Blue blood

Vreemd. Het was vreemd om hier terug te komen. Het slechts een week geleden dat hij hier zelf had geslapen, toen had dit hol alles geleken waar de wereld uit bestond. Verderop kon hij nog zijn nest zien liggen, naast de hut die hij met Whitepaw had gemaakt. Nu was het zijn slaapplek niet meer, nee, gelukkig niet. Nu kwam hij hier slechts nog om eten te brengen aan de kittens, aan de katten waarmee hij kort geleden nog met mosballetjes had gespeeld. Vreemd, dat was het. Stagpaw legde zijn muis neer bij een van de queens en knikte beleefd, waarna hij werd bedankt en al aanstalten maakte om de den weer te verlaten.

De nursery was maar saai, vooral nu Bloodpaw en een aantal anderen apprentice waren geworden. Ze waren nu veel drukker met hun nieuwe taken om haar ook nog maar te komen bezoeken. Ze wilde zelf het liefst zo snel mogelijk apprentice worden, maar ze wist dat ze nog meer dan een moon daarvoor moest wachten. Het leek er alleen op dat daar vandaag verandering in zou komen, want ze zag Stagpaw de den binnen komen. Bijna direct sprong ze overeind om naar de kater toe te lopen. "Stagpaw!" Ze hoopte dat de kater zou stoppen. Dan had ze in ieder geval iemand om wat mee te doen.

Zijn poging werd gestaakt toen zijn naam door de den heen werd geroepen, kort trok hij met zijn oor en draaide zich toen om. Ah. Het was Beechkit, een van de kittens die slechts een maand jonger was dan hijzelf. De poes en hij hadden nooit echt een speciale band gehad. Natuurlijk hadden ze wel eens groepsspelletjes met elkaar gedaan, maar geen sterke vriendschap had zich iniedergeval tussen hen gesmeed. Toch weerhield haar stem hem ervan om de den te verlaten en richtte hij zijn aandacht op de gestreepte poes, die zoveel weg had van haar vader. "Beechkit," begroette hij haar wat monotoon maar vriendelijk terug, een kleine maar warme glimlach op zijn lippen. "Heb je al gegeten?" anders zouden ze samen een maaltijd kunnen delen, daar zouden haar ouders vast geen problemen mee hebben. Hij was immers een keurige jongen.

Ze kon niet wachten tot ze zelf apprentice zou zijn, maar ze wist dat ze daarvoor nog even geduld moest hebben. Toch was ze wel benieuwd naar hoe het was om een apprentice te zijn en daar zou ze Stagpaw naar gaan kunnen vragen. Bij de vraag of ze al gegeten had schudde ze dan ook haar kop. "Dat heb ik nog niet." Dit zou een mogelijkheid zijn om de kater vragen te stellen, terwijl ze zouden eten. Althans ze ging er vanuit dat Stagpaw de vraag daarom gesteld had, misschien had ze het mis, maar daar zou ze dan wel achter komen.

Zoals hij al had gehoopt schudde de poes haar kop en leek zelfs nog vrij enthousiast om hem nog iets langer te kunnen spreken. Stagpaw zijn bijzondere ogen stonden geamuseerd en ontmoetten die van de ander. "Dat heb ik nog niet." vertelde ze hem en Stagpaw gunde haar een goed bedoelde grijns waarna met zijn staart de ander wenkte om hem naar buiten te volgen. Immers had hij zijn prooi van de dag al gevangen, wat betekende dat hij nu ook zelf mocht eten. Eten samen met de dochter van de deputy, wat een eer. "Heb je een voorkeur?" vroeg hij de ander, waarna hij haar kort een blik zijwaarts gunde.

Beechkit volgde Stagpaw de nusery uit en bedacht ondertussen waar ze zin in had om te eten. Ze had niet echt een voorkeur, maar het was natuurlijk ook afwachten wat er op de prooistapel zou liggen. Bij de vraag of ze een voorkeur had, schudde ze dan ook haar kop. "Mij maakt het niet uit, kies maar iets wat jij lekker vind." Zij was tenslotte ook niet degene geweest die het had gevangen, ook al kon ze bijna niet wachten tot ze haar eerste prooi zou vangen. Ze kon in ieder geval aan Stagpaw gaan vragen wat hij al allemaal gevangen had.

Hm, geen voorkeur. Stagpaw keek haar schuin aan, een geamuseerde blik in zijn ogen. "Hmm," sprak hij slechts bedenkelijk, waarna de kater opstond en lichtvoetig naar de prooistapel trippelde, waar hij kort door de prooidieren neusde. De winter maakte het aanbod wat beperkt, maar de dooi die de laatste twee dagen de grond onder hun voeten wat had opgewarmd schonk hem een cadeautje. Ah, precies wat hij zocht. Met zijn witte tanden greep hij de mol van de prooistapel, waarna hij het vreemde beest naar zijn gesprekspartner bracht. Rustig legde hij het voor haar poten neer. "Bon appetit," sprak hij met een knipoog en een grijns op zijn gelaat. Nog niet zolang geleden had hij zijn eerste mol gegeten met Bloodpaw en het vreemde beest met zijn nog vreemdere, maar lekkere smaak had hem verrast. Hij hoopte dat het beestje het zelfde effect zou hebben op kleine Beechkit, die eigenlijk lang zo klein niet meer was. "Al eens eerder mol gehad?"  

Ze wachtte geduldig tot Stagpaw terug zou komen met iets van prooi. Ze had geen idee of het iets zou zijn dat ze al eerder had gehad, want in de nursery brachten ze nooit echt vreemde prooien. Ze keek dan ook met een bedenkelijke blik naar het ding dat Stagpaw meebracht. Het was niet iets dat ze eerder had gezien en veel over een mol had ze ook niet gehoord. Ze staarde er dan ook voor kort naar en liet daarna haar blik naar Stagpaw gaan en schudde haar kop. "Dit is de eerste keer dat ik een mol zie." Gaf ze eerlijk toe en boog naar voren om aan het dier te ruiken. Het rook dan weer niet extreem raar, maar wel veel naar aarde, waardoor ze niet goed wist of ze het wel wat zou vinden. Voorzichtig beet ze in de prooi en nam er een hap van. Met een frons kauwde ze op het vlees, wat naar haar mening nog niet eens verkeerd smaakte, maar wel apart was. "Het is apart, maar smaakt niet verkeerd." Concludeerde ze dan ook.

"Dit is de eerste keer dat ik een mol zie." gaf Beechpaw toe. De poes had een bedenkelijke blik in haar ogen, waardoor Stagpaw zich kort zorgen maakte dat ze het beest allicht té vreemd vond. Als dat het geval zou zijn, was zijn plannetje mooi in de soep gelopen. Hopelijk kon hij de situatie nog redden, of had hij het allicht ernstiger ingeschat dan het daadwerkelijk was. Hoe dan ook gunde hij haar een vriendelijke glimlach. "Ah, ze verstoppen zich graag onder de grond. Niet vreemd met zo'n misvormde snuit,"grapte hij en zette zich toen naast haar neer, op een fatsoenlijke afstand, maar zijn staart streek kort langs haar flank toen hij neer daalde. "Misschien zouden ze een voorbeeld aan jou moeten nemen, dan hoefden ze zich zeker niet te verstoppen," opnieuw gunde hij haar een half plagende knipoog, al was nu niet helemaal meer duidelijk of hij slechts een grapje maakte of daadwerkelijk aan het flirten was. Ondertussen zag hij aan hoe ze een hapje van de mol dan. "Het is apart, maar smaakt niet verkeerd." tevreden trilde hij met zijn snorharen en nam toen zelf ook een hapje van hun gedeelde prooi. "Hmhm, precies zoals je het verwoordt,"

Een mol zag er inderdaad apart uit als je het haar vroeg, maar de smaak was nog niet verkeerd en het vulde haar maag, dus haar hoorde je niet klagen. Ze liet haar blik kort naar Stagpaw gaan bij de opmerking die hij maakte en daarna weer naar de mol. "Zelfs met zo'n snuit zou ik nog gewoon boven de grond rondlopen." Ze kon het zich tenslotte niet bedenken hoe het was om constant onder de grond te wonen. Een keer een kijkje nemen was al genoeg vond ze, maar er wonen? Liever niet. "Lijkt het jou wel wat om onder de grond te wonen?" Ze ging er vanuit van niet, maar beter eerst vragen voor ze erover ging klagen toch?

Haar opmerking deed hem zachtjes en beheerst lachen, waarna hij opnieuw oogcontact maakte. De poes leek niet echt in te gaan op zijn compliment, maar hij liet het voor wat het was. "Dan ben je dapperder dan hen," kort knikte hij naar de half-opgegeten mol voor hun poten. Er was een reden dat zij prooi waren en de katten, zoals hij en Beechpaw, de rol van jagers op zich hadden genomen. Maar was het ergens niet ook zo onder de katten zelf? Zij die hun koppen onder de grond staken, zouden nooit ergens komen. "Lijkt het jou wel wat om onder de grond te wonen?" hij keek even bedachtzaam bij die vraag. "Oh nee, ik zou gek worden," miauwde hij naar eerlijkheid. "Enkel duisternis en muren overal, je wereld is dan zo klein, het zou hetzelfde zijn als een kit die de nursery nooit verlaat," een klein grijnsje sierde zijn lippen. "Geef mij maar de open wereld en diens vrijheden,"

Het verbaasde haar niks dat Stagpaw niet onder de grond wilde wonen, want zelf zou ze het ook niet willen. Dan zou ze ook nooit meer de sneeuw kunnen zien, terwijl ze dat juist wel leuk had gevonden. "Dan zou je ook nooit meer sneeuw zien, ook al zou ik regen niet per se missen." Regen zorgde er tenslotte voor dat haar vacht aan haar lichaam ging plakken en dat vond ze niks. Ook al ging ze er vanuit dat dat onder de grond niet veel beter was. "Ik heb ook veel liever de open lucht, ook al ben ik wel nieuwsgierig hoe het onder de grond zou zijn." Gewoon een keer zou ze het wel willen meemaken, misschien vond ze het niks, maar dan had ze het op zijn minst geprobeerd.