Jump, Jump, Jump, JUMP

De zwarte kater slenterde een beetje rond in het gebied van Shadowclan. Hij sprak niet, hij joeg een beetje om de schijn op te houden dat hij nog een goede functionele warrior was, maar verder was hij liever alleen. Hij had geprobeerd om contact te leggen met vrienden en oude bekende, maar het leek er soms op dat niemand hem zag staan. Natuurlijk niet. Zijn zusje was de populaire kat, zij had altijd iedereen om zich heen dartelen. Hij had alleen Ashdrizzle gehad, en dat was ook niet alleen maar vrolijkheid. Iedereen die hij ooit als vriend had gezien was verdwenen, iedereen om hem heen leek dood te gaan. Maar hij bleef leven, alsof Starclan hem aan het mocken was. Nooit gelukkig worden, maar iedereen om hem heen weg laten vagen. Het liet zijn geloof, wat altijd al instabiel was geweest, nog meer wiebelen. Het deed hem pijn, dat hij niemand had om op terug te vallen. Op dit moment mistte hij zelfs Shrewstar en hij had nooit een goede band gehad met de oude leadster, sinds zijn trainingen van Wolftail tenminste.
De kater keek op naar de Burnt Sycamore. Het was een grote boom, groter dan dat hij ooit had gezien. Behendig klom hij omhoog, totdat hij goed uit kon kijken over het punt waar hij zat. Zijn blauwe ogen keken naar beneden. In zijn achterhoofd een klein irritant stemmetje. Zijn onderbewustzijn die zich afvroeg of hij een sprong omlaag zou overleven. Of dat hij dan eindelijk van alles verlost zou zijn. Zijn nagels klauwde zich rond de rand van de boom waarop hij stond. Wat kon er fout gaan?

[+Just join if you want <3]

Hij had niet eens doorgehad dat er nog iemand aan was gekomen. Waarom zou hij ook. Zijn gedachten waren gecloud, zijn ogen stonden somber en hij merkte vrij weinig van zijn omgeving. Het enige waar hij zich op kon focussen, was de leegte onder hem. Het voelde zo aanlokkelijk, gewoon nergens over nadenken en springen. Gewoon alles achter zich laten. Shadowclan had niets meer aan hem, hij was een gebroken ziel met een gebroken geloof. Nightspark huiverde en voelde emoties omhoog komen in zijn keel. Voorzichtig slikte hij alles door.
Een stem liet hem opkijken, het duurde eventjes tot hij doorhad dat het van onder hem kwam. Zijn blauwe ogen scheurde zich los van de leegte onder hem en zochten naar de oorzaak van het geluid. Na eventjes zoeken vond hij zijn vrouwelijke evenbeeld. Fawnstep was een van de weinige van rond zijn leeftijd, van toen ze allemaal kittens waren geweest, die nog aanwezig was. Geen kattin die hij veel had gesproken, maar hij wist dat ze een nestje had gehad met zijn ex-partner. Of meer, ze deelde op een gegeven moment een partner. Tenminste, zo had het voor hem gevoeld. Zijn relatie met Ashdrizzle had veel ups en downs gehad. Hij wiebelde met zijn oren, voordat hij besloot zijn bek open te doen en wat te zeggen. "Hi Fawn," sprak hij vermoeid, zijn stem dik van het langere tijd niet hebben gesproken.

Er flikkerde bezorgdheid in haar ogen. Dat kon hij zelfs vanaf hier zien. Ergens wilde hij erom lachen. Eindelijk iemand die zich zorgen om hem maakte, een van de weinige die dat zou doen. De huidige generatie aan leaders en medicine cats hadden geen oog voor een mentaal zieke oudere warrior. Vast niet tenminste. Hij was niet zo iemand die erop af zou stappen om er naar te vragen. Ondanks dat zijn ogen nog steeds naar de leegte onder hem getrokken werden, dwong hij zichzelf met opvallende lenigheid in de richting van Fawnstep te springen. Hij struikelde bijna over zijn eigen poten toen hij voor haar landen, however, maar wist zichzelf weer op te pakken. "Ik heb me beter gevoeld," gaf hij zachtjes toe, waarna hij haar met een waterige glimlach aankeek. Opeens drong er iets tot hem door. "Ik hoorde dat Slatefur bevallen was. Gefeliciteerd," sprak hij daarna. Fawnstep had zo veel nestjes gehad, terwijl hij alleen zijn dochter ter wereld had mogen zien komen. En die wilde niet eens met hem spreken. Hij zuchtte zachtjes, terwijl duisternis weer toesloeg in zijn hoofd ..en in zijn hart.

Hij wist ook wel hoe gevaarlijk hij bezig was geweest met het zo naar beneden te springen. Maar ergens maakte het hem niet zo veel meer uit. Hij had net nog op het punt gestaan om van ongeveer het hoogste punt van de boom naar beneden te springen, dus dit eindje zou niet zo veel kwaad kunnen. Toch? Wat maakte het ook uit. Fawnstep informeerde hem dat Slatefur moeder was geweest van maar liefst zes kittens. Een steek van jaloezie schoot door hem heen. Hij vond kittens geweldig, maar had er nooit zelf een mogen hebben. Tenminste, Frozenrose had hij, maar hun relatie lag moeizaam. Hij zuchtte zachtjes, bijna onhoorbaar, en glimlachte naar de kattin toe. Hij was blij voor d'r, echt waar. Het was gewoon pijnlijk. Fawnstep zei hem dat hij erover mocht praten. Oh ja, praten. Dat was het enige waar men over na kon denken. Praat er maar over, dat luchtte op. Praat over je gevoelens, alsof het iets kon uitmaken. Woede borrelde op en hij sloeg zijn nagels uit in het hout van de boom. De staart over zijn schouders heen deed hem kalmeren. Emoties waren lastig. "Waarom is iedereen van onze generatie dood of verdwenen?" sprak hij zachtjes, moeizaam, gebroken.

En zo zakte de mood weer tussen de twee katten. Natuurlijk, hij was in de buurt, het zou ook eens een keer niet. Nightspark merkte het veel de laatste tijd, net zoals toen het net uit was met Ashdrizzle. Om hem heen leek het telkens kouder te worden als hij ergens voor langere tijd was. De zwarte kater schudde korte zijn kop, voordat hij zich weer op de kattin richtte. Hij had haar gehaat, hij had haar verafschuwd. Hij was jaloers op d'r geweest toen hij Ash verloren was. Het had pijn gedaan. Maar nu, nu voelde het prettig. Iemand te hebben die snapte wat hij had doorgemaakt, hoeveel drama ze hadden moeten overleven. "Zou Snowy pijn hebben geleden?" vroeg hij opeens zacht. Zijn zusje was diep gezakt op het moment dat ze was gestorven, maar dat betekende niet dat hij haar niet mistte en dat hij spijt had van dat hij haar niet had kunnen redden. Hij keek langs Fawnstep heen, richting de verte waar niets te zien was. "Heb je Ash nog eens gezien?" Die vraag deed meer pijn, zo veel meer pijn. Hij had zijn hart gegeven aan de kater, alleen maar om 'm verbrijzeld terug te krijgen. Dat had hem gebroken, goed gebroken.

Hij had het zich niet kunnen voorstellen. Hoe ze zo ver was gekomen in d'r eentje, in haar staat. Hij had bij haar moeten blijven. Er voor moeten zorgen dat d'r niets was overkomen, misschien dat zij hier dan had gezeten en de Bloodclan kat hem te pakken had genomen. Wie zou het weten, maar dan had hij tenminste rust hebben gehad. Fawnstep zei dat ze dacht van niet. Snowynight was immers al ver heen geweest, misschien had ze zelfs gevraagd om de dood. Wie zou het weten. Hij zou het haar niet kunnen vragen, tenminste niet nu. En er zat voor hem geen toekomst als Medicine Cat in, dus was het wachten totdat Starclan hem kwam halen. Hij zuchtte voorzichtig en huiverde. De gedachten deden pijn, de herinneringen waren vermoeiend. Hij vroeg Fawnstep naar Ashdrizzle, maar ook zij wist niet waar de kater uit hing. Zou hij achter zijn gebleven in de bergen? Zou hij hem echt niet meer onder ogen kunnen komen? De zwarte kattin vroeg of hij hem mistte. Hij wilde uitschreeuwen van wel, dat hij zo veel spijt had van wat er gebeurd was, maar hij kon het niet. Iets hielt hem tegen. Zijn hart? Zijn hoofd? Zijn geloof? Hij wist het niet. "Ergens wel, ergens niet. Er is zo veel gebeurd tussen ons, zo veel pijn geweest. Ik weet niet of hem nog onder ogen zou kunnen komen. Of ik nog een keer mijn hart aan hem kan geven." Oké, misschien had men gelijk, misschien luchtte het op om erover te praten. Maar dan was Fawnstep ook wel de enige met wie hij erover zou kunnen praten. Zij snapte hem, hoopte hij.

Ja, Fawnstep snapte hem. Al was het maar omdat ze erbij was geweest met alles wat ze hadden meegemaakt. De ruzies met Thrushdive, het gezeik dat hij toentertijd had gehad met Shrewstar en zijn mentor Wolftail, Snowynight die telkens door katers werd omringt. En dat terwijl hij zelf maar niemand kon vinden. Hoe Ashdrizzle langzaam naar hem toe groeide, hoe hij weer verdween, hoe hij werd aangereden door een monster. Het leek nergens toe te leiden. Alleen maar pijn. Alleen maar leegte. Nightspark beet op zijn lip en proefde bloed nog voordat hij de prikkende pijn voelde. "Hij zou vast trots zijn geweest op d'r," miauwde hij zachtjes, terwijl hij haar een aanmoedigend kopje gaf. Misschien was het tijd om het verleden te laten varen. De oude opgekropte woede die hij had gekoesterd voor de zwarte kattin te laten gaan. Het bracht hen toch nergens. "Helaas wel," gaf hij haar daarna gelijk. "Jij mag tenminste nog blij wezen dat je je kittens eraan over hebt gehouden. Frozenrose heeft alleen mijn bloed, haar moeder overleed bij de geboorte. En nu wilt ze niets meer me te maken hebben." Wat een gedoe allemaal.

"Je bent geen slechte moeder, Fawnstep," verdedigde Nightspark direct. Natuurlijk, hij had soms ook gedacht dat ze iets te snel van stapel was gelopen met verschillende nestjes, maar uiteindelijk was alles toch weer op z'n pootjes terecht gekomen? En daarnaast, nu leek het rustig te zijn bij haar, al zou dat ook wel komen omdat Thrush er niet meer was. Ze zei hem dat ze wist hoe 't voelde en daar kon hij haar geen ongelijk in geven. Uiteindelijk was het altijd bound to happen, dat iemand het niet eens was met je beslissingen en dat daarmee alles in het honderd viel. Maar daar in tegen. "Veel van je kittens zien je als een goede moeder, Fawn. Dat weet ik zeker," snorde hij zachtjes, onbedoeld haar naam afkortend. Hij lachte moeizaam toen ze begon over de zwarte schapen die ze waren. "Letterlijk en figuurlijk, uhm," grinnikte hij droog. Hij keek weer even langs haar heen, liet de stilte haar zegje doen, terwijl hij nadacht. "En je moet je niet zo'n zorgen maken om Slatefur. Ze zal een goede moeder zijn, ondanks haar blindheid." Hij had Slatefur veel gezien in het kamp, maar sprak de dochter van Fawnstep niet zo veel. Maar ze kwam op hem over als een sterke kattin die gewoon een ongelukkige drempel in het leven had gehad. Ze kon goed voor zichzelf zorgen, daar was hij van overtuigd.

Hij schudde zijn hoofd toen ze weer begon. Een beetje van zijn supportive karakter kwam terug naar boven drijven, terwijl hij haar met een iets minder deprimerende blik aankeek. "Vroeger was alles anders. Toen we Shrewstar hadden en Inner die haar opvolgde, toen het leek alsof Shadowclan nog een goede naam had. Nu moeten we ons gedeisd houden, anders raken we er nog meer kwijt. Hou diegene die nog over zijn dicht bij je, Fawnstep." Hij verstevigde zijn blik en keek d'r bijna doordringend aan. Hij wist dat 'ie gelijk had, zo'n groot ego had hij dan ook wel weer. Ze zei dat ze vertrouwen had in Slatefur, maar dat ze het niet kon helpen om zich zorgen te maken. "Dat is niet meer dan normaal, maar ze heeft genoeg katten om zich heen." Het was niet om lullig te doen tegenover de zwarte kattin, maar hij had ook wel gezien hoe knus Slatefur was rond Acefray en Tallstar. De vraag die Fawnstep hem stelde deed hem eventjes naar zijn poten kijken. "Ik had erover nagedacht. Om 't nog eens te proberen na Ashdrizzle. Maar ik denk niet dat ik 't aan kan om gewoon zo een nestje te nemen zonder dat er ... iets is." Hij schudde zijn kop voorzichtig. "Ik wil me ergens kunnen settelen, Fawn. Ik wil een echt gezinnetje starten dan en niet vast zitten aan een fling."

Nightspark snuifde eventjes, natuurlijk had hij gelijk, hij had genoeg levenservaring om inmiddels wel te weten waar hij het over had. Maar hij wist ook wel dat hij zijn mening, zijn ego, niet moest forceren op andere. Dat joeg men weg, iets waar hij ook ervaring mee had helaas. Hij keek het woud in, het woud dat opeens een stuk lichter leek dan de gloomy omgeving waar ze net hadden gezeten. Het luchtte op om zo te kunnen praten, dat moest hij toegeven. Fawnstep zei dat het verstandig was, het klonk alsof ze spijt had van wat ze vroeger had gedaan. Misschien was dat met de leeftijd gekomen, immers kon iedereen de reputatie van Fawnstep. "Dank je, Fawn." zei hij gemeend, met een glimlach. Hij hoopte dat 't goed zou komen bij hem. Hij was moe van de hele tijd alleen te moeten zijn. "En jij dan? Geen zin meer om je te settelen sinds Thrush?"