Mad love

Hij had allerlei katten al gesproken sinds het vertrek van Tallstar, maar veel duidelijker was het allemaal nog niet geworden voor hem. Ergens wilde hij de duidelijkheid hebben van wat er moest gebeuren. Moest hij wachten voor het geval Tallstar mogelijk terug zou komen of was het juist de bedoeling om verder te gaan en de kater te vergeten? Het waren antwoorden die hij niet had en ondanks dat hij nog nooit wat van Starclan gehoord had zou het hem niet verkeerd staan als ze dat nu wel zouden doen. De gathering zou ook al snel zijn en hij kon moeilijk het feit dat Tallstar weg was blijven verzwijgen voor de andere clans. Tot de gathering had hem redelijk geleken voor Tallstar om terug te komen, maar het leek er steeds meer op dat de kater dat niet zou doen. Een zucht verliet zijn bek, terwijl hij zijn ogen rond de bekende bomen liet gaan. Het was niet alsof ze de antwoorden zouden hebben waar hij naar zocht, maar het gaf hem toch wel een soort van kalmte.


[Wolfpaw]

Het was een bende in de clan, nadat opeens twee toch wel redelijk belangrijke katten de benen hadden genomen. Belangrijk niet alleen voor haar omdat het heel toevallig ook nog eens haar mama en mentor waren maar ook omdat het een wel gerespecteerde warrior/queen en leader waren! Wolfpaw ging er aan stuk en zocht verwoed naar houvast, alleen was dat niet echt te vinden wanneer je de leerling en dochter van de twee boosdoeners was. Hoe Acorndust zo kalm kon blijven, snapte ze niet, maar ze wenste dat zij dat ook kon. "Heb je al iets van hem gehoord?" Ze hield haar stem kalm en straight to the point, maar aan de donkere wallen onder haar ogen was te zien dat het haar aan het opeten was van binnen.

Misschien leek hij kalm onder dit alles naar de rest van de clan toe, dat wilde hij ook uitstralen. Het zou tenslotte niemand goed doen als ook hij eraan onderdoor zou gaan. Waar zou de clan dan zijn? Dat nam niet weg dat er iets van vermoeidheid toch wel te zien moest zijn als iemand echt goed naar hem zou kijken. Vanbinnen was hij namelijk helemaal niet zo kalm en was hij meer argwanend dan hij ooit was naar de katten van zijn eigen clan toe, terwijl hij dat helemaal niet wilde zijn. Hij wilde graag gewoon alle antwoorden hebben, dan zou dat er toch voor zorgen dat er wat minder zorgen waren, ook al konden antwoorden altijd voor meer vragen zorgen. Hij keek om bij het horen van een stem en merkte Wolfpaw op. Ze was dan wel een dochter van Sinclaw en de apprentice van Tallstar, maar het was duidelijk dat de ander het hier ook niet makkelijk mee had. "Ik heb nog niks gehoord," Het liefst had hij daar wel een antwoord op, maar dat had hij niet. "Het lijkt haast wel alsof hij gewoon verdwenen is." Iemand zou Tallstar toch wel gezien moeten hebben, ook al was hij er vandoor gegaan? Het was niet zo makkelijk om maar verborgen te blijven.

"Ik heb nog niks gehoord," het was duidelijk dat ze haar ademhaling onder de controle probeerde te houden, haar kaken strak op elkaar geklemd. Ze voelde zich alsof ze aan een afgrond stond, haar hele wereld op z'n kop, toen een plan in haar op kwam borrelen. "Het lijkt haast wel alsof hij gewoon verdwenen is." even bleef ze doodstil. "Dat kan niet," vertelde ze iets dat Acorndust natuurlijk ook al lang wist. De massieve apprentice draaide plots haal gehele kop naar hem om, het laatste restje maanlicht weerspiegelt in haar vastberaden ogen. "Acorndust, laat me naar Bloodclan gaan," haar stem was resoluut en ze keek hem strak aan, al leek er haast iets smekend in haar amberen ogen te liggen. "Ik zal mijn moeder wijsmaken dat ik me bij hun aansluit, ik zal alles uithoren en het meteen aan jou door vertellen, al wordt het mijn dood," de poes haalde opnieuw diep adem en verplaatste nu haar gehele lichaam voor de deputy. "Laat me bewijzen dat ik meer dan haar dochter ben, dan zijn apprentice. Ik kan je alle plannen voor de Bloodclan doorvertellen, ik zal niemand ooit meer teleurstellen, dat beloof ik," de poes beet op haar lip totdat ze de ijzeren smaak van bloed proefde. "Laat me gaan, ik kan het,"

Dat had hij zelf ook wel bedacht dat Tallstar echt niet zomaar zou verdwijnen, maar alle logische plekken hadden ze gehad. Dus de kater wilde waarschijnlijk echt niet gevonden worden, wat zeker niet hielp. Door er vandoor te gaan had hij tenslotte het leiderschap niet officieel overgedragen, wat hem in een lastig parket bracht. De blik die echter volgde van de apprentice gaf duidelijk aan dat ze iets van hem wilde. Hij wist niet of hij had verwacht wat ze van hem vroeg, het klonk roekeloos in zijn oren. Natuurlijk was er een band tussen de twee geweest en was dit een optie om te gebruiken. Toch kon hij dit aanbod moeilijk aannemen. Hij kon niet van Wolfpaw verlangen dat ze haarzelf zo zou opgeven voor de clan, dat kon hij gewoon niet. Al helemaal niet toen ze begon over dat ze niemand meer teleur wilde stellen. "Dat kan ik je niet laten doen." De woorden waren er al uit voor hij er echt erg in had. Hij probeerde zijn blik serieus te houden, maar wist dat er iets van emotie in te zien moest zijn. "Je bent veel meer dan haar dochter en zijn apprentice. Je hoeft je niet te bewijzen." Het was een gevaarlijk voorstel dat ze gaf, iets wat hij niet wilde riskeren. Ze zou een goede warrior voor de clan zijn, daar was hij zeker van. "Ik zou niemand van de clan er naartoe sturen om dat te doen, het is te gevaarlijk." Hopelijk was hij hiermee duidelijk genoeg. Hij hoopte ook dat ze er niet zomaar zelf opuit zou gaan.

"Dat kan ik je niet laten doen." een gefrustreerde grom verliet haar bek en ze sloeg haar nagels in de grond. Niet eens echt kwaad op hem, want ergens wist ze van te voren al dat dit zijn antwoord zou zijn, maar bovenalles verschrikkelijk gefrustreerd door de onmacht die ze voelde. Ze wilde iets doen. Iets goed, gewoon iets. Dit stil zitten en hopen en gek worden van je eigen gedachtes vond ze maar helemaal niets. "Je bent veel meer dan haar dochter en zijn apprentice. Je hoeft je niet te bewijzen." ze keek weg, de haren op haar ruggengraat kwamen lichtelijk omhoog. Zijn woorden staken, omdat ze het moeilijk vond te geloven dat ze niet nep waren. Haar kaken klemde ze nog dichter op elkaar, totdat ze er koppijn van kreeg. "Ik zou niemand van de clan er naartoe sturen om dat te doen, het is te gevaarlijk." ze sloeg met haar staart. "Het kan me geen moer schelen hoe gevaarlijk het is!" blafte ze, al was het niet eens echt woede die op hem gericht was. "Met stil zitten en wachten gaan we niets oplossen. Ik wil gewoon.. Ik moet gewoon-" ze brieste gefrustreerd omdat ze eigenlijk niet wist wat ze wilde en voelde zich weeral alsof ze in tranen uit kon barsten.

Ergens haatte hij dat hij hier niet wist wat hij verder kon doen of zeggen om Wolfpaw beter te laten voelen. Hij kon de frustratie van de poes begrijpen en dat ze iets wilde doen, maar hij wist ook dat ze niet roekeloos moesten zijn als ze iets wilden doen. "Ik weet dat we niks gaan oplossen op deze manier, maar we kunnen hier niet roekeloos mee omgaan." Dan zouden ze meer katten verliezen dan hij wilde hebben. Natuurlijk was er ondertussen ook het risico dat Bloodclan arrogant zou worden en zijn katten aan zou gaan vallen, maar als dat gebeurde, dan was de beslissing snel gemaakt wat ze moesten doen. "Je wilt toch ook niet dat we iets onvoorbereid gaan doen?" Want als ze echt voor de clan was, dan zou ze weten dat dit niet de juiste oplossing op het moment was. Soms was het beter om even te wachten en je voor te bereiden op wat er na het voorbereiden zou moeten gaan gebeuren.

"Ik weet dat we niks gaan oplossen op deze manier, maar we kunnen hier niet roekeloos mee omgaan." ze knarste zo hard met haar tanden dat ze dacht dat ze zouden breken. Vroeger zou ze hem hebben uitgescholden en gezegd dat het bullshit was, maar helaas was ze inmiddels oud genoeg om door te hebben dat hij gelijk had. Ze wist dondersgoed dat het impulsief was, maar zo deed ze nu eenmaal dingen. Soms moest je een risico nemen, soms moest je dingen opofferen voor succes. Sinclaw had daar geen moeite mee gehad. "Je wilt toch ook niet dat we iets onvoorbereid gaan doen?" ze keek hem gepijnigd en onrustig aan. "Nee, maar zij hebben wel alle tijd om zich voor te bereiden, om al onze zwaktes te bespreken," ze slikte een brok in haar keel weg, omdat ze het bovenalles over haar moeder had. Als Sinclaw zou komen en Shadowclan levens zou eisen, zou ze niet weten wat ze moest doen. Het voelde ergens als haar schuld, alsof ze niet goed genoeg was geweest. Anderzijds, dat was ze nooit geweest. Vanaf het moment dat ze die Windclanner niet had kunnen doden al niet. Maar nu was ze wél klaar, ze kon heus wel moorden, maar geen onschuldige katten. Niet zoals zij dat kon. "-Ik bedoel, misschien moeten we het risico nemen, iets gewaagd doen dat ze niet verwachten. Ik ben bereid dat risico te nemen, Acorndust, voor Shadowclan," hij zei dat ze zich niet hoefde te bewijzen, maar dat moest ze wel. Misschien nog wel meer voor zichzelf dan voor de clan.

Het was waar dat als hij zelf tijd nam om zich voor te bereiden dat Bloodclan dat ook zou hebben. Het zou waarschijnlijk een kwestie van tijd zijn voor ze zouden komen met alles dat ze wisten over Shadowclan, maar dat was precies waarom hij de clan erop voor moest bereiden en moest zorgen dat ze er klaar voor waren. Als ze direct gingen, dan zouden ze waarschijnlijk meer katten verliezen dan wanneer ze voorbereid waren. Ze zouden moeten zorgen dat ze die zwaktes niet uit zouden kunnen buiten. "Dat heeft Sinclaw mogelijk allang verteld, anders zou ze niet eens toegelaten zijn." Bloodclan nam echt niet iedereen zomaar aan. Hij kon een zucht niet onderdrukken bij haar volgende woorden. "Zoals ik al zei kan ik je dat niet laten doen. Ik heb je hier harder nodig." Met hoe ze had gereageerd was hij vrij zeker dat ze er een was die wel te vertrouwen was en die katten moest hij bij zich houden. "Ik heb katten nodig die ik kan vertrouwen." Ergens hoopte dat ze het zou begrijpen en dat hij het haar niet letterlijk zou moeten gaan verbieden.

Acorndust had een punt. Natuurlijk had hij een punt, Sinclaw zou alles al verteld hebben aan die vuile bloed ratten. Wolfpaw snoof en begon onrustig heen en weer te ijsberen, duidelijk dat haar kop ergens anders zat terwijl haar oren in haar nek lagen. Nooit had ze nou echt bepaald een goede band gehad met hun Deputy - nu soort van leader-, maar op dit punt stonden ze aan één kant en dat was die tegenover Sinclaw. "Zoals ik al zei kan ik je dat niet laten doen. Ik heb je hier harder nodig." ze knarste haar tanden nog harder op elkaar, wetend dat het hierbij zou blijven. Acorndust zou niet toegeven, misschien moest ze dan maar het heft zelf in poten nemen. "Ik heb katten nodig die ik kan vertrouwen." de poes kwam tot stilstand, omdat dat haar op de juiste plek stak. Zoveel vuile blikken kreeg ze toegeworpen van zoveel verschillende katten, maar hij vertrouwde haar. Toch knaagde er iets aan haar, als een rat aan een rottende wond. Ze had getwijfeld. Daar, toen Sinclaw haar had gevraagd om mee te gaan. Ze had getwijfeld en erger nog, ze had het bijna gedaan. Wolfpaw had geen twijfels dat Bloodclan slecht was, maar haar hele leven had om haar moeder heen gedraaid en ergens, stiekem, deed het dat nog steeds. Diep van binnen was ze bang dat ze alsnog niet te vertrouwen was, of ze nogmaals nee zou kunnen zeggen in het gezicht van haar mama wanneer het erop aan zou komen. En dat was ook de reden dat ze niet aan Acorndust had gevraagd om haar een warrior te maken, zoals Tallstar haar had verteld voordat hij vertrok. Ze zou zich nog een keer moeten bewijzen, tegenover alles en iedereen, dan pas zou ze die titel willen. En als ze dat niet kon, zou ze sterven. Wolfpaw zuchtte en sloeg gefrustreerd met haar poot op de grond. "Prima, ik blijf," grauwde ze en sloeg met haar staart. "...Maar laat me op z'n minst helpen met de patrouilles en trainingen, ik word gestoord van het stilzitten - en ik ken haar beter dan iedere ander,"

Zijn laatste woorden leken het te doen. Hij hoopte dat hij hierin gelijk had om haar te vertrouwen, maar als ze dat niet was, vermoedde hij dat ze mogelijk allang weg was. Sinclaw zou haar vast wel gevraagd hebben en Tallstar misschien ook wel. Toch leek ze niks te weten verder, maar vragen of Tallstar nog wat gezegd had zou geen kwaad kunnen. "Natuurlijk mag je helpen," Het was tenslotte waar dat ze degene was die Sinclaw waarschijnlijk het beste kende. De vraag was alleen of iedereen zou luisteren naar haar. "Het wordt misschien wel lastig zolang je apprentice bent." Na wat ze gezegd had kon hij begrijpen waarom ze haar warriornaam mogelijk nog niet wilde en hij zou haar er ook niet toe verplichten. "Maar ik kan begrijpen waarom je mij nog niet hebt gevraagd om je je warriornaam te geven." Hij kon het namelijk niet geloven dat Tallstar Wolfpaw hier had gelaten zonder haar te zeggen dat ze er klaar voor was om een warrior te worden. "Ik kan je alleen moeilijk zonder officiële mentor laten, al is het maar in naam alleen." Want de training zou ze verder wel krijgen in de drills die ze zouden doen om voorbereid te zijn. "Ik kan je tot die tijd als mijn apprentice nemen." Het was maar een aanbod. Hij had tenslotte al twee apprentices, maar dit zou niet echt een apprentice worden waar hij veel mee zou moeten trainen.

Ze knarste hard met haar tanden toen hij begon over het warriorschap. Het irriteerde haar dat Acorndust precies onder woorden bracht waar ze mee zat, alsof de deputy haar kop in kon kijken. Toch begreep ze zijn punt, enkel stond ze nu voor het dilemma. "Ik kan je alleen moeilijk zonder officiële mentor laten, al is het maar in naam alleen." De robuuste apprentice trok met haar oren en vermeed oogcontact. Ze vertikte het om weer aan een nieuwe mentor vast te zitten, die haar zou zeggen wat te doen en behandelen als een kind. Immers had ze alle trainingen al minstens drie keer gehad, kon ze prima een kraai uit de lucht plukken en zou ze een oudere warrior zelf nog een gemene hoek kunnen geven. Alleen nu, voor het eerst in haar leven, had ze niet het idee dat de rest van de clan vond dat ze het niet verdiende - nu vond ze dat zelf meer dan wie dan ook. "Ik kan je tot die tijd als mijn apprentice nemen." Hnnf. Wolf was even stil op dat aanbod. Erg aantrekkelijk klonk het niet, immers waren ze nou niet bepaald de beste maatjes en had ze ook nog eens een persoonlijk vendetta tegen zijn zoon. Anderzijds, van alle katten leek hij het beste haar situatie te snappen. Dus knikte ze langzaam, zonder erg veel enthousiasme. "Tallstar zei dat jij me warrior moest maken toen hij wegging," bromde ze zachtjes. "Al die tijd wilde ik niets liever, en nu is het allemaal naar de klote," ze stootte een kort sarcastisch en lichtelijk gepijnigd lachje uit. "Daar ga ik 'm nog eens voor op z'n kop rammen. Maar ik ga het laten zien, Acorndust, aan iedereen, dat ik het waard ben," nu pas keek ze hem weer aan, een blik brandend van vastberadenheid in haar ogen. Alle twijfel zou ze uit moeten bannen, hoe dan ook.

Het zou een tijdelijke oplossing zijn tot Wolfpaw zelf vond dat ze er klaar voor was, tot ze het verdiend had. Hij geloofde haar ook dat Tallstar gezegd had dat ze er klaar voor was, wat betekende dat ook al nam hij haar als zijn apprentice hij haar niet het zoveelste ding opnieuw zou moeten leren. Natuurlijk was het belangrijk dat ze wel haar vechttechnieken scherp zou houden, maar dat gold voor elke warrior en apprentice in de clan. Toen ze dan ook knikte wist hij dat hij er niet veel meer uit zou krijgen erover. "Qua trainen verwacht ik alleen dat je meedoet met de drills voor vechttraining en ik kan je ook persoonlijk wat geven. Maar meedoen aan de drills verwacht ik van alle warriors en apprentices." Begon hij rustig. "Ik ga er vanuit dat de rest wel goed zit gezien Tallstar aangegeven had dat je klaar bent om warrior te worden." Als Tallstar tenminste eerlijk erin was, maar hij had het gevoel dat hij dat niet meer kon weten. De kater had hem tenslotte niks verteld en hem nergens mee vertrouwd blijkbaar. Het besef deed meer pijn dan hij had gedacht, maar hoe moeilijk hij het er ook mee had, hij kon moeilijk dat laten zien aan de rest van de clan. "Ik denk dat je niet de enige bent die Tallstar wel een klap wilt verkopen, maar ik ga daar niemand voor tegenhouden gezien ik het zelf ook wel wil doen." Maar zou het genoeg zijn voor hem? Zou Tallstar een klap verkopen de pijn die hij veroorzaakt had echt verlichten? De kater begreep mogelijk niet eens wat hij aangericht had. "Maar ik begrijp het. Dan zal ik wachten tot die tijd om je een warrior te maken." Sprak hij.