What happened here?

Acorndust had maar een doel voor ogen en dat was de grens waar alles zou liggen dat ze nog hadden om te bepalen wat er gebeurd was met Sunvoice. Haar lichaam was er als het goed is niet meer, want dat was meegenomen door de bloodclanner, maar wat er nog was zou hun misschien genoeg aanwijzingen kunnen geven om te weten wat er was gebeurd. Zijn staart zwiepte wat geagiteerd heen en weer terwijl hij vaart maakte naar de grens. Hij hoopte maar dat de katten achter hem, hem volgden, want anders was hij alleen. Hij vertraagde zijn pas dan ook iets en keek achterom of iedereen die hij meegeroepen had, hem ook gevolgd waren.

[Patrouille: Waspsting, Mothfire, Serpentpaw & Wolfpaw]

Acorndust was snel en Serpentpaw had lichte moeite om hem bij te houden, zeker omdat ze ook nog eens bekaf was. Ze was hem dan ook eeuwig dankbaar toen hij zijn pas ietsjes vertraagde. Ze te ruiken volgde ze het spoor van Finchpaw, gemengd met het spoor van Sunvoice. Het was maar goed dat het niet opnieuw was gaan sneeuwen of gaan regenen, want anders hadden ze die geursporen niet meer gehad. "Zou ze echt dood zijn?" Vroeg ze. Er was tenslotte geen lichaam en zonder lichaam konden ze niets uitsluiten. Een rilling gleed door haar lijf. Wanneer hield het op? Wanneer hield al deze narigheden toch eens op. Serpentpaw verlangde zo erg naar stabiliteit en vrede binnen de clan. De enige stress die de poes wilde hebben was of ze te eten zou hebben voor het slapen gaan en of de andere clans de grenzen zouden respecteren.

_{Wanneer zijn naam genoemd werd voor de patrouille was hij gelijk in actie geschoten. Nog altijd kon hij niet geloven wat hij zonet had gehoord. Het was gewoon onmogelijk. Ze kon niet dood zijn. Vermoord door de Bloodclan.
Mothfire keek opzij bij de vraag van de apprentice, maar hij kreeg de woorden niet uit zijn keel. In plaats daarvan keek hij weer vooruit. Misschien had Finchpaw overdreven en viel het allemaal mee. De verbeelding van de jongeren kon soms hard verschillen met de realiteit. Het kon even goed shock zijn geweest. Zijn achterpoten kwamen hard op de grond neer en deden zand omhoog vliegen. Ze hadden geen tijd te verliezen dus vertraagde hij ook niet wanneer Acrondust dit deed. Elke seconde dat ze er langer over deden, was een seconde meer in de onwetendheid.}

De poes stapte met zware, stevige passen door. Haar ogen stonden vastberaden en woedend, met niets behalve pure haat tegenover de katten die opnieuw een kat van hun hadden afgenomen. "Zou ze echt dood zijn?" vroeg de zwarte poes die ook mee was gevraagd. Wolfpaw trok slechts met haar oor. "Nee," sprak ze enkel resoluut en bars, al wist ze dat absoluut niet met zekerheid. Ze kon het echter niet accepteren dat de Bloodclan zoiets had gedaan, dat er katten van hun territorium af werden geplukt en door weggevoerd. Waar moesten ze zich ooit nog veilig voelen, als dat in hun eigen gebied niet eens meer kon? Oh ze hadden nooit de bergen moeten verlaten.