The Southern Skies

Southernkit hield niet van leaf-bare. Het was koud en nat en zijn korte vacht hielp helemaal niets om hem warm te houden. Het katertje was desondanks toch buiten de nursery te vinden. Hij rilde over zijn hele kleine lijfje maar de blik in zijn donkergele ogen was vastberaden. Een zwarte kattin hield hem tegen en vroeg met strenge stem of hij niet zijn nest bij zijn moeder moest liggen. Southernkit keek fronsend op naar haar. "Ik ben heus groot genoeg om buiten te komen!", antwoordde hij, licht op zijn teentjes getrapt omdat de warrior ervanuit leek te gaan dat hij zo'n klein moederskindje was. Nee, hij was de zoon van de deputy en hij was helemaal in zijn recht om hier nu te lopen, hmpf.

Southernkit blies boos lucht uit zijn neus en draaide zijn kopje naar de andere kant. Hmpf. Dacht ze dat hij verloren gelopen was ofzo? Hoe dom dacht ze wel niet dat hij was?! "Ik hoef geen kittensitter hoor!", antwoordde hij boos aan de zwarte poes. Haar toon, hoe vriendelijk ook, irriteerde hem mateloos. In twee manen zou hij al apprentice zijn, in zo'n tien manen werd hij vast benoemd tot deputy. Dan zou ze nogal opkijken! Die arme kitten die ze probeerde te "helpen" had een hogere rang als haar. Ha. In tien manen zou hij haar eens tonen wat voor een sterke kat hij wel niet was, een kat die geen hulp nodig had.

Kregen ze veel coole dingen aangeleerd? Hmm, op zich viel dat eigenlijk best mee. Maar Southernkit greens en knikte toch uitbundig. Heck yeah! Zijn vader de deputy was de sterkste en moedigste kat en bij definitie had hij dat geërfd. Het feit dat niet elke kit van een deputy ook deputy werd, ging hem voor nu compleet voorbij. "Ja, zodat ik later in zijn pootsporen kan treden!", antwoordde hij vrolijk. Ja, het was wel duidelijk dat het nu nog jonge katertje ambitieus was, en met een beetje geluk zou hij daarmee ver kunnen komen.

Southernkit stak zijn kleine borstkastje met trots vooruit en zijn grijns verwijdde zich nog wat. Het begon bijna pijn te doen aan zijn wangen. "Southernstar, dat klinkt goed!", antwoordde hij, een poging doend om zijn stem dieper en stoerder te laten klinken; maar dat werkte niet echt goed, omdat hij nog steeds dat piepende kittenstemmetje had. Ooit zou zijn stem veel stoerder klinken, angstaanjagend, respect vragend; maar dat moment was nu nog niet.

Hmm, dat was een moeilijkere vraag. Southernkit ging er goed voor zitten en tikte nadenkend met zijn voorpootje op zijn kin. Tsja, wie zou hij vragen? Hij had niet zo veel vrienden, toch geen die hij écht genoeg vertrouwde voor zo'n grote rol.. "Beechkit, denk ik.", antwoordde hij, na een relatief lange stilte. Zijn zusje kende hij goed, en hij wist dat zij heus wel te vertrouwen was. Daarbij, dan hielden ze het in de familie, konden ze een mooie dynastie beginnen!