Adventure calls me.

Was zij niet stoer? De poes was helemaal in haar eentje de nursery uit gegaan, zo, de grote wereld in! Met een voorzichtige, maar opgetogen tred banjerde ze de nursery uit, nu in principe oud genoeg om een beetje de boel te verkennen. Dat was nog best een klus als je niet kon zien hoor, maar Faintkit zat er niet zo mee. De jonge poes had haar neusje in de lucht geheven, zodat ze de frisse wind kon voelen. Wow! Er waren hier zoveel geuren en geluiden, wat een mooie wereld! Onder de indruk van alles hield ze niet echt in de gaten waar ze naar toe liep, totdat ze een klein stukje van de nursery vandaan opeens tegen iets fluffy aan liep. "Oef," de poes viel een beetje achterover en schudde haar kop, waarna ze de geur van Whitekit herkende. "Oh, hey Whitekit!" klonk ze meteen vrolijk.


[&Whitekit]

Whitekit was de nursury uit geglipt. Of beter gezegd gekropen. Ondanks dat hij al aardig het hele ‘lopen’ onder de knie had, had hij ook nog wel af en toe last van wankelende beentjes. Maargoed, dat maakte nu niet uit want hij was de nursury uit. Op avontuur dus! De spierwitte tom ging liggen en keek omzich heen. Van papa had hij geleerd dat je eerst moet kijken of er geen gevaar was voor je dingen ging ontdekken. Toen eenmaal de kust veilig leek te zijn stond de jonge tom op maar voor hij überhaupt een stapje vooruit kon zetten botste er iemand tegen hem op. De kleine kitten viel neer. Zijn witte vacht rolde door de aarde heen waardoor hij nu niet meer sneeuwwit was maar poep bruin. Yak! De kitten stond op en schudde zich uit. Zijn pels nog stekeliger en piekerig-er uit dan het al was. Ugh! Hij wou niet op een egel lijken. "Oh, hey Whitekit!" Whitekit keek op. De gene die tegen hem aangebotst was begroette hem vrolijk maar dat was hij alles behalve. Ze had hem zeer gedaan! Boos drukte hij zijn oortjes in zijn nek. “Je deed me pijn!” Riep hij boos uit. Ze zal boeten! Grrr.

Ze had geen idee dat hij boos was, immers was dat nou net iets dat je niet kon ruiken. Bovendien, het was maar een zachte botsing geweest! Toen hij boos begon te spreken snapte de kitten hem dan ook niet helemaal. “Je deed me pijn!” riep hij uit. De poes draaide haar kopje vragend schuin, huh, hoe dan? "Oh, sorry hoor! Ik had je niet gehoord," iedereen botste toch wel eens tegen elkaar aan? Het was vrij lastig om altijd maar te horen en ruiken waar iedereen was, vooral in zo'n druk en groot kamp! Faint had geen idee dat de meeste katten wél functionerende ogen hadden. "Is alles oké? Moet ik je naar mama brengen?" door zijn hogere stemmetje begreep ze dat hij wat jonger was dan haar, misschien was hij wel rottig gevallen!

Niet gehoord? Wat? Whitekit keek de she-cat scheef aan. Ze kon hem toch gewoon zien? Hij was aardig opvallend met z’n witte dikke pels. Het werd zelfs gespot op 5 kilometer afstand. Nouja zeg. Had ze soms geen ogen? Door haar volgende reactie zette hij enkel juist meer zijn vacht op. No way! Hij wou niet naar mama. “Nee” Mauwde hij met zijn mondhoeken naar achteren trekken. Zijn kleine kitten tandjes showend. Rawr! Nu moest ze wel bang voor hem zijn! “Waarom heb jij rare ogen?” Wow enorme mood swing en gesprekstof wisseling.

De ander zette zijn witte vacht op, maar de poes had dat allemaal niet door natuurlijk. Alleen zijn toon zijn al genoeg. “Nee” klonk er vrij heftig. De poes grinnikte zachtjes. "Oké, oké," stemde ze mak in, het was ook veel te gezellig om Whitekit nu alweer terug te sturen. Met een vriendelijke glimlach bleef ze dan ook zitten. “Waarom heb jij rare ogen?” Huh? Hoezo? Vragend hield ze haar kopje schuin, niet helemaal snappend wat die opmerking moest betekenen. "Huh? Hoe bedoel je?" vroeg ze dan ook, totdat ze plots iets herinnerde. "Oh! Mijn mama zegt dat mijn ogen niet kunnen 'zien'!" vertelde ze, er vanuit gaand dat dat was wat hij bedoelde. De poes glimlachte opnieuw, het feit dat dit een behoorlijk mankement was, was nog niet echt tot haar door gedrongen. "Kunnen jouw ogen wel 'zien'?" Wat zien ook mocht zijn.

Niet kunnen zien? Wat hield dat in? Bedoelde ze dat ze niet zoals hem haar kon zien staan? Kleuren? Figuren? De kitten vormde een O vorm met zijn mond. “Wow” Mauwde hij dan ook. Zijn oortjes wiebelend voor hij zachtjes wat naar haar toe stapte zodat hij het beter kon zien. Faintkit vroeg als hii wel ogen had die konden ‘zien’ waarop hij knikte. Of wachtt, kon ze dat nou niet zien? Het was een beetje vaag. “Ik heb wel ogen die zien, denk ik?” Toen, uit het niks, want slim was White alles behalve, stak hij zijn poot in haar raar uiziende oog en vroeg niks wetend/onschuldig: “Voel je dat?”

"Wow" bracht de ander uit en Faintkit glimlachte breed. Soms deden katten heel raar tegen haar wanneer het over haar ogen ging, waarom begreep ze niet precies. Zie je? Het was best cool, zelfs Whitekit vond dat.“Ik heb wel ogen die zien, denk ik?” Nu was het haar beurt om 'wow' uit te brengen, al begreep ze nog steeds niet zo goed wat dat nou precies betekende. Haar hele wereld bestond uit geluiden, smaken en geurtjes. "Cool! Wat is 'zien' dan? Mijn mama zegt dat je dan-" ze was enthousiast aan het vertellen toen er uit het niets iets tegen haar aan kwam en in haar oog drukte. Aan de fluffy vacht te voelen was het Whitekit, die pijnlijk in haar oog aan het porren was. “Voel je dat?” De kitten piepte en sprong achteruit. En wreef pijnlijk over haar oor, waar een klein traantje uit rolde. "Auw! Ja!" piepte ze wat verontwaardig. "Waarom deed je dat?" dat was toch onbeleefd?

Faintkit brabbelde nog wat vragen achter elkaar maar Whitekit was te geconcerteerd om zijn poot in de ander kittens oog te duwen. Toen deze echter hierdoor piepend naar achteren sprong deinsde hij geschrokken naar achter. Oeps! “Ow” Bracht hij zelf ook geschrokken uit. Ze kon dus wel voelen? Faintkit vroeg waarom hij dat deed waarop Whitekit eventjes zijn woorden moest zoeken. “I-ik.. ik, het spijt me!” Bracht hij uit. De traan die over de she-cat wang liep liet hem sip kijken. “Sorry! Ik, ik meen het” Whitekit probeerde naar voren te kruipen om haar een verontschuldigde kopje te geven.

De poes wreef pijnlijk over haar oog, de reflexen in haar ogen werkten niet, waardoor ze hem pas kon sluiten toen haar snorharen de ander hadden gevoeld. Iets te laat dus, waardoor hij nu vochtig en betraand was. “I-ik.. ik, het spijt me!” de ander klonk oprecht verbaasd. Oh, had hij niet door dat dat pijn deed dan? Faintkit keek hem met een klein pruillipje aan, maar was niet echt boos. “Sorry! Ik, ik meen het” de ander kroop naar voren en gaf haar een verontschuldigend kopje. Eerst dook de poes wat geschrokken weg, maar toen ze realiseerde dat hij niet opnieuw in haar oog ging prikken snorde ze zachtjes. "Het is oké hoor!" hij bedoelde het niet verkeerd, dat was genoeg voor haar. "Maar ik kan wel voelen met mijn oog, dus," gniffelde ze zachtjes waarna ze wat onhandig haar neusje tegen zijn kop drukte, een vriendelijk gebaar.

Even leek Faintkit niet helemaal zeker toen hij naar haar toe kroop maar ze gaf toe en snorde vervolgens toen hij haar verontschuldigde kopje gaf. De tom glimlachte eventjes. Zie je wel dat hij lief kon zijn? De kitten grijnsde breder toen hij een neus op zijn kopje voelde drukken en blij stond hij op. De she-cat sprak nog even kort dat ze dus wel kon voelen met haar ogen, enkel niet ‘zien’ dus. “Zullen we spelen?” Vroeg hij. Misschien dat hij hiermee de incident van zonet kon laten vergeten.

Oké, oké, White was een klein beetje een heethoofd, maar hij was ook wel heel lief. En zo zacht! Voor iemand zonder zicht waren dat de dingen waar het om ging, gevoel, geur en persoonlijkheid. Het hele incident was dan ook snel vergeten en Faintkit wreef het vocht weg uit haar oog. “Zullen we spelen?” een glimlach sierde haar lippen. "Ja! Dat lijkt me leuk," spelletjes vond ze altijd leuk, al waren de meeste spelletje niet helemaal haar ding. Er was echter één ding waar ze wél heel goed in was. Tenminste, één deel ervan. "Wat voor spelletje wil je doen? Verstoppertje misschien?"

Faintkit stelde voor om verstoppertje te spelen. Whitekit wou blij ja roepen maar bedacht bij zichzelf: hoe kon de she-cat hem ooit vinden zonder dat ze hem kon zien? Een beetje aarzelend zwiepte hij met zijn staart. “Kan dat wel?” Vroeg hij voorzichtig. Hij wou haar niet beledigen naast dat hij er juist van hield om andere te plagen. Het was gewoon een ander verhaal bij Faintkit, hij mocht haar wel. Ze was immers ook één van de weinige die lief tegen hem deed.

De ander gaf niet meteen antwoord. Oh, niet zijn favoriete spelletje? “Kan dat wel?” vroeg hij voorzichtig. Kort liet ze haar oortjes een beetje zakken, hoewel ze heel goed begreep dat Whitekit het lief bedoelde, vond ze het vaak lastig dat anderen haar als fragiel beschouwden. Ja, ze kon niet zien, maar ze was toch niet van suiker? Wacht maar, wanneer ze eenmaal apprentice en dan warrior werd zou ze iedereen laten zien hoe sterk en stoer ze wel niet was! "Ja hoor, ga je maar verstoppen! Ik zal niet spieken," ze giechelde zachtjes en een beetje ondeugend.

Faintkit mauwde dat het prima kon en glimlachend sprong hij speels op. "okay!'' Piepte hij enthousiast, ''Weet waar je aan begint eh, ik ben namelijk [i]dei] spelletjes koning'' Waarschuwde hij haar voor hij weg stormde om een schuilplaats te vinden. Hhmmmm eens zien. De kitten keek goed rond door en... daar! De kampwand! daar zou Faint hem nooooit vinden. De witte kitten rende naar de rieten wand en wurmde zich er tussen in. Zo, nu mocht Faintkit hem gaan zoeken, wat onmogelijk was hah. Wat was hij toch enorm goed en slim.

Gelukkig stemde de ander met haar in, want ze had best wel veel zin in spelletjes. "Okay!'' werd er enthousiast gepiept en Faintkit gniffelde zachtjes. ''Weet waar je aan begint eh, ik ben namelijk dé spelletjes koning'' ze had een brede glimlach op haar gelaat en als haar ogen iets anders konden dan voor zich uit staren, had er een ondeugende glans in gestaan. "Oké, maar dan ben ik de spelletjes koningin!" piepte ze terug en begon hardop met tellen. Haar pootjes had ze voor haar ogen geslagen, omdat een jonge kitten haar eens had gezegd dat dat moest bij verstoppertje, en zij deed graag mee natuurlijk! "...3...2...1... Wie niet weg is, is gezien!" piepte ze enthousiast en zette haar geheime wapen in. Ha! Want daar wist haar vriendje natuurlijk niets van af. Faintkit zette haar scherpe neus op de grond en snuffelde erop los, waarna ze regelrecht zijn geurspoor begon te volgen. Want hoewel haar ogen nutteloos waren, had ze een hele goede neus. Het werd iets lastiger midden in het kamp, daar liepen namelijk altijd zoveel katten, maar uiteindelijk wist ze hem toch weer te vinden. Snuffelend volgde ze hem en vond de bron van zijn geur... In de kampwand! De poes stak haar kop door het riet heen. "Hebbes!" sprak ze triomfantelijk en stak haar tong uit naar... Waar hij ook was.