[clan-event] A new legacy

Clan Event

Acefray voelde een drukkende stres opborrelen in zijn borst. Hij was onzeker, iets wat bij de grote kater vaker voorkwam. Eigenlijk hielt hij er helemaal niet van om zo tegen de hele clan belangrijke dingen te moeten zeggen, hij voelde zich achteraf altijd zo slecht. Alsof hij iets verkeerd had gedaan. Maar hij wist dat hij nu het recht had te spreken en nog voor iets belangrijks ook. Hij had een medicine cat apprentice gekozen. Hij had de mededeling zelfs al gedaan in het Windclan kamp. Dus het werd maar eens tijd dat hij zijn eigen clan het ook te weet zou laten. Maar zouden ze het niet stom vinden dat hij daar al voor de derde keer zou staan? Zouden ze hem niet meteen wegjagen zodra zijn apprentice oud genoeg was de taken over te nemen? De helft van de clan had nu al een hekel aan hem... Laat staan wanneer er een vervanging klaar stond om te gaan. Zijn gedachtes keerde naar zijn kittens, degene die nog veilig in hun moeders buik zaten. Het laatste nest leek veel op hem. Wat zou er uit dit nestje komen? Al droeg hij ook hier veel zorgen over. In het algemeen had een paniek hem gegrepen en dit was er een die enkel was voortbestaan uit de onzekerheid van de recente veranderingen. En tja, Ace was een simpele kater die niet zo goed was in ver naar de toekomst denken of snappen dat alles nog niet over was. Voor hem waren het onzekere tijden. Een fel gechirp bracht hem uit zijn gedachtes, zijn vogel-babies in de medicine den waren wakker geworden. De enorme kater haalde een grote hap adem en liep hun richting op, om ze snel wat beestjes te geven als voer. Hij was enorm delicaat met de jongen, iets wat de apprentice ook moest gaan leren. Ja, zijn apprentice had het potentieel groot te groeien net als hem. Gelukkig maar dat hij manen geleden de den had verbouwd en had verruimt... Een strop van emoties kroop rond zijn keel. De gedachte dat de den waar hij sinds zijn 13de moon in woonde straks van een ander zou behoren deed hem enorm pijn. Hij hoopte tot Starclan dat hij omkwam voor dat die dag hoefde te komen. Maar door zijn onzekerheid heen dacht hij ook aan de mooiere dingen. Hij had een apprentice. Straks had hij iemand om alles te leren wat hij wist. Iemand die hij kon helpen opvoeden en groeien als een persoon. Iemand om van te houden alsof het familie was. Iemand die ook bij hem hoorde. Tja... als hij ja zei. De grote kater schudde zijn kop leeg en liep in een drafje richting het spreekpunt van de clan, om hier op te klimmen. Kort bleef hij staan om de aandacht van de meeste al te krijgen, om hierna zijn keel wat te schrapen. "Laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen." Wat was dat eigenlijk een enorm lange zin? Toch helemaal niet handig als je een hele clan moest uitspreken, dat je na de eerste zin al buiten adem hing. Stom zeg. Zijn groene blik gleed even over de groep katten heen, om te zien of iedereen -en de meest belangrijke kat- er was. "Zoals jullie weten is een van mijn taken het vinden en trainen van een nieuwe medicine cat. Ik heb de eer gehad om er al twee onder mijn hoede te hebben gehad, Canarypaw en Bitterpaw. Beiden besloten uiteindelijk het pad van de warrior te bewandelen" Zijn blik verzachte bij de herinnering van beiden. En hoewel het beide felle vrouwen waren geweest, had hij om ze gegeven. En ergens kon hij ook niet stoppen met praten... met de waarheid zeggen. "Het pad van een warrior is niet makkelijk, maar het pad van medicine cat misschien nog wel minder. Want hoewel ik je ga leren jagen en vechten is dit niet iets wat je vaak nodig gaat hebben voor deze rang. Ik ga nu zeggen wat je wel nodig hebt voor deze rang, zodat je weet waar je ja op zegt. Een medicine cat is iemand die de gewonden en zieken verzorgt in een clan. Dat weet iedereen. Wij zijn degene die tussen oorlog en clans in staan, die verplicht is iedereen te helpen ongeacht hun bloed of geur. Ongeacht of jij ze wilt helpen. Wij weten hoeveel kruid je nodig hebt de winter door te komen en je weet dat er dagen komen dat je iemand wilt helpen, maar het niet meer kan. En dan zijn wij degene die hun lichaam klaar maken voor de vigil. Wij gaan om met wrede zichten, met bloed, vuil en dingen die ik liever niet omschrijf. Wij mogen geen liefde kennen, al klopt ons hart net zoals die van een ander. En wij zijn het lichaam dat Starclan is verloren. Wij zijn de overbrugging tussen hier en daar. Je ziet hier geliefden terug die je miste. Je hoeft nooit meer bang te zijn over het bestaan van de sterren. Je kan afscheid nemen, een luxe die de meeste van ons niet krijgen. Maar Starclan bereiken is moeilijk voor de levende en het doet pijn. Net zoals de dingen die je soms moet horen" Zijn toon was echter warm, al was de emotie erin te horen. "Maar het pad van een medicine cat is als geen ander te vergelijken. Je ziet meer dan ieder ander en maakt zo veel mooie dingen mee. Je bent de eerste bij ieder nieuw leven in de clan en soms, soms kan je een verschil maken in iemands leven" Zijn blik ging kort naar zijn vriend Lionroar. Iemand die hij dankzij zijn rang had kunnen redden en de clan in had gekregen, zelfs al was dit niet gepland. Een kleine lach zweefde rond zijn lippen. "En ik zal er voor je zijn. Iedere stap, iedere maan. Ik zal je alles leren wat ik weet en de mentor zijn die ik nooit heb gehad" Zijn groene ogen landde op Bloodpaw. "Bloodpaw. Zo lang ben je nog niet op deze wereld maar in de tijd dat ik je heb gekend ben je iemand met enthousiasme, energie en vriendelijkheid. Je bent bereid te helpen waar nodig, je bent moedig genoeg je eigen angst opzij te zetten voor een ander en je draagt het bloed van Shadowclan waardig. Waardoor je weet wanneer je trots gelijk heeft en je voet bij stuk moet blijven. Ik heb veel te veel gepraat maar mijn woorden zijn eerlijk. Hierbij dan ook de vraag. Met deze kennis, wil je de rol van medicine cat apprentice aannemen?" Nou, dat was het. Een hele speech later maar de kater had zijn zegje gedaan. Hij kon het niet helpen, al twee keer eerder hadden apprentices hem verlaten omdat het toch niet hun roeping was. Gelijk hadden ze, Ace had dit pad ook nooit vrijwillig gekozen. Vandaar dat hij het nu direct wilde uitleggen en zo tijd probeerde te besparen. Hij wilde de eerlijkheid doorgeven, het goede en het slechte. Misschien dan, heel misschien, kon hij Bloodpaw wel houden tot zijn warrior naam. Want als er een iemand was waar hij zijn rang, huis en levensdoel voor moest opgeven... vond hij het niet zo erg als het voor Bloodpaw was.

open voor de hele clan