The last Warrior

Het was niet veel en niet voor haar. Als een warrior op jacht was, was dit voor haar Clan, want dat was genoeg en alles voor haar. Ooit op een dag zou zichzelf misschien ook in een positie vinden waarbij ze haar eigen prooi niet meer zou kunnen vangen. Vroeg of laat, maar misschien ook wel mooi. In dat laatste geval wilde ze dat dit kwam omdat ze alles aan haar clan had gegeven, inclusief haar leven. Dat was wat het zijn van een Warrior in hield, dat was het gene wat de roodbruine poes trots maakte. Wat haar echter een hoop woede en verdriet bezorgde, was at deze mentaliteit leek te verdwijnen, iets wat er voor zorgde dat zij zich voelde als de laatste Warrior in de clan waar ze op konden bouwen. Dit was natuurlijk maar een gevoel, iets wat vast zat in haar kop, waardoor ze het niet los kon laten.
Met een zucht pakte ze de twee kleine muisjes op uit het drassige sneeuw. Het was niet veel, maar genoeg voor de Elders van Shadowclan. Toen Russetfur ook het kamp binnen drong liep ze meteen op de Elders den af, waar ze haar kop naar binnen stak. "Ik heb prooi voor jullie," miauwde ze met een ietwat schorre stem. Zijzelf zou later eten.

@Slatefur eerst

Één van de muizen gaf ze aan Slatefur, de ander aan een andere Elder die nog aanbood of Russetfur deze niet zelf beter op kon eten. Nee, dat kon ze niet en wilde ze niet. Ze glimlachte zwakjes bij het bedankje van Slatefur, al kon ze deze natuurlijk niet zien. "Geen dank," reageerde ze dan ook, proberend dat glimlachje in haar stem te stoppen, al bleef haar stem vlak en schor klinken. "Nu Leafbare in de lucht hangt is het moeilijk om prooien te vinden," miauwde ze. "Ik had graag wat meer mee gebracht," voegde ze er dan ook aan toe, waarna ze een zucht slaakte. Het idee dat zelfs rond deze tijd de Shadowclan leider neuriënd door het territorium heen kon lopen, of gezellig aan het kletsen was met de Leider van Windclan stoorde haar enorm en bij het zien van de Elders, Queens, kittens, zieken en zwakkere Warriors maakte dit haar alleen maar kwaad.

Russetfur besloot te gaan zitten, het leek haar brutaal om meteen weg te gaan bij de Elders, terwijl ze eigenlijk gewoon wilde kijken of ze meer kon doen; jagen, patrouilleren, wat dan ook. Maar de Elders verdienden ook gezelschap en ergens vond Russetfur het niet onaangenaam. Russetfur snoof even geamuseerd bij de woorden van Slatefur, waarna ze even kuchte om haar stem op orde te krijgen. "Dat zal het zijn," besloot ze te reageren, waarna ze toch even grinnikte. Slatefur had een aanstekelijke energie om zich heen zitten en Russetfur respecteerde de positiviteit van de jonge Elder. Zelf dacht ze dat haar stem waarschijnlijk een beetje schor was door de het moe zijn, deze gedachte sprak ze echter niet uit. "Nee, er is niks aan de hand, verder," miauwde ze rustig, waarna ze haar nog wat stoffige vacht van het jagen een paar likken gaf. "Hoe gaat het met jou, Slatefur?" Vroeg ze. Tallstar had tenslotte gezegd dat ze boos op hem was.

_{Slatefur trok eventjes lichtelijk met haar oren bij het horen van de woorden van Russetfur. De kattin leek vrij nuchter onder alles, en ondanks dat default mode boos leek te zijn, kon ze de 'recht door zee' houding van Russetfur wel waarderen. Je wist altijd wat je aan haar had want eerlijk was ze zeker, en ze was een waardig warrior van Shadowclan. Slatefur daarentegen had moeilijk met eerlijk zijn, wat ook zo bleek op haar antwoord op de vraag van Russetfur. Ze voelde zich ellendig in de Elder's den, maar ze wilde er niet over klagen. Daar had niemand wat aan. Vandaar ook dat ze wat anders maakte van haar antwoord. "Gaat wel goed, beetje last van de kou maar voor de rest zorgen jullie allemaal goed voor me," haar glimlach werd even wat krampachtig bij die laatste woorden. Het liefste wilde ze niet verzorgd worden immers.}