In the past yet never forgotten

I'll know my name
as it's called again

Het was.. Alsof er een deken over de nacht was gevallen. Een stilte die het kamp in zijn greep had. Haar blauwe ogen gleden van den naar den. Waar ze in de schaduwen enkele pelsen zag bewegen. Ze kon het niet helpen om te glimlachen. Bedenkende hoe lang dit haar thuis al was. Hoe lang ze hier al leefde met de warmte en liefde van ieder om haar heen. Het was nog wel eens anders geweest. in een ver donkergrijs verleden. Butterbell. het was een naam die ze al lang niet meer gehoord had. Ergens steekte het haar. Afvragend of alles anders had kunnen zijn. En waar precies haar lot zichzelf had vastgedrukt. Nooit in haar jeugd had ze gedacht dat ze dit pad zou lopen. Maar Starclan had het ergens voor haar bepaald. En nu, al die manen later. Had ze spijt gehad dat ze het geaccepteerd had? Nee. nee spijt had ze niet. Het was enkel allemaal zo anders dan ze ooit gedacht had. Het had haar in een positie geplaatst waarin ze harder moest zijn dan ooit tevoren. De onschuldige jonge warrior was verdwenen. Plaats gemaakt voor een calculatieve koelhoofdige kattin. Die wellicht.. Iets te ongevoelig was.. Tenminste, als ze naar zichzelf keek in haar spiegelbeeld leek het zo te zijn. Maar was dat ook hoe anderen dachten? Wellicht was dat nog iets dat alleen voor Starclan was, niet voor haar om ooit achter te komen.

-Honeyspots

"Apology girl
.........."

De nacht was ingevallen, en er hing een zoete stilte over het kamp heen. Toch was er tenminste één ziel die wakker was. Haar koortsdromen waren verdwenen en ze was nu klaarwakker. Haar hart bonkte als een wilde in haar keel. Wat als ik zwanger ben? Wat moeten Chivysniff en Coyotepaw wel niet denken? Wat moet de clan wel niet denken? Hoe ga ik dit uitleggen? Shit, shit, shit. Hoewel er een soort rust in haar diepste binnenste was gegleden waren haar zorgen er niet minder om. Ze kon niet ontkennen dat er íets anders was aan haar sinds ze was ontwaakt twee uur geleden- maar het was anders dan als een kat uitvond dat ze zwanger was. Het was immers nog maar één nacht geleden sinds het gebeurt was, en ze had nu wel genoeg nestjes gehad om te weten dat je zó snel niet wist dat je zwanger was. Dat duurde nog wel.. Honeyspots telde mentaal en zuchtte. Ze kon er nu niets meer aan veranderen. Hopen dat Butterstar en Panthergrowl een hersenbeschadiging oploopte en haar totaal zouden vergeten, maar dat zou er ook niet in zitten.

Ze rolde om in haar nest en kreunde zacht. Haar spieren deden zeer en ze voelde zich nog steeds helemaal goed. De twee medicine cats hadden alles gedaan wat ze voor haar konden doen, maar haar symptomen verklaarde weinig. Honeyspots zelf kon het niet helemaal verklaren. Wel dat ze nog steeds doodmoe was, uitgeput zelfs, en ze zich anders voelde dan ze zich in jaren had gevoeld.

Toen ze de geur van Butterstar op pikte verstijfde ze meteen en schoot ze een gebedje omhoog. StarClan, lieve StarClan, ik ben niet altijd even trouw geweest maar laat Butterstar alsjeblieft niet binnen komen. bad ze in stilte, terwijl ze zich gauw op krulde en deed alsof ze sliep. Ze wilde hier nog niet mee dealen. Nu nog even niet ..

@Butterstar

MADE BY VEL OF GS