Got something

Ondanks het vele fluff, was de kattin niet bijster zwaar. Het zou dus ook niet zo lang duren voordat hij zijn plannetje helemaal kon uitwerken. Eerst moest hij wel Thora zien te vinden, die zou hij eerst inlichten over wat hij precies van plan was. Zijn poot gleed weg in een stuk modder, waardoor de kattin bijna van zijn rug af gleed. Cobra gromde diep, maar wist zijn evenwicht te houden, waardoor het niet helemaal verkeerd af liep. Ze waren bijna bij het kamp, dus dat was een pluspunt.
Toen hij bij de ingang van het kamp kwam, gaf hij een van de dichtstbijzijnde katten de opdracht om Thora naar hem toe te brengen en dat hij te vinden was bij het uiterste kleine schuurtje. Het was een klein ding, daarom dat niemand er gebruik van maakte. Hij had zelf al snel het besluit genomen om er gevangen te gaan houden. Dus liep hij met de kattin op zijn rug in de richting van het schuurtje en gooide haar tegen de achterwand aan. Hij deed de deur dicht, na gecontroleerd te hebben of ze er niet uit kon komen en ging ervoor zitten wachtend tot Thora er was.

[+ Thora en Sunvoice. Anders met toestemming]

_{Het eerste wat ze weer voelde was het ontzettende kloppen binnen in haar kop en het felle steken van haar wonden. Toch kon ze zich nog niet helemaal beseffen waar ze nu eigenlijk was. Ze voelde dat ze bewoog, maar ze liep niet. Haar hoofd kon er geen logica van maken. De kattin mompelde wat binnensmonds. De wereld draaide, haar ogen wilden nog niet. Ze hoorde wat vage dingen terwijl ze langzaam bijkwam. Ze voelde haar botten kraken in haar lichaam toen ze tegen een hard oppervlak aangesmeten werd en weer op de grond kwam. Ze was nog steeds draaierig en voelde haar bewustzijn weer naar zwart vloeien en weer terug, en weer naar zwart. Een zachte kerm ontsnapte uit haar bek toen ze weer iets bijkwam, maar ze was nog te ver heen om zich daadwerkelijk te beseffen wat er nou gebeurde.}

Thora likte haar lippen af waar nog een klein beetje bloed op zat. Ze was met een groepje members naar een schuur van een kleine groep rogues geweest. Een groep rogues die met humor over de Elite had gesproken; iets wat ze na vandaag niet meer zouden doen. De kleine witte poes keerde terug naar het kamp van de Elite en merkte de geur van Cobra op. Die was lang weg geweest, had Thora opgemerkt en waar hij precies mee bezig was geweest wist ze niet. Wel merkte ze ook een sterke Shadowclan geur op. Meteen hingen er allerlei vraagtekens in haar kop en ging ze af op de schuur van Cobra. De deur van de schuur was gesloten. Thora liet een luidde miauw horen om aan te tonen dat zij nu naar binnen zou komen en zodra ze groen licht had opende ze deze ook en sloot deze direct weer achter haar. "Ik zie dat je speelgoed mee hebt genomen, Cobra?" Vroeg ze en liet haar ijzige blik over de lichtgekleurde poes heen glijden. Mooi ding was ze wel, flink toegetakeld ook. "Enlighten me," miauwde ze en keek toen weer naar Cobra, benieuwd naar wat hij te zeggen had.

Cobra zat rustig wat bloed van zijn poot af te wassen, aangezien de tand van het pluisje er toch dieper in had gestaan dan dat hij had gewild. Achter hem hoorde hij zacht gekreun, maar het zag er nog niet uit alsof ze echt bij zinnen was. Wel hoorde hij een luide miauw van buiten, wat betekende dat Thora voor de deur stond. Rustig liet hij haar er in en grinnikte toen ze zei dat hij een speeltje had meegenomen. "Ik geloof dat de memo van niet spelen met je eten nooit echt is doorgedrongen," miauwde hij rustig, terwijl hij naar de kattin keek. "Ik kwam d'r tegen bij de grenzen. Shadowclan valt zo ongeveer uit elkaar, als we Nevermind moeten geloven. Dit katje stond zo ongeveer te trillen op d'r poten toen ze me aanviel. Blijkbaar is het de dochter van een witte kattin die ik een tijd geleden van 't leven berooft heb." Hij haalde zijn schouders op. "Misschien kunnen we er wat leuks mee doen. Het zou een goede aanwinst kunnen zijn, als we d'r genoeg kunnen breken."

Thora ging zitten en sloeg haar rossige staart over haar poten terwijl haar blik over de andere poes gleed. Arm ding. Ze lag er wel heel ellendig bij en leek langzaam wakker te worden. Ze grinnikte op Cobra's woorden. Toen begon Cobra te vertellen over hoe hij aan deze poes was gekomen. "Je hebt wel iets met poezen pijn doen, hé?" Merkte Thora nuchter op, met een grijns op haar lippen. Thora zag dat Cobra ook een wondje had opgelopen. Ja, dan moest deze poes inderdaad wel kunnen vechten. Ze knikte daarom dus ook naar het bloed van de kater, "Ja, ze zal vast een goede aanwinst zijn," miauwde Thora dus ook. "Martelen dus?" Vroeg Thora vervolgens en ze kon het niet laten om breed te grijnzen. Ja, het was toch wel iets geworden wat Thora leuk was gaan vinden en sinds ze Chawl had moeten martelen was het ook geen grote obstakel meer. Iemand martelen waar je omgaf was toch wel de sleutel tot het slopen van diens humaniteit.

Cobra haalde zijn schouders op en zwiepte met zijn staart toen Thora opmerkte dat hij iets had met poezen pijn doen. "Natuurlijke aantrekkingskracht. Jammer genoeg vinden ze me vaak niet zo lief," grinnikte hij zachtjes, hij likte nog een laatste bloeddruppel weg van zijn poot, waarna hij deze weer terug op de grond zetten. "Ze is geen slechte vechter, alleen te veel emoties." Hij snoof eventjes. Als hij zo gereageerd had toen Claw dood was gegaan, had hij waarschijnlijk ook onder de grond gelegen nu, in plaats van op diens troon. Nee, dat zou hij niet laten gebeuren. Hij knikte bij de woorden van Thora. "Breken en heropbouwen. Dat laatste zal ik persoonlijk doen." Hij had een zekere interesse in de kattin. Het zou een leuk wapen worden als ze ooit besloten de clans aan te vallen. Immers verwachtte hij niet dat iemand van de clans genoeg breincellen had om zich te bedenken dat ze niet dood was, maar gewoon meegenomen. "Het breken daar in tegen, laat ik aan jullie over."

_{Stemmen, ze hoorde stemmen in de verte. Het was net hard genoeg om door de wazige, langzaam bewegende massa van haar brein op dit moment. Waarom herkende ze de stemmen niet? Waarom lag ze op de grond? Waarom deed haar kop zo'n zeer en waarom voelde ze zich alsof ze door de doornstruiken gerend had? Sunvoice kreunde zachtjes terwijl ze iets bewoog. Elke spier die ze aanspande deed haar pijn. Haar oogleden gleden langzaam iets omhoog. Vaal licht viel van boven naar beneden, alsof ze onder de bomen lag. Maar de kleur was verkeerd, de hoek te strak. Wazige vormen van katten werden zichtbaar, maar de geur was niet Shadowclan. Ugh.. Waarom deed haar hoofd zo'n zeer? Alle puzzelstukjes pasten niet.}

Thora snoof geamuseerd bij de woorden van Cobra, waarna ze even grinnikte. "Toch harder je best doen, Cobra," grinnikte ze. Toen vertelde de zwarte kater dat deze dame hier geen slechte vechter was, maar dat ze teveel emoties bezat. Oh, dat was iets waar Thora nog wel bekend mee was, in een verleden die nu al zo ver weg voelde. Het plan van Cobra was om Sunvoice te breken en daarna te heropbouwen, dat laatste wilde de zwarte kater dus zelf doen, waarop Thora bedenkelijk knikte. Oh, ze vond het niet erg als zij bezig mocht met het breken. Dat was iets waar Thora toch wel goed in geworden was. Haar lippen krulde daarom ook op tot een sadistische grijns toen Cobra zei dat hij het breken over zou laten aan haar en waarschijnlijk andere Elite katten. "Het is me een eer," sprak ze dan ook en een soort lust kwam tevoorschijn in haar ogen die zich weer verplaatsten naar het kreunende lijf van de Shadowclan poes. Thora bewoog dichter naar de poes toe en keek naar haar gelaat. "Weet je haar naam?" Vroeg ze vervolgens terwijl haar ogen gericht bleven op de Shadowclan poes. Misschien was het een idee om haar juist een nieuwe naam te geven, zodat ze haar oude identiteit achter zou laten tijdens het martelen.

Cobra grinnikte zachtjes toen hij hoorde wat Thora zei, maar bedacht zich stilletjes dat hij diegene die hij wilde alleen in bezit had. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht bij die gedachten, maar die verdween toen hij merkte hoeveel plezier Thora in haar ogen had toen hij vertelde dat ze de kattin mocht breken. "Hou d'r wel in leven, Thora," snoof hij zachtjes, een beetje dollend. Hij wist zeker dat ze het goed zou doen. Cobra wist ook precies hoe hij dit moest gaan pakken en beetje de beschermheer zou gaan spelen over de kattin. "Helaas niet," bromde hij toen Thora vroeg naar d'r naam. "Misschien weet ze het je zelf te vertellen, aangezien ze bijna wakker lijkt te zijn." Hij keek eventjes van de kattin naar zijn Commander en bedacht zich toe eens. "Zou je me anders Zahida willen gaan halen. Ik denk dat jullie samen d'r wel goed kunnen breken." Zijn gifgroene ogen glinsterde eventjes. Dit ging leuk worden.

_{Het zachte gedreun van geluiden werd langzaam steeds harder in haar kop terwijl ze steeds verder bij kwam. Maar ergens wilde ze niet bijkomen. Haar lichaam deed zeer, haar hoofd bonsde en met elke beweging deden de net gestolde wonden branderig zeer. Haar ademhaling was schokkerig terwijl ze nog net de laatste woorden kon registreren. "...Ik denk dat jullie samen d'r wel goed kunnen breken." Breken. Haar hart begon weer sneller te slaan terwijl het langzaam terugkwam. Het gevecht met de Bloodclan kat. Waarom was ze niet in de Starclan? De schimmen werden helderder, waardoor ze net de gifgroene ogen kon onderscheiden van de Bloodclan kat die haar aangevallen had. De Bloodclanner die haar moeder vermoord had. Een lage, angstige sis kwam uit haar mond terwijl ze zich langzaam besefte waar ze daadwerkelijk was. De seal lynx kattin drukte zich tegen de muur achter haar terwijl ze haar brein, welke nog steeds zo traag dacht als dikke siroop tot beweging probeerde te manen. Ze moest hier weg. Ze moest een uitweg vinden.}

Meteen kwamen er allerlei plannetjes in haar op. Martelen hoefde niet meteen met nagels, deze kattin was namelijk al doodsbang. Natuurlijk zou ze uiteindelijk haar tanden en nagels wel gaan gebruiken, maar niet meteen, nee, dit was haar speelgoed en Thora ging zuinig met haar speelgoed om. "Hm, omdat jij het bent," antwoordde ze op Cobra toen hij zei dat ze haar wel in leven moest houden. Ze hield haar kille blik op de poes gericht en zag hoe ze bij kwam, hoe ze langzaam realiseerde waar ze zich bevond. Thora hield haar kop schuin, alsof ze naar een experiment keek. "Oh dat komt wel goed," miauwde Thora vervolgens. Net toen Thora nog dichter naar de wakker wordende Shadowclan poes liep, vroeg Cobra haar of ze Zahida op wilde halen om samen deze Shadowclan poes te breken. Serieus, mocht ze het niet alleen doen? Nou, vooruit dan. Thora neeg haar kop naar Cobra en verliet de schuur van de gevangene. Buiten de schuur liep ze dieper het kamp van de Elite in tot de poes in beeld kwam. "Zahida, meekomen," sprak Thora scherp en wenkte de poes met haar mee, waarna ze langzaam terug keerde naar de schuur, controlerend of Zahida haar volgde.

Haar poot tikte tegen het hoofd van haar dochter aan. Ze waren aan het trainen samen en Joan had een gat in haar defense laten vallen en Zahida had haar kunnen raken. "Opnieuw," miauwde ze streng tegen haar dochter. Ze hield zielsveel van Joan, maar ze was een dromer en ze zou meer moeten trainen wilde ze haar final assessment halen. Echter werd ze toen onderbroken en met een opgetrokken wenkbrauw knikte ze naar Thora. Ze gaf een vlugge lik tussen Joan's oren en stapte toen achter de commander aan. Zahida trok een kort sprintje om naast Thora te lopen, en met een onderzoekende blik keek ze de ander aan. "Wat is er aan de hand?" Voor zover ze wist had ze niets fout gedaan en ze stond er niet op te wachten om een straf van Thora of Cobra te ontvangen voor niks.

Cobra knipoogde naar Thora en glimlachte. Wat kon het ook voor kwaad, ze snapte hem, dus het maakte niet zo veel uit. Het zag er naar uit dat hun slachtoffertje zo goed als wakker begon te worden en kroop tegen de achterkant van de muur aan. Cobra's gifgroene ogen stonden ijskoud, terwijl hij op haar neer keek. Dit zou zijn persoonlijke speeltje gaan woorden, maar nu eerst zou hij het aan de dames overlaten. Thora was er ondertussen op uit om Zahida te halen, een kattin die hij wel vertrouwde om deze taak uit te voeren. Hij bleef dan ook gewoon rustig bij de deur zittend, terwijl hij zijn ogen over de kattin heen liet glijden. Hij vroeg zich af hoe het zou gaan uitpakken, hoe ze zou zijn als hij klaar was met d'r. Zou het hem lukken om te doen met haar wat zijn vader met Thora had gedaan? De zwarte kater keek om toen de twee kattinnen binnen kwamen en hij knikte rustig naar Zahida. "Hallo daar. No worries, je zit niet in de problemen. Dit hier is onze gast voorlopig. Ze is een Shadowclan kat. Aan jullie de taak om d'r geest te breken. Ik kom bij zonsondergang en zonsopkomst kijken. Ze blijft hier binnen en niemand komt naar binnen." Hij keek de twee kattinnen eventjes doordringend aan. "Begrepen?" Daarna knikte hij naar Thora en liep naar de deur. "En hou d'r levend. We gaan d'r nodig hebben." Met deze woorden verdween hij de schuur uit.

Zahida kwam naast haar lopen en vroeg naar wat er aan de hand was. Thora wierp een sluwe glimlach op Zahida. "Kom maar gewoon mee," miauwde ze tegen de bruin gevlekte kattin. Thora opende de schuur en liet Zahida voorgaan, vervolgens ging zij achter Zahida aan en sloot de deur. Cobra keek naar hun om en begon uit te leggen wat de opdracht was. Thora keek naar Zahida en wachtte haar reactie af, vervolgens keek ze naar de witte kattin die langzaam aan het wakker worden was, maar nog niet volledig bij zinnen. Het zou vanzelf wel dagen. "Dat komt goed, Cobra," sprak Thora met een knik naar de zwarte kater die vervolgens de schuur verliet. Thora richtte nu haar blauwe ogen op Zahida en verschoof haar blik naar de Shadowclan poes, waarna ze dichterbij kwam. "Laten we eerst maar eens uitzoeken wat haar naam is," besloot Thora.

Eigenlijk had ze wel kunnen verwachten dat Thora haar niet zomaar een uitleg zou geven, dus wachtte ze maar gewoon af. Erg gestresst was ze niet, ze was een goeie member en stel dat ze toch een staf zou kregen kon ze een pak slaag ook wel hebben. Met een geïnteresseerde houding stapte de gevlekte she-cat de schuur binnen, waarna haar blik meteen op een onbekende kat viel. Dat moest dan de reden zijn waarom ze hier geroepen was. Een klein grijnsje brak door op haar snuit toen de leader uitlegde waarom ze hier waren, onopvallend maar daar. Dat kon ze. Toen Cobra vroeg of ze de opdracht begrepen hadden, knikte ze, waarbij Thora ook beaamde dat dit goed zou komen. Vanuit haar ooghoek keek ze naar de ander. Ze had nooit goed geweten wat ze van de commander moest denken, maar het leek ondertussen allemaal wel goed te zitten in haar kop qua loyaliteiten en all that. Dat was mooi. Eerst had ze namelijk nog haar twijfels gehad. Ze volgde de commander toen deze opperde om achter de naam te komen. "Lijkt me handig om mee te beginnen," beaamde ze, waarna ze haar nagels vast ontblootte. Iets zo simpels als een naam verwachtte ze geen problemen mee te krijgen, maar eerste indrukken waren alles, en hoe enger ze eruit zag hoe beter. Met opgetrokken lippen stapte ze op hun gevangene af. "Hey, ratkatje," siste ze het ding toe. "Dit kan of heel makkelijk, of heel moeilijk gaan. Geef ons antwoorden, en er gebeurt je niks," hierbij wierp ze een korte blik richting Thora, want ze wisten allebei dat dit niet het geval was, "Of weiger te praten en we zorgen ervoor dat je een heel, heel pijnlijk en zielig leventje overhoudt, waardoor je liever naar je sterrenkatjes wilt dan wilt blijven ademen."

Prima, Zahida mocht eerst het woord doen tegen het rattenkatje. Thora hield zich stil en keek alleen maar met een kille blik op de Shadowclan poes neer. Ze snoof geamuseerd bij de woorden van Zahida en knikte instemmend op haar worden. "Hm," liet ze zachtjes horen terwijl ze haar kop dichter naar die van de Shadowclan poes bracht. "Je hebt een mooi kopje, weet je dat? Het zou zonde zijn als daar allemaal lelijke krassen opkomen," sprak Thora, die zachtjes haar poot langs haar wang liet gaan, ze grijnsde lichtjes haar tanden bloot. "Dus, wat is je naam?" Vroeg ze rustig, kalm, maar o zo kill, o zo gevaarlijk. Ze hield van deze rol, dit was misschien de leukste taak die ze kon krijgen binnen de Elite.

Vanuit haar ooghoek keek Zahida naar Thora. Niet iedereen zou het leuk vinden dat een member eerder sprak dan een commander maar ze leek er geen problemen mee te hebben - of ze zou het later wel horen. Ze wierp een grijnsje terug op Thora toen deze over het mooie ShadowClan koppie begon, waarbij haar nagels anticiperend in de grond sloegen. Met de opvoeding van Joan was ze wat milder geworden, dus de adrenaline kick die ze hier weer van kreeg sloeg harder in dan eerst. Zahida tutte om de woorden van de she-cat. "Beter luisteren, ratje. Ik zei toch net wat er gebeurde als je meewerkte?" Hierna stapte ze naar voren, waarbij ze zich haast meelevend naast de ander zette en haar staart om haar heen sloeg. "Ben je bang, hmm?" vroeg ze, waarbij ze met een pruillipje naar de ander keek en haar een voorzichtige, troostende lik over haar oor gaf. Hierna pakte ze deze in een flits beet tussen haar kaken en trok er zo hard mogelijk aan, in de hoop hier een stuk vanaf te scheuren. Praten, bitch.

Zahida en Thora werkte samen en natuurlijk stak het Thora dat Zahida als eerste sprak, maar Thora wilde Zahida ook niet tegenhouden in haar kunnen om de Shadowclanner te breken. Thora had haar kop dichter naar die van de lichte poes gebracht en gedreigd haar kopje te schaden. Het werd tijd dat de Shadowclan poes eens haar naam ging vertellen. Uiteraard, wat bleek uit het antwoord die de Shadowclan poes gaf, was ze te trots om deze direct te geven. Ja, de witte poes had zeker een mooi kopje, al waren er al bloedvlekken te bespeuren. De Shadowclan poes had namelijk al gevochten met Cobra voor ze hier naar toe gebracht was. Zahida reageerde opdat de Shadowclanner haar naam niet wilde vertellen, dat ze haar toch wel af gingen maken. "Niemand gaat hier dood," sprak Thora dan ook, rustig, waarbij ze zich een stukje terug trok terwijl ze de poes recht aan keek. Thora hield haar gezicht in plooi terwijl Zahida zich naast de Shadowclanner plaatste en haar staart als het ware steunend om de ander heen sloeg. Ze vroeg de poes of ze bang was. "Je naam, Shadowclanner," beval Thora opnieuw, kalm maar gevaarlijk en opdat moment greep Zahida de oor van de poes vast, "Of je angst zal zeker terecht zijn" ging ze door, haar ogen vernauwend tot gevaarlijke spleetjes. Haar blik hield die van de Shadowclan poes vast en opnieuw wachtte ze rustig af terwijl ze Zahida de oor van de poes liet vasthouden.

_{Sunvoice bleef gespannen tegen de muur gedrukt, haar dikke pels opgezet. Het donkerder masker rond haar gezicht liet haar ogen nog feller blauw lijken nu ze ze zo wijd had opengesperd dat het wit rond haar irissen zichtbaar was. Toch bleef ze een Shadowclanner met trots en wilde ze niet meteen haar naam vertellen. Ze wilde helemaal niet weten wat deze Bloodclankatten met haar naam wilden. Ze wist niet eens waarom ze hier was. De bruin gevlekte poes kwam dichterbij bij haar weigering en instinctief schuwde Sunvoice van haar weg, oren platgelegd en bovenlip licht opgetrokken. De kattin deed troostend, maar Sunvoice moest ervan huiveren. Ze vertrouwde het niet. De woorden van de flamepoint bloodclanner met een nieuw commando lieten niet eens ruimte voor bedenktijd over voor Sunvoice, een scherpe pijn flitste door de zijkant van haar kop heen, waarbij ze het kort uitschreeuwde. De adrenalinestoot gaf haar nieuwe energie, waarbij ze met haar scherpe nagels uithaalde naar de kattin die zojuist haar oor gescheurd had, sissend en met ogen glazig van de pijn.}