers wel weten? Alleen zijn familieleden, zijn partner en de namen van Rush'partners kon hij zich nog vaag herinneren. De rest was gewoon weg. "Liefje, denk je nou echt dat ik de moeite ga doen om de namen van mijn slachtoffers te onthouden?" zei hij met een klein, spottend glimlachje. Het was hem een zorg wat voor belachelijke Clannaam de katten bij zich droegen toen hij ze vermoordde. Het bloed onder zijn nagels zou al genoeg zeggen. Ze maakte hem uit voor moordenaar, maar was zeker niet de enige. Het deed hem ook niets meer; hij wàs een moordenaar, en problemen had hij er niet mee. Bones vond dat het tijd werd voor een beetje afstand. Hij sprong van haar af, en een paar meter van haar af bleef hij rond haar heen cirkelen. Hij was nog niet klaar, nog niet genoeg bloed had gevloeid. Hij grimaste naar de jonge poes, wachtend tot ze klaar was voor 'Ronde 2'.

Adem kwam in kleine pufjes uit de mond van Strawberry gerold. Haar borstkas ging heftig op en neer, deels van paniek, deels van ademnood. De benauwdheid versterkte de paniek alleen maar meer. "Laat me los, vuile.. vuile.." Siste ze, schelden was nou eenmaal niet haar sterkste punt, en nu ze zo in paniek raakte, kon ze nog niet eens iets verzinnen om de rogue kater voor uit te maken. "Liefje, denk je nou echt dat ik de moeite ga doen om de namen van mijn slachtoffers te onthouden?" Vanuit haar ooghoek dacht ze ook nog eens een spottend glimlachje op te merken. Maar daarna kneep ze al vlug haar ogen weer eventjes dicht wegens een volgende golf van pijn. "Noem me.. geen liefje," Gromde ze tussen opeen geklemde tanden door. Bloed sijpelde uit de wonden die al veroorzaakt waren, het liet haar zich moe voelen. Maar plots verdween de druk van haar rug en kon ze overeind komen. Eerst een kleine wankeling, maar daarna stond ze stevig. Meteen rees haar vacht weer op tot een pluizige rechtovereindstaande stand. Ze onderdrukte de eerste neiging om weg te kijken en boorde haar blik in de zijne. Nog altijd kwam haar adem uit haar longen geperst in zachte hijg geluidjes, vooral door de angst die ze voelde. Maar het feit dat hij rondjes begon te cirkelen liet haar zich weer bedreigt voelen, haar oren gingen achteruit in haar nek en ze volgde hem met haar ogen. "Kom maar op.." Murmelde ze zachtjes terwijl ze haar bovenlip iets op trok. Uiteindelijk zette ze zich met een schijnbeweging naar de andere kant af, zodat het eerst leek of ze ging vluchten. Daarna probeerde ze op zijn rug te springen, met als doel haar klauwen in zijn rug te begraven en goed vast te houden.

De onregelmatigheid van haar ademhaling was duidelijk te merken, evenals de geur van haar angst. Als hij haar nog langer zou pijnigen, zou het misschien haar dood worden, en dat wilde hij niet laten gebeuren. Nog niet. Ze was een jaar, te jong om te sterven en precies oud genoeg om te leren dat je wel degelijk sterfelijk was. Hij zou de grond beschilderen met haar bloed, de lucht versieren met plukken uitgetrokken vacht en elke ademhaling aan haar onttrekken. En als haar leven dan aan een zijden draadje zou hangen, zou hij stoppen. Haar terug laten krabbelen naar haar Clan, het gat waar ze hoorde. Hij negeerde al haar beledigingen, wetend dat het hem toch niet zou interesseren. Hoe vaak werd hij wel niet voor van alles en nog wat uitgemaakt? En iedere kat die dat zei, was dood of droeg zijn leven lang littekens met zich mee. Blijkbaar had ze er iets tegen dat hij haar 'liefje' noemde, maar het was op den duur blijven hangen. Hij zou er ook zeker niet mee stoppen, alleen omdat naar wens was van de kattin. Hij liet haar staan, haar weer kennis maken met de stabiliteit van de grond. De kattin was er klaar voor, en Bones ook. Met een pijlsnelle beweging ging de kattin tegengestelde richting in, en Bones wilde de achtervolging meteen inzetten. Het was echter maar schijn, de kattin keerde zich om en sprong richting zijn rug. Bones probeerde haar te ontwijken, maar voelde haar klauwen in zijn flank steken. Hij siste van pijn, en de sinistere grijns op zijn gezicht verdween compleet. Furieus draaide hij zich om, en keek woedend naar de kattin. "Je vraagt er gewoon om, of niet? Ik trek je helemaal uit elkaar en stuur je naar je o, zo machtige StarClan," beet hij haar toe. Zijn stem klonk minder spottend, minder sarcastisch dan voorheen. "Ik dump je met bloed doordrenkte lichaam bij je Clan, dan zullen ze allemaal zien wat voor stomme fout je hebt gemaakt." Bones klapte zijn nagels weer uit, sprong richting de kattin en duwde haar keihard op de grond. Met drie poten hield hij haar op de grond, terwijl hij één poot met uitgeklapte nagels aan haar keel zette. Hij trok een kleine maar diepe kras over haar keel, en enkele dieprode druppels gleden naar buiten. Breed grijnzend likte hij één daarvan op. "Liefje, je bloed smaakt geweldig."

Een vreemd gevoel van victorie verspreidde zich door Strawberry's lichaam toen haar doornscherpe klauwen zich in de grote rug van haar aanvaller haakten. "Toch niet zo hulpeloos als je dacht, niet?" Siste ze zachtjes, al beefde haar stem nog steeds. Maar haar plan ging niet zo goed als ze dacht. Toen de kater naar haar om keek, was er alleen maar furieuze woede te zien. Eventjes leek het alsof haar hart in plaats van scharlakenrood bloed, pure angst leek door haar lichaam te vloeien. "Je vraagt er gewoon om, of niet? Ik trek je helemaal uit elkaar en stuur je naar je o, zo machtige StarClan," Beet de kater haar toe, nu serieuzer klinkende. Haar ogen sperden zich langzaam wijder open tot ze zo rond waren als de volle maan en haar oren werden plat tegen haar schedel aangedrukt. "Ik dump je met bloed doordrenkte lichaam bij je Clan, dan zullen ze allemaal zien wat voor stomme fout je hebt gemaakt." Wat er het volgende moment gebeurde, ging razend snel. Ze hapte geschrokken naar adem toen ze met een harde klap tegen de grond werd gedrukt. Haar bovenlip trok zich op in een angstige grijns. Zijn klauwen, ze kwamen steeds dichterbij. Maar nog steeds wou de poes zich niet gewonnen geven. Opnieuw klapten haar klauwen uit de beschermende hulsjes en haalde ze uit, het maakte haar niet uit wat ze raakte. Het liefst zou ze gewoon beide ogen uitkrabben. Maar een poot op haar keel liet haar bevriezen, een angstig piepje ontsnapte uit haar keel terwijl de uitgeklapte nagels in haar keel gezet werden. Een pijnlijk gesis ontsnapte uit haar mond en ze kronkelde zich in allerlei bochten om zich van deze vlammende marteling te ontkomen, maar ze kon niet los komen. Ze hapte opnieuw naar adem toen hij een bloeddruppel van haar nek likte, "Je bent walgelijk..." Siste ze zachtjes, haar ogen gesloten van de pijn en verschrikkelijke vermoeidheid. De kracht in haar poten begon al langzaam weg te vloeien, maar alsnog hief probeerde ze hem weg te trappen met haar achterpoten, zijn buik open te halen met haar scherpe nagels. "Denk maar niet dat ik opgeef.." Siste ze vervolgens, haar stem nog steeds zacht. Haar bovenlip trok zich weer op, haar blinkend witte tanden flitsten ietsjes in het zonlicht. Doodsangst had haar nervositeit weggetrokken, het leek alsof het samen met haar bloed naar buiten vloeide.

Waarschijnlijk had het die godvergeten kat heel wat hoop gegeven dat ze hem eens had kunnen verwonden, maar dat zou hij er met liefde weer uit meppen. Hij had het helemaal gehad met dit rotbeest en dat zou ze merken ook. Wat hij had gezegd had echter wel indruk gemaakt, want wederom was de arrogante houding van de kattin helemaal weggeblazen en had weer plaats gemaakt voor angst. Hij hield van die angstige gezichtsuitdrukking op haar gezicht, het deed hem toch meer denken dat ze die hopeloze kattin van net was. Hij wilde haar bloed zien, nog meer dan hij nu zag. Hij wilde het vergieten. Dat zou hij doen ook, het zou een waarschuwing zijn voor de Clans. De kattin was dan weer niet geheel hopeloos, en daar werd hij aan herinnerd door een flinke kras over zijn bek. Terwijl hij siste ontblootte hij zijn tanden naar de kattin. Ze zou boeten. Elk druppeltje bloed dat ze bij hem zou laten vloeien, zou hij in haar lichaam vertienvoudigen. Hij hield zijn poot met uitgeklapte nagels aan haar keel, haar bloed zou in liters vloeien, en hij zou er met volle teugen van genieten. Hij spitste zijn oren om elke seconde van haar gesis en haar happen naar adem op te kunnen vangen. Had ze genoeg geleden? Zou ze hem laten gaan? Hij vond het zonde om haar nu al te laten sterven, ze was nog zo jong. Misschien zou hij haar hierna laten gaan, haar zien vechten om veilig thuis te komen. Eens kijken of dat wel zou lukken. Maar eerst zien of hij haar wilde laten gaan, of ze het niet naar nog meer verwondingen zou maken. Ze werd zwakker, maar ook hij was niet meer zo geconcentreerd als zojuist. Toch kon hij het nu gemakkelijk van haar winnen. Hij voelde een flinke trap in zijn buik, en hij hapte naar adem. Hij voelde bloed uit de krassen stromen die ze daar had gemaakt. Hij ging van haar af en zorgde voor een veilige afstand tussen de twee. "Denk maar niet dat ik opgeef," siste ze, waarop Bones een kort en spottend lachje liet horen. "Hoe lang denk je het nog vol te kunnen houden? Je zult vroeger of later wel op moeten geven. Tenzij..." Hij keek haar met een onbetrouwbaar grijnsje aan. Al mocht hij niet eerlijk lijken, hij was het ook niet bepaald, dit keer zou hij zich aan zijn belofte houden. "Ik laat je gaan, maar als je ooit een stap op de Rogueplaatsen zal zetten, en ik merk je op, dan is het met je gebeurd." De laatste woorden klonken nogal bars, zelfs voor zijn doen. Hij had eigenlijk geen behoefte om deze kattin te doden, maar als ze het er zelf naar maakte, zat er voor hem niets anders op. "Aan jou de keus."

~ Sorry voor late reactie ;$

Met een grauw probeerde ze zich los te trekken, Strawberry putte op haar laatste krachten om de rogue nog een lesje te leren, of tenminste, dat probeerde ze. Ze probeerde het uit alle macht. Maar ze hapte geschrokken naar adem toen de blinkende, maar al met bloed bevlekte klauwen van Bones dichterbij haar al bloedrode vacht kwamen. Nog altijd lekte de scharlakenrode vloeistof uit de wonden, kostbare levensenergie. Haar ogen had zo zo wijd open gesperd als maar kon en haar pupillen waren zo dun als spleetjes, waardoor haar ogen bijna compleet blauw leken. Haar adem kwam in kleine, benauwde pufjes uit haar mond rollen, doodsbang dat ze was. Maar toch kwam er een lichte glans van triomf in haar ogen toen ze hem naar adem zag happen. Dat zou hij nog eventjes voelen... Maar toch, ze voelde energie uit haar sijpelen, samen met het vloeiende bloed. Strawberry's gespartel werd al minder en op het gegeven moment bleef ze stil liggen, zachtjes hijgend en hem aanstarend met een angstige maar toch woedende blik. "Hoe lang denk je het nog vol te kunnen houden? Je zult vroeger of later wel op moeten geven. Tenzij..." Sprak de kater, de grijns op zijn lippen zorgde ervoor dat ze weer begon met rillen. "Tenzij.. wat?" Siste ze zachtjes terug, haar oren opnieuw platleggende. "Ik laat je gaan, maar als je ooit een stap op de Rogueplaatsen zal zetten, en ik merk je op, dan is het met je gebeurd." Haar ogen vernauwden zich bij zijn woorden. Eventjes bleef ze stil liggen. Maar de kater sprak alweer verder, "Aan jou de keus." Strawberry's bovenlip trok zich eventjes op tot een grauw, "Ik heb nog nooit een stap gezet op de rogue plaatsen... Ik was het ook niet van plan," Grauwde ze, al begon haar stem zwakker en rilleriger te klinken, al wist ze dit zelf niet zo zeker. Was ze niet.. eens in de rogue plaatsen geweest? Nee, nu moest ze geen twijfel laten zien. "Nooit," Vulde ze aan, en ze liet haar adem in een pijnlijke sis weer naar buiten vloeien. Alles wat ze deed liet pijn door haar lichaam stromen.

=Kort, sorry ;-;=