Big oof

Het was een moeizaam iets geweest maar langzaam had hij zijn ogen geopend. Het was nogal moeizaam geweest en vooral heel erg irritant... Maar goed, het was nu voorbij. Het licht dat was binnengevallen in zijn helderblauwe ogen was echter niet veel beter dan het irritante gevoel dat eerder had plaatsgevonden en met een zacht gepiep klapte hij zijn bolle oortjes naar achter, om zijn oogjes weer wat dicht te knepen. Het licht stak in zijn ogen en irriteerde hem mateloos... Waarom moest alles zo pijnlijk en irritant zijn? Een zacht gesnuif van irritatie kwam van zijn lippen af, iets dat zijn longen even prikte... Waardoor hij wederom even bromde in zijn koppie. Het was echter wel minder pijnlijk geworden met de dagen. Misschien zou dit ook beter worden? Het zou wel.... HIj opende weer even wat zijn ogen en piepte even rond... uhm... Hallo?

- Pepperkit

Daar stond ie dan. Oog in oog met de eerste persoon die hij zou zien in zijn leven. Hij kende haar naam nog niet en wist zelfs niet meer dat zij degene was die voor hem had gezongen, het was alweer eventjes geleden leek het zo... of was dat zijn verbeelding? Ze zei iets en Brit kantelde zijn koppie wat. Hij streek met zijn poot langs zijn snuit en piepte even zachtjes, zijn piepjes begonnen immers ook vorm te krijgen maar hij was er nog niet helemaal. Hoe dan ook keek hij strak naar haar... waarna zijn mondhoeken raar begonnen te wiebelen in een poging haar lach te immiteren... dat ging best moeilijk.

Er kwam een vreemd maar ergens wel goed geluid uit het bekje van de andere kitten en even staakte de kleine zijn rare actie om haar te aanschouwen... haar te observeren dan toch. Hij slikte even en kantelde zijn kleine koppie weer om haar wederom na te doen, dat ging niet zo want zij wiebelende mondhoeken vormden niet veel meer dan een creepy uitstraling... of tja, het was eigenlijk een klein beetje schattig. Ze zei iets en even wipten de oortjes van de kleine gevlekte kater rechtop. Hij herkende een woordje eruit... En dat was... nur... Nur... hm... ging nog niet helemaal. Hij piepte echter even, wederom een lach op zijn lippen proberende te toveren. Met een paar kleine pasjes wandelde hij dichter naar haar toe, zijn grote blauwe oogjes op haar gericht.

Brittle had al heel wat woorden gehoord maar zoals vele dingen had hij geen betekenis bij de geluiden kunnen plaatsen. Natuurlijk had hij ze kunnen imiteren, of proberen toch... Maar dat was hem nog even te moeilijk hoor. Kort trok het jonge mannetje even met zijn oortjes toen nieuwe geluiden een weg vonden uit de mond van de ander. Al snel richtte hij zijn oren echter terug op en kroop hij wat dichter waarna hij even langzaam zijn mond probeerde te vormen als dat zij had gedaan. Maar meer dan een zacht hoog geluidje kwam er niet uit. Verbaasd knipperde hij dan ook even met zijn oogjes, om vervolgens even op zijn achterwerk te gaan zitten en langzaam weer hetzelfde te doen. De geluiden klonken nog erg als... Gebrabel en gepiep, maar je zag duidelijk aan de geconcentreerde expressie op zijn gezicht dat hij erg zijn best deed!

De ander deed weer zo iets waar haar mond wat raars deed en gefascineerde observeerde de jonge kitten de ander even... Waarna hij met veel moeite haar weer probeerde na te doen. Het was immers de basis van alles, leren van anderen was het beste om beter te worden... Ookal besefte de jonge kater dit nog niet... Deed hij het toch, alsof het instinct is. Ze zei nog iets en even fronste de jonge kat even, een bepaalde spanning lag in zijn ogen, het was duidelijk dat hij het wilde proberen maar het hem wel erg moeilijk leek... Ok dan... proberen dan. Even slikte hij waarna hij even zijn mond een bepaalde vorm gaf en een geluid uitbracht. "We... Wew... Wewew..." Klonk er al piepend van hem af. Nee, dat was niet zoals de ander het had gezegd. Hm... "W.. Bw... Bwew..." de frons op zijn gezicht werd wat dieper waarna hij vragend naar de ander keek. Hoe deed zij dat???

Natuurlijk imiteerde hij haar. Het was enkel natuurlijk dat hij dat probeerde. Het zat in zijn bloed om anderen na te doen, het was de enigste manier dat hij gedrag en taal kon aanleren namelijk. Het luisteren naar anderen en ze proberen na te doen. Even trok hij met zijn oortjes toen ze weer dingen begon te maken, geluiden. Ze zei wat dingen en begon toen een vreemd geluid te maken met haar mond. Dit zorgde ervoor dat de jonge kater even zijn kopje kantelde en rustig nadacht. Uhm... "... Weh... Pweh... Pwhu..." bracht hij dan ook moeizaam uit. Een diep frons vormde zich op zijn gezicht. Was dit hoe het moest?

Huh? Deed zij nou hem na? Ze fronste namelijk ook en wel meteen werd de frons op het kleine gezichtje van het katertje groter. Zo diep tot het pijn deed en hij wel moest stoppen. Even knipperde hij waarbij een jammerlijk geluidje even aan zijn lippen ontglipte. Nee, dat was niet het plan geweest helaas... Hmm... Hij slikte even en keek vervolgens terug naar de kitten die tegen hem bezig was. Ze begon weer dingen te zeggen en vervolgens weer een voor een geluiden te maken. Inmiddels had de kleine gevlekte kitten wel door wat ze probeerde te doen, hij moest dit nadoen. Het was immers het enigste dat ze steeds herhaald. Hij knipperde enkele keren voordat hij weer zijn bekje opende. "Pweh... Pweh..." murmelde hij even moeilijk... "Wit.." mompelde hij er zachtjes achter, hij wist duidelijk dat het er niet zo op leek... En keek dus even bezorgd naar de andere. Oof.

Het leek erop dat hij het deze keer tepakken had... Want er kwam verandering in haar houding en manier van doen! Met grote interesse staarde hij dan ook naar elke beweging die ze maakte. Van het zitten tot het klappen met haar poten. Wel meteen glinsterden de oogjes van de kleine, gevlekte kitten. Oh. Oh! Een beetje onhandig kwam hij op zijn achterwerk terecht en rustig staarde hij even naar zijn eigen pootjes. Hm... Hij wilde dit ook wel doen! Kort piepte hij even blij terug op haar enthousiaste woorden... Woorden die hij nog niet echt snapte, maar ze klonken wel positief dus dat was goed! However, de poten... HIj wilde dat ook kunnen! Met een kleine frons begon hij dus ook zijn pootjes op te tillen en ze wat tegen elkaar te drukken. Hoe dan ook was balans niet aan zijn kant en onhandig wankelde hij even... Ja op zijn achterwerk. Dus, wat was de beste reactie hierop? Juist ja, pure paniek! Even werden de kittenblauwe oogjes van Brit groter waarna hij even piepte en zijn voorpoten de lucht in liet klauteren... Want nog geen twee tellen later was hij achterover getuimeld. Oof.

Oof, die landing was niet zo heel elegant en zacht geweest... maar het was beter geweest dan uit het nest vallen, zoals hij als blind ding zovaak had gedaan. Even knipperde hij enkele keren verward met zijn oogjes waarbij hij even zacht, maar pijnlijk, in en uit ademde. Er was een stilte en toen een por in zijn zij, hij schrok even lichtjes op, maar zag al snel dat het Pepperkit was. Kort glimlachte hij even schuin naar haar. Ze vroeg wat en kort strekte de kitten zich uit waarbij hij zich een kwartslag draaide en met een super moeilijke beweging zo op zijn buik kwam. Even kreunde hij waarna hij zich overeind drukte en kort zich uitschudde. Yes, alles was ok. Gewoon even bijkomen van de val en dan was hij weer klaar om ertegen aan te gaan.

- Ronden we deze af en starten we een nieuwe? c: