[Border Patrol] Lets build a wall!

Nog even keek Smokegaze naar Panthergrowl met een lichte frons op zijn gelaat, maar hij sprak de Deputy niet tegen. Was de grijze deputy nou echt serieus? Chillybreath mee met een patrouille die hij leidde? Het zou ook wel. Chillybreath was een uitstekende warrior, dus zo raar was het nou ook weer niet. Dat Smokegaze en Chillybreath een bepaalde situatie hadden met elkaar, betekende niet dat er uitzondering gemaakt zouden worden in het krijgers leven. Maar als eerste zocht Smokegaze Silvercloud op, "Silvercloud, ik hoop dat je kittens even zonder je kunnen, want mij is gevraagd jou mee te nemen op patrouille," sprak de kater vriendelijk. Silvercloud was een Queen, maar zou binnenkort terug keren naar haar warrior taken, dus dit was vast een opwarmertje. Vervolgens haalde Smokegaze Outrage, zijn halfbroer op. "Hey, het is tijd om de grens met Windclan eens op te frissen, Panthergrowl heeft me gevraagd jouw mee te nemen op patrouille," miauwde hij. Hierna ging hij opzoek naar Chillybreath, de liefde van zijn leven. "Chilly... breath, Panthergrowl heeft mij de opdracht gegeven jouw mee te nemen op patrouille," sprak hij, zijn stem klonk kalm en hij kon het niet laten warme door zijn stem heen te laten vloeien toen hij haar voorvoegsel uitsprak. Hij kon de lichte trilling van emotie in zijn stem ook niet tegenhouden, maar hij ging ook niet doen alsof deze hele situatie niks met hem deed. Eens de patrouille bij elkaar was, leidde Smokegaze de weg het kamp uit, op naar het begin van de Gorge.

TAG: @Silvercloud @Outrage @Chillybreath c:
NOTE: Een Windclan Patrouille is altijd welkom <3

Het was nog steeds erg koud de laatste dagen wat dus betekende dat hij veel tijd in mopperen en klagen stak de laatste tijd. Even zuchtte hij zachtjes, hij had eigenlijk echt geen zin om vandaag zijn poten nat te maken. De sneeuw leek hem ietsje teveel gewoon.. Nu. Maar zelfs in dit hatelijke weer stopten de warriortaken niet en het duurde niet lang voordat een van zijn vele halfbroers kwam opdagen. "Hey, het is tijd om de grens met Windclan eens op te frissen, Panthergrowl heeft me gevraagd jouw mee te nemen op patrouille," Ah god... Even zuchtte de kater, een grom onderdrukkende. Voor nu was het dan maar luisteren naar wat er gedaan moest worden. De roodkleurige kater stond dan ook al snel te wachten aan de uitgang van het kamp en het duurde niet lang voordat Smokegaze terug was. Er bleken nog twee poezen mee te gaan, Silvercloud en Chillybreath. Joy, een soapdrama op patrouille, wat wilde je nog meer? Met een zucht stapte hij dan ook al snel achter de tabby kater aan, een beetje de achterhoede nemende van de kleine bende. Hij had niet zoveel zin in andere katten momenteel.

Het was bijna zo ver voor haar jongste nest om zich bij de apprentices te voegen. Met het uitzicht op die dag, mocht ze vandaag blijkbaar al mee op patrouille. Ze knikte bij de woorden van Smokegaze. "Als ze nu nog niet alleen kunnen blijven, vrees ik voor de mentoren die ze binnenkort zullen opleiden." mauwde de poes geamuseerd. Ondanks dat elk nestje met veel liefde bij stond en opvoedde tot katten die de Warrior Code al kende voordat hun apprenticeschap van start ging, was ze blij om weer haar poten te strekken buiten de omwalling van het kamp. De poes stond al paraat en was klaar om te vertrekken. Smokegaze was eerst nog het laatste lid van hun patrouille gaan halen. Outrage, een iets jongere warrior, stond al klaar naast haar toen Smokegaze afkwam, gevolgd door Chillybreath. Dat de twee katten met elkaar in de knoop zaten, was bij haar nog niet aangekomen. Haar verblijf in de nursery had haar afgeschermd van roddels en drama. De poes begroette hen dan ook gewoon en liep achter Smokegaze aan. Chillybreath voegde zich naast haar. "Blij om er weer op uit te kunnen Silvercloud?" Ze knikte instemmend. "Het is zalig om nog eens buiten het kamp te zijn." mauwde ze instemmend op de vraag. Ondanks de koude, was het zalig. "Hopelijk gaat het mijn kittens ook goed af gaan als ze apprentice geworden zijn. De eerste dag dat ze naar buiten gaan, blijft spannend." Het was bijna zover. De dag dat haar jongste nest een mentor zouden krijgen en niet meer onder haar hoede waren. Ze zou op de mentoren moeten vertrouwen om haar kittens veilig te houden en op te leiden als volwaardige warriors waar hun clan trots op kon zijn. De poes liet haar blik over de omgeving gaan. Nu waren ze nog wel ver van de grens, maar je wist maar nooit of er ergens een indringer rond liep.

Smokegaze grinnikte bij de woorden van Silvercloud. Daar had ze helemaal gelijk in. Hij was benieuwd wie de mentoren gingen worden van haar draakjes. Hijzelf misschien? Na Silvercloud opgehaald te hebben, haalde hij Outrage op en vervolgens sprak hij Chillybreath aan, waardoor er ook letterlijk een chill door zijn ruggengraat heen gleed. Chillybreath deed erg... normaal tegen hem, maar haar kennende moest het wel een masker zijn die ze opzette. Smokegaze besloot er voor nu geen aandacht aan te geven, draaide zich om en keerde naar zijn patrouille. Iedereen was bijeen en Smokegaze leidde de weg het kamp uit, op naar de Gorge. Chillybreath sprak tegen Silvercloud, alsof alles ook echt normaal was, Outrage hielt zich stil, net als Smokegaze.

Toen ze bij de Gorge in de buurt kwamen kwam Smokegaze tot een halt. "Laten we de grenzen extra duidelijk markeren en goed in de richting van het Windclan territorium. Zodra zij in de buurt van de grens komen mogen ze wel ruiken dat wij niet klaar zijn met ze," sprak Smokegaze. En zo was het. Na het gevecht met de honden en de vossen en het verliezen van twee clangenoten was Riverclan zeker nog niet klaar met ze. Smokegaze was benieuwd wat Butterstar hier nog mee ging doen. Tot die tijd was het aan de Warriors om hun kracht kenbaar te maken. Smokegaze liet kort zijn blik op Chillybreath vallen en stapte vervolgens op een gestorven struikje, door de winterse kou af om zijn geur daar goed aan te markeren.

Even keek hij op naar zijn broer.. Om vervolgens zijn blik te leggen op de grijze point poes. Hij trok even met zijn oortjes en zuchtte zachtjes. Hijzelf had niemand belangrijks in de clan... Buiten Littlepaw dan. Zijn dochtertje was zijn alles. De partner van de deputy, Silvercloud, was dan ook bezig over haar jongen. Als de vader dat hij was glimlachte hij toch even kort. Als kitten had Out zich erg ontfermd over de jongen, maar vooral Littlekit en Softkit. Die twee hadden het dan ook overwogen om naar Riverclan te komen, maar enkel de eerste was hiermee doorgegaan. Hij vond het erg jammer aangezien hij erg veel van zijn dochters hield... maar het was haar keuze geweest... En dat respecteerde hij. Settled en Quail hadden nooit interesse getoond in de clan. Hij moest eigenlijk nog eens met zijn zoon praten... Als hij dat tenminste wilde. Even slikte de kater even, lichtjes bijtende op zijn onderlip. Hij vroeg zich lichtjes af hoe de ander zich moest voelen. Hij had zich immers erg afzijdig gehouden toen Outrage naar voren was gekomen als hun vader. Oh well...
Al snel waren ze bij de gorge aangekomen en kort keek de rode kater op naar zijn halfbroer bij diens woorden. Hij kantelde even zijn kopje en snoof diep waarbij hij kordaat knikte op zijn woorden. De kater besloot wat vooruit te lopen op de rest van de andere katten aangezien Smokegaze bezig was met een struik te markeren. Even keek de riverclanner op naar het kolkende water dat onder hun poten aan het razen was. Even slikte hij, ietwat nerveus bij het zicht ervan. Hij was niet beste zwemmer van de clan en ondanks dat hij een zuivere riverclanner was wilde hij niet in dit weer het water ingaan. Hij zou wel wachten tot het lente was... of zelfs zomer, dat zou nog beter zijn. Hij haalde even oppervlakkig adem en sprong even op een steen dat hoger lag. Kort werden zijn ogen groter toen zijn poten gen stabiliteit vonden op de gladdige steen, die bedekt was met ijzel en ijs. Even gromde hij verbaasd, waarbij zijn nagels snel en vluchtig over de gladde steen heen gleden... een onaangenaam geluid vulde dan ook snel de omgeving. Outrage hapte even naar adem en trok zich met moeite op aan de steen. Lichtjes gespannen door het feit dat de steen zo glad was keek hij even op. Zijn ogen waren vernauwd tot kleine spleetjes en shock was op zijn gezicht te lezen. Als hij immers zijn grip was verloren was er een kans geweest dat hij de gorge in gevallen was... En hij zou niet willen weten wat er dan zou gebeuren. Hij slikte even, schudde zijn pels uit en wandelde verder de stenen heuvel op, zijn ogen strak gericht op de andere kant van de grens.

Even knipperde hij rustig. Hij had even een koud momentje gehad doordat hij was weg gezakken daar. De warmte dat even bij hem was aan geslaan was weg geëbd. De paniek leek nu aan zijn poten te zijn ontglipt en zijn verhoogde zintuigen leken dan ook even rust te vinden. Hij liet dan ook al snel zijn aandacht wat zakken toen hij de pels van Chillybreath hogerop de stenen zag. Kort kantelde hij zijn kop en keek hij naar haar. Hij had geen zin om een alarm te laten klinken dat de rand van de gorge hier vrij glad lag, men zou het zelf wel uitzoeken. Ze waren immers allen ervaren warriors... HEt zou een beetje belachelijk zijn als ze een beetje gladig weer niet zagen aankomen. Een rots die wat minder lag dan de ander moest men verwachten, na zoveel winters te hebben doormaakt zouden ze dat wel doen, niet? Even slaakte hij een zucht waarna hij zijn lijf in beweging bracht.
Hij liep verder over de rotsen en klauterde van de ene plek naar de andere, de patrol ietwat achter zich latende terwijl hij zijn geur tegen bepaalde plekken van de stenen bracht. Even richtte hij zijn ogen op de andere kant van de stroom, waar windclan gebied was. Er was niet veel te zien, ergens ook normaal... Windclanners hadden hier niet veel te zoeken. Een zucht rolde wederom van zijn lippen af. De ijzige kou begon aan zijn poten te knagen. Het begon een beetje onverdraaglijk te worden, zeker aan het trage tempo dat hij bezig was. Misschien een tandje bijsteken? Kort schudde de kater zijn rode pels even uit, een blik achteruit werpende. Hij kon de patrol vanaf deze hogere plaats nog wel zien... Dus even achter de rotsen verdwijnen zou wel niet slecht zijn. Kort zwiepte de warrior met zijn pluizige staart, zo gaf hij even kort aan dat hij uit zicht zou zijn. Maar goed, wat voor gevaren waren er hier ook? Als er een roofdier zou komen zouden ze het allen ruiken en dan was Outrage zo van achter de rotsen vandaan. Ze stonden immers sterken als ze samen waren. Even richtte de kater zijn neusje op waarna hij zijn bekje wat opende en de lucht begon te proeven. Oh..? Wacht eens even. Dat rook naar prooi! Wel meteen werd de brandende pijn in zijn maag groter. Zijn ogen werde wat groter waarna hij meteen door zijn poten zakte. Met langzame passen wandelde de grootte riverclanner verder over de rotsen heen, dieper in de kleine tunnel die door de rotsen was gemaakt. En daar zat het dan... Een vogel. Wat het precies was, wist hij niet... Maar een ding was zeker... Dit zou een maaltijd worden voor iemand in de clan. Kort spande hij zijn spieren aan waarna hij zich langzaam vantussen het hol wurmde. Met lichte passen sloop hij verder, steeds dichter komende bij de vogel en de rand van de rotsen. En op dat moment leek de wereld stil te staan. ALles rondom hem was zwart en het geruis van het water verdween als sneeuw voor de zon. Er was enkel hem en de vogel en niks anders.
Er was inderdaad niks anders.
Hij zette zich af, maar de gladdige oppervlakte van de rots liet hem zowat uitglijden. Kort werden zijn ogen groter en krabbelde hij aan de stenen in de hoop om zijn stabiliteit terug te vinden, maar het lukte hem niet. In hopeloze halen voelde hij hoe zijn lichaam verder weg zakte. Het geluid van kolkend water vulde al snel weer zijn oren en paniek sloeg al snel toe bij de warrior. Een gejaagde ademhaling vulde zijn houding aan waarbij hij hopeloos al zijn ledematen probeerde te gebruiken om zich op te halen... Maar uiteindelijk verloor hij toch de grip op het grijze geval. Klauterend in de lucht probeerde hij een volgende steen vast te grijpen, maar hij kreeg enkel een hevige klap in de buik van het geval. Hierdoor werd de lucht even van zijn lijf ontnomen... Hij hapte gretig naar adem, maar een tweede klap volgde toen zijn lijf wederom tegen een steen werd gegooid. De pijn sudderde door zijn hoofd heen... Paniek en angst stroomde door zijn lijf heen en voor even dacht hij dat dit het einde was...
Knap

Een volgende stoot tegen een rots zorgde ervoor dat het licht uitging bij de kater. Zijn lijf verslapte even waarna hij nog een laatste klap maakte en vervolgens stabiliteit vond tussen de spleten van twee rotsen. Het kolkende water dat onder hem lag kon echter net niet zijn lijf bereiken. Voor nu was de bewusteloze kater veilig... Voor nu...

- Dit stond al een tijdje gepland en heb dit met Nath overlegd, ze vond dit (dat ik postte voor de rest) ok ^^
Outrage heeft zijn kop gestoten na de val. Hij ligt niet in het water maar op een van de stenen erboven. Hij is in een dunner stuk hogerop gevallen waar ik een beetje zie dat veel stenen zijn (met evt kleine spleetjes ertussen) Hij is bewusteloos.