Cold summer nights.

De rust was wat teruggekeerd in het kamp toen de avond. Na de hele ophef met Wolfhunt eerder die dag had iedereen simpelweg weer zijn of haar taken opgepakt. Ook Routpaw, tot nu. Ze had haar taken afgerond en gewacht totdat Oceanstar even alleen zou zijn, omdat ondanks dat ze Abysshowl vertrouwde-al was ze best eng- ze liever met de leader alleen wilde spreken. De poes had gemerkt dat de lasten van de laatste paar dagen zwaar op haar schouders lagen, iets dat haar niet lekker lag. Iedereen had het er zwaar mee, met de dood van Icecloud, Cootsnarl en ook Snowbird. Zij even goed, alleen de leader had er dan ook nog een hoop andere, zware taken bij. Één keer eerder had ze gezien hoe de grijze poes uitgeput voor haar ogen in elkaar zakte in de Medicine cat's den, dat wilde ze niet nog eens zien gebeuren. Daarom stak ze haar kop voorzichtig naar binnen. "Oceanstar..?" klonk her zachtjes. "Heb je tijd om te praten?"

[Oceanstar]

Haar ogen moesten kort wennen aan het gedempte licht in de den, waarna ze de grijze gestalte van Oceanstar herkende. Ze zag er wat vermoeid uit, toch bleef ze sterk. "Voor jou altijd," klonk haar stem warm, een toon die ze nooit van de eerdere leidster Everstar had gehoord. Al even warm glimlachte Routpaw terug, waarna ze naar binnen stapte en haar neusje kort tegen de wang van de ander drukte, als begroeting en misschien een teken van troost. Haar hart hoopte dat Oceanstar haar allereerst zag als vriendin, dan pas als de apprentice van haar medicine cat. Want ze was hier niet alleen maar omdat het haar taak was, ze was hier omdat ze zich zorgen maakte om haar vriendin. Daarom ging ook zij zitten en keek de ander aan. "Ik.. Ik wilde weten hoe het met je ging," klonk haar stem zachtjes, voorzichtig haast. "En je vertellen dat als je een luisterend oor nodig hebt, ik hier voor je ben,"Wolfhunt en haar straf liet ze hier even buiten.

De jonge poes zuchtte. "Met mij gaat het goed; ging het goed. Totdat Wolfpaw gebeurde. Ik had haar aangegeven dat ik geen tijd had voor kittengezeur. Respectloosheid. Een rouwende Leader laat je met rust. In plaats daarvan besloot ze dat ze kil; koud en emotieloos kon spreken tegen een Elder en haar Leader. Leugens en smoesjes kon verkondigen. Routpaw het spijt me als ik je heb doen schrikken maar ik sta bij mijn punt." Na dit gezegd te hebben legde Oceanstar weemoedig haar kop op de grond, waardoor ook Routpaw zich liet zakken en naast haar kwam te liggen, haar staart liet ze zachtjes over haar rug glijden. "Ik schrik soms zelfs van m'n eigen schaduw," sprak ze vriendelijk met een goede portie zelfspot. "Wolfhu-, uh, Wolfpaw heeft iets verkeerds gedaan, daar wordt je voor gestraft. Dat zijn de regels en jij weet beter dan iedereen hoe je die moet toepassen," verzekerde ze de ander. Haar trouw lag bij Oceanstar, en dat wist de leader ook. Hoewel Routpaw het niet altijd eens met haar zou zijn, was zij geen leader, Oceanstar wel. Ze wist wat ze deed, daar twijfelde de gevlekte poes niet aan. "Ik ben hier meer omdat er... Zoveel gebeurd, zoveel zwaars, zoveel slechts," ze zuchtte en sloot kort haar ogen, een brok in haar keel weg slikkend. "En om je te vertellen dat als het allemaal iets te veel is, het nooit, nóóit verkeerd is om even jezelf wat rust te gunnen, zelfs al ben je de almachtige leader van Windclan,"

Haar pogingen om de leader te troosten leken eerst succes te hebben, iets waar de poes dankbaar voor was. Het deed haar pijn om Oceanstar met zoveel zorgen en pijnen te zien zitten. Toen ze echter verder sprak over alles dat recentelijk gebeurd was, moest ze een verkeerde snaar hebben geraakt. Wat in paniek probeerde de poes haar woorden weer recht te zetten, maar des te verder ze sprak, des te meer ze Oceanstar tegen de haren in leek te strijken. Haar oren lagen in haar nek toen ze zag hoe de poes zich van haar vandaan trok en zich af leek te sluiten. De jonge poes slikte de brok in haar keel weg, waarom was ze ook niet in staat iets goeds te doen? Ze wilde niets liever dan haar vriendin troosten, en zelfs dat kon ze als medicine cat apprentice niet. "I-ik ben niet almachtig. Ik ben gewoon een Windclanner," murmelde de ander vermoeid. Routpaw schudde bezorgd haar kop. "Nee, nee, Ocean, zo bedoel ik het niet," ze kwam weer wat dichterbij en wilde haar poot naar de ander uitstrekken, maar twijfelde. "Je bent nog steeds Oceanbreeze, alleen met een ander achtervoegsel," klonk haar stem zachtjes, maar warm. "En er is zoveel gebeurd.. Ik.. Ik weet dat je pijn hebt," iedereen had dat, zij even goed. "Wat ik wil zeggen is dat je niet jezelf moet kwijt raken in al je taken, al je lasten en al je zorgen. Je bent niet alleen de Leader van de clan, je bent ook nog steeds een kat, nog steeds Ocean. Iedere kat heeft rust nodig, of troost, ook jij," ze haalde zachtjes adem. "J-je... Je staat er niet alleen voor, Oceanstar."