Nameless world

Ze wist niet goed wat ze moest maken van deze chaos. De laatste tijd leek drama het middelpunt te zijn van de clan en het begon haar mateloos te ergeren. Daarom leek het haar hoognodig tijd dat ze even tijd ging spenderen op een rustiger oord; namelijk de nursery. NIet dat die krijsende beesten veel beter waren maar goed. Zuchtend pakte ze even een goede prooi van de stapel af, om met elegante passen naar de den toe te lopen. KOrt keek ze even rond voordat ze binnen stapte. De nursery was rustig, maar dat was ook normaal. Het was leafbare en er waren niet zo heel veel kittens dus. KOrt legde ze haar blik even op een van de queens; Amberstorm. Ze had de kittens van een van haar ouders gedragen. Niet dat ze bloed droeg van de kittens, maar het was puur mentaal.. Dus ergens was ze wel familie, toch? De rossige kattin wandelde dan ook naar de tabby toe en legde het muisje voor haar neer. "Ik heb wat voor u," sprak ze, duidelijke nadruk legende op het woordje u. Ze had respect voor de dame en haar houding straalde dat dan ook af. Het gebeurde niet vaak en als het wel zo was dan mocht je wel van geluk spreken.

- Amberstorm

Amberstorm keek op toen ze pootstapjes hoorde in de nursery, al wist ze eigenlijk niet goed meer waarom. Kon het haar iets schelen wie er binnenkwam? Was ze bezorgd dat het misschien de pootstappen van haar kittens konden zijn, die ontsnapten terwijl ze even niet oplette? Maar beide dingen maakten haar eigen helemaal niet uit. De bekende gestalte van de kersverse warrior die binnenliep zou haar geen pijn mogen doen; maar dat deed het wel. Want ze wist dat zij oorzaak geweest moest zijn van heel wat pijn voor de jonge kattin; niet alleen maar door de soort-van-siblings die zij hier nu aan haar buik had liggen, maar eerder door de dood van haar peetvader, adoptievader, hoe je het ook wou noemen. En toch stond Burnetbliss hier, sprak ze haar aan met duidelijk respect in haar stem en gaf ze haar prooi. Amberstorm liet haar blik glijden van het muisje naar de blauwe ogen van de crèmekleurige poes. Ze slikte moeizaam en rolde haar lichaam nog wat verder op als om de kou weg te drijven. Het was duidelijk dat de queen niet honderd percent was, dat ze in het beste geval met een verkoudheid zat. Natuurlijk was ze ook koppig genoeg om dat niet toe te geven. "Dankje.. Maar ik heb geen honger.", antwoordde ze, haar stem krakend door een combinatie van uitdroging en hem al even niet meer gebruik te hebben. Ze richtte haar kopje fysiek weg van de prooi; alsof het zicht alleen al haar misselijk maakte.

Kort bekeek de mooie poes de tabby poes even. Haar vacht leek dof te zijn, wat wel eens voorkwam bij poezen die jongen hadden. Het was echter vrij duidelijk dat dat niet het enigste was dat het probleem was. Kort knikte de rossige kattin naar de ander toen ze haar bedankte... En vertelde dat ze geen honger had. Als queen moest Amberstorm in deze omstandigheden toch wel iets van honger hebben. Haar stem klonk ook niet helemaal gezond. Burnet wist dat ze als warrior helemaal geen kruiden mocht uitdelen, maar dit leek haar een situatie waar dat niet anders kon. Het duurde dan ook niet lang voordat ze zich omdraaide en de den uit glipte. Het duurde even, maar niet al te lang, want al snel kwam de slanke poes de den terug binnen. Ze had een eenzame gele bloem in haar bek en legde deze kalm neer voor de bruine kattin. "Ik zal Oceanstar niks vertellen, maar neem dit... U zal zich wat beter voelen," zei ze kalm. Burnet had als apprentice veel tijd gespendeerd met Routpaw en wist dus wel het een en ander over kruiden, niet alles natuurlijk... Maar toen in de bergen de rare ziekte was uitgebroken had ze iets gehoord over groenhoest en boerenwormkruid; het bloempje dat ze hier mee had. Het hielp met de keel en de symptomen van de ziekte... Althans als ze dat goed kon herinneren. "Kittens zijn heel erg vatbaar voor ziektes..." klonk er even achter. De gevolgen op haar woorden zouden dan ook wel logisch klinken bij de ander; als ze het niet nam en het werd erger... Zou ze hier weg gehaald worden.

Amberstorm liet haar oortjes in haar nek zakken toen ze de pootstapjes van de kattin de den hoorde verlaten en sloot zuchtend haar ogen. Geweldig. Weer een kat die ze weggejaagd had, iemand die liever stront zou kuisen dan nog een moment langer met haar om te gaan. En kon ze hen blamen? Hoe vaak ze ook zei dat ze liever alleen was, hoe vaak ze ook zei dat ze helemaal geen gezelschap hoefde - diep vanbinnen wist ze ook wel dat dat leugens waren, leugens die ze vooral aan zichzelf vertelde. Want Amberstorm loog niet graag, toch niet tegen anderen. Tegen zichzelf had ze vrij spel... Maar niet lang erna kwam Burnetbliss opnieuw de den in. Fronsend hief de queen haar kopje op en keek ze de jonge kattin aan. Ze had een sterk geurende gele bloem bij zich die ze voor haar neusje liet vallen. De volgende woorden van de kattin maakten alles duidelijk. Ah, voor de kittens, natuurlijk. Hoe had ze ook durven denken dat iemand iets voor haar deed. Nee, ze waren allemaal bekommerd om de kittens, om die mormels die haar leven hadden moeten verpesten. De bitterheid die ze tegen hen had groeide met de dag. De koppige kattin duwde het bloempje weg met haar voorpoot. "Nee dankje.", antwoordde ze, zachtjes brommend. Misschien zou ze eindelijk de nursery kunnen verlaten als men dacht dat ze een gevaar was voor de kittens. Misschien zou ze dan eindelijk haar vrijheid terugkrijgen. Een beetje een ziek gevoel nam ze er dan met alle liefde bij.