Frozen lake

Met het koude weer begon de Small Lake ook weer te bevriezen, aan de ene kant was dit niet zo erg vervelend, maar aan de andere kant betekende het dat het drinken van water wat moeilijker werd net zoals het halen van water voor de zwakkere van de Clan die deze reis niet konden maken. Ook het lopen op ijs werd afgeraden, immers kon een kat als die niet oppaste er doorheen zakken, en in koud water belanden stond gelijk aan tenminste whitecough als het niet greencough werd of een longontsteking. Het veranderen van het seizoen betekende dat de dood van haar moeder al weer een poosje achter haar lag, net zoals het halen van haar negen levens. Ze hoopte dat ze er niet al te gauw een zou verliezen, ze wou haar clan nog lang tot dienst zijn. Immers was het een prettig idee dat ze ondanks haar relatief jonge leeftijd, nog steeds iets voor haar Clan kon betekenen. Haar blauwe ogen gleden over de eindeloze vlakte heen, terwijl ze haar weg vervolgde naar de Small Lake om te checken hoe het ervoor stond. Ze moest immers overal haar aandacht bij houden. Een bekende vacht deed haar echter haar pas versnellen waarna ze tegen haar broer op botste, op een plagerige en vriendelijke manier. "Panthersoul!" Klonk er vrolijk, terwijl de Leader duidelijk even afstand nam van haar taken en weer even zijn iets jongere zusje werd.

Haar broer leek niet helemaal met zijn aandacht bij de omgeving te zijn. Hij verloor namelijk bijna zijn balans toen ze speels en plagerig tegen hem aan botste. Er verscheen echter al snel een glimlach, nadat hij een stap opzij had gezet. "Oceanstar!" Zei hij op een even vrolijke toon terug waardoor ze zachtjes snorde. Het deed haar goed om te zien dat haar broer ook verder ging met zijn leven, ongeacht hoe lastig het af en toe was. "Hoe is het met je?" Vroeg ze zachtjes, ergens hoopte ze dat hij ook aandacht gaf aan hun kleine halfzusjes, de laatste bloedverwanten die ze zouden hebben van hun ouders. Familie betekende veel voor haar, ze zou door het vuur rennen om hen te beschermen. Zelfs als het betekende dat ze daardoor levens zou verliezen.

Waarschijnlijk had haar broer deze vraag wel aan zien komen. Immers was het niet meer dan normaal dat ze wilde weten hoe het met hem ging naar het verlies van de enige ouder die ze daadwerkelijk kende. "Het gaat aardig goed nu." Mauwde de kater, immers wisten ze beide wel dat Mintkit en Cocoonkit zonder moeder zouden opgroeien en Amberstorm was niet bepaald een kattin met een groots moederinstinct. "Mintkit en Cocoonkit groeien al snel." Verklaarde hij, het zou nog een poosje duren voordat ze eindelijk Apprentices werden, maar ze leken te groeien als kool. Ook al hadden ze een slechte start gehad, het leek hen er niet van te weerhouden om te leven en in de sneeuw te spelen. "Dat doen ze zeker, ik denk dat mam dat ook ziet. Ze zal ze vast in de gaten houden. Net zoals ons." Mauwde ze met een lichte glimlach. Als dit niet het geval was geweest had ze geen leven van haar ontvangen. Had ze niet te horen gekregen dat een van haar zusjes Mintkit heette en de ander de naam zou ontvangen die ze samen hadden uitgezocht.

Het was wellicht maar een schrale troost, de wetenschap dat hun moeder hen nog kon zien vanuit Starclan. Toch was het iets, de wetenschap dat ze ooit weer samen zouden zijn met de witte kattin zorgde ervoor dat het leven hier op deze wereld, niet meer zo onmogelijk was. Ooit zouden ze de rust van Starclan krijgen, tot die tijd zouden ze in deze wereld alles op alles zetten om de Clan een goede toekomst te geven. "Ergens ben ik bang voor het moment dat ze apprentices worden." Het was inderdaad een spannend moment, waarop de kittens eindelijk het kamp uit mochten, zouden leren vechten en jagen. Zich zouden opwerken tot Warriors van hun Clan. Oceanstar had echter al twee nestjes gehad die dit hadden gedaan, waardoor ze dezelfde spanning en angst in zekere zin niet meer zo erg voelde. De kans was groot dat het allemaal goed kwam en losliep. "Ook al zijn wij ook ooit apprentices geweest." Sprak de gevlekte kater waardoor ze langzaam knikte. "Nog niet eens zo lang geleden, ik ben jong voor een Leader, daarbij heb ik al twee nestjes gehad. Het is altijd spannend, maar de meeste redden het. We kunnen ze niet eeuwig beschermen tegen de boze wereld. Daarbij hebben we Warriors nodig en weet ik zeker dat ze goede Warriors kunnen worden." Sprak ze haar stem rustig en warm. Ze snapte het. Het was lastig om lost te laten, maar nog lastiger om dit niet te doen.

Het was normaal om zorgen te hebben over jonge katten. Zeker voor iemand zoals Oceanstar die zoveel kittens had opgevoed. Kittens die duidelijk niet van haar waren maar een moederfiguur hadden nodig gehad. Icecloud was een fantastische moeder geweest voor vier van haar zes kittens. Het was apart om al meer kittens op de wereld te hebben gezet dan haar moeder ooit zou doen. In tegenstelling tot haar had ze altijd grote nesten gehad, al waren in beide nesten ook al kittens dood. "Icecloud moest zich vast ook zo bij ons hebben gevoeld." Mauwde haar broer waardoor ze langzaam knikte. De kans was groot dat hun witte moeder dezelfde zorgen had gehad. Al helemaal nadat Oceankit en Lizardkit ontvoerd waren geweest en dit bijna haar leven had gekost. "Bij elke kitten die zo dichtbij staat heb ik dat ook. Ik heb het enkel al zoveel meegemaakt dat de angst wat minder word. Ik ben al kittens verloren. Veel erger dan dat kan het niet worden. Elke kitten die ik op zie groeien tot sterke Warrior, vol trots en gezondheid verwarmd mijn hart. Het komt goed met ze en anders hebben we elkaar en de Clan. Wat er ook gebeurd, niemand is alleen." Mauwde ze instemmend waarna ze haar neus kort tegen zijn wang aan drukte.

Het was iets wat nooit geheel wende maar wat wellicht redelijk normaal was om te voelen voor de jonge Leader. Immers maakte ze zich altijd zorgen om haar Clangenoten, natuurlijk wat meer om haar eigen kittens maar de andere vielen daarbij niet in het niets. Immers was het lastig een kat dood te zien gaan ondanks het feit dat ze hen zo goed mogelijk probeerde te beschermen. Ze was een van de weinige die negen levens had, en deze zou ze dan ook het liefste gebruiken om anderen te redden en te beschermen. Om een goede Leader te zijn die een hart op de juiste plek had zitten, zelfs al had ze het af en toe behoorlijk moeilijk. "Het is nieuw voor me." Zei de kater, haar broer dan ook. Met een klein glimlachje knikte ze, het was niet makkelijk maar als bijna alle Queens het konden, zou haar grote sterke broer hier vast ook wel een weg in vinden. "Ik heb tenslotte zelf geen kittens." Vervolgde de kater, Oceanstar twijfelde er niet over dat haar broer een goede vader zou zijn. Toch had hij nog niet de liefde gevonden, het was best apart. Zelf had ze al twee nesten gekregen en opgevoed van twee verschillende katers. Extreem verschillende katers, immers was de een oud en zachtaardig geweest terwijl de ander nog leefde en een fel karakter bezat. Toch waren ze beide belangrijk voor haar, net zoals Abysshowl op dit moment. Een kattin die ze haar hele leven al omarmd had. "Het is lastig maar iedereen vind een weg erin." Mauwde ze uiteindelijk zacht en warm waarna ze haar broer kort snorrend een neusje gaf.

Panthersoul was waarschijnlijk een kater die wellicht ooit de liefde zou vinden in een clangenoot en daarna zijn best zou doen diegene de gelukkigste kat van de Clan te maken. Ze wist dat haar broer een goede partner zou zijn als hij ooit een liefde vond. De vraag was alleen of hij dit ook daadwerkelijk zou vinden of dat hij gelukkig en alleen zou blijven. Hij had in ieder geval voldoende vrienden, en nu ook kleine zusjes om samen met zijn nestgenootje voor te zorgen. Een nestgenootje die een heel ander leven had geleid als hem. "Dus, heb je alweer geluk in de liefde weten te vinden?" Vroeg haar gevlekte broer met een kleine glimlach op zijn gezicht waardoor ze grinnikte. Een goede manier om het gesprek een wat positievere wending te geven. "Abysshowl," Mauwde ze enkel zacht en warm, haar ogen lichtte op bij de naam van de andere kattin. Een kattin die een hard leven had gehad maar waarin ze samen vreselijk veel hadden overwonnen.

Het was waarschijnlijk overduidelijk geweest dat de afgelopen Moons de twee kattinnen steeds dichter naar elkaar toe waren gegroeid. Immers had ze Abysshowl vanaf de terugkomst in Windclan bij haar in de den laten slapen. Niet alleen omdat ze haar niet bij de Elders wilde stoppen maar vooral omdat ze behoefte had aan gezelschap. Ze was immers een groot deel van haar leven bij andere katten in de buurt geweest. Eerst zes Moons als kitten en daarna nog vele Moons als jonge moeder. "Hopelijk maakt ze je gelukkig." Met een warme glimlach knikte ze waarna ze haar kop tegen haar broer aan drukte. "Ongeacht wat er gebeurd, ik heb mijn familie nog. Mijn Clan." Sprak ze zacht haar stem warm en vriendelijk. Ze had haar broer Panthersoul nog, haar twee kleine zusjes die de leeftijd van Apprentices binnen een zeer korte periode zouden kunnen bereiken. Zes Moons leek lang, maar bleek uiteindelijk best kort te zijn.

Oceanstar had al veel meer levenservaring dan Panthersoul op het vlak van familie betreft. Immers had ze al meerdere kittens op de wereld gezet, met verschillende partners, het was niet makkelijk voor haar om de banden te verliezen, Neverland was een kater geweest die veel ouder was geweest maar een te kort leven had gehad. Ze wist niet eens zeker of ze wel met Tigergaze was samengekomen als hij nog had geleefd, samen met zijn verlamde poten. Haar blauwe ogen stonden bedenkelijk terwijl ze haar herinneringen opnieuw langsging, het worden van een moeder was een fantastische ervaring. Wat er ook zou gebeuren, ze had haar kittens, haar broer en haar kleine halfzusjes altijd naast zich staan. Daarnaast had ze Abysshowl die zeer veel voor haar betekende. Tigergaze was ergens nog een vriend ook al gingen ze nauwelijks met elkaar om, doordat het zo ingewikkeld lag. "Zullen we terug gaan naar het kamp?" Meteen knikte ze, het werd al laat, en ze zaten hier al een poosje. Voorzichtig duwde ze snorrend haar kop tegen de schouder van de bengaal aan voordat ze in de richting van het kamp stapte.

Het was goed om samen met haar broer te zijn. Ook al was ze nooit op dezelfde manier met hem verbonden geweest als met Whitelion of Icecloud. Natuurlijk kon dat ook niet, ze hadden beide een ander leven gehad. Zo was hij nooit door Cyber ontvoerd geweest samen met enkele andere kittens en had hij nooit de kracht van Abysshowl gezien toen ze nog een Apprentice was geweest. Ze waardeerde de oudere kattin enorm, ook al zag ze er uit als een of andere oorlogsheld, in haar ogen was ze dit ook. Ze had haar leven gegeven voor een Clan die ze nauwelijks had herinnerd. De bruine bengaal snorde kort bij de kop die ze tegen hem aan drukte. In een liefdevol en steunend gebaar. Hierna volgde hij haar in de richting van het kamp, terwijl de vertrouwelijke wind door hun vacht heen blies, het was een mooie dag. Zodra ze zijn ogen in haar kop voelde branden, draaide ze haar hoofd zijn richting op. Vragend keek ze hem aan, toen ze de vrolijke grijns op zijn gezicht zag. "Zin om terug naar het kamp te racen?" Vroeg de kater waarop ze al in elkaar dook om aan te kunnen springen in een snelle race. "Maar natuurlijk, aan jouw de eer af te tellen." Sprak ze speels. Natuurlijk kon ze behoorlijk regaal zijn, maar op dit soort momenten kon ze ook gewoon genieten.