oh shit

Met trillende poten keek ze neer. Haar lijf pompte vol adrenaline. Haar ogen starend op het lichaam dat onder haar lag. Het was een poes. Een wat oudere al maar nog erg fit geweest. Jammer genoeg had ze echter nul kans gehad tegen een volledige getrainde moordenaar. Misschien stroomde er dan wel Windclan bloed door haar aderen heen, het killer instinct zat diep in haar. Dieper dan die angstige konijnen clan. Het bloed druppelde nog van haar kin af. Ze had haar tegenstander brut te pakken gekregen, dat was wel te zien door haar bloed doorweekte vacht. Of deel van het vacht dat ze nog had. Haar halve lichaam was zowat verbrand. Veel had ze niet meer over van haar eerst zo dikke pluizige ragdoll vacht. Het maakte haar wel een stuk angstaanjagender. Wat wel meezat als je een Elite kat was. Hoewel ze niet lang in Bloodclan zat was het alsof ze daar geboren was. Haar halsband was het enige ding geweest waar ze aan had moeten wenen, de manier van leven en de regels die daar waren was ze zo in gerold zonder problemen. Moorden? Kon ze doen wanneer ze wou, zonder daar een enkel probleem door te krijgen. Het was perfect, heerlijk, helemaal als ze haar frustratie soms eens kwijt wou... zoals vandaag. De kat had op haar zenuwen gezeten, lopen klagen en zeuren dat ze haar territory liet stinken. Dat ze überhaupt op haar territory was wezen staan. Ook al was het maar enkele pootstappen. Normaal geen biggie voor Lethal, ze draaide zich vaak om in zulke situaties maar och.. deze kat. Jezus. Ze had haar strot regelrecht door gehapt. Vervelende rot beest. Foxdung beest. Vieze bitch. Tering slet. Als ze haar nog een keer kon doden dan deed ze het met liefde. Op en op. Tien keer zelfs, twintig. Misschien wel meer. Ow wat had ze genoten toen eindelijk dat beest haar bek dicht had met haar gejank en gezeur. Het enige geluid wat ze wou horen van die Foxdung kat was het gorgelend geluid omdat ze in haar eigen bloed stikte. Maar zo snel had ze het niet gedaan. Lethal had haar laten lijden. Heel veel. Zo veel dacht ze zich wel afvroeg als ze überhaupt wel een kat was. Haar gekke brein was soms zo krankzinnig. Zo ver gaand om bloed te proeven, het liet haar soms letterlijk wel eens denken van: ben ik wel helemaal goed? Nee, was het antwoord. Maar dat wist ze al, en geen greintje haar (al had ze die nog weinig) die er aan dacht om te veranderen. Zo was ze, zo was haar karakter, zo was ze geworden na moons lang gedrild te worden door andere katten om gek te worden. En nu was ze het. Als een maniak, zo gek. Het was maar goed dat ze uit de clan gestapt was, anders had ze het hele boeltje daar uitgemoord. Of nouja, zonder strak plan. Ooit zou Windclan wel vallen, maar wel op een speciale manier. Niet vanwege het feit dat ze der zelf niet meer onder controle kon houden en een gevecht ging starten met tientallen katten midden in het kamp. Dan was ze er nu niet meer geweest. En dan kon ze nooit de clans van kanten maken.