A steady place to let down my defenses

De zorgen van de voorspelling van Starclan rustte niet meer op haar schouders. Windclan had de storm van monsters overleefd, met veel verliezen maar de kittens waren in orde. Tenminste de meeste van hen, alleen Chasmkit was gewond geraakt, haar zoontje had zich namelijk niet in de Nursery bevonden. Waar de Warriors in de onrust pas later achter waren gekomen. Ernstige wonden waren voorkomen en ondanks dat zijn staartje beschadigd was, zou hij er verder geen gevolgen van ondervinden. Dat was een opluchting, het feit bleef echter dat er teveel gewonden en doden waren gevallen. Haar blauwe ogen kneep ze samen terwijl ze diep zuchtte. Haar lichaam deed nog zeer van de tocht naar Riverclan en terug, om nog te zwijgen over het korte gevecht tussen haar en een hond. Toch was ze er beter aan toe dan de meeste anderen en na het benoemen van haar nieuwe Deputy kon ze een tochtje langs de grenzen wel gebruiken. Even op adem komen kon geen kwaad.

Ergens was ze dan ook verbaasd te zien dat een bekende gevlekte kater zich aan de andere kant van de grens bevond. Een die ze als Apprentice ooit gezien had, de voormalige Deputy van Thunderclan. Haar blauwe ogen gleden even over de kater heen waarna ze hem met een warme blik even wenkte. Hij had haar als Apprentice wel wat geleerd over grenzen en de Warrior Code; waardoor ze de oudere kater natuurlijk respecteerde. Daarbij was ze jong en onervaren; waardoor ze geleerd had op andere oudere katten hun advies te vertrouwen. Voor zover dat ging. "Zealspark!" Klonk er kalm en warm terwijl ze hem vragend aan keek. "Gaat het?" Hij leek niet zo sprankelend als voorheen en als Queen en Leader had ze katten wel leren lezen.

De kater leek de warme toon niet verwacht te hebben. Dat was duidelijk, want hij draaide zich verward om waarna zijn blauwe ogen in die van haar priemde. Alsof hij zichzelf ervan wilde verzekeren dat ze haar vriendelijkheid meende. Dat ze hem niet gespeeld warm aansprak. De vraag die ze stelde galmde door de lucht en voor enkele tellen wiebelde de gevlekte kater met zijn rosse oren. Waardoor ze een bezorgde frons op haar gezicht voelde ontstaan. Hij keerde zich tot haar en haalde zijn schouders op. "Het gaat goed hoor..." mauwde hij, zijn stem klonk kalm maar toch vertrouwde ze het niet. Ergens wachtte ze op een uitleg; waardoor de jonge Leader hem in zich opnam. Elke uitdrukking probeerde te lezen, lang hoefde ze niet te wachtten; voordat duidelijk werd dat hij sarcastisch was. "Heel de Clan haat me, iemand anders paradeert met mijn rang en de kattin voor wie ik gevoelens had heeft kittens van een andere kater. Ja hoor, het gaat prima. Never felt better!" sprak de iets oudere kater vervolgens, zijn stem kwaad en verslagen. Voorzichtig zette de kattin zich voor hem neer terwijl ze haar staart om haar poten heen drapeerde. Hij rolde met zijn ogen, waarna hij zijn kop schudde en zijn schouders liet hangen. "Waarvoor doe ik het allemaal zelfs nog.." Vroeg hij waardoor ze zuchtte en hem begripvol aan keek. "Die vraag stelt elke Warrior zichzelf wel eens in het leven. Een schrale troost, je bent in ieder geval niet tot Apprentice benoemt omdat je de Warrior Code niet kan volgen. Waarna je in gevecht raakt met je Leader omdat je nogmaals de Code weigert te volgen; eindelijk geneest en dan je oog kwijt raakt door een hond. Zoals een van mijn clangenoten." Mauwde ze droogjes. "Ik ken moeilijkheden, de enige waarvoor ik het doe is zij die onschuldig zijn. Kittens, elke dag dat ik hen zie dollen in het kamp, is een dag dat ik mijn hart gevuld heb met trots en liefde. Geef niet op Zealspark, als ik opgegeven had wanneer het moeilijk was voor mij, had de Clan nu geen Leader gehad. Elke uitdaging kent een oplossing, je moet hem enkel vinden. Zoek iets dat je waarde ophaalt. Je volgt de Warrior Code, je zorgt voor je Clangenoten en op een dag zullen ze dat zien. Zo niet dan Starclan wel." Mauwde ze, haar stem zacht en wijs.

Toen ze zich voor hem neer zette, nam de kater haar even in zich op. Waarschijnlijk omdat het niet bepaald gebruikelijk was dat een Leader de tijd nam met een ander te spreken. Er waren voldoende andere zaken die haar bezig konden houden behalve een oud Deputy. "Dat is allemaal mooi verwoord... maar mijn kans is verkeken." miauwde hij. Het klonk bijna alsof hij het al opgegeven had ooit wat voor de Clan te betekenen. "Ik dacht mijn vader... trots te maken. Ik had het hem beloofd... maar ik heb gefaald. Mijn Clan veracht me nu. Ik zal nooit meer kunnen zijn wat ik ooit was." Zijn vader was Firestar geweest; de kater was al vele Moons geleden overleden waarna Silverstar de leiding had overgenomen. "Ik heb ook keuzes moeten maken die mij soms hard vielen. Kiezen tussen mijn pasgeboren kittens en Clan. Ik heb voor de Clan gekozen, maar familie en Clan is hetzelfde; ze zijn even belangrijk. Ik weet niet wat je gekozen hebt, Zealspark. Een ding weet ik zeker, je hebt je best gedaan. Firestar zal dit ook zo zien." Sprak ze zacht, meelevend. Starclan zag de fouten echt wel in, daar was ze zeker van. Zo wist ze ook dat Lakeside waarschijnlijk op haar neer had gekeken nadat hij de voorspelling had gegeven, ze had wellicht keuzes gemaakt die niet perfect waren maar wel vele van haar Clangenoten hierdoor kunnen redden. Had ze gefaald doordat er toch een aantal waren overleden? Waarschijnlijk niet, Starclan had geweten dat er doden zouden vallen. "Het lijkt wel alsof ze vergeten zijn wie er toen in opstand was gekomen tegen Bloodclan. Alsof ik nooit mijn leven heb gewaagd in een gevecht met Claw.. Alles voor hun. En door die stomme twolegs..." Hij klapte zijn tanden op elkaar terwijl de jongere kattin hem aan keek. Het was waar dat het gevecht met Bloodclan heftig was geweest, al waren de Moons erna voorbij gevlogen. Er waren vast een boel kittens die het nooit hadden meegemaakt. "Als ik toen niet was weggegaan op patrouille had ik alles nog gehad, en misschien zelfs meer..." Vervolgde de gevlekte kater waardoor ze met een frons op haar gezicht knikte. Waarschijnlijk sprak hij over de liefde, had hij haar niet meer voor zich alleen. Zealspark schudde zijn kop terwijl de jonge Leader rustig bleef zitten haar blauwe ogen kalm en vriendelijk. Ze bewoog niet, ze was alert maar niet gespannen. "En Starclan? Waar was Starclan toen de twolegs mij gevangen hielden en ik niet kon terugkeren naar mijn Clan? Waren ze selectief blind toen of namen ze gewoon toevallig een dutje op dat moment?" Klonk er giftig waardoor kort de ogen van de kattin blonken. Dit soort woorden, waren woorden van katten die blind waren naar het feit dat Starclan hen niet fysiek bij kon staan. Enkel mentaal. "Starclan kan geen twolegs beïnvloeden of rampen voorkomen. Het enige dat Starclan kan is ons waarschuwen voor komend gevaar zodat de Clan voorbereid is en een Leader de Clan kan beschermen. Zodat er niet onnodig kittens dood gaan." Mauwde ze kalm, waarna ze opstond. "Woede naar hen tonen heeft geen zin. Vergeet niet dat ik net mijn Deputy ben verloren omdat ze enkel met een korte voorspelling kwamen over monsters. Die bleken een vos en een vijftal honden met wat twolegs te zijn. Ik vraag mij elke dag af of mijn keuzes goed zijn. Elke keuze is machtig maar die macht ligt bij jouw. Wat ga je doen Zealspark. Altijd boos zijn op je Clangenoten omdat de helft je niet meer kent? Iedereen is veranderd in de bergen en jij bent veranderd door de Twolegs. Simpelweg omdat je veranderd bent, ben je niet minder waard. Mocht je iemand lief hebben, twijfel niet en ga ervoor. Ik heb al twee partners gehad en ondanks dat ze beide er niet meer voor mij zijn, heb ik genoten van de korte Moons samen." Klonk er waarna ze diep zuchtte.

De blauwe blik van de gevlekte kater was op haar gericht. Zijn staart had hij wat stijver om zijn lichaam heen gewikkeld. De stress en pijn was in zijn houding te lezen. In ieder geval door Oceanstar; de jonge Leader had haar clangenoten leren lezen. Wellicht doordat een groot deel tenminste gedeeltelijk door haar was opgevoed. Ze mocht dan jong zijn maar was zeker niet dom; het leven was zwaar geweest voor de jonge kattin, waardoor ze moeilijk een dwaas kon blijven. Altijd zou ze streven naar het beste voor haar Clan. Kort sloot de kater zijn blauwe ogen, ogen die de spiegel van zijn ziel waren; waarin de emoties die hij voelde weerspiegeld werden zoals de golven van een meer dat deden. Hij opende zijn ogen pas weer toen ze over Starclan begon en opstond. Het was tot daaraan toe dat hij boos was op zijn Clan; maar Starclan was niet verantwoordelijk voor wat er speelde. Even fronste de kater voordat hij het woord weer nam, terwijl een zucht de lippen van de grijzige kattin verliet. "Ze konden me toch waarschuwen? Of willen ze op deze manier zeggen dat ik niet geschikt was als deputy? Dat ik niet geschikt was als partner voor Fired-" de kater onderbrak zichzelf toen het besef tot hem doordrong dat hij bijna de naam van de Thunderclanner had uitgesproken. Het was een moeilijke vraag met een logisch antwoord. Zelden kwam Starclan naar deze wereld toe, aangezien het vaak niet zo belangrijk was. Het ging hen om meerdere levens, niet om een kleine gebeurtenis die een Warrior niet ernstig zou verwonden. "Misschien omdat het niet leven of dood situatie was, ze geen goed advies konden geven," Sprak de kattin zachtjes. Nogmaals zuchtte de andere kat, waardoor ze hem sympathiek aan keek. Het leven kon hard zijn. "Waarom zou ik mijn best nog doen als het toch niets meer zal uithalen? Ik zal altijd die krijger blijven die zijn Clan in de steek heeft gelaten. Zo wil ik niet sterven, zonder eer. Niet op de manier hoe ze alles zo bruut van me hebben afgepakt." Vervolgde de kater terwijl zijn blauwe ogen in die van haar priemde. "Het is niet de fout van jouw, noch van Starclan of Thunderclan. Je hebt gewoon pech gehad, als ze werkelijk geen respect voor je konden vinden was je nooit toegelaten; terug als Warrior." Mauwde ze zacht. Ze zou zo Sweetheart ook nooit teruglaten in haar Clan. "Het spijt me van je deputy... maar als ik had kunnen kiezen was ik liever gestorven in een gevecht voor mijn Clan, met eer, dan als verrader op een bespottelijke manier." zuchtte de oudere kater zodra hij erachter kwam dat de jonge Leader net haar goede vriendin was verloren. Hierna keek hij weg terwijl ze over haar twee partners begon; Neverland en Tigergaze. "Wie haalt het nu in zijn hoofd jou alleen te laten." Vroeg de kater, met een kleine glimlach. "De eerste ging dood in de bergen, hij was gewond geraakt tijdens de reis en door roofvogels uiteindelijk gedood. Hij liet mij achter met ons nestje kittens. Kort daarna werd Tigergaze mijn partner, een beetje snel maar we vonden steun aan elkaar door de verliezen vam onze partners. We kregen ook een nest toen de eerste kittens bijna Apprentice waren. Twee weken daarna werd ik Leader. In totaal heb ik voor het grootste deel van de nieuwe generatie gezorgd. Vele Queens waren overleden, dus dat deed ik bij mijn taken als Deputy en later Leader. Toen ik net mijn naam ontvangen had, besloot een deel van de Clan ineens dat ik onwaardig voor respect was. Waardoor ik je standpunt snap Zealspark. Rond die tijd besloot Tigergaze dat hij niet goed genoeg voor mij was." Mauwde ze zacht. "Sorry... ik zou je niet moeten lastigvallen met al mijn problemen..." Mauwde de oudere kater waardoor ze glimlachend haar schouders ophaalde. "Je ontkent ze tenminste niet," Aangezien de ander zich zwak had opgesteld deed zijzelf dat nu ook. Daarbij was ze dichter naar de Clan toe gegroeid de laatste Moons.

Het was niet bepaald de norm dat een Windclanner en Thunderclanner dit soort persoonlijke dingen met elkaar deelden. Immers wilde geen enkele Clan zwak overkomen. Toch had de jonge kattin geleerd dat zwakte soms ook kracht kon zijn; waardoor ze dit niet altijd verborg. Haar blauwe ogen leken de kater te kunnen lezen. Wellicht doordat ze zoveel kittens had verzorgd, waardoor ze hen beter kende dan menig ander Leader. De kater leek sterk en gezond, maar ze kon zich voorstellend at hij zich gebroken voelde vanbinnen. Het was vreselijk om de waarde van de Clan te moeten voelen. Iets waarmee zijzelf af en toe ook geteisterd werd, het was altijd makkelijk de poot naar een ander te wijzen. Zoals de kater nu naar Starclan en Thunderclan deed, terwijl de verantwoordelijkheid bij de Twolegs lag. Zonder twijfel. De kater zuchtte zachtjes en haalde zijn schouders op. "Met andere woorden, het blijft dus mijn eigen schuld.." mauwde hij zachtjes terwijl hij naar zijn poten keek. Idioot. Het was niet zijn keuze geweest een Kittypet te worden, de Clan te verlaten. Welke hersenspinsels had hij in Starclan's naam in zijn hersenpan zitten? "Nee, jij hebt er niet voor gekozen Kittypet te worden. Dat deden de Twolegs, hun zijn de enige verantwoordelijke hier," Mauwde ze gepassioneerd en met lichte afschuw in haar woorden. Twolegs stonden niet in haar boekje van aardige, prettige wezens. De kater keek gelukkig weer op bij haar woorden en daarop volgende uitleg over haar partners. Ze voelde af en toe nog een steek van pijn als ze erover begon. Het was niet makkelijk om een Leader te zijn, vaak stond ze er toch alleen voor. Katten wezen altijd maar snel naar de Leader als hen iets niet zinde. Waardoor ze af en toe het idee had dat ze een zwart schaap tussen de witte was. Hij leek haar keuze naar Tigergaze wel te begrijpen, ook een Leader kon het niet alleen. Bij het einde van haar uitleg zuchtte hij even, voordat hij weer sprak. "Die katten die dat vonden hadden bijen in hun kop steken," miauwde hij, haar een kleine glimlach gunnende. Zachtjes grinnikte de jonge grijze Leader terwijl ze haar schouders ophaalde. Bijen waren minder verwarrend dan haar Clangenoten af en toe. "Maar het feit dat ik ze niet ontken betekent niet dat ze weg zullen gaan. Daarbij weet ik niet eens hoe ik ze moet aanpakken..." zuchtte de kater vervolgens nogmaals, waarna zijn ogen die van haar weer vonden. Elke keer als hij nadacht leek hij zijn blik van haar af te wende, alsof hij bang was dat ze zijn gedachten kon lezen. "Je bent nogal opgegroeid, Oceanstar." miauwde hij, doelende op het feit dat ze elkaar eerder al eens hadden ontmoet. Toen ze nog niet de moeder van Windclan was geweest, maar als piepjonge Apprentice. "Jij op de goede manier, ik op de slechte." grapte hij nadien, waardoor ze haar kop schudde. "De enige katten die ik slecht noem, zijn hen die expres anderen verwonden. Mentaal of fysiek of zelfs beide." Mauwde ze kalm waarna ze hem een vragende blik gunde. "Geef jezelf de kans, dan zullen de anderen dat welllicht ook doen." Murmelde ze zacht, bijna moederlijk ondanks het feit dat de ander ouder was.

De kater bleef even stil bij haar laatste woorden, over de fout van de Twolegs; over echt slechte katten. Toch leek het niet tot hem door te dringen dat hij momenteel niet de macht had die hij wellicht over zijn leven wilde hebben. Het enige dat hij kon was hopen tot een betere uitkomst en zijn kop op zijn schouders te houden. Trots te blijven over de dingen die hij wel had gedaan, in plaats van te blijven hangen bij de dingen die hij niet voor de clan had kunnen doen. De oudere kater sloeg zijn nagels in de zachte ondergrond, waarna hij begon te klauwen in het gras, alsof de woede die hij voelde daardoor minder zou worden. Ergens had ze medelijden met het gras, immers had die niets fout gedaan. Behalve groeien wellicht, het zou hem niet opluchtten, niet totdat hij vrede zou hebben met zichzelf en zijn ervaringen. Natuurlijk bleef dat iets dat ze haar hele leven al probeerde te ontwikkelen, vrede. Anderen konden dat niet aan hem geven, dat was iets dat hij in zijn hart zou moeten koesteren. Net zoals zijzelf dat zou moeten proberen, het was iets dat haar een goede Leader maakte, haar kracht naar haar hart toe. Het feit dat ze die durfde te volgen en trouw was aan haar Clan, maar het helpen van een ander niet uit de weg ging. Eindelijk wierp hij zijn blauwe blik weer op haar, toen ze aangaf dat hij zichzelf een kans moest geven. Hoe konden anderen dat doen, als hij zichzelf nog de grond in boorde? "Dat is allemaal makkelijker gezegd dan gedaan. Waarom is het nodig dat ik mij keer na keer moet bewijzen? Heb ik nog niet genoeg gedaan..." Mauwde de gevlekte kater, waardoor de jonge grijze kattin hem vragend aan keek. Waarom moest zij zichzelf ook keer op keer bewijzen voor de Clan, terwijl ze zoveel voor hen had gedaan? Zonder dat ze ooit een dankjewel of wat dan ook terug kreeg, behalve dan dat ze liepen te zeuren om keuzes die zij gemaakt had. "Omdat elke kat veranderingen en ervaringen doormaakt, die de structuur in de Clan kan beïnvloeden. Wat twaalf Moons geleden belangrijk was, hoef nu niet meer belangrijk te zijn." Mauwde ze zacht, haar stem warm. Al bleven enkele dingen natuurlijk altijd belangrijk voor haar, zoals haar kittens. "Geloof me, de dag dat ik ontsnapte en terug wou keren naar het kamp en zag dat heel het woud verlaten was, dacht ik echt dat Starclan mij in de steek had gelaten. Mijn geluk kon niet meer op toen ik jullie terug aantrof, maar dat was maar van korte duur afgezien de omstandigheden nu.." vervolgde de kater waardoor ze een verdrietig glimlachje niet kon onderdrukken. Het was zo pittig geweest de reis, zo afschuwelijk. Haar ogen gleden naar haar poten terwijl ze de tranen onderdrukte. Ze had zoveel katten dood zien gaan, had zoveel onschuld verloren zien gaan in de jongste van haar Clan. "De reis was alles behalve makkelijk. Er waren zoveel rampen dat de Clan niet konden overleven hier, waardoor Starclan ons op pad stuurde. We hebben daar de Tribe ontmoet, katten die net als ons leven, maar dan anders. Ik heb kittens dood zien gaan, die niet dood hadden hoeven gaan. Katten gewond zien raken door monsters. Katten de hoop zien verliezen, Everstar is daar afgetreden en heeft de Clan in mijn poten gelaten terwijl ik ook rouwde en toch heb ik nog steeds moeite in de Clan om tot sommige door te dringen. Ze denken dat ik perfect moet zijn. Dat is onmogelijk, iedere kat maakt fouten. Een ding waar ik mijzelf elke dag mee troost, is het feit dat ik mijn best heb gedaan." Mauwde ze waarna ze iets naar voren stapte en hem een troostende lik over zijn wang gaf.

De blauwe ogen van de vroegere Deputy hadden zich op de jongere kattin gefocust terwijl ze de feiten van de reis met hem deelde. Niet eens alles, immers deden de herinneringen haar soms fysiek nog zeer, ergens snapte ze wel dat de andere Clan hem nog niet als de kater zag die hij was. Immers had hij niet dezelfde ervaringen, die de vier clans naar elkaar toe hadden doen groeien gehad. Hij wiebelde met zijn oren toen hij hoorde dat Evergreen was afgestapt omdat ze de druk niet meer aan had gekund. Ze eindigde haar uitleg met een troostende lik over de wang van de ander. Even leek de kater stomverbaasd, immers was het al helemaal niet gebruikelijk dat een Leader van een andere Clan zo moederlijk naar een ander was en er geen schaamte voor toonde. Geen terughoudendheid. Hij beantwoorde haar gedrag met een zacht gespin, en zijn ogen leken wat vreugde en licht terug te krijgen. "Dankjewel.." mauwde hij zachtjes waardoor ze hem glimlachend aan keek. Een grijs ooetje wiebelde kort voordat ze zacht en verwelkomend snorde. "Ik wou echt dat ik er bij had kunnen zijn, tijdens de reis... ik kan me niet voorstellen hoe jullie allemaal geleden hebben.." vervolgde de gevlekte kater waardoor ze langzaam knikte. "Net zoals ik niet voor kan stellen hoe Twolegs zijn," Mauwde ze zacht, het leven van een wilde kat was niet zonder gevaren. Zijn woorden waren slechts een fluistering geweest, maar de kattin verstond het zonder enige moeite. Haar stem was standvastig maar warm, ze verborg haar liefdevolle warme karakter niet. "En wat de rest ook over denkt, laat me dit zeggen, Oceanstar. Zo goed ken ik je niet, maar wel goed genoeg om te weten dat je hart op de juiste plek ligt. Dat is wat een Clan nodig heeft. Dat maakt een kat perfect." Verklaarde hij uiteindelijk waardoor een stralende, dankbare blik op haar gezicht verscheen. "Hopelijk is dat voldoende. Mocht er ook iets voorvallen, Zealspark. Windclan zal hopelijk zolang ik het leid, de Warrior Code niet vergeten. Ik ben er als je een oor nodig hebt. De clans moeten sterk zijn, Bloodclan is ons niet vergeten." Mauwde ze kalm maar duidelijk.

De kater grijnsde kort bij haar voorzichtige opmerking over de twolegs. "Ze zijn net zo erg als de verhalen laten blijken." Gaf de kater duidelijk ongemakkelijk toe. Oceanstar knikte even met een grimas voorfat ze zacht sprak. "Ik ben Warriors door hen kwijr geraakt, die idiote Towlegs en hun honden." Mauwde ze zacht, het beeld van de dode Tinderlight was nog in haar geheugen gegrift. Die was waarschijnlijk gedood door een van de dingen waarmee de Twolegs projectielen op hen af hadden geschoten. Windclan had het nadeel vaak wat met die wezens te maken te hebben, waardoor ze hen door en door kende. Al kende ze geen Windclanner die net zoals Zealspark gevangen was geweest door die rare en vervelende wezens. Snapte de Twolegs dan niet dat ze hen met rust moesten laten? Dat de honden en vos teveel problemen veroorzaakten? Dat de natuur zijn eigen wetten had, die ze negeerden door er zo op uit te trekken. Uiteindelijk zou de vos zijn overleden. Toen ze begon over het feit dat Windclan de code niet zou vergeten, keek de gevlekte kater haar even dankbaar aan. Natuurlijk wist Oceanstar dat zijn hart bij de Clan zou liggen, net zoals dat bij Lionroar het geval was geweest. De jonge kattin was er zeker van dat hij niet tegen Windclan zoh vechtten, dat Tallstar hem buiten dat soort gevechten zou houden. Al was de kans wel nihil dat Oceanstar en Tallstar een gevecht aan gingen. Zolang Acefray niet nogmaals een Warrior of ander lid van Windclan zou doden. De kater zuchtte, het was duidelijk dat zijn hersenen gekraakt werden. Als hij een van haar clangenoten was geweest had ze hem zonder twijfel gemogen. "Dankjewel, als er ooit iets is wat ik voor jou kan doen.." Mauwde hij met een schuine grijns. Waardoor de Leader hem een warme glimlach gunde. "Eh ja, dan zal ik mijn best doen om je te helpen." Hij lachte schamper, alsof hij vergeten was dat zijn positie niet al te best was. "Zorg goed voor jezelf en geef Bloodclan ervan langs als ze jullie lastig vallen. Ik heb een hekel aan ze," Mauwde ze kalm, als hij dat deed dan had ze geen problemen met zijn Clan. Immers was dit een vijand die ze het liefste uit het woud zag verdwijnen.

Het was zeker niet haar gewoonte om dit soort diepgaande gesprekken te voeren met een kat; al helemaal als die van een andere Clan kwam. Ze wist hoe moeilijk het was om pijn onder ogen te komen. Wellicht dat ze hem een schop onder zijn kont moest geven; immers moest hij er ooit met anderen over praten. Het was niet alsof ze veel voor hem kon betekenen; behalve een luisterend oor voor zolang ze daar de tijd voor had. Haar eigen Clan bleef het belangrijkste; ondanks dat ze zich soms behoorlijk aan haar Warriors kon ergeren. Zeker als ze het niet al te nauw namen met de Warrior Code die ze zo belangrijk vond. Het was dan lastig om zelf zo trouw mogelijk aan de code te blijven terwijl de Warriors onzin uit vraten. Haar geduld wat dat betreft was niet erg aanwezig. Hierdoor had ze al een Warrior een keer aangevallen; omdat hij zelfs na zijn straf nog steeds de dwaasheid had tegen haar in te gaan. De kater moest grinniken bij haar woorden over Bloodclan. "Geen zorgen, als er iets is wat ik nog goed kan dan is dat zeker die bloedzuigers een koekje van eigen deeg geven." grapte de kater, met meer licht in zijn blauwe ogen dan dat ze voorheen gezien had. Hij zuchtte zachtjes; alsof er hem nog iets dwars zat. "Je moet zeker terugkeren naar je Clan, of?" Mauwde hij; natuurlijk moest ze ooit terug naar de Clan; maar het was niet alsof ze haar niet konden vinden nu ze nog in dat territorium was. "Als ze mij nodig hebben, dan merken we dat vanzelf. Daarbij was ik net aan het jagen en mag een Leader ook echt wel wat tijd voor zichzelf zonder dat een Warrior onzin uitkraamt." Mauwde ze grappend voordat ze haar poot even kort een lik gaf.

De gevlekte kater moest lachen om haar droge opmerking; het deed haar goed om de positiviteit in zijn karakter weer te zien. Immers leek hij een negatieve kijk op de wereld te hebben, na alles dat er was gebeurd. Het leven was niet makkelijk, de weg naar een beter bestaan hard en fel; maar toch was het prachtig. Mooier dan ze ooit had kunnen denken. Hoe vaak ze zich ook irriteerde aan anderen, uiteindelijk kwam het meeste wel op zijn pootjes terecht. Zijn staartpunt tikte even op de grond voordat hij weer sprak. "En hier ben ik dan, je ook belastende met mijn onzin." Grapte de kater waardoor ze lachend haar kop even schudde. Het was goed om even zonder zorgen te zijn, zonder belasting. Al zou ze het ook niet in willen wisselen, haar rang had haar gevormd tot de kattin die ze nu was. "Ik heb eigenlijk ook nog geen zin om terug te keren, en me missen zullen ze vast niet doen. Ze zijn al langer zonder mij gewend." Verklaarde de kater waarop ze even een licht geamuseerde maar ook bezorgde blik zijn kant op wierp. "Dat dacht een van mijn dochters ook," Mauwde ze zacht voordat ze hem recht in zijn blauwe ogen keek, eerlijk en krachtig. De onrust die hij bij haar had gezien toen Windclan was aangevallen, leek niet meer aanwezig. "Soms lijkt het alsof je weinig voorstelt, maar als het er eenmaal op aan komt zijn er genoeg katten die je zullen missen." Vervolgde ze waarna ze ontspannen haar ogen sloot.