Camouflage {Open}

De kitten opende haar ogen. De blauwheid uit haar ogen was verdwenen en had plaatst gemaakt voor een heldere, goudbruine kleur. Ze liet een diepe geeuw ontsnappen uit haar bekje en staarde om zich heen. Haar pleegmoeder was al weg, misschien mee op patrouille of iets anders aan het doen. Het maakte niet veel uit, zo afhankelijk was Fawnkit nu ook niet meer. De bruine kitten was namelijk al begonnen met het eten van vastvoer. Ze wilde spelen, maar vroeg zich af of er wel kittens waren die met haar wilde spelen. Fawnkit kroop uit haar nest en rekte haar kleine pootjes uit. Ze ging zitten en bleef om zich heen kijken, wachtend op haar kans om zich te mengen met de andere kittens. Dit was wie zij was, afwachtend en stil, onzichtbaar.

OPEN

Routpaw schudde haar dunne vachtje eens goed, maar het verwarmde haar amper. Brr, Leafbare had stilletjes zijn intreden gedaan en had geleidelijk het gebied van alle clans in haar greep gekregen. Hoewel heldere Leafbare dagen prachtig konden zijn, met bevroren dauw en het oranje licht van een zwakke zon, bracht het seizoen ook vele narigheden met zich mee. Zoals ziektes bijvoorbeeld, die meestal mee werden gebracht door de kou. Daarom ook dat Routpaw richting de nursery trippelde, zodat ze kort kon checken of de temperatuur nog goed was en er geen zieke kittens te vinden waren. Kort maakte ze een praatje met een van de queens, die haar vertelde dat zo ver alles in orde was. Routpaw bedankte haar, maar zocht naar een excuus om nog even te blijven hangen. De sfeer van de nursery was haar altijd vreemd verwelkomend geweest, wat het misschien nog wel triester maakte dat zij hier nooit meer zou liggen. De poes vond haar excuus in de vorm van een bruine kitten die wat afwezig aan de kant zat. "Oh! Hey Fawnkit,"miauwde ze warm, waarna ze op een veilige afstand ging zitten. Veel kittens vonden haar maar vreemd omdat ze zo naar kruiden rook. "Is alles goed met je?"

Geen van de andere kittens leken haar op te merken. Waarom eigenlijk? Fawnkit wist het niet, was zich er niet van bewust en voelde zich er alleen maar wat droevig door. Ze liet haar kleine, bruine oortjes wat zakken en bleef naar de anderen staren, tot ze werd begroet door iemand anders. Fawnkit keek op naar Routpaw, de medicine cat apprentice. Meteen werd ze enthousiast en sprong ze op, blij met de aandacht die op haar afkwam. "Routpaw!" Piepte ze enthousiast, terwijl zijzelf al dichterbij kwam. "Ja hoor!" Beantwoordde ze de vraag van Routpaw, vervolgens keek ze vragend naar de medicine cat apprentice en draaide ze nerveus een oortje opzij. "Ik ben toch niet ziek?" Vroeg ze vervolgens, want waarom zou de medicine cat apprentice haar anders benaderen? Ze had mee gekregen dat veel kittens en ook volwassen katten ziek werden in leafbare. Ze meende dat dit te maken had met weinig eten en de kou.

Amberstorm lag met haar kop op haar poten en haar ogen toe in haar nest - maar ze sliep niet. Haar oortjes lagen in haar nek maar ze hoorde wel degelijk wat er om haar heen gebeurde. Haar houding was op het eerste zicht ontspannen - maar wie haar beter kende wist dat het eerder lusteloos was. Ze voelde zich moe, en ondanks de kou die buiten raasde gloeide ze enorm. De queen opende één van haar oogjes heel lichtjes toen ze de stem van de medicine cat hoorde maar gaf verder niet echt reactie. De poes had haar mond lichtjes geopend om te kunnen ademen sinds haar neus verstopt zat, waardoor ze een droge mond had en waarschijnlijk toch maar met veel moeite deftig zou kunnen spreken.

Hoewel ze haar afstand eerder had bewaard bleek dat niet nodig te zijn. De bruine kitten dartelde enthousiast op haar af wat Routpaw haar oortjes vrolijk overeind liet schieten. Vroeger had ze nooit zo goed met kittens om kunnen gaan en hoewel ze nog altijd wat onhandig was, had ze na al die bevallingen en zieke kittens toch wel het een en ander geleerd. "Routpaw!" klonk er enthousiast en Routpaw trok haar ogen samen in een brede glimlach. "Fawnkit!" deed ze de ander al even enthousiast na. "Ja hoor!"antwoordde deze op haar vraag, al leek ze daarna wat nerveus te worden. Routpaw keek haar vragend aan, had ze alsnog iets verkeerds gedaan? "Ik ben toch niet ziek?" Oh, daarom. Routpaw gniffelde zachtjes en schudde haar kop. "Nee hoor, ik kom alleen even checken, en je ziet er piekfijn in orde uit!" toen werd haar aandacht echter getrokken door een geluid dat ze niet helemaal kon plaatsen. De poes hief haar kop op en keek de den rond, totdat ze erachter kwam dat het het luidde ademen van Amberstorm was. Een bezorgde blik kwam in haar ogen toen ze opmerkte dat de bruine queen er niet al te best uit zag. Kort keek ze Fawnkit weer aan. "Hey Fawnkit, weet jij of alles oké is met Amberstorm?"

Vreugde ging door haar lijfje heen bij de aandacht die ze kreeg en het enthousiasme die ze kon ontvangen. Routpaw was dus ook blij om haar te zien! Toch voelde ze zich even bang worden. Maar waarom was Routpaw dan hier? Was ze ziek? De Medicine Cat Apprentice stelde haar gelukkig al snel gerust. "Dus Leafbare gaat mij niet ziek maken?" Vroeg ze voor alle zekerheid. Fawnkit pikte veel op en hoorde dus ook veel katten praten over het gevaarlijke, koude seizoen, waarin prooi schaars was en ziekten de overhand namen. Helaas klonk er toen van achter haar een zwaar ge-adem, waarop Routpaw aan haar vroeg of alles oké was met Amberstorm. Waarom vroeg Routpaw dat aan haar? Zij was geen Medicine Cat Apprentice! Toch nam ze de vraag van de poes wel serieus. "Haar neus zit helemaal onder het snot!" Merkte ze dan ook op, er lag iets te veel trots en enthousiasme in haar stem omdat ze dat had opgemerkt. "Ze wordt toch wel beter?" Vroeg ze vervolgens voorzichtig en bezorgd, ze wiebelde met haar oortjes en kwam voorzichtig dichterbij Amberstorm.