Bad memories

Hij was met tegenzin onderweg naar de Tallpines. Dit was niet zomaar, zonder enige reden. Het was veilig om te zeggen dat de rood met witte kater dat gedeelte van het territorium juist het meest onveilige vond, zijn angst ervoor groter dan het donderpad. Dit was dan ook niet zomaar. Het was de plek waar hij door de twolegs te grazen was genomen, gevangen als een muis tussen de kaken van zijn jager. Zijn haren gingen overeind staan bij de vreselijke gedachte aan die gebeurtenis. Vreemd genoeg kon hij elk scenario nog steeds voor ogen halen. Van het moment dat hij voor zijn leven rende, tot het moment dat hij zich achter de koude baren van zijn kooi bevond. Het was het moment geweest dat zijn leven drastisch zou doen veranderen, zowel als zijn plek in de Clan als zijn stand in het leven. Hij deed zijn best de oude Zealspark terug naar boven te halen, maar het feit dat zijn Clangenoten hem nog steeds met een schuin oog bekeken hielp niet bepaald. Plus, doordat Silverstar gestorven was en Thornface, binnenkort Thornstar, een nieuwe commandant moest aanstellen, hielp ook niet. Hij wist namelijk dat het iemand anders zou zijn en dat de realiteit nog maar eens als zout op zijn wonden gesmeerd zou worden. Zealspark zuchtte en vertraagde zijn pootstappen toen hij bij het meest gehate gedeelte van het territorium arriveerde. Meest gehate plek in zijn ogen. De rood met witte kater wist echter dat als hij zich er nooit toe zou zetten zijn angsten te confronteren, hij voor eeuwig zou blijven plakken in het verleden. Hij probeerde dit te zien als een eerste stap in de goede richting. Het mochten misschien wel kittenstappen zijn, maar deze zouden uiteindelijk transformeren in grote krijgerssprongen. Het was echter afwachten hoelang het zou duren vooraleer hij er klaar voor was.

+ Silvervine first

Rustig trippelde de zilvergrijze kater het kamp uit. Een glimlach stond op zijn gezicht, hij was zo blij vandaag. Nja, voor de jonge kat waren er maar weinig dagen dat hij verdrietig was. Het was immers zo dat hij een heel gezonde leefstijl had en daarbij dus ook heel erg gesteld was op een positieve manier van leven. Lachen was een goed medicijn tegen de negativiteit die vaak te vinden was in het woud. Een oudere, ervaren warrior had hem advies gegeven, zeggende dat Tallpines misschien nog wat prooi had. Met wat geluk kwam hij een eekhoorn tegen die net zijn voorraad aan het raadplegen was. Het zou beter zijn dan het schriel muisje dat hij het dag ervoor had weten te vangen. Het had amper een queen kunnen voeden. Maar goed, nieuwe dag, nieuwe kansen, niet? Even pufte hij zijn borstkas wat meer op en versnelde hij zijn pas wat.
Al snel was hij aangekomen bij het bos met de hoge bomen. Even keek hij op, zijn tweekleurige ogen werden wat groter waarna een brede glimlach op zijn gezicht verscheen. Het was altijd fascinerend om hier te komen. Wat hier mooi zou passen waren de gigantische vogels die ze in de bergen hadden gezien. Kort grinnikte Silvervine zachtjes. Hij had de bergen echt heel leuk gevonden. Thunderclan had namelijk niet zo heel veel shock geleden. Ja, ze waren zijn moeder, Snowdance en Bunnykit verloren... Maar opzich was het onvermijdelijk geweest. Daarbij bleef de wereld draaien en moesten ze allemaal verder. Toen een nieuwe geur zijn neus binnen drong keek hij op. Wel meteen begonnen zijn ogen te glinsteren waarna hij naar de oude deputy toesprong. "Hallo Zealspark!" sprak hij op een blij toon terwijl hij even een knikte naar hem. "Ook op jacht?"

De rode kater verschoot van de vriendelijkheid waarmee Silvervine hem aansprak. Hij was zelfs zo toegeslagen dat hij een tel niet wist wat te zeggen en slechts met zijn blauwe blik richting de grijze kater staarde. Pas nadien kwam er een glimlach tevoorschijn op zijn gelaat en knikte hij op diens vraag. "Ja, onder andere," miauwde hij, terug rondom hem heen kijkende. Toch nog even checken of er echt geen teken van twolegs te bespeuren was. Vervolgens richtte hij zich weer op de jongere kater. "Dit is de plek waar de twolegs mij gevangen genomen hebben.. je weet wel. Vlak voor de reis.." sprak hij, zijn stem zacht en gedempt door de overdonderde emoties die hem gegrepen hadden. De voormalige deputy richtte zijn blauwe blik omlaag, pas terug omhoog kijkende toen een ietwat koude bries over zijn ruggengraat rolde.

Het lag heel erg in de aard van de zilveren tabby om aangenaam en vriendelijk te zijn. Naat eender welke kat. Een nogal domme fout voor een jong beest, maar dat maakte hem niet veel uit. HIj zou leren uit zijn fouten als dat moest gebeuren, maar voor nu had hij rust in zijn eigen daden en gedrag. "Ja, onder andere," Klonk er waarbij de ander even zachtjes en teder glimlachte. Oh dat was fijn! Dan konden ze misschien samen jagen, was altijd leuker dan alleen. Toen hij echter opmerkte dat de ander aan het rondkijken was, kantelde hij zijn koppie wat. De glimlach streek van zijn lippen af en een ietwat bezorgde frons kwam op zijn gelaat. Silvervine was niet de slimste, maar hij had veel empathie en kon dit soort dingen makkelijk aanvoelen. "Dit is de plek waar de twolegs mij gevangen genomen hebben.. je weet wel. Vlak voor de reis.." oh... yea... HIj knikte even begrijpelijk waarna hij even opkeek naar de bomen, om vervolgens terug naar de rood-witte kater te kijken. "We kunnen anders samen jagen?" klonk er even kalm van de jonge kater af waarna hij even met zijn pluizige staart zwiepte. "Ik snap dat het niet fijn moet zijn om hier te zijn, maar... Misschien helpt het dat er iemand bij je is?" hij had gehoord dat recoveren van dit soort dingen stap voor stap moest gaan, dus... Dat kon hij proberen? "Tenzij je uiteraard geen zin hebt in confrontatie, dan gaan we anders wel ergens anders heen," of tenzij je niet wilde jagen, dat was ook ok. Silver kon ook altijd tja, leaven... maar ergens klonk dat niet ok voor hem.

Hij was even vergeten dat Silvervine nog redelijk jong was en dus waarschijnlijk niet goed wist wat er allemaal gebeurd was. Zealspark glimlachte zachtjes, het was namelijk niet zijn bedoeling de ander ongemakkelijk te doen laten voelen. Hij keek dan ook weer op toen de jongere kater voorstelde om te gaan jagen. Zealspark was hem dankbaar voor het voorstel, wetende dat hier te staan nietsen niet goed was voor zowel zijn imago als zijn gevoel. Het gaf hem slechts nare kriebels en een dosis ongewenste herinneringen naar het verleden. Hij zuchtte zachtjes, waarna hij knikte en zijn helderblauwe blik in die van Silvervine priemde. "Je hebt gelijk, dat klinkt als een goed idee." miauwde hij als antwoord op de grijze kater. Een waterige glimlach was hem gegund. Misschien moest hij simpelweg wat meer vertrouwen hebben in zijn Clangenoten. Dan zou alles wel vanzelf goedkomen, right?