She came home

In stilte had hij neergekeken op zijn kinderen. Hij had er een handvol, maar dat was voldoende voor hem. Een van zijn dochters had zich al bij hem gevoegd, Adderkit. Het poeje zou nooit groot worden en dat had hij ergens jammer gevonden. Het was immers een feit geweest dat haar dood een domme was geweest en als hij kon had hij Fawnstep gestraft voor haar daden. Hoe dan ook was het vandaag tijd om iets nieuws in het leven te roepen. Of... De dood? HIj schudde even lichtjes zijn kopje en kantelde deze vervolgens bij de gedachte aan wat er zou volgen. Deerleg had altijd al een redelijk dramatisch leven gehad en ergens had hij gehoopt dat anderen het zouden voorkomen, maar het was tervergeefs. Iets goeds zou gebeuren, maar ook iets slechts... En dus zat hij hier vandaag op haar te wachten. Vandaag zou hij zijn kleine meid terugzien. Want hoe zeer de andere kinderen van hem ook zijn bloed waren, het nest van hem en Roughflower waren familie. Zijn echte kinderen. Hij zuchtte even zachtjes. Hij wist niet eens zo goed de namen van de kinderen van Ace en hem. Want hij voelde zich verraden over wat de ander had gedaan. Maar dat was zijn keuze geweest. Het feit dat de grijze kater nooit echt van iemand zou houden was maar weer een feit hoe harteloos hij werkelijk was en wat voor een ongelofelijk stom persoon hij was. Dat hij bij die feeks bleef, zodat zij zijn leven kon verpesten. Hij verdiende het.

-Deerleg

Zijn dochter ontwaakte in het land waar hij vele moons eerder ook was wakker geworden. Voor hem was het een neutrale gebeurtenis geweest en veel emoties had hij er niet voor gevoeld. Frustratie ergens, dat niemand hem had geholpen terwijl ie aan het stikken was voor uren te midden van duizende katten. Het toonde maar weer aan hoeveel respect men gaf om de gemiddelde warrior. Oh well, sociaal experiment asides.. Zijn dochtertje. "Waarom ben ik hier?" Even knipperde de gevlekte kater, waarna hij kalm keek naar zijn dochter die zoveel op hem leek. Ze keek weer neer op het land van de levende en wel meteen straalden de negatieve emoties van haar af. Kort trok de vader met zijn oortjes, ietwat ongemakkelijk door het feit dat ze zo'n paniek gevoel had. "B-ben ik... dood?" Hij knikte even kalmpjes naar de jonge elder. "Ja Deer... Je bent gestorven in je slaap," klonk er kalm van de zwart-witte kat af waarna hij rustig op haar af wandelde en even zijn neusje tegen haar schouder drukte. Zijn lichaam werd langzaam tegen de hare gedrukt om haar emotionele steun te geven... Waarna hij even kalm zijn blik op de pasgeboren kittens legde. HIj had zijn tweede nestje nooit gekend en zijn derde. Hij keek wel neer op hun vanaf hier, maar hij kende ze niet. Hij had zijn koppie al gelegd voordat ze er waren, nja, het derde nest dan toch.