Hunt or be hunted

Zijn poten roffelde op de grond alsof hij een racepaard was die bijna bij de finish lijn aankwam. Zijn flanken zwoegen op en neer terwijl de adrenaline door zijn aderen stootte. Zijn oren lagen in zijn nek door de wind die hard aan zijn pels trok. De geur van bloed en vos hing aan zijn vacht en blies telkens opnieuw in zijn neus wat hem bleef herinneren dat zijn clan in gevaar was. Oceanstar, zijn mentor, had hem naar Riverclan gestuurd om hem om hulp te vragen. Ze moesten hen helpen voor het te laat was en er straks niks meer van Windclan over was. Zijn zusje en zijn moeder waren daar maar ook andere katten om wie hij veel gaf. De trouwe Apprentice’s stak de grens over en rende door alsof zijn leven er vanaf hing. Je kon nog net geen spoor van vlammen zien zo rap rende hij over de heides heen. De geur van vis kwam in zijn neus terecht en normaal zou hij zowat over zijn nek gaan maar de lucht van bloed bleef overheersen. Een patrouille van Riverclan stond voor hem die hem tot halt wouden roepen maar de rode tom maakte een schijnbeweging die zijn mentor hem geleerd had en schoot als een speer er weer vandoor met nu een stel Riverclanners op zijn hielen. Pas toen hij het kamp zag naderen remde hij zijn tempo af maar sprintte nog steeds met een behoorlijke snelheid tussen de rieten doorgang heen. Midden op de openen plek werd hij aangestaard door verschillende katten. Hun vijandelijke houding rees meteen op en een beetje bang dook hij ineen. Toch liet hij de boze Riverclanners niet in de weg zitten, hij was op een missie. “Butterstar!” Riep hij door het kamp. “Panthergrowl!” Zijn stem was luid en duidelijk. Al trilde hij zachtjes. Ow.. hij wou geen vissenvoer worden voor de Riverclanners. De rode stevige Windclan Apprentice werd neergedrukt door een Warrior en met een harde plof viel hij in het hoopje platgestampte sneeuw. “Ik ben geen vijand. Alsjeblieft! Windclan heeft jullie hulp nodig!”

Tag: Butterstar & Panthergrowl. + Evt Riverclanner die Underpaw vast houdt tegen de grond.

Littlepaw sprong recht toen een vreemde gestalte het camp indook. Ze liet haar half opgegeten vis meteen liggen en zonder te aarzelen dook ze op hem af. Het was net een spel - en de calico had altijd goede reflexen gehad, al ging dat vaak ten koste van haar geduld.. De apprentice slaakte een heuse aanvalskreet terwijl ze met haar nagels in zijn rug boorde, al was de Windclanner veel groter dan haar. Toch leek hij verrast te zijn door haar aanval en zonder al te veel moeite ging hij tegen de grond. "Ha! Vieze Windclanner!", riep ze luid, duidelijk opgetogen met haar 'vangst'. Probleem was wel dat de kater haar met gemak een kopje kleiner zou kunnen maken, moest hij dat willen. De woorden die de oudere apprentice slaakte leken daar echter niet op te wijzen. Toch liet Littlepaw niet los en bleef ze met volle macht vasthouden aan zijn rug; al zag dat er nog zo belachelijk uit, haar veel kleinere gestalte op zijn groot lijf.

Het was een rustige dag. Ondertussen al wel een paar dagen geleden dat de voorspelling zich had voorgedaan. Een patrouille had een paar vissen meegebracht en de stemming zat er dus goed in. Chivysniff zelf was in de elders den te vinden. Ze had kattenkruid gehaald, maar was nog niet van plan om deze te gebruiken. Hawkshadow had een lichte verkoudheid en met de vis die ze hem had gebracht zou het snel beter gaan. De zilvergrijze poes werd echter opgeschrikt door een alarmkreet van een van de wachters. Ze draaide zich snel om en stapte uit de elders den. De geur van Windclan prikte in haar neus en ze zag een nogal kleine kater. Zijn vacht was vuurrood, maar iets anders nam haar aandacht weg. Littlepaw stoof wel meteen op hem af. “Ik ben geen vijand. Alsjeblieft! Windclan heeft jullie hulp nodig!” Haar blauwe kijkers werden strenger toen ze er op af stapte. "Littlepaw laat hem los! Windclan zou nooit een camp aanvallen door eerst een apprentice te sturen." Met een klein zwiepje van haar staart liet ze zien dat ze slimmer moest zijn, maar dat het goed was dat ze zo loyaal was. Haar blik richtte zich op het rode jonkie. Dit was een zaak voor haar vader en de leider, maar het kon geen kwaad om de rest te kalmeren. "Is het gekomen?"