{Tallstar} Heart of Glass

Hij kon het niet laten even te zuchten toen de kit ongemakkelijk leek onder zijn blik en van frustratie veegde hij eens met zijn staart over de grond. Een zachte 'hmbl' kwam uit zijn borstkas om aan te geven dat hij het antwoord niet volledig geloofde maar er ook niet over door zou gaan. "Wie zijn je vrienden?" Besloot hij in plaats daarvan het onderwerp een positieve draai te geven, ondertussen noterend dat Timekit en Marshpaw de stomste mentoren in de historie van mentoren gingen krijgen.

Oke, hij had het probleem drastisch overschat. De paar dingen die de poes had genoemd aan kwaadaardige katten, had hem doen denken dat ze enkel vijanden had. De gigantische rits vrienden die ze opnoemde deed hem echter anders ontdekken. Even keek hij haar een beetje 'are-you-kidding-me' aan, met zoveel vrienden moest ze zich niet door een paar relschoppers op de kop laten zitten. Maar met een zucht besloot Tall dat ze daar misschien nog te jong voor was. "Dat is mooi," Mauwde hij dus enkel, met een trotste grijns. Dat ze in zulke korte tijd zoveel vrienden had zei wel iets.

Hij moest even grinniken toen ze heel trots leek om haar vriendschappen. Het was ergens terecht trots te zijn op sociale interactie, aan de andere kant zou hij ooit moeten beginnen met melden dat het iemand nog veel meer sierde als hij of zij bescheiden kon zijn. Voor nu zag hij daar weinig nut in, trots was typisch voor Shadowclanners, en als dit haar wat meer in zijn clan deed passen kon hij dat accepteren. Haar vraag daarentegen, had hij graag niet geaccepteerd. Maar dat was geen optie als vader, je was obliged elke oprechte vraag oprecht te beantwoorden, en hij stond dus ook even met zijn mond vol tanden voor hij een beetje moeilijk glimlachte. "Nou, Acefray, en Sinclaw, en.. Acorn..dust... en..." Hij viel even stil. Het was niet dat hij niet meer katten kon bedenken, - hij had Slatefur nog niet eens genoemd, en Wolf ook niet - maar hij wist gewoonweg niet of die katten hem ook als vriend zouden bestempelen. Heck, dat wist hij bij Acorn en Sin niet eens. Alleen Ace was een van wie hij zeker was, en hij was technisch gezien een vriend van Slate omdat ze toch nooit van hem af zou komen, maar de vraag was moeilijker dan de kleine hem deed voorkomen. "Eigenlijk is de hele clan wel vrienden met mij," Besloot hij uiteindelijk met een glimlach, om dingen te versimpelen. Dat maakte het leven makkelijker.

Hij moest lachen toen ze de eerste vrienden volmondig goedkeurde maar ook liet weten dat Sinclaw soms wel een beetje eng was. Dat was Sinclaw ook, en soms wel meer dan een beetje, maar aan de andere kant was het een van de weinige vrienden met wie Tall echt tot in zijn apprenticetijd terugging. Ace was de andere, en de rest was.. weg, eigenlijk gewoon weg. En hoe, daar kon hij met zijn hoofd niet bij. Het ene moment waren ze er en het andere was iedereen weg. "Dat is ze soms ook wel," Besloot hij uiteindelijk glimlachend tegen de poes. "Maar niet tegen jou toch?" Want dan zou hij wel eens een hartig woordje met haar spreken.

Hij moest grinniken toen de poes een beetje beschaamd toe leek te geven dat ze Sin nog wat ontweken had. Dat viel te begrijpen, aan de andere kant was de poes altijd al meer bark dan bite geweest, in ieder geval tegen hem. Plus, hij wist zeker dat ze Pepper nooit kwaad zou durven doen. Daarvoor betekende hun vriendschap teveel. Hij zou toch ook nooit die kleintjes van Sin kwaad doen? Of uberhaupt kleintjes kwaad doen eigenlijk? "Oke dat is fair," Besloot hij, en knikte. "En slatefur?" Daar was hij ook wel benieuwd naar.

Hij fronste bij de volgende woorden van de kit, zijn hoofd weer schuin en blik nadenkend. Aan de ene kant omdat ze blijkbaar best veel eng vond en het niet op zijn watch zou gebeuren dat de poes alles spannend vond wat ze niet snapte, aan de andere kant omdat het erg waar was wat ze zei - dus dat maakt Slate ook wel een beetje eng. Granted. "Ehm yup," Mauwde hij wat afwezig in antwoord, en bovendien zonder al teveel zin om in te gaan op de complexe volwassen relaties die een kat kon hebben. Hij snapte ze zelf al niet, laat staan dat hij ze kon uitleggen aan de kit van een van de meest complexe relaties die de wereld ooit gezien had.

Tall deed zijn best niet te hard te lachen toen de poes vertelde dat ze hoopte precies zoals hem te worden. Iets zei hem dat werkelijk elke shadowclanner ooit zich omdraaide in zijn graf. Om zich vervolgens geïnteresseerd terug te draaien toen de poes hem een vraag stelde. Eentje die hem even met een schuin hoofd deed nadenken - het was wat om undercover te leven zeg - maar hem uiteindelijk resoluut 'nee' deed schudden. Het was niet moeilijk Tinder's nagedachtenis in ere te houden. "Nee niet echt," Mauwde de kater dan ook, nu breeduit grinnikend. "Maar ik was wel heel erg lang vrienden met haar," Dat wil zeggen: hij zou voor Tinder door het vuur gegaan zijn, zij zou het onder hem hebben aangestoken. Maar hey, elke relatie berustte op tegenpolen right?

Tall snapte wel dat zijn antwoord eigenlijk verwarrender werkte dan hoorde bij een antwoord. Dus hield hij zijn kop even scheef om na te denken hoe hij dit kon brengen op zo'n manier dat het niet meer zo verwarrend zou zijn. "Ik vond haar de zon en maan," Mauwde hij uiteindelijk heel langzaam, alsof hij terug in het moment was, en vervolgde vervolgens iets sneller: "Zij vond mij voornamelijk irritant," Want zo was het geweest. "Maar zo is het altijd bij de mooiste en leukste poezen," Want hoe kon hij verwachten haar waardig te zijn? De balans moest wel oneven zijn als je wilde dat 'ie even was. Als je begrijpt wat ik bedoel.

Hij moest bekennen dat hij moe was. De poes was een goeie gesprekspartner, maar lang nadenken over zijn verleden had Tall nooit leuk gevonden. En deze poes zou, wanneer de de kans kreeg, nog meer vragen stellen dan Doornroosje toen ze wakker gekust werd, dus hoogste tijd om er - zeker toen hij de volgende vraag alweer hoorde - een stop op te zetten. "Dat," Mauwde hij met een vermoeide glimlach, en duwde zijn neus tegen die van haar, "Vertel ik je morgen wel, nu eerst slapen," En om zijn woorden kracht bij te zetten gaapte de kater flink, voor hij zijn hoofd nestelde en zich veilig om haar heen opstelde. Ha, en nu mocht ze nog proberen een woord uit hem te krijgen. Dit spel had hij al zo vaak gewonnen, dat Tall haast al in slaap was voor hij zijn woorden volledig had afgerond.