{Whitepaw} Off-white

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Het Shadowclan kamp was een plek vol van gevaren. Of tenminste, zo zag de kleine Pepperkit het. Er waren veel vreemde katten, sommigen wie haar permanent boos aankeken, en je werd soms zomaar onder de voet gelopen. Natuurlijk heerste er ook nog altijd de dreiging dat er ineens vossen, honden en tweebenen het kamp in zouden stormen. Daar hield Pepperkit ook altijd rekening mee achterin haar kop en anders hielpen haar nachtmerries wel een handje met haar te herinneren. De kitten had zich daarom verdekt opgesteld in een hoekje van het kamp. Zo kon ze alles goed overzien, zowel de katten als de mogelijke inbraak in het kamp door indringers. Uiteindelijk begon de kitten toch wel wat te dommelen en zakten haar oogjes dicht. Het was alleen veel te koud voor zo’n kleine hummel en na een korte periode begon ze al te rillen.

{Eerste post voor Whitepaw}}

I admire you...

De kleine witte kater duwde zichzelf in een bij het harde licht van de zon. Hoewel wolken de hemel versierde was het zeker dat het felle licht een gaatje kon vinden en de jonge apprentice wist te branden. Het deed pijn, het licht. Het liet zijn huid tintelen en zijn ogen branden. En misschien nog wel het ergste van alles was dat de rest nergens last van had. Nee, die gingen zelfs in het zonlicht liggen en genoten van diens steken. Het was voor hem maar vreemd. Op dezelfde manier hoe de sneeuw zich zonder problemen door zijn dunne vachtje kon bevriezen. Hij was ondergroeid, niks meer dan een kitten als het uitkwam op zijn fysiek. Maar in een clan werd er alleen gekeken naar de hoeveel manen dat je had geleefd. Uiteindelijk zou hij wel zijn groeispeurt krijgen en het werkelijke formaat worden van een apprentice, maar daar had hij vette prooi voor nodig met veel voedingstoefen. Iets wat in leaf-bare niet te vinden was. Het was jammer dat hij zelf nog niet geleerd had hoe je moest jagen, nu was de tijd hiervoor perfect. Hij was immers dezelfde kleur als de sneeuw, nee, zelfs lichter dan dat. Hij liet zijn zorgen nog verder rondspoken in zijn gedachtes toen zijn blik viel op een kleine kitten. Ze kwam uit Windclan had hij meegekregen. Dat vond hij maar een beetje raar, want wat deed ze dan hier? Veel katten leken ook een mening over haar te hebben, maar ze waren het nog niet erover eens. Vandaar dat Whitepaw zelf ook nog niet wist met welke mening hij mee ging lopen. Wat hij wel wist was dat de kleine kitten het koud leek te hebben, net zoals hem. Ze was ook veel te klein om alleen te zijn... Maar hij was ook alleen op die leeftijd. Zijn mama had hem niet meer gewilt, misschien wilde haar mama haar ook niet meer? En was ze daarom naar Shadowclan gebracht? De albino kitten besloot dichterbij te lopen, om zichzelf rond de ander heen te leggen. Ze konden elkaar wel warm houden, daarbij vond hij de aanraking prettig. Hij legde zijn kopje weg, blij dat de schaduw ook zijn pijn verminderde, om in stilte te blijven liggen.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperkit staarde een beetje naar de zonnenstralen die tussen de schaduwen doorvielen op de sneeuw. Het liet de sneeuw glinsteren en de schaduwen dansen. De kitten beefde nog steeds stilletjes, maar ze was genoeg geabsorbeerd in het tafereel in de sneeuw voor haar om daadwerkelijk naar de nursery te willen. Het was daar ook veel drukker in haar nest dan in de windclan nursery, een feit waar ze ook nog niet helemaal lekker aan kon wennen. Pepperkit's hoofd kon niet helemaal goed dealen met wat er allemaal in Windclan was gebeurd. Het waren slechts vage schimmen geworden in haar kopje. Alsof het helemaal niet gebeurd was. Pepperkit schrok op toen ze ineens omhuld werd door warme, sneeuwwitte pels en verstarde voor een moment, maar daarna begon de kitten toch te spinnen en krulde ze zich op in de witte pels. "Wie ben jij.." besloot ze nog zachtjes te vragen, "ikke ben Pepperkit.." Want ja, jezelf altijd beleefd voorstellen.}

I admire you...

Het kleintje maakte een spinnend geluid, waardoor Whitepaw kort zijn oortjes naar achteren duwde. Hij was gewend dat hij de plakkende was, dat eens iemand anders zich tegen hem aanwerkte was nieuw. Het was niet verkeerd, nee in tegendeel, het voelde wel fijn. Hij leunde dan ook zachtjes tegen haar aan. Het poesje met een rode snuit begon te spreken en stelde zich voor als Pepperkit. Rare naam. Wat was een Pepper eigenlijk? Hij had nog nooit een verhaaltje gehoord over een pepper. Hij wist dat hijzelf vernoemd was naar de nacht. En hij wist was bloed was, voor Bloodpaw. En hij had van een Stag gehoord in verhaaltjes. Maar een Pepper? Misschien was het ook een dier? "Ik ben Whitepaw" Besloot hij simpel te antwoorden, om hierna zijn kop weg te leggen en met roze ogen naar haar op te kijken. Hij was groter dan haar, al was hij nog altijd te klein voor zijn leeftijd. Meer een kitten dan wat anders. Misschien dat Pepperkit daarom fijner aanvoelde dan de andere apprentices, dit was kleiner, terwijl de andere zo goed als warrior formaat hadden. "Jij komt toch uit Windclan?"

Pepperkit krulde zich op in de warme vacht van de oudere kat. Ze had zich nooit beseft dat ze het koud had. Ze was helemaal in gedachten verzonken geweest. Maar nu ze haar pootjes in de warme vacht van de witte kater kon leggen en de warmte er tintelend in terug kroop, was het besef er wel. De kitten snorde zachtjes. Ze was wel vrij aanhankelijk, gek op warmte ook. "Whitepaw," herhaalde de kitten plichtsgetrouw, zoals ze altijd deed. Weer een nieuwe naam op de lijst. Nu ze nog eens allemaal zien te onthouden. "Je hebt mooie ogen!" besloot ze toen. Ze had nog nooit een kat gezien met zulke roze ogen immers. Dat maakte hem bijzonder, en makkelijker te onthouden als bijkomend voordeel. De kitten knikte bij zijn volgende woorden, dat dit iets verkeerds was begreep ze nog niet. Ze sloot haar ogen en legde haar kop op Whitepaw's rug neer, nog steeds spinnend. "Mijn mama komt uit Windclan, dus ikke ook."

I admire you...

Whitepaw keek neer op de kitten, die het zich comfortabel maakte in zijn pels. Het voelde goed voor hem, zowel de warmte als gezelschap. En ergens was er iets in hem dat het fijn vond om voor een ander te kunnen zorgen. Zelf had hij nooit nestgenootjes gehad en hij was de jongste van hun generatie, dus veel ervaring had hij er niet mee. De kleine herhaalde zijn naam, waardoor hij nog een knikte alsof hij het wilde bevestigen. Yup, dat was hij. Toen Pepperkit ineens iets zei duwde hij zijn oren wat onzeker naar achteren, een beetje terughoudend voor haar energie. En ergens was hij ook verbaasd geweest bij haar woorden. Hij? Mooie ogen? Nee toch? Niemand had ooit zo iets tegen hem gezegd, de meeste vonden het maar vreemd dat ze zo’n rare kleur hebben. Maar Pepperkit leek niet te liegen of pesten, waardoor hij een klein glimlachje uitte. “Dankjewel… ze werken alleen niet zo goed, als het licht fel is doen ze pijn” Hij besloot wat uitleg te geven, misschien dat ze het wel interessant vond. Kinderen had toch altijd de prachtige eigenschap te veel informatie te geven. Hierna vroeg hij naar haar achtergrond, die inderdaad Windclan bleek te zijn. “Waarom woon je dan bij ons nu? Meestal wonen katten in de clan waar ze zijn geboren dacht ik? Shadowclan is wel de allerleukste clan, dat weet ik zeker” Het spinnen van de ander bracht hem meer tot rust, waardoor hij rond de ander heen krulde en zijn kopje tegen haar lichaam aanlegde, zichzelf zo comfortabel makende en terug te spinnen.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperkit observeerde Whitepaw's ogen nieuwsgierig. Ze waren lichtrood, roze, ze kon de kleur niet goed beschrijven, maar Pepperkit vond het heel erg mooi en dat was genoeg voor haar. Met een brede lach keek ze naar hem, nog steeds lachend ondanks dat hij wat ongemakkelijk werd van haar compliment. Pepperkit kende hier nog niet echt grenzen in, ze gaf gewoon uitbundig liefde. "Als je mij kan zien, werken ze goed genoeg!" spon de kattin vrolijk. "En wie weet kun je daardoor wel heel erg goed zien in het donker!" In Pepperkit's hoofd was het heel simpel, als het ene uiterste niet goed werkte, dan werkte het andere uiterste waarschijnlijk beter. Ze verstopte haar koude neusje in zijn warme vacht. Whitepaw mocht er vaker bij gaan liggen. Hij stelde alleen wel wat moeilijke vragen. Pepperkit fronste nadenkend en tilde haar neusje weer uit zijn vacht. "Omdat mijn mama naar Starclan is.." miauwde ze zachtjes, "En Tallstar is mijn papa. Dus ik ben met mijn papa mee." Ze snapte het zelf ook nog niet helemaal, maar dit was het deel wat ze wel begreep.}

I admire you...

Het over enthousiasme die de kitten met zich mee droeg was voor hem enorm nieuw. Als een kitten was zijn enige doel geweest om te overleven, en nu als een apprentice was hij nog altijd wat nerveus en afwachtend ingesteld. Hij was niet uitbundig of zelfs nieuwsgierig. Hij wachtte op een ander om de leiding te nemen. Maar deze kitten leek dat helemaal niet te hebben, misschien later wel. De apprentice wist niet helemaal hoe ouder worden werkte. Volgens Pepperkit waren zijn ogen goed genoeg, waardoor hij even grinnikte, een zacht en gesmoord geluid. “Daar heb je wel gelijk in… en misschien, ik weet het niet zeker” Het zou het proberen waard zijn? Nightcurse zou het vast leuk vinden als het zo was… dan was hij nuttiger. Om de affectie van de ander te beantwoorden gaf hij haar een lik tussen de oren. Deze zei dat haar mama in starclan was, en meteen was zijn aandacht getrokken. Want dat kende hij! “Mijn mama zei altijd dat ik in Starclan hoor te zijn en niet hier in Shadowclan. Maar nu zie ik mama niet meer” Hij wist alleen niet precies wat Starclan inhield, al maakte het voor hem ook weinig uit. “Als Tallstar jouw papa is ben je gewoon Shadowclan.” Hij knikte even bij zijn eigen woorden. Hij wist dan ook nog niet dat het tegen de regels was, heel die warrior code was voor hem nog een heel mysterie. "Vind je het leuk om hier te wonen?"

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperkit begon zachtjes te spinnen en bewoog wat met haar schouders om zichzelf het nog wat comfortabeler te maken. Ze keek met grote blauwe ogen omhoog naar Whitepaw toen deze zei het nog niet wist. "Ga je het testen?" besloot ze te vragen. Want als hij dat ging doen, wilde ze wel natuurlijk zijn bevindingen weten! Ze was nu nieuwsgierig. Maar het gesprek vloog toen naar een heel ander onderwerp. Starclan. Pepperkit begon wat nerveus met haar voorpootjes te kneden, niet goed wetende hoe ze moest reageren. "Weet jij waar Starclan is..?" besloot ze zachtjes te vragen, de antwoorden van de andere katten nog niet helemaal gelovend, "want mijn mama is daar en ik wil haar zien.." Ze draaide haar oren wat naar achteren. Starclan moest gewoon op de grond zijn. Haar mama kon niet vliegen. "Ik ben Shadowclan," bevestigde ze. En Windclan. En Starclan als haar mama daar was? Ze wist het niet zeker. "Ik vind het leuk, maar sommige katten doen een beetje gek," haar gezicht rimpelde in een lichte frons.}

I admire you...

Bij haar vraag dacht hij eventjes na. Testen leek niet al te gevaarlijk, gewoon eens in het donker kijken. Dat kon hij zelfs al doen voor hij ging slapen, dus hij knikte. “Ik denk het wel, kan vast geen kwaad” De apprentice was echter meer geintereseerd in het volgende onderwerp, iets wat Pepperkit blijkbaar nerveus maakte. Aangezien Starclan voor hem nog geen betekenis droeg en hij enkel de woorden van zijn moeder herhaalde, was hij heel allert voor de reacties die hij kreeg. En tot nu toe waren deze allemaal negatief. Hij besloot dat Starclan dan maar iets naars moest zijn, iets wat je niet zomaar tegen iemand zegt. Dit was de manier hoe hij het meeste leerde, gewoon kijken naar de reacties van andere. Deze wisten het vast beter dan hij dat wist. Bij de vraag schudde hij zijn witte kopje. “Ik weet het niet. Niemand wilt het zeggen tegen me wat of waar het is. Ik snap het ook niet helemaal” Sprak hij waarheidsgetrouw. Het jammer vindende dat hij niet kon helpen. Pepperkit was immers wel aardig. “Wie doet er gek dan? Wat deden ze?” Hij had nog niet veel geks gezien in de clan, maar misschien hadden hij en de kitten hier wel een andere mening over. Het zou altijd maar kunnen.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperkit hield haar hoofdje scheef, langzaam afwachtende of er nog een antwoord kwam uit Whitepaw, die zelf na leek te denken over wat hem voorgelegd werd door Pepper. Pepperkit glimlachte breed bij het horen van de woorden van Whitepaw en begon geheel opnieuw te spinnen. "Ikke wil het wel weten!" vertelde de kitten serieus maar vrolijk. Nu was ze benieuwd ook! Maar haar vrolijkheid ebde al snel weg bij het volgende onderwerp wat aangesneden werd. "Oh.." miauwde Pepperkit zachtjes. Ze had eigenlijk gehoopt dat Whitepaw haar een plek had kunnen vertellen. Maar het zag er niet naar uit dat de apprentice dat kon. Niemand leek dat te kunnen. Of waren ze Pepper voor de gek aan het houden? In dat geval was het niet lief namelijk. Pepperkit begon wat ongemakkelijk met haar pootjes te kneden toen de kater het volgende onderwerp aansneed. "Gek.." mompelde de kitten zachtjes, een beetje onwillig om erover te praten. Ze wist nog niet wat ze ervan moest vinden.}