{Amberstorm} Food for the queen

_{Sneeuw hing met dikke vlokken in haar vacht terwijl ze een haas het kamp in sleepte. Gelukkig had ze mazzel gehad met deze vangst. De haas had zijn poot verstuikt en was daarom niet zo snel meer. Pollen zag het daarom ook maar als uit zijn lijden verlossen. Als zij hem nu niet de nek gebroken had, had een andere jager dat wel gedaan. Een hele haas was voor haar echter veel teveel, dus vandaar dat ze hem naar de nursery sleepte. De kattin legde nog even kort haar vangst neer om de meeste sneeuw uit haar pels te schudden, waarna ze haar haas de nursery in trok. "Ik heb eten bij me voor wie wil," kondigde ze aan terwijl ze rondkeek. Ze had geen idee of de één of andere apprentice al iets had gebracht.}

Haar kittens waren drie maanden oud wat betekende dat ze eindelijk weer naar buiten mocht - en nu ze die vrijheid weer had, kon ze hem niet gebruiken. De kattin lag in haar nest, haar kop op haar poten en haar ogen halfopen. Ze leek in rust te zijn, maar ze was zo overduidelijk niet aan het relaxen. De geur van eten dreef haar neusgaten in, waarop de jonge kattin haar neus even optrok en haar kopje wegrichtte. Ze had sinds gisteren niet meer gegeten maar had absoluut geen honger. Tuurlijk wist ze dat ze ziek was; maar ze was niet van plan om de medicine cat daarover aan te spreken. Enerzijds omdat ze te koppig was, en anderzijds omdat ze niet vond dat het nodig was.

_{De nursery was vrij leeg eigenlijk. Pollenpuff draaide haar kop totdat ze Amberstorm spotte. De queen leek geen beweging in te zetten om haar kunstig gevangen haas aan te nemen. Maar hier ging Pollenpuff het niet bij laten zitten. "Heb je al gegeten Amberstorm?" probeerde Pollen, voor haar doen redelijk neutraal. Maar oké, het was niet nodig om deze discussie aan te gaan als er al een apprentice binnen was geweest om eten binnen te brengen. De seal point kattin ging op haar achterwerk zitten en krulde haar dikke staart om haar heen. Zo, zij ging duidelijk niet ergens heen totdat ze zeker wist dat de bruine kattin gegeten had.}

Amberstorm keek de kattin aan met bijna vijandig tot spleetjes geknepen ogen, duidelijk makend dat ze niet dichterbij moest komen - maar daar liet Pollenpuff zich niet door tegenhouden. De warrior vroeg of ze al gegeten had en de queen schudde zwijgend haar kopje, waarna ze haar ogen sloot. Ze had absoluut geen zin om hier een discussie van te maken - ze wou niet eten want ze had geen honger en daarmee was het voor haar gedaan. De kittens hoefden toch geen melk meer dus het was niet alsof ze het moest doen voor het grotere belang van de clan. Laat haar toch maar lekker wegrotten als ze dat wou. Dat was natuurlijk alleen Amberstorm's zieke brein die sprak; in realiteit was ze veel te koppig om zo snel het leven al op te geven.

_{Een zachte zucht rolde over Pollenpuff's lippen. Mental note dat ze voortaan iemand anders stuurde om met Amberstorm te dealen, want Pollenpuff wist niet zeker of ze kon voorkomen dat ze ruzie zou krijgen met deze she-cat. Ze haalde diep adem en liet sereniteit over haar heen wassen. Rust, reinheid en regelmaat Pollenpuff. "Je zult moeten eten Amberstorm, niemand heeft er wat aan als je wegkwijnt," probeerde Pollen zo vriendelijk mogelijk. Het was een queen, ze had waarschijnlijk last van ugh hormonen. Als het echt naar de hel ging, ging ze wel Oceanstar halen ofzo. Of Lizardpath. Of Routpaw. Of iemand met geduld.}

Eigenlijk zou ze beter gewoon zwijgen - maar iedereen wist dat dat er niet inzat. "En wie heeft er iets aan als ik niet wegkwijn?", antwoordde ze zachtjes, maar daarom niet minder venijnig. Ze wist heus wel dat ze zou moeten eten, dat haar kittens haar nodig zouden hebben.. Maar was dat reden genoeg? Ze had alleen haar kittens, fouten die ze liever nooit gemaakt zou hebben - en nu verwachtte iedereen dat ze haar leven voor hun zou opgeven, omdat ze hen gedragen had, omdat ze hun moeder was. Waarom gold hetzelfde nooit voor de vader? Niet dat zij het op de vader af zou kunnen schuiven, die had ze uit stommiteit en uit koppigheid van het leven beroofd. Waarom mocht ze dan niet hetzelfde voor zichzelf doen? Cootsnarl had zo veel meer goeds aan de clan kunnen geven dan zij ooit zou kunnen. Ze was niet in staat in zoveel liefde als hij haar gegeven had, zelfs al was ze nooit écht verliefd geweest op hem..

_{Oh dear. Krijgen we dit. Pollen was hier niet voor gebouwd. Ongemakkelijk liet de she-cat één van haar twee oren hangen en keek ze aandachtig naar Amberstorm. Wat hing ze hier nou weer op reageren dan? "En.. wie heeft er wat aan als je wel wegkwijnt?" miauwde de kattin, met zoveel mogelijk sympathie als in haar toon kon krijgen, "je gaat zo ontzettend veel katten ontzettend bezorgd maken. Krijg je alleen maar meer aandacht door mag ik eraan toevoegen." Dat moest toch juist zijn wat Amberstorm niet wilde? Misschien dat Amberstorm wel veel knuffels nodig had of zo, met veel kittens en regenboogjes en bloemetjes, maar zo was Pollen niet, totaal niet zelfs.}

Amberstorm snoof eens, niet geamuseerd. "Ik krijg sowieso al veel te veel aandacht.", antwoordde ze, één oogje openend om de kattin voor haar aan te kijken. Oceanstar liet haar niet gerust; alsof de leider zich om de een of andere reden verantwoordelijk voelde omdat haar mentor Amberstorm's moeder was geweest. Het irriteerde haar mateloos hoe de amper oudere kattin zo bezorgd reageerde, alsof ze de rol van moeder overgenomen had, alsof ze op de een of andere manier zo veel volwassener en beter was. Ergens had ze wel respect voor de kattin, natuurlijk; maar ze kon niet mer rust gelaten worden. En eigenlijk wou ze dat ook niet, ergens wou ze de aandacht, genoot ze ervan - maar dat zou ze niet toegeven. Ze wenste zo vaak dat men haar alleen zou laten maar dat was een wens die nooit uit zou komen. Al helemaal niet nu Starclan haar deze kittens "geschonken" had. Nu kwam jan en alleman vragen hoe het met hen ging, of ze veel werk waren, of ze mochten komen oppassen, of alles in orde was met haar.. Alsof ze door queen te worden plots zo veel meer waard was dan een warrior, ook al wou ze niets liever dan gewoon warrior zijn.

_{De reactie.. viel mee. Pollenpuff had ergens verwacht dat Amberstorm met haar vurige karakter haar nu al in haar neus gehangen had. Misschien dat kittens hebben katten wel daadwerkelijk zachter maakte. Nog een mental note, Pollen had geen zin in kittens. In ieder geval, nu konden de tandwielen in haar hoofd weer gaan draaien over wat ze nu weer kon zeggen. Als Amberstorm nu daadwerkelijk echt tegen haar uitgevallen was, had ze boos kunnen zeggen dat ze Oceanstar ging halen. Maar nee, dat ging niet. "Als je wil kunnen we gaan jagen, als die kleine monstertjes al vaste prooi eten?" besloot Pollenpuff aan te bieden, al had ze niet super veel zin in, ze was immers net al geweest. "Heb je de ogen van het kamp niet meer op je." Het was de enigste oplossing die Pollen kon verzinnen. Knuffeltherapie zou ze Oceanstar ofzo wel voor halen.}

Hoe vaak ze ook wenste dat ze geen kittens had gehad - iets aan het feit dat Pollenpuff ze 'kleine monstertjes' noemde streek haar toch tegen de haren in. Amberstorm fronste en opende haar beide ogen half. "Waarom laat je me niet gewoon met rust.", antwoordde ze bozig, zonder echte reden. Ze snapte ergens wel dat de ander het alleen maar goed voorhad met haar, dat ze haar best deed; maar het irriteerde haar mateloos. Wanneer zou men nu eens snappen dat het bete was als ze haar gewoon gerust lieten? Zelfs haar moeder had dat door, die was starclanverdomme compleet de clan uitgestapt.

<sub>Grote Starclan, goed gevoel voor humor deze, gouden medaille, eerste plek op het podium. Pollenpuff trok iets met haar oor en voelde haar vurige temperament opkomen. In en uitademen. "Wil je zielig in een hoekje? Prima," bromde Pollenpuff met een zucht, de haas een schuif in de richting geven. Ze ging toch niet tot deze queen doordringen. "Zolang je maar weet dat je je clan, je kittens notabene, er mee mee hebt dan jezelf. Maar dat kan je blijkbaar niks schelen, dat ze op gaan groeien zonder een moeder als je zo door gaat." Met een ruk draaide ze zich om en beende ze de nursery uit. Wellicht dat ze Oceanstar hier nog wel even een por over ging geven, maar zij ging in ieder geval de nursery eventjes niet meer in.

{Angry fluffball topic uit}</sub>

Zouden de woorden van de poes haar pijn moeten doen? Misschien wel. Maar het rare was, dat ze het niet zo erg vond. So what als de kittens zouden opgroeien zonder moeder. Dat had zij ook gedaan. En ze vond het heel moeilijk om te geloven dat de clan zoveel beter was mét haar dan onder haar. De queen zuchtte lichtjes en sloot haar ogen opnieuw. Haar hoofd deed pijn en ze had het warm. En geweldig, nu kwam miss bemoeial zich er ook nog mee bemoeien. Amberstorm trok geïrriteerd met haar oortjes toen ze haar warme, zachte stem hoorde. "Wat?", snauwde ze terug, deze hele dag, deze hele maand gewoon volledig beu. Wanneer zou de nachtmerrie eindigen? Ze wenste dat ze gewoon terug kon gaan naar de tijd voordat dit alles gebeurd was.

Amberstorm kneep haar groene ogen tot spleetjes en richtte haar kopje weg van de leider toen die vroeg of ze iets onder de leden had. "Laat me met rust.", mauwde ze, haar stem ruw. Ze gaf niet echt een antwoord op de vraag; dat alleen al zou genoeg antwoord moeten zijn. Ze was te koppig en te trots om toe te geven dat ze misschien ziek begon te worden; maar ze was geen leugenaar, ze kon niet recht in het gezicht van haar leider liegen zonder zichzelf daarvoor voor altijd te haten. En ze haatte zichzelf momenteel al genoeg. De queen legde haar kopje op haar poten, sloot haar ogen en vouwde haar oortjes in haar nek. Een duidelijk gebaar dat zei: laat me met rust, ik wil niet met jou of met iemand praten.

Het werd tijd dat ze haar verantwoordelijkheid nam. Ha, makkelijk te zeggen - niet zo makkelijk in de praktijk toe te passen. Ze was hier nog te jong voor, te onvolwassen; zag niemand dat dan? Dat ze niet klaar was? Dat ze dit nooit gewild had? Iedereen leek haar te behandelen alsof ze volwassen was terwijl iedereen toch duidelijk kon zien dat dat niet zo was. Soms wou ze wel, soms deed ze alsof.. Maar in haar hart was Amberstorm nog steeds diezelfde koppige kitten, achtergelaten en verweesd. Oceanstar ging weg maar kwam niet later alweer terug. Ondertussen had de poes haar kop op haar poten gelegd en haar groene ogen gesloten en ze weigerde om ze opnieuw te openen.