Got something

Ergens was het jammer dat de ShadowClan kat haar niet geloofde op haar lieve woorden. Dan was het namelijk mooi geweest om te zien hoe dat lichte, nieuwgevormde sprankje hoop weer compleet uitgestompt zou worden dalijk. Maar het was niet alsof het Zahida werkelijk wat boeide, want uiteindelijk ging dit niet om haar plezier maar om informatie verkrijgen. In een flits klemde Zahida het oor van de she-cat tussen haar kaken en trok hier hard aan, toen ze opnieuw weigerde te antwoorden op Thora's vraag om haar naam. Triomfantelijk voelde ze het ding scheuren, maar kreeg er wel een klauw voor in haar gezicht. Grommend liet ze los, zette een boze stap naar achteren. "Dat had je niet moeten doen," siste ze ijzig, en zocht de blik op van Thora. Ze kon het katje hier flink verminken voor deze fout, maar dan had ze wel eerst toestemming van de commander nodig. Zo netjes was ze wel. Het kon ook zijn dat Thora ertegen besloot en verder ging met een rustigere ondervraging die minder pijn voor de ander zou doen. Dan zou ze wel snel moeten praten, bedacht Zahida zich. Er zou vast een punt komen waarop zij allebei hun geduld verloren.

Thora vond het wel fascinerend om te zien dat de Shadowclan poes toch niet geheel dom was, want ze geloofde de woorden van Zahida niet. Nee, Cobra zou nooit een domme poes als potentie voor de Elite zien, daar geloofde Thora niet in. De poes vertikte het alsmaar om haar naam te geven, waarop Thora een blik op Zahida richtte en naar de bruingevlekte poes knikte als teken dat ze aan de oor van de poes moest trekken. De poes schreeuwde het uit en klauwde vervolgens naar Zahida, waarop Zahida zei dat ze dat niet had moeten doen. Thora stond nu ook recht op en richtte een dreigende, ijzige blik op de Shadowclan poes. "Dat was inderdaad een domme zet," grauwde ze dan ook. Thora schoot naar voren en sloeg nu zelf naar het gezicht naar de Shadowclan poes, wat zonde was van dat mooie kopje, waarna ze weer naar Zahida keek. "Grijp haar en hou haar in bedwang," grauwde ze. "Deze hier heeft een hardere aanpak nodig," vervolgde ze. Thora ontblootte haar nagels en hield deze omhoog, waarbij haar lippen omhoog krulde tot een slinkse glimlach. Zahida was groter dan Thora en zou dus de Shadowclan poes makkelijker in bedwang kunnen houden. Thora zou het martelen wel uitvoeren, al mocht Zahida natuurlijk gewoon haar tanden gebruiken.

Zahida knikte op de opdracht van Thora. Mooi, blijkbaar was die ook niet van langzaam en rustig aan doen. Ze greep de she-cat vast in haar nekvel, en beet hier diep in neer zodat ze maar heel moeilijk los zou kunnen komen, zou ze het in d'r kop halen om het te proberen. Ze hadden geluk dat de ShadowClanner klein was, anders was dit nog een lastige opgave geweest voor haar en Thora, die allebei ook van klein formaat waren. Één uitgeslagen klauw drukte ze in de rechterpoot van de andere she-cat, zodat deze neergepind werd op de grond. Die zou niet nog een keer uithalen.

_{Sunvoice had uitgehaald voordat ze wist wat ze deed. Een pure, instinctieve reactie vanuit pijn en angst om zichzelf te verdedigen. Ze zou nooit als een zielig hoopje in een hoekje gaan liggen en enkel de klappen ontvangen, dat zat niet in haar aard. Ze was een Shadowclan warrior, geen kittypet. Maar ergens had ze op dit moment gehoopt dat ze dit wel was op het moment, dat ze niet had uitgehaald. Want ze wist dat ze nu goed in de nesten zat. Ondanks dat er angst ontvlamde in haar ogen bij het horen van de woorden van de poezen en ze fiks in de minderheid was, zette ze zich toch schrap, haar bovenlip opgetrokken in een waarschuwende, maar ook licht angstige, sis. Haar ogen had ze vernauwd en haar pupillen waren rond van angst. Voordat ze verder tijd had om te reageren werd ze bij haar nekvel gegrepen. Een woedende en angstige grauw ontsnapte uit haar mond. Ze wilde uithalen, maar haar poot werd ook met nagels tegen de grond gedrukt en met haar andere poten kwam ze er niet bij. Sunvoice haar ademhalingen waren gejaagd terwijl ze hulpeloos afwachtte wat de flamepoint ging doen. Haar felle blauwe ogen boorden zich in die van Thora. Haar ogen neerslaan wilde ze niet.}

Zahida gehoorzaamde aan de opdracht die Thora haar gegeven had. De Shadowclan poes trok haar lip op en siste uit woedde en angst, meende Thora op te merken. Zahida wist de Shadowclanpoes tegen de grond te werken. Thora hield de blik van de Shadowclan poes vast en merkte op dat de Shadowclan warrior het vertikte om haar ogen neer te slaan. Langzaam kwam Thora dichterbij, van elke stap die ze zette een lijdensweg makend. Ze vertrouwde er op dat Zahida sterk genoeg was om de ander onder bedwang te houden. Pal voor de poes kwam Thora tot een halt, boog haar kop naar de ander toe en keek recht in haar blauwe ogen. "Je naam, rat," commandeerde Thora met een zachte, dreigende stem. Ze plaatste haar poot op de poot van haar ander en zette kracht, waarbij ze langzaam haar nagels naar buiten liet glijden en traag in de poor van de ander drukte.

Sunvoice schreef:

_{Hulpeloos werd ze gedwongen om te blijven zitten. Spanning liet haar poten beven en allerlei 'waarom ik' gedachten schoten door haar kop heen. De neiging om haar blik naar beneden te slaan was groot, maar toch wist Sunvoice de blik van de oudere Bloodclanpoes vast te houden. Terwijl de Bloodclanpoes haar nagels langzaam in Sunvoice's poot begon te zetten, begon de waarde die haar naam had toch langzaam te vervagen voor haar. Eerst bleef Sunvoice nog stil, maar haar oogleden begonnen te trillen en ze klemde haar kaken steeds verder op elkaar. De wonden die ze al had schreeuwden het uit, waardoor de nieuwe pijn bijna ondraaglijk werd. Erger met elke hartslag ook nog. "S-sunvoice," siste de poes uit, waarna ze in elkaar dook met een nieuwe golf pijn, haar kin tegen haar borstkas drukkend waardoor haar oogcontact met Thora verbroken werd.}

Haar gifgroene ogen hielden goed in de gaten wat Thora precies deed, zodat ze wist hoeveel tegenwerking ze kon veranderen. Zodra de nagels van de commander in de poot van de ander boorden, wist ze dat ze zich schrap moest zetten. Een triomfantelijke grijns verscheen op Zahida's gelaat toen Sunvoice uiteindelijk toch haar naam vertelde, en met een zachte grinnik liet ze diens nekvel los. Een korte pauze, een kleine beloning, voor het doorgeven van informatie. Zo zou ze informatie doorgeven gaan associëren met geluksgevoelens, en gebeurde dit maar vaak genoeg achter elkaar, zou dit dalijk vanzelf gaan. De she-cat rolde kort met haar schouders waarna ze oogcontact maakte met Thora. Wat was de volgende stap?

Of Thora het bezat of niet, ze voelde geen gevoelens van medeleven, ze voelde geen schuld. Misschien werd het onderdrukt of misschien ontbrak er een stofje in haar brein. Wat ze wel ervoer was een ziekelijk vermaak, plezier, opwinding. Dit was een rol doe haar goed deed, het gevoel van volledige controle en macht gaf. Je kon het aan haar zien, ruiken, dat ze hier van genoot. Zeker toen de Shadowclan poes onder de druk van pijn, onmacht, haar naam, Sunvoice, vrijgaf. Het was gelukt en zo kwam er dus ook het gevoel van voldoening bij. Toen Sunvoice ook nog eens weg keek, tilde Thora voldaan haar kop op en grijnsde extra breed. Toen stapte ze naar achteren, verwijderde haar nagels uit de poot van de Shadowclan poes en knikte naar Zahida, wie de poes ook nog eens losliet. "Sunvoice," Thora proefde de naam en vroeg zich af wanneer Cobra met een andere naam zou komen. "Oh Sunvoice," vervolgde ze. "Vertel eens... hoe gaat het er aan toe in Shadowclan?" miauwde ze rustig. "Liegen heeft geen zin, we weten het één en ander al." Hier zou ze mee beginnen, daarna zou ze er voor zorgen dat Sunvoice zou geloven dat Shadowclan denkt dat ze dood is en haar dus zullen laten barsten, dat Shadowclan er niet meer voor haar zou zijn. Verder zou ze de huidige situatie in de clan ook gebruiken om haar zo te manipuleren dat ze Shadowclan zou gaan haten. Dat zou handig zijn, de perfecte manier om een wapen te creëren. Dat was tenslotte wat Cobra wilde, meende Thora.

De she-cat stapte naar voren nadat ze opdracht gekregen had Sunvoice weer los te laten. Ze ging naast Thora zitten, keek de ander strak aan, met nog een lichte woede in haar ogen van dat de ander haar had weten te raken. Toch was ze ook ontzettend triomfantelijk dat ze al wat uit haar hadden weten te halen. Zahida luisterde geïnteresseerd naar de vraag van Thora, en het antwoord was uiteraard saai en waarschijnlijk niet eens waar. "Hmm, kijk," ging ze erop door, blufte, maar dat kon het ratje niet weten, "Ze kunnen dan wel terug zijn, maar ik durf te wedden dat ze niet voor niks weggingen. ShadowClan is zwak," opnieuw zette ze stappen dichterbij, bracht haar kop vlak bij het bloedende oor van Sunvoice en gaf er een tergende lik over. "En zwakke clans laat je achter. Net zoals zwakke poesjes. Het is maar een kwestie van tijd totdat ze voorgoed weggaan, en dan valt alles uit elkaar. Geen thuis meer voor Sunvoice, als ze je nu niet al vergeten zijn," fluisterde ze.

Ze voelde de warme substantie van bloed aan haar teentjes, iets wat snel ook alweer afkoelde. Dat ze nu de naam van Sunvoice te pakken had, gaf haar een sterk gevoel van controle en macht, voldoening. Klaar waren ze echter nog niet. Nee, nu was het tijd om verder te gaan met het breken van deze Shadowclan poes. Daarom stelde ze de vraag over Shadowclan, waarop ze als antwoord kreeg dat Tallstar en Acorndust alweer terug waren. Thora grinnikte. Als ex-Thunderclanner wist Thora wel het een en ander van het Clan leven en hun mentaliteit. Thora kon zich daarom niet voorstellen dat de instabiliteit van het terugkomen van de Leider en Deputy daarmee opgelost was. Ze liet Zahida het woord doen en Thora liep daarbij langs de witte poes heen, haar ogen over haar witte lijf heen glijdend, opzoek naar een plek waar ze haar nagels misschien weer in kon steken. Haar ogen voelen op een wond die Cobra had aangericht. Oude wonden open halen. "Als ik jou was, Sunvoice, zou ik maar gewooon de vraag beantwoorden. We weten wanneer je liegt of dingen verzwijgt en daarmee zal je het jezelf niet makkelijker maken," vervolgde Thora en schraapte met deze woorden haar nagels dreigend over de grond.

_{Sunvoice gromde zachtjes naar Zahida. Ze wilde deze woorden niet horen. "Of zo sterk dat de clanleider en deputy rustig even weg kunnen gaan zonder dat alles naar de hel loopt," kaatste ze terug, al voelde ze een lichte beving in haar stem. "Ze zullen geen genoegen nemen zolang ze mijn lichaam niet gevonden hebben. En dan is geen enkele Bloodclanner meer veilig." Ze was flink op haar teentjes getrapt door de woorden van de katten. Ze sneden in haar ziel. Ondanks dat ze emotieloos wilde blijven en niks wilde weggeven had ze honger, ontzettende dorst en bovenal, was ze zeer moe en had ze pijn. Ze kantelde haar kop in de richting van Thora. "Ik lieg niet! Ze zijn terug!" beet ze de flamepoint toe. Ze hoopte dat ze hen kruimels kon geven, kleine beetjes zodat ze haar heel zouden laten.}

Kort grinnikte de BloodClan member op de bijtende woorden van Sunvoice. Daarover hoefde ze niet te bluffen; ze wist dat dat onzin was. Want dat hadden ze wel gehoord van de ex-ShadowClanner gone rogue. Dat alles chaos was geweest. "Nu ben je gewoon aan het liegen. Wil je dan zo graag weten wat er gebeurd met liegende ratjes?" siste ze, gemeen, geïrriteerd. Zo schoten ze niet op. Op haar tweede verdediging kon ze niet echt doorgaan, ze wist dat clans wat meer groepsverband hadden dan BloodClan, al begreep ze niet waarom. Ze zouden zoveel sterker kunnen zijn als ze niet al die elders en andere zwakkelingen hadden om voor te zorgen. Zahida spitste haar oortjes richting Thora toen deze begon te praten. Met opgetrokken wenkbrauwen ging haar blik terug naar Sunvoice, die nu wat begon uit te vallen tegen de commander. Duidelijk geen respect tonend. Gevaarlijk voor d'r. "En zelfs al zijn ze terug, wat dan. Ze waren weg, en iedereen heeft een stronthekel aan ze gekregen, en binnen de kortste keren gaat er in ieder geval één member zijn die tegen ze in opstand komt." vervolgde ze rustig. Zo ging het altijd. Als de leider slecht werd, werd deze vervangen door een member die hem uitdaagde. Net zoals Cobra dit gedaan had bij Shark.

Zo schoten ze inderdaad niet op en ook Thora begon ietwat geïrriteerd te raken. Misschien was dit de verkeerde aanpak, een averechtse aanpak en moest er gewoon meer geweld bij komen kijken. Misschien moesten ze er voor zorgen dat Sunvoice straks hijgend, happend naar adem en doodsbang op de grond zou liggen, smekend om genade. Thora liet Zahida haar zegje nog even doen, wetend dat dit niet meer ging werken. Daarbij begonnen Thora's poten te jeuken en haar spieren te prikken. Ze wilde in beweging komen en haar klauwen gebruiken. "Misschien moet je het even voelen, hoe ver ze zijn en hoe alleen je hier bent. Misschien moet je nog even voelen dat het beter is om mee te werken. Sunvoice, wij zijn nu alles wat je hebt en je mag van geluk spreken dat je nog leeft... nog wel," sprak ze en ze wierp een blik op Zahida die zei dat ook zij los mocht gaan, waarbij ze haar klauwen uit haar hulzen liet glijden en op Sunvoice afsprong. Ze wierp zichzelf op haar rug en zette de nagels van haar voorpoten in de schouders van de Shadowclan poes, waarbij ze haar bek naar haar oren bracht. "Het wordt tijd dat je leert respect te hebben..." siste ze gevaarlijk, neerbuigend waarbij haar ogen glommen van vermaak.

_{Haar woorden waren haar mond uit gerold voordat ze erover nagedacht had of het verstandig was. Ze mocht haar clan niet verraden, ze kon haar clan niet verraden. Wat was haar pijn tegenover de pijn van de hele clan? Zelfs al was de clan rot van binnen.. Waren Tallstar en Acorndust verschrikkelijke leiders. Nee, die giftige gedachten mocht ze nu niet binnen laten sluipen, en ze mocht niet opgeven. Ze was niet zoals haar moeder, ze zou niet omrollen met haar keel omhoog. Nee, Snowynight was niet om gaan rollen, Cobra had haar vermoord. Met hoe meer pijn er binnen kwam, hoe chaotischer Sunvoice's gedachten werden. "Shadowclan is sterk," siste ze zwakjes, waarna haar nagels zich in haar schouders boorden. "Nee! Blijf met je vieze poten van me af!" schreeuwde Sunvoice, waarbij haar stem oversloeg naar een gil. Ze haalde uit met haar voorpoten en probeerde zich los te worstelen, waarbij haar nagels hulpeloos over de houten vloer schraapten in de richting van de gesloten deur. Ze wilde niet zwak zijn, ze was een trotse Shadowclan warrior, maar wat wilde ze graag dat die zwarte vlekken van bewusteloosheid haar zouden komen halen.}

Met een neerbuigende blik in haar ogen keek Zahida naar het hoopje ShadowClan dat maar bleef volhouden dat haar clan oh zo geweldig was. Gelukkig had Thora er genoeg van en zouden ze weer verder gaan met het leuke deel. Mevrouw de rat was het daar niet helemaal mee eens maar dat kon Zahida uiteraard niks boeien. Ze kreeg die blik op haar geworpen dat ze mocht doen wat ze wilde, en oh wat had ze daar zin in. Met een zachte grinnik liep ze richting het ratje toe. Ze duwde haar nagels met geluk de zij in van de ander en beet hard in de ander staart. Thora klauwde zelf in de schouders van Sunvoice. Breek, breek, breek ~
- Whoops sorry was dit vergeten! :c

Het voelde geweldig hoe haar nagels de huid doorboorde van Sunvoice's schouderbladen. "Je bent hier al een poosje, lang genoeg voor Shadowclan om hier geweest te zijn om jou te redden," sprak ze. "Maar ze zijn er niet." Ondanks het tegenwerken van Sunvoice lukte het Thora haar tegen de grond te houden en haar nagels diep in haar schouders te houden. Ze trok één poot naar achteren, wat er voor zou zorgen dat er huid zou scheuren en er bloed zou vloeien. "Ze komen je niet redden," herhaalde ze. Zahida was ook begonnen met het martelen. "Het wordt tijd dat ze gaat slapen," sprak ze tegen Zahida. Oftewel; ze moest weer buiten bewustzijn raken. "En niemand die je komt redden van je o zo geweldige Clan," sprak ze nu neerbuigend tegen de Shadowclan poes.

_{Hoe hard ze ook schreeuwde, hoe hard ze ook huilde, niemand zou komen om haar te rennen. Niet nu in ieder geval. Zouden ze haar al aan het zoeken zijn? Zouden ze een plan aan het opzetten zijn? Ze moesten haar toch wel komen redden? Of hadden de Bloodclanners gelijk en stond ze er daadwerkelijk alleen voor..? Ze gilde het uit toen de tanden van de bruine poes zich in haar staart boorden, oude wonden open rijtend en nieuwe wonden veroorzakend. Rode en zwarte vlekken dansten voor haar ogen alsof ze in een balzaal waren. De stem van de flame point poes wist zich nog vaag in haar onderbewustzijn te priemen. Ze komen je niet rennen. Niemand komt je rennen van je oh zo geweldige clan. En met die woorden nagalmend in haar kop, gaf Sunvoice toe aan de zoete, pijnloze duisternis die haar omhulde. Ze zou gaan slapen.}

Het voelde helemaal niet verkeerd voor Zahida om dit te doen. Dit was haar leven; zo was ze opgegroeid, zo hadden haar ouders het haar geleerd, zo had haar mentor het haar geleerd, en nu leerde zij het aan haar dochter. Dit was de manier van leven. Wie wilde overleven moest sterk zijn. En het ging niet alleen om overleven, het ging ook om leven. Want wie alle macht had, kon doen wat tie wil. Zo kon zij een ShadowClan ratje in elkaar stompen zonder dat iemand er wat van zei, en het voelde euforisch. Thora merkte op dat de ander kon gaan slapen en Zahida knikte, waarna ze haar klauwen uit het ratje verwijderden en met vol gewicht op de strot begon te duwen. Tijd om te slapen, dikzak.