{Acorndust} Scary

Hij had moeten weten dat Pepperkit de verschillende vogels mogelijk nog niet kende. Hij liet zijn blik dan ook naar de prooistapel gaan en daar lag gelukkig een lijster. Hij stapte er dan ook naartoe en pakte de vogel voor weer terug te gaan naar de kitten. Hij legde de vogel voor Pepperkit neer en hoopte dat het haar niet al te erg zou afschrikken. "Dit is een lijster." Zei hij terwijl hij met zijn poot naar de vogel wees. "Zoals je ziet lijken deze veren een beetje op mijn vacht." Hopelijk zou een prooi waar de veren nog aanzaten de kitten niet al te erg afschrikken. Misschien was het anders een beter idee geweest om eerst de veren van de vogel af te halen en die gewoon aan de kitten te laten zien.

De reactie van de kitten was gelukkig maar een korte schrik en daarna meer nieuwsgierigheid. Hij wachtte geduldig tot ze de vogel en de veren bekeken had en liet een glimlach om zijn lippen verschijnen. "Welke van de veren vind je het mooist?" Dan zou hij in ieder geval die veren en voorzichtig uit proberen te trekken. Als ze eenmaal klaar waren met de lijster zou hij zelf de vogel wel opeten, want hij had geen idee of iemand zin had in een kaalgeplukte lijster of ze zouden hem juist dankbaar zijn.

Hij merkte de handelingen van de kitten op en bedacht zich dat ze zich mogelijk niet kon indenken dat de vogel dood was. Misschien dat hij dat haar nog moest uitleggen, maar voor nu wachtte hij eerst af welke veer ze zou willen hebben. Het duurde niet lang voor Pepperkit een van de slagpennen van de vogel aanwees en hij knikte goedkeurend. Hij pakte de veer beet en trok hem voorzichtig uit de vogel, waarna hij hem voor Pepperkit neerlegde. Bij haar vraag of vogels vlogen knikte hij. "Vogels vliegen inderdaad." Begon hij, maar hij had al een gevoel dat het ging over dat deze vogel niet meer kon vliegen. "Deze vogel is gevangen als prooi voor ons om op te eten en daarom vliegt hij niet meer." Hoe kon je aan een kitten uitleggen wat het betekende dat de vogel niet meer bewoog?

De lastige vragen werden nu gesteld. In ieder geval leek Pepperkit tevreden te zijn met de veer en dat scheelde al. "Hoe dit uit te leggen." Mompelde hij dan ook. "Een prooi dat gevangen is kan geen pijn meer voelen." Begon hij uit te leggen, dat was tenslotte waar. Hoe het concept van de dood alleen bij de kitten aan kennis te krijgen was iets dat nog een klus zou worden en misschien ook niet het beste om dat nu te doen. "We vangen prooien om te eten, dus het zou dan niet eerlijk tegenover de prooi zijn als die nog pijn zou voelen." Deze uitleg zou waarschijnlijk niet veel helpen, maar hij had een poging gedaan toch?

De vragen leken maar te komen. Niet dat hij het erg vond, maar om te bedenken hoe hij het uit moest leggen zonder de kitten van streek te maken was lastiger dan hij dacht. Hij liet zijn blik van Pepperkit naar de vogel gaan en weer terug. Zelf wist hij dat de vogel de veren nu niet meer nodig had, want het was toch dood, maar Pepperkit leek dat niet te begrijpen. "De lijster heeft zijn veren nu niet meer nodig, dus zal hij ze ook niet missen." En het was niet alsof iemand het erg zou vinden als er een keer minder veren van een prooi te halen waren.

Het leek erop dat het voor Pepperkit nog steeds niet helemaal duidelijk was waar het over ging, maar zolang ze er niet verder over zou vragen, zou hij ook niet meer zeggen. De volgende vraag kwam echter al snel, maar niet meer over waarom de lijster niet meer kon vliegen en dat soort dingen, maar over wie de lijster ging eten. Hij was toch al van plan geweest om de lijster zelf op te eten, maar dat kon ook later nog wel. "Ik wilde hem zelf gaan opeten." Sprak hij dan ook. "Maar dan moeten eerst de elders en queens te eten gehad hebben." Anders zou hij de lijster zo opgeven en het zonder eten doen als dat nodig was.

Het leek erop dat Pepperkit een conclusie begon te trekken, maar hij wilde er niet meer over zeggen, voor het geval dat haar alleen maar weer in verwarring zou brengen. Hij knikte kort bij haar vraag of ze de lijster naar de queens moesten brengen. "We kunnen kijken of ze nog geen eten hebben gehad en anders kunnen we hem zelf eten." Sprak hij, geen idee hebbende of de kitten al prooi at. "Zullen we dan maar gaan kijken?" Vroeg hij terwijl hij naar beneden boog en de lijster in zijn bek pakte, wachtend wat Pepperkit zou doen.

Het leek erop dat Pepperkit het er in ieder geval mee eens was om mee te gaan naar de nursery, dus daar liep hij dan ook naartoe met de lijster in zijn bek. Hij ging er vanuit dat Pepperkit wel zou volgen met haar veer, want het leek er niet op dat ze die snel zou vergeten. Het deed hem er ook weer aan denken dat hij nog steeds een veer in zijn nekvacht had zitten, maar die zou hij laten zitten. Hij stapte de nursery binnen en keek kort rond met de lijster in zijn bek voor welke queens er waren en wie hij de vogel het beste kon geven.

Pepperkit was voor hem de nursery al binnen gelopen en had gevraagd wie eten wilde. Hij liet zijn blik dan ook rustig rondgaan en wachtte af tot een van de queens wat aangaf. Zodra eentje dan ook knikte, liep hij naar haar toe en legde de lijster naast haar neer. Hij draaide zich weer om naar Pepperkit. "Ik moet maar weer eens verder." Sprak hij rustig. Hij kon tenslotte niet een hele dag met een kitten door blijven brengen. Er waren nog een aantal andere dingen die hij moest doen, waaronder patrouilles voor de avond en nacht verdelen. "Als je ooit nog een keer samen veren wilt zoeken, kun je altijd naar me toekomen." Hij zou haar altijd wel willen helpen als dat nodig mocht zijn.

Een kleine glimlach verscheen om zijn lippen bij de woorden van de kitten. Hij zou wel zien wanneer ze weer naar hem toe zou komen om veren te zoeken, maar dat was voor een volgende keer. Hij knikte kort voor hij de nursery uitstapte. Hij moest in ieder geval goed op de veer gaan passen die Pepperkit hem had gegeven en hopelijk zou hij hem niet snel verliezen.