They live in you

Een klein glimlach stond op zijn snoetje toen de bekende geur van Rout de den weer in dreef. Het was anderhalve week geleden dat zijn oog eruit getrokken was en hij moest zeggen dat het beter verliep dan hij dacht. Het verband dat de eerste week rond zijn kop had gezeten was eraf en de wond was bijna genezen. Het zou niet heel lang meer duren voordat hij in ieder geval weer - onder begeleiding - het kamp uit mocht. Daarom had hij grootse plannen voor vanavond. Rout had namelijk de zegen van StarClan gekregen vandaag, ze was nu een heuse, volleerde medicine cat. En dat moest gevierd worden. Dus kwam hij overeind zodra hij haar rook, en liep hij met een grote glimlach naar haar toe. "Rout," snorde hij warm, waarbij hij voorzichtig zijn neusje tegen haar wang aanduwde. "Hoe is alles gegaan?"
- Alleen Routnose!

Even een dagje vrij om het te vieren? Nee hoor, dat zat er niet in. Wat vermoeid ging Routnose met een zucht zitten, nadat ze zojuist een kat die een koutje had gevat had geholpen. Katten zouden toch wel ziek worden, al helemaal in dat seizoen; dus even in haar nest bijslapen zat er niet echt in. Nuja, erg was het ook niet, al vond ze het ergens jammer dat ze het niet met enkele leeftijdsgenoten had kunnen vieren zoals een normale warrior dat kon. Maar goed, er was altijd Lizardoath en Stallionheart die haar blij mee terug naar het kamp hadden gevoerd. En er was... Dinspots? Ietwat verward keek ze op toen hij haar kant op kwam wandelen met een brede glimlach. Ook zij glimlachte en spinde zachtjes bij het zien van zijn gestalte. "Rout," haar groene oogjes lichtten op. "Routnose," stelde ze zich enthousiast voor, nu met haar volledige naam. Oh! Wat had ze daar toch lang opgewacht, het leek haast niet echt. Kort gniffelde de poes. "Oh, ik ga daar zo aan moeten wennen," gniffelde ze ,waarna de kater zijn neusje tegen haar wang drukte en zij kort snorde. "Hoe is alles gegaan?" starclan, waarom was ze toch altijd zo blij om van hem te horen? Allicht was het fout, maar zijn aanwezigheid voelde zo goed. Het was zo fijn om iemand te hebben die haar liet opwarmen in deze koude tijden, haar sukkeltje zonder oog. "Goed! Ik was zo ontzettend nerveus, Din, je wilt niet weten," lachte ze zachtjes naar de waarheid. "Maar.. Ze waren heel lief, heel positief, ik ben zo gelukkig,"

Zijn meisje vertelde haar haar hele naam en met een glimlachje keek hij haar aan. "Wroetneusje," miauwde hij blij en tikte haar neus aan met zijn neus. Hij was zo trots op haar, zo zo trots. Ze verdiende het meer dan wie dan ook. Ze vertelde hem dat ze moest wennen aan haar nieuwe naam en kort grinnikte hij. "Alleen maar meer bijnamen," plaagde hij. Toen hij vroeg hoe alles was gegaan, was haar antwoord heel positief, en dat maakte hem gelukkig. Want StarClan had toch ook hen samen gezien.. En er dan niks over gezegd? Dus alles moest oké zijn. "Hoe konden ze niet lief zijn als jij daar was, hmm?" humde hij warm waarna hij wat stapjes richting de uitgang zette, en haar schouder met zijn schouder meeduwde. "Ik heb een verrassing voor je, als je er energie voor hebt," miauwde hij met een speelse blik in zijn ogen, waarna hij met zijn kop richting de uitgang van het kamp wenkte. Ah, hij hoopte zo erg van wel.

Ze moest lachen om zijn bijnaam. Ja, Wroetneusje, dat was ze nu. En eigenlijk vond ze die bijnaam ook lang zo erg niet, niet als het van hem kwam. "Alleen maar meer bijnamen," plaagde de kater haar en Routnose stak als reactie haar tong naar hem uit. "Pas maar op hoor, mijn Sukkeltje," plaagde ze hem goedbedoeld terug, zoals ze hem wel vaker liefkozend noemen. Het was nog altijd zijzelf die het vaakst dingen liet vallen en over haar eigen poten struikelde, natuurlijk, maar hij was een van de weinige katten die het voor elkaar had gekregen om zijn oog, nadat het nét een beetje geheeld was, gewoon te verliezen. Daarom was hij een sukkeltje, haar sukkeltje. "Hoe konden ze niet lief zijn als jij daar was, hmm?" misschien bedoelde hij het grappend, maar het deed haar zo goed om dat van hem te horen. Een honingzoete glimlach lag op haar lippen, zo blij dat hij vertrouwen in haar had, zelfs wanneer ze dat zelf niet eens had. Kort moest ze opnieuw lachen toen hij haar richting de uitgang begon te duwen. "Diiiin," klonk er zogenaamd klagend maar echt tegenstribbelen deed ze ook niet. "Ik heb een verrassing voor je, als je er energie voor hebt," de poes trok even twijfelend met haar oor en keek schuldig achter zich. Alleen... De den was leeg en rustig nu. Kort beet ze op haar lip, kon ze..? Toen ze echter naar Din keek en diens blije blik zag, maakte ze al gauw haar keuze. "Ach... Héél eventjes is vast niet erg," toch? De meeste katten waren vandaag al geweest, Lizardpath zou het niet te druk hebben zonder haar. Kort miauwde de poes door de den dat ze even ging wandelen, waarna ze dan toch achter Dinspots aan liep. Ergens voelde ze zich een beetje schuldig, aan de andere kant... Ze had net haar naam, dat mocht toch wel héél eventjes gevierd worden?

Blijkbaar kwam ook hij er niet onderuit; hij had nu echt een vaste bijnaam. Sukkeltje, zo noemde ze hem wel vaker, en ergens warme het hem op vanbinnen. Maar als iemand anders het zou wagen om hem zo te noemen naast Rout, dan had diegene werkelijk een doodswens. Met een grijnsje op zijn snoet duwde hij z'n meisje richting de uitgang en hoe ze zijn naam zo uitsprak deed zijn hart een driedubbele salto maken. Hij gaf haar een plagend likje over haar oor en humde een vragende 'hmm?' waarna hij uitlegde dat hij een verrassing had. Ze twijfelde, dat zag hij wel, maar uiteindelijk ging hij toch mee en met een blij sprongetje ging hij richting de uitgang. Hij hield haar staart vast met zijn staart, het liep niet bepaald handig, maar was wel gezellig zo. Met een opgewonden glimlach trippelde hij richting het kleine meertje dat hij in gedachte had. Daar zou alles zo perfect zijn; de sterren waren namelijk fel zichtbaar in de hemel, en zouden zo mooi op het water weerkaatsen. Ook was de maan vol, en er was geen enkele wolk die ervoor kroop. De nacht was bijna net zo mooi als de kattin naast hem.

Haar bijnaam klonk voor een vreemde allicht wat denigrerend, maar zo was het absoluut niet bedoelt. Misschien een beetje plagend, omdat de kater zijn volledige oog was verloren nadat ze die net weer een beetje had genezen. Maar goed, in haar stem klonk duidelijk door dat ze hem lief had. Toen ze het kamp uitstapten liep hij echter wel heel dichtbij, waardoor ze ietwat ongemakkelijk lachte en een beetje afstand nam, voordat andere katten slechte ideeën kregen. Toen ze echter het kamp weer uitgestapt waren, ontspande ze een beetje. Hier waren ze veilig van bekritiserende ogen, waardoor ze gewoon van het moment kon genieten. Van die kleine momentjes die ze met hem kon delen. Rustig liep ze naast hem naar waar het ook was dat hij wilde gaan, waarna haar poten tot een halt kwamen bij het meertje. De maan was vrijwel vol en de sterren fonkelden nu de avond was gevallen. En samen met de avond, leken ook de hemellichamen op de grond te zijn gevallen; in het meertje werden ze zo helder weerkaatst dat ze haar haast tastbaar leken. Routnose zuchtte verrukt en drukte vol overgave haar neusje tegen zijn wang. "Oh Din," murmelde ze zachtjes, haar ogen fonkelend van pret en de sterren boven hun. "Het is prachtig.."

Oh, wat vond hij het toch moeilijk als ze plots afstandig kon doen. Hij wist wel waarom, tenminste, dat dacht hij dan. Ze was bang voor wat anderen dachten en ergens begreep hij dat wel. Hij kon zich niet voorstellen wat de gevolgen zouden zijn als Oceanstar erachter kwam dat haar perfecte medicine cat werd besmet door zijn rebelse ideeën. Dus deed hij iets wonderbaarlijks, hij behield netjes zijn afstand van haar. Totdat ze buiten het kamp waren, dan, want daar stapte hij vrolijk weer dichtbij, zo haar personal space in zoals ze van hem gewend was. Hij knipoogde naar haar, wat ervoor zorgde dat hij heel even niks zag en daar schrok hij toch wel even van want dat had hij niet zien aankomen, maar al gauw herpakte hij zichzelf waarna hij weer zelfverzekerd door liep.
Toen ze aankwamen, hield hij Rout vanuit zijn ooghoek in de gaten, hopend op een goede reactie en toen hij deze ook kreeg, glimlachte hij warm. "Vind je? Ik heb nog iets voor je," miauwde hij toen waarna hij haar eventjes streng aankeek. "Ogen dicht," legde hij haar op, waarna hij snel een bloem plukte dat bij de het watertje had weten te groeien. Hij klemde deze tussen zijn kaken en ging netjes voor haar zitten, waarna hij haar vertelde dat ze haar ogen weer open kon doen. Dit was nu haar bloem, hij zou hem zo achter haar oor steken als ze er goed naar had kunnen kijken.

Hij behield zijn afstand en ergens brak het haar hartje. Vooral omdat ze wist dat ze hem er zo pijn mee deed door tegenover iedereen te doen dat zij niet bestonden, wat het ook was dat er tussen hen speelde. Toch kon ze niet anders, hoeveel pijn het hun beide ook deed, dit was fout. Een stemmetje in de achterkant van haar hoofd schreeuwde het constant, maar ze wilde het niet horen. Hij maakte haar zo gelukkig, was dat niet iets waard? Kort schoten haar ogen op naar Starclan terwijl ze bij met meer kwamen, hopen dat ze voor één keer zouden slapen en hun afkeurende blikken af zouden wenden. Want dat zou zij wel doen. Haar groene ogen gingen af naar Dinspots, die nog altijd een van zijn mooie blauwe oogjes miste. Een glimlach lag op haar lippen en ze stopte haar zorgen diep weg om enkel te genieten van dit moment, van het nu, want dat leek zo breekbaar. "Vind je? Ik heb nog iets voor je," kort kwamen haar oortjes nieuwsgierig overeind. "Ogen dicht," sprak hij zogenaamd streng en Routnose gniffelde kort, waarna ze inderdaad braaf haar oogjes dicht deed en geduldig wachtte. Pootstapjes klonken en snel genoeg mocht ze haar ogen weer open doen, waarna ze Dinspots zag met een prachtige bloem in zijn bek. Oh, oh haar zachte kinderhartje. Een glimlach van oor tot oor en met glimmende oogjes keek ze hem aan. "Din! Hij is prachtig," snorde ze en boog haar kop wat, zodat hij de bloem erop kon leggen. Achter haar oortje bleef hij hangen en ze voelde zich weer een klein meisje. Zo blij als ze was, met de mooie bloem achter haar oor en de kat waar ze zo veel van hield hier, op deze mooie avond. De poes stapte op hem af en keek hem verliefd, maar ietwat ondeugend aan. "Ik heb ook iets voor jou," murmelde ze zachtjes en ietwat verlegen, waarna ze hem een kus op zijn neus gaf.