Better vibes

Huiverend had Rookkit zich vrijwel helemaal verstopt in de vacht van hun moeder. Bah! Die winter vond ze maar niets hoor. Haar magere lichaam en dunne vacht waren alles behalve bestand tegen dergelijke weersomstandigheden, waardoor ze af en toe mopperend in het nest moest blijven om warm te worden. Gelukkig was er nog altijd haar broer als steun en toe verlaat, die het zelfde lot moest ondergaan. Nest arrest met bijna 6 moons, belachelijk! Maar... Ergens ook wel weer lekker warm. Rookkit nam deze kans om zich lekker tegen haar broertje aan te kroelen dan ook met beide pootjes aan.”Pssst” werd er door het grijze katertje in haar oor gefluisterd. Meteen hief Rookkit haar op op en keek hem met glimmende oogjes aan. Hehe, die toon in zijn stem kon maar één ding betekenen. Het antwoord was ja. ”Ga je mee naar buiten?” een ondeugend glimlachje kroop over haar lippen en kort drukte ze plagend haar kleine pootje op zijn witte neus. "Altijd, gekkie," waar Rainkit ging volgde een huppelende Rookkit. Als een heuse ninja maakte ze zich los van hun moeder en stapte tussen de poten door naar de uitgang. Oef, wat was het toch koud. Halverwege keek ze achter zich en maakte oogcontact met haar broertje. Kom!

Zie je? Masters of stealth, het runde in hun bloed. Met pretoogjes keek ze toe hoe ook Rainkit weg had weten te sluipen en nu haar kant op kwam dartelen. De kou liet haar zachtjes bibberen, maar ze had het te druk met ondeugend zijn om er echt last van te hebben. Enthousiast sprintte ze achter haar grijze broertje aan en toen deze abrupt tot stilstand kwam, moest ook zij op haar remmen gaan staan om niet tegen hem aan te botsen. Ze wilde hem net geërgerd vertellen dat hij moest oppassen, toen ze zag wat hem had doen stoppen. ”Woaah” Huh. Huh. De poes knipperde een paar keer met haar donker blauwe oogjes en snapte nog steeds niet helemaal wat het gekke laagje witte spul was dat op de grond lag. Een van de witte vlokjes dwarrelde hun richting op kwam in stilte op de grond voor hun pootjes terecht. Rookkit sloop erop af, haar kont in de lucht en haar oogjes nieuwsgierig. ”Wat is dat?" toen het witte vlokje ook nog eens langzaam verdween, was Rookkit stom verbaasd. Ze sloeg met haar zwart-witte pootjes op de plek waar het witte pluisje eerder had gelegen, maar hij was echt verdwenen. "Hij is weg!" kraaide ze vol verwondering en keek toen naar buiten, waar vele andere witte pluisjes naar beneden vielen. "Rainkit! Rainkit! Kijk!" riep ze enthousiast, volledig vergeten dat ze eigenlijk op een stealthy ontsnappingsmissie waren. Vrolijk stapte ze naar buiten en sprong achter alle vallende vlokjes aan, zelfs al kon ze die niet vangen. "De lucht is in de rui!" lachte ze. Kennelijk moest de lucht af van al zijn oude, koude vacht. Waarom anders zouden er witte pluisjes naar beneden vallen!

Het vrolijke gedartel en gekwebbel van de kittens in de sneeuw had ongetwijfeld wel de aandacht van een warrior getrokken, maar waarschijnlijk besloten ze dit keer een oogje toe te doen. Rookkit had het niet eens door, ze was te druk bezig met achter de vlokjes aan jagen om echt op iemand anders dan haarzelf en haar broer te letten. ”Waar gaan ze naartoe?” de poes keek omhoog naar de vreemd witte hemel, maar moest daar snel mee stoppen toen er een vlokje in haar oog dwarrelde. Wild knipperend schudde de poes haar kop. "Aahh! Het valt me aan!" piepte ze verontwaardigd, maar snel genoeg leek het vlokje ook al weer verdwenen te zijn. Huh. Haar broertje was sneller tot een conclusie gekomen dan zij. ”Ze veranderen in water!” Rookkit keek verwonderd zijn kant op, maar kon het niet laten of vrolijk te giechelen toen ze zag dat het witte pluis de vacht van haar broer had bedekt, waardoor hij opeens een stuk bleker was. "Hey Rain! Je wordt wit!" lachte plagend, waarna ze speels op hem dook, de kou kort vergetend.

Haar broer was te druk bezig geweest met de sneeuw, waardoor zij het verrassingselement met zich had. Ha! Met een plof wist ze hem op de grond te krijgen, waarbij de sneeuwvlokjes een beetje van hem afdwarrelden. Rookkit lachte opgetogen toen ze op hem kwam te liggen, al waren haar nageltjes keurig in hun hulzen en was ze stiekem toch ook wel heel voorzichtig om Rainkit geen échte pijn aan te doen. ”Waah”, gierde haar broertje en Rookkit legde zich bovenop hem neer, waarbij ze haar lichaam liet verzwakken en hem zo in een warme omhelzing op de grond hield. "Ik heb je!" wreef ze er nogmaals in, waarna ze zijn wang plagend een grote lik gaf. ”De grond is koud!” met blauwe oogjes die maar al te ondeugend stonden keek ze hem aan. "Hmm, jij bent wel lekker warm eigenlijk," ze stak haar tong uit, maar besloot toen zich toen loom van hem af te laten glijden.

De kleine Rookkit was stiekem dol op de warme knuffels van haar broertje, al liet ze dat niet altijd zien. Speels struggelde ze zogenaamd om zich van zijn poten te bevrijden, maar haar tegenstribbelen was duidelijk niet al te serieus. ”Niet voor lang meer. Het plakt echt overal, brr” hij had wel gelijk hoor, haar dunne vachtje beschermde amper voor de kou. Melodramatisch zuchtte ze weer. "Oh, dan moeten we elkaar warm houden!" kort drukte ze zich dichter tegen hem en en wreef haar neusje langs de zijne, op de manier van een Eskimo kusje. Zachtjes grinnikte ze, waarna ze haar broer dan toch maar bevrijdde van haar greep en van hem afgleed.
Eenmaal vrij veerde Rainkit weer overeind en leek opeens een ingeving te krijgen. Schuin keek Rookkit haar broertje aan, die enthousiast wat van het witte spul bij elkaar was begonnen te vegen tot een hoopje. Huh! Het bleef gewoon liggen! ”Ik wil jou maken, uit dit!” meteen veerde ze overeind, dol gelukkig door het feit dat haar broertje zoiets lief zou willen doen. "Oh! Oh! Dan maken we ons samen!" meteen geïnspireerd begon ook zij wat van het plakkerige poeder bij elkaar te vegen in twee bolletjes, die ze met moeite op elkaar zette. Nu stonden er twee hoopjes sneeuw, die op katten zouden moeten lijken. Onhandig maakte ze twee puntige oortjes op beide kopjes. "Hmm... Misschien kunnen we kiezeltjes voor ogen doen?"

Blegh, broer kusjes. Leken op papa kusjes, ze kietelden en waren veel te klef. Maar stiekem ook wel een beetje lief, dat wel. Ook zij giechelde en haalde speels uit naar zijn neus, niet eens echt met de intentie om hem te raken. "Ew!" klaagde ze nog, waarna hun spelletje alweer verder ging. Rainkit had het geniale idee om een Rookkit te maak van het witte pluis, waarbij zij dan weer het geniale idee had om er ook een witte pluis Rainkit te maken. Wat een mastermind hadden ze samen! De jonge poes was meteen geïnspireerd en ging samen met haar broer hard aan het werk om hun meesterwerk te verfijnen. Helemaal trots keek ze naar de scheve bolletjes met kleine oortjes, alleen het gezicht ontbrak nog. ”Ja! En een schelpje voor de neus?” zei je! Ze zei het toch! Samen waren ze één masterbrain die tot alles in staat was. Meteen snorde de poes. "Ja! Jaaa!" haar blik ging naar het nest en ze merkte dat ze aan het huiveren was. Dat kreeg je als je amper vet op je botten had. Toch verlangde ze niet om terug te gaan, nee, ze moesten op een stealth missie. "Oké, Rain-.... Rainsneaky! Wij moeten op een missie om schelpjes te halen," haar ogen glommen en met haar beste stealthy kitten sluip begon ze naar de den te bewegen.