In time of peace...

Het was ochtend, al kon je niet meer zeggen dat het enorm vroeg was. De zon begaf zich hoger en hoger naarmate de tijd verstreek. De apprentices waren op hun training en het kamp lag er behoorlijk rustig bij. De ochtend koude heerste nog steeds, al hield de zon hier en daar wel een handje om het kamp op te warmen. De meeste plekjes die in de zon lagen, waren bezet. Ook Tallfright had na zijn ochtendpatrouille een plekje weten te bemachtigen. Hier lag hij dan te liggen en op te warmen in de zon. De laatste maanden had hij zich bewust gedeisd gehouden. Hij had Sinclaw, ook al een tijdje niet meer gezien, al vond hij dat ergens niet zo heel erg. Ze commandeerde hem maar rond en wist hem altijd te krijgen waar ze wilde, een gewoonte waar hij zelf moeilijk van kon afwijken. Zelf was Tallfright zich ook niet altijd bewust dat daar zijn probleem lag. De grote kater had zijn ogen gesloten en genoot even van de rust en het feit dat hij even aan niets moest denken.

Eerst Baneflower

De kater had even zijn ogen gesloten nu de zon hoger was gaan staan. De warmte van de zon deed hem goed in deze koude temperaturen. Even opende zijn ogen toen er een kat voorbij hem liep en een prooi op de prooistapel gooiden. Zijn oren schoten meteen naar voren bij het zien van zijn zus. Als kitten waren ze beide van Shadowclan naar Thunderclan gekomen. Ze waren hier samen aangekomen, maar waren eerder uit elkaar gegroeid dan naar elkaar toe. Het was een feit, daar kon je niet omheen. Hun moeder had ook in Thunderclan invloed gehad. Zijn opvoeding en buitenclanse trainingen hadden hem niet toegelaten om zulke banden te smeden. Nu hij ouder was, had hij echter nood aan een andere soort band. Hij had iemand nodig, hij had zijn zus nodig. Hij was dan ook blij toen ze naast hem ging liggen. “Hey broer, hoe gaat het?” Ondanks dat hij blij was met haar aanwezigheid, was hij tegelijkertijd ook wel wat verbaasd, waardoor het antwoord op de vraag even op zich liet wachten. Wat moest hij ook zeggen? Het gaat wel, ondanks de moord die ik gepleegd heb? De moord die ik moest plegen om me te bewijzen aan Sinclaw. Dat zou hij hier nooit zeggen, al was het wel iets dat op zijn lever lag. Hij was blij dat hij zich aan Sinclaw had kunnen bewijzen, maar langs de andere kant leek het alsof zijn lichaam, zijn geest, wilde terugvechten. "Het gaat wel," was uiteindelijk zijn simpel antwoord. Hij had haar dan zo lang laten wachten voor dit antwoord. Slimme zet Tallfright, niet dus. Hij liet even een glimlachje zien en schoof wat dichter naar haar toe. Hij mocht dan wel niet zo goed zijn met woorden, zmet zijn actie wilde hij wel laten zien dat hij blij was met haar aanwezigheid. "Hoe gaat het met jouw? Sinds de journey heb ik je niet echt veel gezien?" mauwde hij op zijn beurt.