FleFleFleFleFleFleX!

Ongemak straalde duidelijk van haar lichaam af terwijl ze door het gebied heen banjerde. Hoewel ze haar vacht liever een beetje proper hield, had ze zich eerder door het mos en aarde gewreven. Zo zou iniedergeval haar geur een beetje gemarkeerd zijn en had ze allicht iets meer tijd gecreëerd voor zichzelf. De poes wist normaal gezien beter dan de clangebieden te betreden. Hoewel ze niet bang was voor de boskatjes, had ze geen zin in hun agressieve manier van doen. Bovendien was er normaal gezien genoeg prooi te vinden in het rogue gebied. Helaas voor de rode poes, echter, hadden een stel Twolegs besloten zich te settelen om de plekken waar zij normaal gesproken altijd joeg. Daarbij hielp het vallen van de winter ook niet mee en deze omstandigheden hadden haar er dan ook toe gedreven om dit gebied te betreden. De boskatten waren selfish, met hun gebieden vol prooidieren. Een meer of een minder zou hen niet uitmaken, als je het haar vroeg. Farai schrokte dan ook zonder een greintje spijt haar mus naar binnen, blij dat ze haar lege maag had kunnen vullen. Haar maaltijd werd echter onderbroken door een vreemd geluid en et duurde even voordat de rogue besefte dat het van een neuriënde kat afkomstig was. De mooie poes drukte zich tegen de grond en spande haar spieren aan, hopend dat hij langs haar heen zou passeren, maar bereid om zichzelf te beschermen als dat niet het geval was.

Geen spoor van Sunvoice en nog niks was duidelijk. Wel leek de Clan weer een beetje tot zichzelf te komen na alle heisa. Russetfur, daarentegen, bleef enorm alert en hield Tallstar inderdaad nauwlettend in de gaten. Zeker als hij zonder duidelijke reden het kamp verliet. Russetfur volgde hem dan ook, waarbij ze er voor zorgde dat de wind in haar richting waaide, waardoor Tallstar haar niet zou opmerken door haar geur. Het irriteerde haar dat de leider gewoon een liedje aan het neuriën was terwijl Leafbare voor prooischaarste zorgde. Het was nutteloos en complete tijdverspilling. Er waren Queens in het kamp die prooi nodig hadden, katten die genoeg moesten eten om sterk te blijven en ziektes te voorkomen, maar nee, Tallstar ging er op uit terwijl hij een maf melodietje neuriede. Het melodietje wat vals uit Tallstar's bek kwam stokte en daarmee stond Russetfur meteen op alert. Ze stak haar neus in de lucht en draaide met haar oren. Rogue. Sluipend ging ze er op af terwijl ze er voor zorgde dat ze zowel uit het zicht van de leider als de rogue bleef. Tot haar grote afschuw rook ze ook het bloed van een meus en toen zag ze hoe een rood met witte rogue die muis naar binnen werkte. Nog net hoorde ze hoe Tallstar deze rogue verwarde met haar. By Starclan! Met uitgeslagen klauwen, oren naar achteren gedraaid en een kwade grauw wierrp ze zichzelf op de rogue. "Prooidief!" Grauwde ze kwaad. Het was Leafbare, by Starclan! Ze deed een poging goed en stevig uit te halen met alle kracht die er in haar lijf zat zie stats om deze rogue eens goed aan te pakken. Dit is hoe je met indringers omgaat, Tall.

Helaas, helaas. Hoewel haar geur redelijk gemaskeerd was door de aarde en dode bladeren, mocht het niet baten. De andere kater had haar opgemerkt. Farai was nooit eerder in aanraking gekomen met deze donkere boskatjes, maar naar aanleiding van haar ervaringen met Windclanners, kon ze wel opmaken dat ze hier niet bepaald welkom was. Ze was dan ook enigszins verbaasd toen de ander haar slechts verward aan keek. "Russet?" Onbegrijpend keek ze hem aan, totdat ze zich besefte dat hij iemand z'n naam uitsprak. Iemand waarvan hij dacht dat zij het was. "Uhh-" wat het ook was dat ze wilde zeggen, ze zou haar zin nooit afmaken. Een geritsel in de bosjes waarschuwde haar net op tijd toen een monster tevoorschijn sprong. "Prooidief!" jep, dat was de reactie die ze had kunnen verwachten. Gelukkig was ze vrij snel en sowieso al op haar hoede, waardoor ze een pijnlijke klap kon ontwijken. Slechts het uiteinde van haar scherpe nagels raakten haar schouders, waar ze pijnlijke strepen trokken. Farai zette haar haren overeind en blies vijandig, maar zorgde er tactisch voor dat ze buiten bereik was van die krachtige poten. Voorzichtig woog ze haar kansen af; vechten met deze katten had geen zin, twee zou ze niet aan kunnen en ze had haar maaltje toch al gehaald. Alleen vluchten zou niet alleen haar eer de grond in werken, de kans was ook nog eens dat ze de weg uit dit gebied niet meteen wist te vinden. Dan maar iets anders proberen. "Ik ben Russet, val me niet aan!" probeerde ze zo overtuigend mogelijk te snauwen, waarna ze vluchtig naar de gestreepte kater keek, hopend op support. Was hij dom genoeg om erin te trappen?

Nee, het was totaal niet grappig. Russetfur was er niet in geslaagd deze rogue een goede klap uit te delen, in plaats daarvan hadden haar angels over de schouder van de ander heen geschraapt. Beter iets dan niets. De rogue blies naar haar en zette haar vacht vijandig op. Russetfur's eigen dikke, roodbruine vacht stond ook overeind, haar blauwe ogen gevaarlijk op de rogue gericht. Ze wilde net spreken, maar toen begon de rogue te spreken. Wat een onnozele gebeuren dit! Dit maakte haar alleen maar kwader en Starclan zijn dank was Tallstar niet een complete idioot. De opmerking die hij maakte, daarentegen, kon ze alsnog niet waarderen. "Je bevindt je op Shadowclan territorium, rogue! Ik zal dus maar snel maken dat je vertrekt. Green grapjes meer," blies ze, verder geen acht gevend aan de grap van Tallstar. Hij moest hier eens mee kappen en er voorzorgen dat Shadowclan de reputatie behield, nee, terug kreeg die ze behoorden te hebben. Russetfur had haar nagels dreigend uitgeslagen en haar tanden fel ontbloot, klaar om eventueel nog een keer uit te halen.

Zoals verwacht trapte hij niet in haar plannetje. Jammer, kennelijk waren deze clankatten minder achterlijk dan haar hatelijke windclan familie. "A+ voor effort en originaliteit?" Farai schoot hem een vurige blik toe. Wat. Hoe was dit een grapje voor deze kater, en waarom was die rode poes nog niet naar hem uitgevallen in plaats van zij. Hij lachte slechts, waar de ander eruit zag alsof ze Farai zelf wel op kon eten. Ze blies de ander vijandig toe, voorzichtig om genoeg afstand tussen haarzelf en deze twee schaduwmuizen te bewaren. "Je bevindt je op Shadowclan territorium, rogue! Ik zal dus maar snel maken dat je vertrekt. Green grapjes meer," Als er iets was wat Farai niet kon hebben, was het wel dat anderen haar dingen op gingen leggen. Allicht kenmerkend voor een rogue, bevelen gingen er niet in bij haar. "Goh, je meent het," snoof ze en een zwiep van haar staart zette haar woorden kracht bij. Hoewel haar woorden fel waren, was aan haar houding te zien dat ze uiterst op haar woede was. Ze wilde geen gevecht met deze katten, ze wilde hier weg, maar no way dat ze dat als een mak lammetje zou doen. "Ik heb geen behoefte om me met een snotjong en diens huisdier bezig te houden," De poes haar ogen schoten van hot naar her, op zoek naar een uitweg. Ze had haar muis al op, alleen waar de uitgang was, was haar nog een raadsel.

Aan de behoedde houding van de rogue kon ze merken dat haar aanpak wel degelijk effect had gehad. Met Shadowclan katten viel niet te sollen. Waarom Tallstar hier nou zo nuchter overdeed begreep ze niet. Deze rogue had prooi gestolen, prooi die Shadowclan juist nodig had. Viel het hem dan niet op dat katten mager begonnen te worden? Dat leafbare aan hun kracht vrat? Wat maakte het uit, Tallstar leefde in een fantasy wereld waarin peace bestond. Met zijn maffe Yoga lessen. Rot op. Zweef teef. Maar goed. Ze volgde Tallstar's manier van doen, omdat haar boodschap duidelijk was geweest en het er op leek dat de rogue ook echt weg wilde. Misschien zou ze bij de grens nog een klap uitdelen. Voor nu negeerde ze de woorden van de rogue en liet ze alleen een dreigende houding zien, terwijl ze Tallstar zijn werk liet doen, zijn blik niet beantwoordend.