Resfeber

2. 3.
Stagpaw kon zijn angst haast tasten, of iniedergeval de nervositeit die om hem heen hing terwijl hij daar aan de rand van het kamp stond. Stagpaw was goed in observeren, anderen van een afstandje begrijpen. Daarom ook dat hij zijn afstand hield van het katertje, iniedergeval genoeg om niet als een 'stalker' verstoten te worden. Wat de ander echter niet wist, was dat na het vogel incident, Stagpaw zijn ogen niet meer van Whitepaw af gehouden had. Het kleine katertje had zijn aandacht getrokken door zijn zachte karakter en gelijkenis aan zijn overleden zusje. Helaas was het niet alleen zijn aandacht, iets dat de grote kater mateloos irriteerde, maar hij wist wel beter dan ze van hem af te bijten. Daar zou hij wel andere manieren op vinden, uiteindelijk. Nu echter, besloot hij toch maar op de ander af te stappen, immers leken geen van zijn andere vrienden in de buurt te zijn. Niemand zou hen storen, voor nu. Toen hij langs hem stapte streek zijn staart langs diens witte lichaam. Het had een ongeluk kunnen zijn, alleen was het dat niet. "Kom, dan gaan we samen jagen," klonk zijn stem vriendelijk en uitnodigend, en kort gunde hij de ander een glimlach. Ja, nu konden ze samen iets doen. Zonder Bloodpaw, zonder Nightcurse. Dat was goed.

Oh. Zijn aanraking had een sterkere reactie opgeroepen dan hij in eerste instantie had verwacht. Het bewees slechts dat zijn observaties nog niet voldoende waren, wat hem enkel meer motiveerde de ander in het oog te houden. In het mom dat hij slechts geïnteresseerd was in de ander, omdat zijn perfectionistische zelve er niet akkoord mee kon gaan dat hij meer dan slechts interesse had voor de kater. Gelukkig leek de ander niet onaangenaam verrast door zijn aanraking, want zijn staart bleef waar hij hem had aangeraakt. “Oké Stagpaw.. als jij het zegt” kort trilde hij met zijn snorharen en gunde de ander een kleine lach, die ietwat afstandelijk leek. Mooi. Hij zette een rustig tempo in, zodat de ander hem bij kon houden. Bewust zorgde hij ervoor dat ze enkel in de schaduwen traden en was ietwat verrast toen de ander zo dichtbij kwam lopen, dat hun vachten tegen elkaar aanstreken bij iedere kleine beweging. De kater deinsde echter net als Whitepaw niet weg. “Hoe vind jij het, om apprentice te zijn? Wie is je mentor?” Stagpaw keek hem kort aan met zijn bijzonder gekleurde ogen en haalde toen slechts zijn schouders op. "Nightblood is een capabele warrior," het deed hem goed dat Tallstar hem een senior warrior had aangewezen die, ondanks zijn wat wisselende humeur, wel in staat zou kunnen zijn hem iets te leren. Toch had hij niet veel te zeggen over zichzelf, zijn aandacht ging eerder uit naar de ander."Nightcurse," sprak hij enkel. "Jullie lijken het wel goed te kunnen vinden," stelde de kater vast, zijn stem nog even kalm als altijd, maar er hing een scherp randje aan die lastig te plaatsen was. Met zijn passen liet hij nogmaals zijn staart kort langs die van de ander strijken tijdens hun wandeling, alsof hij een signaal af zou geven naar Nightcurse, die niet eens aanwezig was.

Kort trok Stagpaw met zijn oor. Dat was ook niet nodig, Nightblood was een capabele mentor, opnieuw, maar hij was geen vriend. De kater was er om hem dingen bij te brengen en zijn talenten te perfectioneren, een emotionele band vormen met iemand in een dergelijke positie zou slechts belemmerend zijn, niet? Daarom kon Stagpaw de schuld in zijn stem niet helemaal plaatsen. In plaats daarvan had hij meer interesse in Whitepaw, die wél een vrij diepe relatie leek te hebben met zijn mentor. Het feit dat de witte kater begon te glimlachen toen hij er naar vroeg gaf hem enkele ideeën die hem niet aan stonden. “Nightcurse is… geweldig. Hij traint me hard, maar hij is alles wat ik ooit wil zijn. Als een vader voor me.” Voor een moment keek de kater hem aan in zijn onnatuurlijk roze ogen, zijn eigen blik even leeg als de witte hemel boven hen. Snel genoeg bracht hij echter weer de kenmerkende half glimlach terug op zijn lippen, waarbij zijn staart langs die van zijn ranggenoot ging. “Wat vind jij van hem?” schijnbaar zonder twijfel werd zijn glimlach wat brede. "Nightcurse is een competente warrior," sprak hij, naar wat de ander waarschijnlijk wilde horen. De werkelijkheid was dat Nightcurse hem absoluut niet lag, zijn woorden tijdens de terug keer van Tallstar waren hem niet ontgaan. Bovendien hield hij er niet van dat Whitepaw zo ingenomen over hem scheen te zijn, wanneer hij dat eigenlijk over hemzelf moest zijn.
Kort kwam de kater tot stilstand, waarbij hij zijn staart niet volledig losmaakte van de ander. Inmiddels dwarrelden er al kleine vlokjes wit naar beneden, die de grond bedekten en een vreemd aanblik gaven. Wanneer hij ouder was geweest, had hij an de lucht kunnen zien dat het niet veilig zou zijn om nog lang buiten te blijven. Echter was de waarheid dat hij daar nog niet genoeg kennis noch ervaring voor had, dus draaide hij zich om naar de ander, waarna hij een vage grijns op zijn lippen kreeg. "Je bent nog witter dan de sneeuw, Whitepaw," sprak hij de ander zachtjes toe, waarbij hij een klein beetje van de afstand tussen hen overbrugde.

Het was hem als kit al verteld dat zijn staren anderen ongemakkelijk kon maken, waardoor hij het meestal niet in het openbaar deed. Toch kon hij niet anders dan de ander in zijn blikveld houden, de manier waarop hij de vol interesse naar de sneeuwvlokjes keek en hoe de hemel, op haar beurt, geïnteresseerd in hem leek te zijn, toen ze het grootste vlokje precies op haar roze neusje lieten vallen. Minkkit staarde gebiologeerd op naar de hemel en kort wilde Stagpaw zijn poten uitstrekken om haar te omhelzen zoals hij vroeger zo vaak had gedaan. Toen echter keek ze naar hem om, en werd zijn fantasie verbroken. Kort knipperde hij uit zijn ogen, maar de kater was hierdoor niet uit zijn doen gebracht. “Je hebt gelijk… Stagpaw, weet jij waarom ik zo ben? Zo anders dan de rest? Witter dan sneeuw en net zoals sneeuw smelt als de zon erop schijnt, de zon mij ook pijn doet?” opnieuw maakte hij oogcontact, allicht langer dan de sociale norm zou voorschrijven. Zijn woorden waren bedoelt als een degelijk compliment, maar in de stem van Whitepaw leek slechts een duidelijke onzekerheid terug te vinden. Hij was bang. Bang voor wat? Hij was er nog niet achter, maar kort strekte hij toch zijn poot uit naar de ander, waarbij hij diens fluwelen witte vacht over zijn pootkussentje liet glijden. "Je bent mooier dan de sneeuw," waren zijn woorden, niet bitterzoet maar monotoon als altijd. Toch was de glimlach op zijn lippen weliswaar lastig te doorgronden, maar warm toen hij de ander opnieuw aan keek. Het was geen antwoord op zijn vraag, maar die zou hij toch niet kunnen geven. "Niet iedereen wordt hetzelfde geboren, Minky, maar je bent hier, en dat is wat er toe doet," de naam was er zo tussen geslopen dat hij het zelf niet eens door had. De ander leek hierin een uitnodiging te zien van een bepaalde soort, want Whitepaw stapte dichterbij en rustte zijn kop haast onder diens kin, zo dichtbij dat Stagpaw zijn ademhaling kon voelen op zijn borst. “Denk je dat we nog kunnen jagen in de sneeuw?” Toen de ander zich volledig tegen hem aan drukte en zelfs zijn kopje tegen de zijne aan liet strijken, sloot hij kort zijn ogen. Zijn eigen grijs-witte kop, die tegenover de vacht van Whitepaw vol kleuren leek te zitten, liet hij zachtjes op die van de ander rusten, waarbij zijn ogen naar de hemel gingen. Inmiddels was de wind opgetrokken en sloeg de eerder zo zachte vlokjes hard tegen de twee jonge apprentices aan. "Nee," miauwde hij enkel naar de waarheid, waarna hij zijn kop oprichtte en de sneeuwvlokken uit zijn ogen moest knipperen. "De wind is guur, we kunnen beter terug keren,"enkel had hij zijn woorden nog niet uitgesproken of de wind raasde nog harder tussen het normale donkere bos door. Beschermend sloeg hij zijn staart op de veel kleinere kater heen, geen wind zou hem schaden.

Hij miste haar, op een vreemde manier. Zijn zusje was zijn enige gezelschap geweest wanneer zijn ouders zo koud waren tegenover hemzelf of elkaar. Kleine Minkkit, zijn Minkkit die hij moest beschermen. Haar witte vachtje moest uit de zon blijven, haar roze oogjes in leken enkel nog mooier in het donker. Het was vreemd om haar weer in zijn poten te hebben, zelfs al droeg ze een andere naam, zelfs al was ze werkelijk dood en haar lichaampje waarschijnlijk al opgevreten door de wormen die onder hun poten leefden. Vreemd, een vreemde manier. “Minky? Wat betekend dat?” klonk er zacht vanaf zijn borst, haast twijfelachtig. Stagpaw richtte zijn ogen op hun witte omgeving en de sneeuw die steeds sneller en harder uit de hemel kwam, onwillig om een antwoord te geven op de vraag van de kater die zich zo tegen hem aangedrukt had. "Een bijnaam," was zijn enige antwoord, zonder verdere uitleg. Het was de waarheid, het was altijd een koosnaam geweest, alleen niet voor hem. Niet voor Whitekit, niet voor Whitepaw. “Mama zei altijd dat ik dood zou gaan” de korte stilte die tussen hen in hing werd verbroken door die woorden. Het was het informatie die Stagpaw zijn oren al eerder had bereikt. Trok kort hij met zijn oor, niet wetend waarom de witte kater besloot dat nu op te brengen. “Ik vind wat jij zegt fijner” Enkele seconden sloot hij zijn ogen en ademde rustig in, waarbij zijn neus zich vulde met de zachte, haast kittenachtige geur die Whitepaw leek te omgeven. "Iedereen gaat dood," klonk zijn stem zacht maar standvastig. "Maar jij zult niet aan de klauwen van een ander sterven, Whitepaw. Er is meer voor jou hier dan in Starclan," de wind stak verder op en sloeg de eerder zachte vlokken in hun gelaat. Zo hard, dat het zelfs langs zijn dichte vacht begon te snijden. De sneeuwwitte kat moest de koude ook voelen, want hij vroeg of het jagen nog een optie was. Stagpaw antwoordde naar de waarheid, immers was hij realistisch genoeg om in te zien dat er geen prooi dieren meer tussen hun klauwen zouden sterven.
Toen de ander zich los maakte van zijn vacht omsloeg de kou hem volledig, maar Whitepaw nog meer. De wind trok aan zijn nog veel wittere vacht, alsof het jaloers was, en gooide hem de sneeuw in. Het kostte hem slechts een fractie van een seconde om zich naar Whitepaw te begeven, wie hij stevig maar toch voorzichtig vast greep en zo de sneeuw uit wist te trekken. Hij leek haast gewichtloos. “Kunnen we hier in gaan en wachten tot het over is?” door de vacht in zjn nek kon hij moeizaam praten, maar de kater bewoog zich al naar het lege hol vlak voor hen, waarbij hij de ander ondersteunde. De wind zou hem afnemen, en dat stond hij niet toe. In het hol schudde hij kort de sneeuw van zich af en keek naar buiten. De sneeuw viel zo hard dat de lucht niet eens meer zichtbaar was, hij kon onmogelijk inschatten hoe lang de storm nog zou door blijven gaan. Één ding was zeker, ze zouden hem uit moeten wachten. Het hol was niet optimaal, immers was het even koud als buiten, maar het schermden af tegen de wind en de sneeuw. Nadat hij eenmaal hun veiligheid had vast gesteld keerde hij zich tot Whitepaw, wiens lichaam hij volledig in zich op nam. De sneeuw had zijn witte vacht verschillende kanten opgetrokken, hij zag er verwilderd en koud uit en zijn witte vacht stak scherp af tegen het donkere hol. "De wind zal uiteindelijk weer gaan liggen, tot dan zijn we hier wel veilig," rustig liet hij zich door zijn poten zakken, wetend dat ze toch geen andere optie hadden dan wachten. "Kom liggen Whitepaw, ik kan je warm houden. De sneeuw is buiten, wij zijn binnen,"