Brightness within [Rout]

Ze werd met een nerveus maar klein glimlachje begroet door de vriendelijke kattin. Ergens deed het meer zeer dan ze  ooit had kunnen bedenken. Het zien van de nerveusiteit in een kattin die haar zou moeten kunnen vertrouwen. Wellicht had ze nooit Dinspots aan moeten vallen of de Rogue moeten doden ondanks het feit dat hij aardig wat schade had aangericht. Vooral haar nek had het aardig te verduren gehad. Nerveus nam ze naast de Leader plaats. "H-hey, Ocean," Begroette ze de grijze kattin net zo warm waardoor de Leader wat ontspande. Haar neusje drukte ze kort tegen de wang van de Medicine Cat Apprentice aan. "Is alles oké..?" Vroeg de jongere kattin, waardoor Oceanstar langzaam knikte en een lichte grimas onderdrukte. "Alleen mijn nek doet af en toe nog zeer, maar dan had ik niet twee keer moeten vechten." Sprak ze zachtjes op een vriendelijke toon. Hiermee aangevende dat ze haar fouten niet zou ontkennen en er ook geen probleem mee had als een van de clangenoten haar er op aan sprak. "Wil je een eerlijk antwoord Routpaw?" Murmelde ze zachtjes terwijl ze haar staart om haar poten heen sloeg. "Routpaw ik wou je eigenlijk om een gunst vragen. Ik heb wellicht wat therapie nodig om niet nog maals.. een Warrior wat te doen door mijn verdriet en onmacht. Ik vroeg mij af of je mij kan helpen?" Haar stem klonk eerlijk en zwakjes, maar toch vastberaden. Ze zou dezelfde fouten niet nogmaals maken, tenminste als het aan haar lag. Ze had een Clan om te leidden en ze kon het niet alleen. Oceanstar moest helen van de wonden die ze had opgelopen tijdens de reis en kon zich niet veroorloven de Clan uit elkaar te laten vallen. Daarbij volgde ze dan ook meteen haar eigen advies naar Amberstorm op. Iets dat ze wellicht meteen had moeten doen toen de stress haar teveel werd. Van fouten kon ze leren, en dus zette ze haar beste poot voor.

Het was geen wonder dat de Medicine Cat Apprentice zich zorgen maakte om haar vriendin en Leader, immers was het niet dagelijks dat ze de ander in haar den vroeg. Aangezien ze vaak genoeg gewoon een rustig gesprekje met Routpaw had buiten haar den in een redelijke luchtigheid. Het was duidelijk dat dit een serieus gesprek was, een die ze niet met anderen zou willen delen; waardoor Routpaw alle redenen had om zich zorgen te maken. Terwijl ze knikte om de ander gerust te stellen, kon ze niet voorkomen dat er kort een pijnlijke grimas over haar gezicht heen trok. Zolang ze haar nek niet al te veel bewoog, was er weinig aan de hand. Rust, en hier en daar wat beweging zou vast voldoende zijn om weer helemaal op te knappen. Haar vriendin zette bezorgd een stapje dichterbij, waardoor Oceanstar de neiging haar verder gerust te stellen niet kon onderdrukken. Ze legde dan ook uit zonder er om hen te draaien dat haar nek af en toe nog zeer deed; maar lang niet meer zoveel als het had gedaan. Haar vriendelijke en warme toon leek de ander aan te moedigen toch wat dichterbij te stappen. Voorzichtig reikte de Medicine Cat Apprentice naar Oceanstar's nek, waardoor ze die iets dichter naar de ander toe legde. "Mag ik..?" Vroeg ze voordat ze met haar poot voorzichtig de lange haren weg duwde om de restanten van de wonden te kunnen bekijken. "H-het ziet er goed uit, probeer alleen niet te veel wilde bewegingen te maken ermee," Besloot de Apprentice uiteindelijk waardoor Oceanstar haar een waterig maar oprecht glimlachje gunde. "Ik ben niet van plan iets geks te gaan doen," Sprak ze droogjes, maar oprecht. Ze was ook niet van plan geweest om een Rogue te moeten bevechten in haar eentje, wat wel was gebeurd; ook was het niet bepaald haar plan geweest Dinspots aan te vallen... Een schuldgevoel maakte zich van haar meester, Lizardpath had gelijk gehad. Ze had nooit een Clangenoot aan moeten vallen, hoezeer hij ook over de streep was gestapt. Een korte stilte volgde, waarna ze een erg belangrijke vraag stelde, wilde Routpaw de waarheid weten. Dit deed de bruin-witte kattin verbaasd opkijken naar de grijze Leader. "Anders zou ik het niet vragen," sprak ze even vriendelijk als de tabby had gedaan, waarna er een flauw glimlachje op haar snuit verscheen. Oceanstar accepteerde het met een nadenkende blik in haar ogen waarna ze wat zelfverzekerder weer sprak; niet alleen dat, ze vroeg de ander ook om hulp. De oren van de ander schoten naar voren, waarschijnlijk had ze dit niet verwacht. Verbaasd, immers leek dit de meest prominente emotie van de Medicine Cat Apprentice te zijn, keek ze haar aan. Het was ook moeilijk voor te stellen dat een Leader op haar beslissingen terug kwam en zich gevoelig opstelde. "Eh," begon de kattin, ze leek nog verward. Daarbij was het wellicht ook wel een verrassing dat ze haar vroeg in plaats van Lizardpath. De jongere kattin schudde haar kop even, waarschijnlijk om alles tot zich door te kunnen laten dringen. Hierna rekte ze haar kop uit naar de ander, waarna ze haar neusje voorzichtig in de nek van de Leader drukte; in een bemoedigend gebaar. "Altijd," sprak ze zachtjes. "Bedankt, Routpaw, ik weet dat je het lastig vind; je mag echt wel meer vertrouwen in jezelf hebben." Haar stem was warm en bezat een zekere trots. Met een Medicine Cat Apprentice als deze, hoefde ze zich geen zorgen te maken voor de gezondheid van haar clangenoten. "Hoe... Hoe wil je dat ik je help..? Weet je waar die onmacht en verdriet vandaan komen?" Even keek de kattin de ander aan waarna er tranen in haar ogen verzamelden voordat ze moeizaam slikte. "Ik heb zoveel voor deze Clan gedaan, mijzelf telkens voor de veiligheid en gezondheid van anderen aan de kant gezet. Natuurlijk heb ik zelf mijn positie in de Clan geaccepteerd maar ik had nooit verwacht dat Everstar, bedoel Evergreen af zou stappen terwijl ik net een zoontje verloren was. Er zijn zoveel verliezen geweest, en ook al stortten de anderen in waren de andere in rouw, kon ik niet stil blijven staan. Ik moest de levende, de Clan op de eerste plek houden. Zelfs als het pijnlijk was, want wat als ik dat niet deed en er daardoor anderen in gevaar raakten." Sprak ze zachtjes waarna ze haar blik op de grond richtte. Haar nagels krasten lichtjes in de grond. "Vervolgens kwamen we eindelijk hier terug, werd de clan weer opgebouwd; en ging Cootsnarl dood door een ongeluk dat voorkomen had kunnen worden. Daarna overleed mijn moeder terwijl ik de levens ging halen en trok iedereen elke beslissing die ik nam in twijfel. Tot op het punt van respectloosheid toe; alsof ik een jonge Warrior zonder ervaring, kennis en wijsheid was." De kattin viel stil terwijl de tranen over haar wangen stroomden.

Routpaw leek er wat ongemakkelijk van te worden dat de kattin ondanks haar zorgen haar er toch op aansprak dat ze wat meer vertrouwen mocht hebben in haar eigen zaak. Immers had ze de ander altijd bewust en met voldoende kennis aan het werk zien gaan, was het dan niet zo geweest dat de ander haar al had aangesproken voordat het mis was gegaan? Haar had gevraagd de emoties te tonen en zich geen zorgen te maken om wat de Clan ervan dacht. In plaats daarvan had ze het opgekropt en gevochten voor de Clan, immers kon ze geen veiligheid bieden aan de jongsten zonder dat ze voor iedereen klaar stond. Niemand kon echter het gewicht alleen dragen en daar was Oceanstar dan ook op een pijnlijke manier achter gekomen. "H-het... Het is zo wreed dat de tijd altijd maar door gaat, en zal blijven gaan," klonk de stem van de ander zachtjes, terwijl ze zich dichter naast de jonge Leader neer zette. Kort wreef ze met haar kopje langs het gezicht van de oudere kattin, om op die manier de tranen weg te vegen. Het verliezen van zoveel familieleden in zo'n korte tijd kon niemand in de koude kleren gaan zitten. Het was altijd heftig en lastig, al helemaal als de hele Clan een kat nodig had om alles in goede banen te leiden, natuurlijk had ze Bronzemask gehad, maar dat betekende niet dat het makkelijker werd. "En het is niet eerlijk, het is zo oneerlijk..." Starclan, de wereld kon heftig zijn maar ze zou het niet om willen ruilen voor een saai Kittypet leventje, hier kon ze tenminste jagen voor haar eigen prooi, de wind in haar haren voelen en zorgen voor haar Clangenoten. Het zien van kittens die Warriors werden, was iets dat altijd een feestelijke ervaring was, opvolgers van de Clan die al Moons en Moons bestond. De gevlekte poes slikte een brok weg terwijl Oceanstar haar met haar helderblauwe ogen aan keek, met een dankbare blik op haar gezicht getekend. "En toch is het zo... Noch de krachtigste warrior, noch de meest wijze leader, noch starclan kan de tijd en diens gebeurtenissen stoppen... Het enige wat we kunnen is ook doorgaan, ondanks alles dat ons tegen zit," ze haalde kort adem. Terwijl de jonge Leader haar kop boog en het verdriet weg knipperde, niemand kon er wat aan doen. Wat er was gebeurd, was gebeurd. Er viel weinig aan te veranderen. Het enige wat ze kon doen, was er voor haar Clangenoten zijn en hen de kans geven haar vertrouwen terug te winnen en de Clan te herstellen. Zelfs als de dreiging van Bloodclan nog boven hun hoofd bleef hangen. "Je bent nog zo jong, Oceanstar, en je doet het zo goed! Maar geen enkele kat kan zoveel in haar eentje verdragen; je kan altijd vertrouwen in je clan, in je vrienden. In mij, Abysshowl, Lizardpath, Dogscar.. Zoveel katten," De gevlekte poes maakte nu pas weer echt oogcontact met haar, terwijl Oceanstar een klein glimlachje op haar gezicht toonde bij den amen. De namen van haar vrienden, de namen van Warriors die net als haar gefocust waren op de Clan; ook al was Abysshowl technisch gezien geen Warrior maar een Elder. Ze had bewondering voor de getekende kattin. "En maak daar gebruik van, je hoeft niet alles alleen te doen, geen enkele leader hoeft dat. Je hebt katten die je kunnen helpen, die je kunnen begrijpen en je kunnen helpen als het allemaal even te veel wordt." De kattin knikte even voordat ze haar poten bedenkelijk bekeek, ze hoefde niet met iedereen haar gemoedstoestand te delen, niet iedereen kon haar helpen of wilde ze hulp van ontvangen. Zelf had ze enkele Warriors die ze volkomen vertrouwde, een paar waar ze neutraal tegenover stond en een paar zoals Amberstorm en Dinspots die haar het moeilijk konden maken. "Ik.. Ik weet niets van leiderschap af, maar... Ik denk dat ik weet hoe katten kunnen denken. Het is zo makkelijk om als alles fout gaat een beschuldigende poot uit te steken naar de leader, of het nou diens schuld is of niet. Het is zo makkelijk om degene die in charge is te gaan zien als... Nuja, niet langer meer een kat zoals jijzelf. Dan kunnen ze zo hard zijn tegenover jou, omdat ze je slechts als Oceanstar zien, en niet meer als de lieve poes en moeder Oceanbreeze. I-ik denk dat als je veel contact blijft houden met alle katten van alle rangen, zelfs lieve sukkels als Dinspots-" De Medicine Cat Apprentice glimlachte even terwijl Oceanstar even bezorgd fronste. Ze hoopte dat de ander goed genas, immers was het haar fout geweest dat hij uit de running was. "-dat ze je dan ook beter gaan begrijpen. Iedereen houdt van je, Ocean, ook wanneer dat niet zo lijkt. Ik weet met heel mijn ziel dat als het erop aan komt, de hele clan achter je zal staan," Even knikte de kattin waarna ze haar blik op de ander richtte. "Je hebt geen contact met Starclan gehad hoop ik?" Sprak ze uiteindelijk zacht, even het onderwerp veranderend, maar niet bewust omdat ze niet verder wou spreken. Meer omdat ze de stilte van Bloodclan en de andere Clans om hen heen niet vertrouwde. "Ik had verwacht meer problematiek rondom Bloodclan te horen, ik wil jou dan ook verzoeken de medicatie bij te houden, mocht er een inval zijn of een gevecht komen wil ik dat de hele Clan voorbereid is. Ik weet niet veel, maar een ding wel, Bloodclan is ons minder gezind dan hiervoor en dat betekend dat wij onze oren en ogen open moeten houden. Ook maak ik mij zorgen om het feit dat Sweetheart ons kent, dit betekend dat ze onze zwakke plekken door kan geven." Iets dat haar om en goede reden zorgen baarde, ze had niet zoveel zin om nog meer katten te begraven de komende Moons. Even viel ze stil voordat ze dankbaar haar neusje tegen de nek van de ander aan drukte. "Bedankt Rout," De ander was er in haar ogen klaar voor om binnenkort haar volledige naam te ontvangen, ze wist enkel niet of Lizardpath hetzelfde erover dacht. Ze had de gevlekte kattin goed opgeleid.

Het was een feit dat de jonge Leader niet altijd even makkelijk te lezen was, zeker nadat ze deze rang had bemachtigd. Immers was het soms beter als andere katten niet doorhadden wat ze precies dacht, waardoor ze af en toe iemand kon verassen, en katten niet meteen in actie overgingen voordat ze uitgesproken was. Uiteindelijk besloot Oceanstar haar een dringende vraag te stellen, eentje die ze al langer rond had spoken. Immers waren niet alle katten eerlijk geweest en hoewel ze Lizardpath en Routpaw vertrouwde wist ze ook dat ze wellicht niet meteen naar haar toe zouden komen als ze iets merkten, immers wilden ze haar helpen en haar niet te veel gewicht op de schouders brengen. De gestreepte Apprentice schudde langzaam haar kop. "N-nee, maar..." De ander slikte een blok in haar keel weg naar deze woorden, waardoor ze haar voorzichtig en zorgzaam een voorzichtige lik over haar oor gaf. "Well, ehm, Lizardpath denkt dat... Dat het tijd is dat ik mijn volledige naam ga halen," Het was duidelijk dat de ander het doodeng vond om dit te doen. Immers moest Starclan haar rang goedkeuren, net zoals bij Oceanstar het geval was geweest voordat ze haar negen levens had kunnen ontvangen. Routpaw was al onzeker, laat staan als de voorouders ook nog op haar neer keken en een oordeel moesten vellen. Al was de Leader zich ervan bewust dat ze niets te vrezen hadden van de overleden katten. Die hadden immers het beste met hen voor. "A-als ik daar ben, kan ik ze om steun vragen..?" Vervolgde de onzekere maar vriendelijke kattin waardoor de grijze Leader met een klein glimlachje knikte. "Starclan heeft het beste met ons voor, als je aangeeft hun begeleiding te willen, zullen ze niet weigeren en hun best doen er voor je te zijn. Ik heb het ook over mij twijfels en zorgen gehad met Starclan, en dat heeft veel geholpen en nieuwe inzichten gebracht. Ik weet zeker dat je er klaar voor bent, ook al voelt het nog niet zo." Sprak ze warm terwijl ze de ander met een oprechte en trotse blik in haar ogen aan keek. De jongere kattin trok bezorgd met een oor toen de Leader het over Bloodclan had, het waren vast niet alleen haar zorgen maar die van iedereen. Behalve de kittens wellicht, die nog niet begrepen wat het allemaal in hield. De jonge poes leek in gedachten verzonken te zijn, waardoor Oceanstar even kort haar neusje tegen de ander aan drukte, dankbaar dat de jongere kattin er voor haar was. Dat ze bij haar toekomstige Medicine Cat terecht kon. "Altijd, Oceanstar," Sprak ze zachtjes, terwijl haar blik over het kamp gleed. De Leader glimlachte even dankbaar, waarna ze zacht snorde. "We... We gaan het redden, samen. Leafbare zal spoedig over zijn..." Het klonk eerder als een wens dan een zekerheid, maar het was iets waar Oceanstar zich voor in zou zetten. "Medicine Cat's, Leaders en Deputy's dragen de Clan samen, als wij eerlijk blijven en elkaar steunen is er weinig dat wij niet aan kunnen. Mocht er iets zijn dat wij als clangenoten kunnen betekenen voor jouw en Lizardpath, twijfel niet om een Warrior of Apprentice aan de oren mee te nemen." Sprak ze zachtjes, de laatste woorden licht plagerig maar met een serieuze ondertoon.