What about the living? [Amberstorm]

Ze had dorst, en niet een beetje ook. Ergens wist ze wel dat ze zichzelf niet te ver moest pushen. Immers was Mistgaze duidelijk geweest, ze had bijna een leven verloren. Aan de ontsteking in haar wonden. Toch kon ze niet stil blijven liggen, haar lichaam moest bewegen. Ze had een Clan te leiden, het leven ging verder. Zelfs nadat er zoveel katten waren verdwenen, haar blauwe ogen had ze op haar poten gericht terwijl ze voorzichtig verder stapte. Het was een moeizaam proces, immers bonkte haar kop nog en voelde ze vlagen van warmte en koude terwijl ze door de sneeuw heen ploeterde. Haar clangenoten zouden vast niet al te blij met haar zijn, normaal kende ze haar grenzen maar nu hadden ze elke Warrior nodig die kon lopen. Als zij een leven verloor, dan kwam ze weer terug. Anderen hadden dit geluk niet, al vroeg ze zich af of dit wel een geluk was. Kon ze het wel aan Deputy naar Deputy dood te zien gaan. Het deed haar denken aan haar broer Whitelion, de witte kater had het leven gelaten nadat hij een doodsbes had ingenomen. Ze kon zich voorstellen dat Lizardpath haar bij haar oren mee zou willen sleuren en verbieden een poot te bewegen. Ze was niet gehandicapt en elke prooi die ze binnen zouden halen, was er een die nodig was. Door de koude en door de vele gewonden. Natuurlijk duurde het langer voordat het weer genas, en de vraag was of deze ervaring niet enorme littekens achter zou laten bij haar Clan. Haar kop tilde ze vermoeid op terwijl ze een rilling onderdrukte. Ze was toen ze bij de Fourtrees was ingestort ook verder gekomen dan dit, een korte tocht naar het water kon echt geen probleem zijn. Haar poten trilden van de inspanning, haar vacht zette ze op in de hoop dat de wind niet langer zo zou bijten. Met een zucht bleef ze staan. Ze was nog maar enkele meters van het kamp verwijderd en nu al voelde ze zich lusteloos. Langzaam draaide ze zich om terwijl ze moeizaam slikte. Wellicht moest ze toch het advies van Mistgaze in zich nemen. Als ze die meters nog terug kon lopen. Met tranen in haar ogen liet ze zich in de koude sneeuw vallen waarna ze haar ogen sloot. Ze miste Bronzemask, ze miste haar kittens en Neverland. Ze miste Icecloud en Whitelion; Starclan wat miste ze haar familie. Ze wist niet eens of haar Clan ooit nog hecht zou worden, zeker met de mogelijke dreiging van Riverclan was dit een lastig feit. Hopeloos drupten de tranen over haar wangen terwijl ze uitgeput enkele vossenlengtes van het kamp vandaan bleef zitten. Ze had geen puf meer, maar toch wilde ze geen leven verliezen.