Human Music

_{De calico lag ergens in het kwamp- ergens waar ze niet zou opvallen. Een beetje in elkaar gedoken, ze voelde zich slecht. Was ze ziek? zou kunnen, haar geluk was wel zo slecht. Hmm ze zou het nog even aankijken, als ze dan niet beter was zou ze een medicine cat gaan opzoeken. Windblade was daar altijd zo voorzichtig in, er waren altijd katten die de hulp mee nodig hadden dan zij. Ze verspilde enkel hun tijd. De warrior drukte haar staart wat dichter tegen haar lichaam aan; het was koud. Erg koud, haar korte vacht deed weinig om haar warm te houden. Maar ze moest het er maar mee doen; ze kon niet zomaar een andere vacht krijgen. Ha- was het maar zo simpel. De poes sloot even haar ogen even, maar opende die al snel weer toen wat ze dacht dat voetstappen waren - haar kant op hoorde komen.}

 _{"Hallo, mevrouw." klonk het beleefd, Wind fixeerde haar ogen op een rode gedaante. Ze schatte de kat ongeveer 4/5 manen, bijna een apprentice dus. Maar voor nu was hij nog een kitten, officieel gezien. 'Noem me maar Windblade hoor' sprak ze vriendelijk, de calico dwong haar lichaam wat meer recht op. "Alles goed? U ziet er koud uit. Wilt u dat ik wat vang? Ik kan heel goed muizen vangen!" ging hij veder en Wind kon niet helpen om te lachen toen ze de trost in zijn gezicht zag. Zodat ze een beter zicht op de kitten had. 'Alleen muizen? je onderschat jezelf, z'n behendig jongen als jij kan makkelijk een eekhoorn of een duif vangen' de warrior glimlachte en zwaaide langzaam met haar staart. Ze voelde haarzelf gelijk al een stuk warmer.}

_{De kattin had de puf eigenlijk niet om op te staan, en naar Warriors den toe te lopen. Maar om de kitten een gunst te doen, dwong ze haar zelf omhoog. Haar lichaam voelde zwaar aan, alsof ze 100 kilo woog. Toch dwong de calico een glimlach op haar gezicht. 'Dan zie ik je zo daar- met een eenkhoorn' sprak ze, echt honger had ze niet. Terwijl ze moeizaam vooruit bewoog. Alles om haar heen was wazig, maar ze kon die kleine afstand toch wel lopen? 'Zorg er wel voor dat je geen verse pakt' prooi was al schaars en er waren andere die het harder nodig hadden dan zij, plus echt honger had ze eigenlijk niet. Totaal niet zelfs, het voelde alsof ze elk moment kon overgeven. De poes deed haar best om bij haar bestemming te komen. Die ze ook maar net haalde; haar nest. Windblade hijgde- ze moest even op adem komen. Maar het voelde wel beter om uit die kou te zijn. De kattin maakte haarzelf comfortabel in haar nest en wachtte tot ze de rode vacht van de kitten weer zou zien. Windblade wist niet of de andere warrios zo blij zouden zijn met het feit dat ze een kitten zo in hun den liet. Maar zo druk was hij niet, dus dat zou wel goed komen. Hoopte ze.}

_{Ah- daar was hij al, met geen eenkhoorn maar een waterrat tussen zijn kaken geklemd. Maar voor de calico maakte dat weinig uit. Op dit moment had ze geen zin in beide. Het duurde niet lang voor de kleine tabby om haar te kunnen onderscheiden van de andere warriors en legde de prooi voor haar neer. "Eet smakelijk, mevrouw Windblade." sprak hij met een glimlach, de warrior lachte terug en knikte op zijn woorden. 'Bedankt' sprak ze terwijl ze met haar poot de waterrat iets naar hem toe schoof. 'Jij mag ook als je wilt' Windblade wist niet zeker of hij al zulke dingen at - toen zij zijn leeftijd was deed ze het al wel. Maar wie weet wat er in die tussen tijd veranderd is.}

_{Hij at- maar niet met veel zekerheid. Waarschijnlijk vond hij prooi nog niet zo lekker, of was het iets anders? De poes draaide met haar oor, met haar groene ogen keek ze de den nog eens goed door. Kijkend op boze blikken of andere indicaties dat de aanwezigheid van de kitten erg storend was. Maar die kon ze niet vinden. Windblade had zoiezo voor genomen om de schuld op haar te nemen, dat was het ook immers. Maar toch; sommige katten zouden er niks van denken om z'n schuld bij een kitten neer te leggen. De warrior voelde een pijnlijke steek door haar buik gaan; alsof iemand met zijn nagels er in boorde. Toch dwong de kattin haarzelf om een hapje van de waterrat te nemen, het zou immers raar om enkel hem te laten eten. Hij had het voor haar gehaald, niet voor zich zelf. En, wie wil jij als mentor?' vroeg ze toen, om de stilte te breken. Maar ook uit werkelijke nieuwsgierigheid, de meeste katten van zijn leeftijd hadden al een voorkeur.}