We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
James 205 Actief "We would say anything just to hear what we want. Right or wrong. Then we lie to be forgiven. We would sell anything just to buy who we're not. Any cost. Oh, we kill our way to heaven."
De witte kater had besloten dat hij zichzelf goed moest inzetten voor de clan, vooral nu tijden zo rumoerig waren. Eerst dat gebeuren dat hun leader en deputy weg waren, waardoor iedereen in de stres was geraakt en boos was geworden. Daarna kwam die Riverclanner het kamp binnen en was daar de agressie naar gestuurd. En nu? Nu had de leader een kleine kitten meegenomen vanuit Windclan en was daar iedereen boos op, of boos op die katten die er boos om werden. Het was allemaal wat ingewikkeld en de jonge Whitepaw begon te leren dat je in Shadowclan op alles boos moest worden om erbij te horen. Misschien moest hij dit ook gaan doen dan, als alle volwassenen het deden moest het wel de manier zijn om jezelf te gedragen. Toch? De albino apprentice vond het maar verwarrend. Toch wist hij dat hij zo snel mogelijk moest leren voor zichzelf te zorgen, want hij had van jongs af aan geleerd dat niemand anders dat ooit zal doen. Jammer genoeg had hij nog weinig van zijn mentor geleerd over jagen, maar hij kon wel het Shadowclan gebied onderzoeken. De kleine kat had dan ook niet door dat er een ander in de buurt was, hij had nog niet geleerd hoe je geuren moest herkennen. In zijn wereld was er alleen maar dingen die naar Shadowclan roken en dingen die niet naar Shadowclan roken.
Jagen was een pokkenwerk. Al dat geduld, al die stomme techniekjes? Nee dankje, het was hem veel te veel moeite. Liever zat 'ie op zijn luie reet in het kamp of... God mocht weten wat te doen. Door het territorium dwalen hield hij ook wel van, alleen uh, dan werd er vaak meteen weer verwacht dat hij daadwerkelijk iets nuttigs ging doen. Vandaag, echter, had hij wel een oplossing gevonden in de vorm van een rond lopend sneeuwvlokje. "Hey Bitchboy!" riep hij ongegeneerd door het bos naar de witte kater die iets verderop stond, waarna hij op zijn slome drafje aan kwam slenteren. "Heb je al prooi gevangen?" kort keek hij hem aan, maar zag niet meteen prooi liggen. Hmpf, misschien had hij het ergens verstopt. Kort snoof hij.
Whitepaw.,
Member
James 205 Actief "We would say anything just to hear what we want. Right or wrong. Then we lie to be forgiven. We would sell anything just to buy who we're not. Any cost. Oh, we kill our way to heaven."
Whitepaw legde zijn oren in zijn nek toen hij ineens iemand hoorde roepen... niet op een al te vriendelijk manier. Toch was hij niet zeker over deze benaming. Hij heette immers niet zo, en het klonk niet al te verwelkomend. Maar misschien bedoelde hij iets of iemand anders? De jonge kater had nog nooit een woord zoals dat gehoord dus het had nog geen betekenis voor hem. Vandaar dat hij het besloot te vragen. "Wat is een bitchboy?" Beepaw, zoals hij de ander herkende, was immers ouder en zou het vast weten. Toch volgde hierna al redelijk snel een vraag van de ander. Huh? "...Nee, ik kan nog niet jagen, dat heb ik nog niet geleerd?" Kwam er redelijk voorzichtig en wantrouwig uit, om onzeker in de blauwe ogen van de ander te kijken. De albino was immers een meelopertje en had graag de ander willen helpen, maar tja, hij kon het gewoon nog niet. Vandaar dat hij afwachtte wat de ander dan van hem zou willen.
"Wat is een bitchboy?" kort vernauwde Beepaw zijn ogen bij de onschuldige vraag van de ander. "Uh, jij dus, bitchboy," legde hij kordaat uit. Of nuja, wat je uitleggen kon noemen. De grote, rood-witte kater stapte op het veel kleinere witte geval af en keek hem schuin aan. De ander leek nog geen prooi bij zich te hebben die hij kon afpakken, maar goed, misschien was die wel ergens verstopt. Sneaky little ratboy. "...Nee, ik kan nog niet jagen, dat heb ik nog niet geleerd?" Beepaw kneep zijn ogen tot spleetjes en kwam nóg dichterbij, waarbij hij de ander strak aan keek. Tenminste, voor zover dat ging met toegeknepen ogen. Hé verdomme, hij leek niet te liegen. "Ja wat heb ik daar nou aan," hij snoof en gaf de ander grof een stoot met zijn schouder. Daar ging z'n plannetje, lekker dan. Zijn ma zou 'm vermoorden als hij weer met lege poten het kamp in zou stampen. "Nutteloos stuk vreten," bromde hij de ander toe.
Whitepaw.,
Member
James 205 Actief "We would say anything just to hear what we want. Right or wrong. Then we lie to be forgiven. We would sell anything just to buy who we're not. Any cost. Oh, we kill our way to heaven."
De witte kater was enorm verward door de ander. Hij zei allemaal dingen die hij niet begreep en leek zo boos. Had hij was verkeerd gedaan? Whitepaw kon het oprecht niet zeggen. Onzeker had hij zijn oortjes weggeduwd in zijn spierwitte pels, en keek met roze oogjes naar de grotere kat tegenover hem. Een die steeds dichterbij leek te komen. Iedereen had een soort aura om zich heen, een die vriendelijk kon zijn en intimiderend. En de rode kat was voor hem enorm intimiderend. Instinctief duwde hij zich dan ook dichter bij de grond, iets wat ook kon komen omdat hij van zichzelf absoluut niet dominant was. Jammer genoeg leek deze ontwijktechniek niet te werken, want hij kreeg een stoot. “Oof” kwam er gesmoort uit terwijl hij omgeduwd werd, waardoor hij met zijn flank in de sneeuw lag. “Sorry Beepaw..” sprak hij voorzichtig terwijl hij zichzelf weer overeind zette, om hierna de koude vlokken uit zijn vacht te schudden. “…maar jij kan toch wel jagen? Dan is het toch niet erg?” besloot hij te vragen, in de hoop hiermee de ander te kunnen geruststellen. Misschien wilde Beepaw ook niemand teleurstellen. Ondanks dat hij gokte dat de ander gewoon gekwetst was, deden zijn woorden alsnog pijn. Bijna schuldig keek hij naar zijn pootjes, wetende dat de gemene woorden wel de waarheid waren. Maar hij kon er echt niks tegen doen…
Onderwerp: Metanoia 
za 9 feb 2019 - 20:54
