Roundtable rival

Om meerdere redenen dan één bezocht ze de gorge niet vaak, noch graag. De grove aarde aan de rand van het ravijn was niet vruchtbaar genoeg voor planten om op te groeien, en gezien ze door haar rang niet genoodzaakt was mee te gaan op grens patrouilles, had ze ook geen andere verplichtingen die haar hier brachten. Toch was ze hier vandaag, ondanks de nare herinneringen, ondanks dat ze angst had voor hoogtes; ondanks dat ze hier niets te zoeken had. Waarom? Tja, daar had ze zelf eigenlijk ook niet echt een antwoord op. Misschien omdat ze er al zo lang niet was geweest, misschien omdat ze een glimp hoopte op te vangen van Warhound, of.... Cobradusk? Haar groene ogen vielen op de grijs-gestreepte vacht die ze al zo lang niet meer had gezien. Verbaasd kwam ze tot stilstand, dicht bij de rand van de afgrond waar eerder hun moeder was afgevallen. Grappig genoeg was het nu hetzelfde ravijn dat hun beiden scheidden, terwijl ze hetzelfde bloed in hun aderen hadden. "C-Cobra..?" stamelde ze twijfelend, hopend dat haar stem niet overstemd werd door het geruis van de rivier ver onder hen.

Zijn vacht deinsde lichtelijk op en neer door de wind die over zowel haar gebied, als het zijne gleed. Routnose kon haar ogen haast niet geloven. Starclan, hoe lang was het wel niet geleden dat ze elkaar hadden gezien? Ze waren nog kinderen geweest de laatste keer, niet meer dan dat. Op de gatherings had ze hem meer dan eens gezien, maar er leek nooit tijd te zijn om te spreken. Nooit genoeg, tenminste.
Hij was veranderd. Al dan niet mentaal, dan zeker fysiek. Zijn bouw moest hij geërfd hebben van hun vader, want waar zowel zij als Tomtitgaze vrij klein waren en de zo typerende kenmerken hadden van een snelle en dunne Windclanner, was hij groot met brede schouders en krachtige poten, zoals een Riverclanner diende te zijn. Een zachte zucht rolde over haar lippen toen ze oogcontact maakte, zijn irissen deelden hetzelfde groen als de hare. "Rout.." de emotie in zijn stem brak haar, maar stelde haar op een manier ook gerust. Allicht hadden ze elkaar zo lang niet meer gezien, allicht was er nu een woeste rivier die de twee van elkaar scheidde, maar hij was haar nog niet vergeten. Haar naam had nog betekenis voor hem, ze waren nog altijd broer en zus, niet alleen maar in de zin van bloedverwantschap. "Je bent ongedeerd. Dat is goed." zijn stem klonk zakelijk, maar Routnose, die altijd erg perceptive was van anderen hun emoties, kon zien dat er iets achter dat koude masker lag. Een melancholieke glimlach lag op haar lippen en als ze niet zo bang was geweest voor de afgrond, zou ze dichterbij zijn gestapt. "Ik hoorde dat je een medicine cat apprentice bent geworden, gefeliciteerd." kort klemde ze haar kaken op elkaar en hoewel ze het niet toe wilde geven, deed het pijn dat hij zo weinig van haar wist. Enkel haar rang, of eigenlijk eerdere rang, werd door geruchten en praatjes aan hem overgebracht. Ze vroeg zich af of hij ooit iemand had verteld dat de medicine cat van Windclan zijn zusje was, maar then again, ze had ook niemand verteld over haar broer Cobradusk in Riverclan. Nee, ze wist niets van hem meer. Niet wie zijn vrienden waren, niet of hij al een partner had, niet of hun vader nog leefde... "Oh, ehm, m-medicine cat, eigenlijk," ietwat verlegen gunde ze hem een glimlach. "Ik sta bekend als Routnose nu," na die woorden leek hun beleefde gesprekje van 'hoe gaat het' en 'hoe is je leven nu' uitgesproken te zijn en werd die bepaalde ongemakkelijkheid die tussen hen hing haast tastbaar. Misschien was het wel die stilte, misschien was het gewoon haar eigen karakter, maar ze kon haar volgende woorden niet in houden. "Ik mis je Cobra, ik mis je echt heel erg,"

Ze wist dat ze voor haar beurt had gesproken het moment dat de woorden haar bek hadden verlaten, ietwat ongemakkelijk trok ze met haar gevlekte oor en ontweek zijn groene ogen, die zo op de hare leken. "Luister, Routnose-" ze opende haar bek om hem te onderbreken, om te zeggen dat ze het snapte, dat ze dergelijke dingen niet moest zeggen. Voor haar stond een Riverclanner, en hoewel hij altijd haar broer zou blijven, was hij niet meer thuis in Windclan. Het zou egoïstisch zijn van haar om hem zijn thuis te ontnemen, dat wist ze ook wel ergens. Maar... "-ik wil dat je weet dat mijn clan mij geaccepteerd heeft. Ze weten niets over onze bloedlijn en ik wil dat ook zo houden. Anders valt alles waar ik aan gewerkt heb als een kaartenhuis in elkaar." hij sprak precies haar zorgen uit en Routnose klemde haar kaken kort op elkaar, haar ogen nog altijd afgewend omdat ze niet wilde dat hij de tranen die in haar ogen prikten zag. Haar keel had zich samen getrokken, maar hij mocht dat niet zien. Hij mocht niet zien dat ze zo snel geraakt was door dit alles, zo emotioneel instabiel. Het was zo egoïstisch om hier verdriet om te hebben, waarom kon ze niet blij zijn voor zijn succes? De poes nam die adem en knipperde haar waterige ogen droog, waarna ze hem weer aankeek met een waterige, ietwat pijnlijke glimlach. "I-ik snap het, Cobra, ik snap het," al leek ook hij iets te verbergen, zich sterker voor te doen dan hij was. Als ze het kon, zou ze over de kloof tussen hen zijn heen gesprongen om zich nog één keer tegen hem aan te drukken. "Tenslotte zou het zomaar kunnen dat we straks een keer tegenover elkaar staan, en dan moet ik mijn keuze gemaakt hebben." bij die woorden kon ze haar ongemak niet langer meer verbergen, haar oren zakten in haar nek. Natuurlijk was het een gedachte die had rond gespookt in haar kop, maar eentje die ze het liefst zou vergeten. Hij zou haar nooit aan mogen vallen, immers beschermde de warrior code haar door haar rang. Alleen het idee al dat ze zou moeten toe zien hoe haar broer haar vrienden zou bevechten, of andersom deed haar tere hartje pijn. Kort kneep ze haar ogen samen. "Riverclan en Windclan mogen niet in gevecht komen," sprak ze ademloos. "Er valt zoveel te verliezen, zo veel gewonden... Alsjeblieft Cobra, is er niets dat Butterstar kan overtuigen?" klonk haar stem haast smekend, al wist ze het antwoord al.

Zijn woorden moesten op alle verkeerde knopjes hebben gedrukt, want de Cobradusk ze enkel uit bitterzoete jeugdherinneringen kende werd plots een ijskoude riverclanner. "Ik moet Butterstar overtuigen? Begin jij maar eens met Oceanstar en haar hebberige pootjes die zo hard aan jullie stuk territorium vasthouden." haar oren gleden meteen in haar nek en angst deed haar hart sneller kloppen. Niet alleen sprak hij over haar leader, maar ook over haar vrienden. Haar vriendin wiens motieven ze beter kende en begreep dan wie dan ook, maar Cobradusk zou daar geen begrip voor hebben. De klauwen die hij nu in gevoelloze aarde sloeg, zou hij allicht even goed gebruiken om Oceanstar aan een van haar levens te ontdoen. Routnose huiverde van een plotselinge kou die niet door de wind tot stand was gebracht. "N-nee, Cobra, zo.. Zo bedoel ik het niet," sprak ze klein en ongemakkelijk. Ze wilde Oceanstar verdedigen, immers was dat ook haar taak as trouwe Medicine cat, toch? Maar zou ze het durven om hem tegen te spreken, verder tegen de haren in te strijken? Starclan, ze was een lafaard met een hart van was. "S-sorry, ik," ze zuchtte, zoekend naar woorden. "Ik wil geen katten meer zien sterven, niet voor zoiets nutteloos als dit,"

Ja, het gebeurde wel. Haar oren lagen haast in haar nek. Het gebeurde, en hoe erg ze haar best ook deed, in haar eentje zou ze de rivaliteit tussen de clans niet op kunnen lossen. De journey had het kort gedaan, maar ze vielen moeiteloos terug in hun oude, zieke gebruiken. Waarom snapte Cobra dat niet? Waarom snapte niemand dat? Was het dan zo naïef om te hopen dat voor één keer, katten van andere clans elkaar als vrienden konden begroeten, in plaats van met hun klauwen? "Doe iets. Praat met je clanleider. Zorg dat ze reden gaat zien. Als ze dat niet doen-" zijn woorden werden gestaakt door een zucht en het raakte Routnose. Net als iedere Riverclanner vond hij dat het hun schuld was, dat zij dit op moesten lossen. Had hij gelijk? Misschien, maar samen zouden ze zoveel meer kunnen doen dan zijn alleen. Maar hij was een Riverclanner, en hij zou zijn idealen achterna jagen. "Dag, Routnose." ze wilde hem terug roepen, al wist de poes niet precies waarvoor. Maar Cobradusk had andere plannen, zonder nog om te kijken stapte hij weg. Verloren bleef ze daar staan en kon enkel tegen de wind nog fluisteren. "...Dag Coby,"

Topic uit