I'm done.

Met een klein zwiepje van zijn staart en het kort trekken van zijn oortje keek Dragon in de richting van de spelende kittens. Hij snapte niet wat daar het nut van was. Jezelf uitputten door de hele tijd heen en weer te rennen en constant dezelfde spelletjes spelen. Werd je dat niet beu op een gegeven moment? De kittens leken het in elk geval reuzeleuk te vinden; steeds opnieuw brachten ze weer hetzelfde enthousiasme op voor hetzelfde spelletje. Nee, Dragon kon maar weinig begrijpen van sommige kittens. Hij zou blij zijn als hij apprentice zo worden. Misschien zou hij dan met nog meer idioten dealen omdat hij vanaf dat moment in een andere den sliep en ook interactie had met meerdere leeftijdsgenoten, maar in elk geval zou hij weg zijn uit de nursery. Dit was immers de plek die hem liet denken aan zijn moeder. De geuren van melk vulden telkens keer weer zijn neusgaten en herinnerden hem er telkens weer aan dat zijn moeder hem had genegeerd. Ze had voor haar warriorleven gekozen en had niet geaarzeld om haar taken weer terug op te pakken nadat ze hem ook maar een beetje kon loslaten. Het zorgde voor een bitter gevoel in zijn binnenste, vooral dan vanwege het feit dat zijn vader hem net zozeer in de steek had gelaten. Dragon werd uit zijn gedachten gehaald door één van de kittens die hard tegen hem aanbotste. “Ga weg,” snauwde hij. “Ik ben niet geïnteresseerd in die domme spelletjes van jullie.” Vervolgens keek deed hij zijn kopje naar boven en deed net alsof hij de indruk wilde wekken dat hij zich boven hun verheven voelde. Hopelijk zou dat werken om ze weg te jagen.

Natuurlijk was het weer zíjn geluk dat ze er een reactie op zou hebben in plaats van weg te gaan. Maar zo kende hij haar ook wel een beetje. Hij had nog niet veel met haar gepraat – gelukkig – maar hij wist dat ze een reactie kon geven als ze iets niet oké vond. Of zo leek het toch in ieder geval. Wist hij veel. Hij besteedde niet genoeg aandacht aan zijn denmates om ook maar iets over hun karakter te weten en voor hem hoefde dat eigenlijk ook niet. In eerste instantie wilde hij de opmerking dan ook negeren, maar er was iets in de scherpte van haar toon en haar ogen dat hij niet zomaar aan zich voorbij kon laten gaan. “Hoor zelf eens wie dat het zegt,” bromde hij tegen haar. “Je klinkt al net zo snauwerig als ikzelf, hoor.” Geïrriteerd zijnde sloeg hij met zijn staartje en keek kort over haar schouder naar de kitten die hem nu met een gealarmeerde blik aankeek. Zucht. Waarom kon hij niet gewoon apprentice worden en ontsnappen aan al die irritante kittenblikken? Aan de she-cat voor hem zou hij helaas niet ontsnappen; zij zou waarschijnlijk op hetzelfde ogenblik als hem als apprentice benoemd worden. Jammer genoeg. “Maar ga maar gewoon verder met je spelletje,” sneerde hij naar haar. “Als je mij verder met rust laat, zal ik geen commentaar meer op jullie geven.” En met die woorden draaide hij zich weg en wuifde met zijn staart in een nonchalant gebaar naar haar ten teken dat het voor hem hier afgehandeld was.