Promenade

Vandaag was het iets minder koud dan de dagen ervoor, waardoor Routpaw het als een perfecte avond verkoos om even het territorium in te duiken. Waar ze in de zomer soms eindeloos alleen door het gebied kon dwalen, leek ze in de winter vastgeketend te zitten aan het kamp en aan anderen. Door de dreiging van de Elite en de kou was ze eigenlijk zelden nog in het territorium, en als ze dat wel was, nooit alleen. Voor een fguur als Routpaw, was dat eindeloos vermoeiend. Soms had ze even tijd nodig om te rechargen, in haar eentje. Toen ze dan ook tegen het eind van de dag een rustig moment zag om dat even te doen, greep ze die dankbaar vast. Rustig was ze het kamp uitgetrippeld en door de weide velden heen gestapt. Hoewel het kleine laagje sneeuw dat er nog lag de velden er dor en dood uit lieten zien, voelde dit toch onherroepelijk als thuis. Stilletjes ging de poes zitten en sloot haar ogen, even enkel genietend van de stilte en het zachte briesje in haar korte vacht.


[Eerste post Puddleshine! <3]

Ze was zo diep in gedachten verzonken geweest dat de poes vergeten was een oogje te houden op haar omgevingen. Niet helemaal slim, gezien de gevaren die nog in de lucht hingen. Gelukkig was het geen gevaar dat haar kant op kwam rennen, slechts een bekend figuur. Dat had ze echter in eerste instantie niet helemaal door, waardoor ze een gat in de lucht sprong toen er plots iets zachts tegen haar aanbotste. Met haar groene ogen geschrokken opengesperd, herkende ze pas het ginger kopje van haar oude vriend Puddleshine, die een even hoge kreet uit had gebracht als zij. ”Ehhh.... sorry... Ik was een beetje afgeleid.” sprak hij gegeneerd, maar Routpaw gniffelde alleen zachtjes, zelf ook lichtelijk in verlegenheid gebracht. "O-oh! Geeft niet hoor, gebeurt mij zo vaak," Als er eentje een kluns was, was zij dat wel. Oh hoe vaak ze haar patiënten wel niet aan het lachen had gemaakt omdat ze weer eens op haar bek ging. "Ehm, hoe is het er mee Puddleshine..?" sprak ze ietwat ongemakkelijk. Vroeger waren ze vrij close geweest, maar over de loop van tijd was dat verwaterd. Ze vroeg zich af of ze iets verkeerds had gedaan wat daar toe had geleid, of dat het misschien haar vriendschap met zijn broer was. Of allicht gewoon toeval.

De rossige kater die zoveel weg had van zijn broer leek niet graag oogcontact te maken. Routpaw wiebelde wat onbegrijpelijk met haar oren, kwam ze intimiderend over? Kwam zij, het kleine poesje dat nog steeds wel eens over haar eigen poten struikelde, intimiderend over? ”Gaat wel goed hoor.” oh. Dat was er. In haar tijd als medicine cat apprentice had ze behoorlijk geleerd om andere katten te lezen, waardoor het niet al te lastig was voor haar om te achterhalen dat het alles behalve goed ging met de kater. Niet zo gek ook, hij was zijn moeder en broer verloren in de bergen. Oh Quietstep.. Hij was niet de enige die hem miste. Kort keek ze wat treurig weg, terugdenkend aan de tijden dat ze steun en toe verlaat bij Quietstep had gevonden. ”Met jou?” ze haalde haar schouders op en keek hem kort aan, een waterig glimlachje op haar lippen. Ach, misschien moest er dan tenminste een van hun eerlijk zijn. "Oh, ehm, het kan beter, om heel eerlijk te zijn," Windclan had het zwaar, zij had het zwaar, hij had het zwaar. Kort streek ze wat onhandig met haar staart langs zijn poten, in een troostend gebaar. "Maar we komen er wel weer doorheen, zoals altijd,"