Call me a blackbird

Oh. Oh! Even werden haar ogen groter bij het horen van het verhaal. Dat meende je niet? Even zakte haar mondje weg achter haar forse, pluizige klauwtjes. Dat was geweldig! "En dat heeft hij allemaal alleen gedaan?" sprak ze ongelovig. "Jup, een warrior, helemaal alleen. Hij redde wel 5 Thunderclanner van de rivier," zei de ouder elder met een trots lach op haar gezicht. "Ja... Mijn Blackleap was een van de beste en sterkste zwemmers van de clan..." mompelde de calico kattin naar haar. "Ik wil net zoals hem worden!" sprak de grijze kitten opgewonden waarna ze rechtop sprong en even grijnsde om in een jachthouding te zakken. "Dan versla ik elke vijand die binnen kom! En dan word ik een echte held! Net als uw Blackleap!" sprak ze blij terwijl haar oogjes even fonkelden van spanning en opwinding. Kort lachte de kleurrijke elder even naar haar. "Dat is een goed doel om te hebben, Honeykit," sprak ze op met haar gewoonlijke rauwe maar warme stem. Even glimlachte de poes breed naar haar. "Ik denk dat het wel bijna bedtijd voor je is, Honey... Ga maar snel naar de nursery," sprak Rainmouse zachtjes tegen haar. Met een blij likje over de neus van de ander knikte ze, om vervolgens haar forse lichaam om te draaien. Na enkele grote sprongen was ze dan ook al in de den, waar haar siblings en haar moeder waren. Wel meteen werden haar oogjes groter. "Rookkit! Je zal nooit geloven wat Rainmouse me vandaag vertelde!" riep ze meteen uit toen ze binnen kwam, wat zowat de helft van de clan wakker maakte. Ah well, hetw as nog vroeg... Ondanks dat het al best donker was maar pffff, details.

-Rookkit

Het kleine meisje was nu eenmaal nogal zwak geboren, iets waar noch zij, noch haar moeder noch wie dan ook iets kon doen. Het zou haar echter er niet van weerhouden om wild achter de andere kittens aan te vliegen telkens, want waar haar lichaam kracht te kort kwam, schoot haar geest dat bij. Vol vuur wilde ze altijd de baas spelen, met een grote mond en vlammende oogjes. Het onherroepelijke gevolg was echter dat ze weer over haar grenzen heen ging en een heftige hoestbui kreeg, waarna al haar eerdere energie wegvaagde en ze uitgeteld in een comaslaap zakte. Ook nu was dat het geval en toen haar grijze zusje binnen kwam stappen werd ze in eerste instantie ook niet wakker. "Rookkit! Je zal nooit geloven wat Rainmouse me vandaag vertelde!" werd er door de den geschreeuwd. Rookkit strekte haar zwart-witte pootjes loom uit. "MWeeehh," klonk er slaperig, waarna ze zich tot haar zusje richtte. "Honeeyyybooo," haalde ze lang uit en gunde de ander een scheve grijns, waarna ze overeind kwam en de vermoeidheid uit haar oogjes probeerde te wrijven. Dat lukte natuurlijk voor geen meter, maar ze had helemaal geen tijd om te slapen! "Wat zei wie?"

Natuurlijk lag haar luie -maar uber coole- zusje weer te slapen. kort grinnikte het jonge dier even waarna ze kort met haar ogen rolde. Ze had beter haar bekje gehouden, dan had ze de gevlekte kitten kunnen aanvallen! Haha een ambush! Die zou ze namelijk nooit zien aankomen heh! Dan zou papa pas trots zijn. Het was enkel natuurlijk dat Honeykit streefde om de beste te zijn, maar ergens wilde ze ook niet haar competitie naar beneden werken. Ze was eerlijk en een goede portie van katten die tegen haar op konden staan kon nooit kwaad. Even schudde ze haar brede schouders los, wachtende op een reactie van haar zuster. "MWeeehh," Klonk er op een nogal... Slaperige toon. Kort grinnikte het grijze jong even. Ah, het was ergens wel geel schattig. Ja, haar zussie was echt het meest schattige poesje in heel Riverclan... Maar sssh, niks tegen Rookie zeggen. "Honeeyyybooo," Klonk er, waarbij Honey nu even naar voren sprong om te kijken naar de zwart-witte poes. Ze leek echt nog maar net werken. Oepsie, had ze haar gestoord? Nou ja zeg, nu was geen tijd om te slapen! Ze werden weldra apprentices en ze konden geen tijd verliezen! Trainen en leren stonden nu voor hun deur! "Wat zei wie?" Klonk er even van haar af. "Rainmouse!" riep ze enthousiast uit. "Ze vertelde me over een Riverclanner die wel 5 Thunderclanners uit de rivier redde!" zei ze op een nog luidere toon. Een grijns gleed over haar lippen heen waarna ze door haar voorpoten zakte en even met haar achterwerk schudde. Met een paar halen van haar voorste klauwen imiteerde ze de apprentices die ze soms in het kamp zag sparen... Maar dan deed zij het met de lucht. "Vijf Thunderclanners Rook! VIJF!" zei ze snel, bijna struikelende over haar eigen woorden. "En like... en en en.." oof ze was even de draad kwijt. Langzaam tilde ze haar kopje uit, waardoor ze haar positie wel meteen verloor... Wat wilde ze daarna ook alweer zeggen? Oof... Jezus goed bezig Honey.

Al haar weinige energie was opgegaan aan de eerdere speelsessie, maar dat had Rookkit nog nooit eerder tegengehouden. Daarom hees ze zich toch weer overeind, al doolde haar kop wat van de vermoeidheid, maar voor Honeykit zou ze altijd wel wat tijd vrij maken hoor! "Rainmouse!" de harde stem van haar zusje liet haar met haar oortjes trekken, maar schudde kleine Rookkit wel meteen wakker. Kort hield ze haar kopje schuin en sloeg haar pootjes over elkaar, waarbij ze haar zusje liggend aan keek. Oh! De elder! "Ze vertelde me over een Riverclanner die wel 5 Thunderclanners uit de rivier redde!" sprak ze alleen nog maar luider verder. Ugh. Honey was lief, maar soms ook iets té veel. Rookkit duwde haar poot tegen de lippen van haar grijze zusje. "Ik ben niet doof hoor, brulaap!" plaagde ze goed bedoeld en keek de ander ondeugend aan. "Vijf Thunderclanners Rook! VIJF!" de ander struikelde bijna over haar woorden en Rookkit gniffelde, waarna ze toch overeind hupte. "En like... en en en.." Het zwart-witte poesje gooide zich speels op haar grijze zusje, die vele malen sterker en groter was dan zijzelf. Maar hey! Dat zou haar niet tegen houden. "Pfft, dat zou bik ook kunnen hoor!" sprak ze zelfverzekerd en porde de ander. "Zelfs dikkerd zoals jij!" to be fair was iedereen dik naast haar dunne lichaam, maar hey!

Wanneer ze heel erg blij en enthousiast werd, dan gebeurde dit. Je kon het haar ook zeker niet kwalijk nemen, ze had een grote bek en ook sterke longen. Uit die bek van haar kwam dan ook zeker genoeg geluid om iemand doof te maken. Ze had niet echt een volumeknop. Het was of het een of het ander, vaak toenemende met de spanning die door haar aderen stroomde. "Ik ben niet doof hoor, brulaap!" Klonk er waarbij de grijze kitten een zacht gelach niet kon onderdrukken. Ze bleef maar struikelen over haar woorden, zoekende naar een tempo die haar hersenen en praten aankonden, maar dat leek niet zo heel goed te lukken huh. Maar nog voor ze iets goed kon doen, zat Rook zowat op haar en met een zacht, verbaasd geluidje viel ze omver. Wah! Rook! Even schudde ze haar kopje en lachte ze zachtjes, haar pootjes zacht drukkende tegen haar gevlekte zuster aan. Honey was er zich best bewust van dat ze vele malen sterker was dan haar zusje... Maar dat betekende niet dat ze Rook onderschatte, nee, dat betekende gewoon dat ze rustiger met haar speelde. Honey hield van Rookie en zou haar nooit pijn doen, haar halen waren dan ook zacht en teder bedoeld, maar nog steeds speels. "Pfft, dat zou bik ook kunnen hoor!" Even lachte ze zachtjes waarbij ze kort haar lichaam een kwartslag draaide. "Dat wil ik dan wel eens zien hoor!" plaagde ze naar de ander. "Zelfs dikkerd zoals jij!" Hmmmm. Even zette ze een licht boos gezichtje op haar gelaat. "Hey! Ik ben niet dik!" mopperde ze even zachtjes met een pruillipje... Gewoon een beetje zwaarder in postuur? Dat was niet dik!

Rookkit belaagde haar zusje en moest hierdoor hard lachen. Kort werd dat lachen onderbroken door een hoestbui, maar de poes liet dat haar niet stoppen hoor! "Dat wil ik dan wel eens zien hoor!" plaagde Honeykit en als reactie stak Rookkit haar tong uit, terwijl ze weigerde om van haar veel grotere zusje af te gaan. "Wacht maar hoor! Als we apprentices zijn ga ik het je laten zien, dan ga ik het iedereen laten zien!" grote Rookkit, de kleine poes die grootse dingen kon doen! Ja, zo zou ze bekend gaan staan, en uiteindelijk zou ze deputy worden net zoals papa! Haar pesterijen waren echter nog niet voorbij en Honeykit trok een boos gezichtje bij haar opmerking, waardoor het zwart-witte poesje het even niet kon laten om zachtjes te gniffelen "Hey! Ik ben niet dik!" met haar veels te dunne pootjes wreef ze over de wangetjes van haar zusje heen, die net als die van hun vader zacht en rond waren. "Dikkie!" plaagde ze, maar toen Rookkit het pruillipje van haar zusje zag voelde ze zich toch wel een klein beetje schuldig. Als goedmakertje gaf ze haar een zacht kusje op de neus. "Nee hoor Honey! Je bent perfect en ik vind je heel lief,"