Broccoli

Met een zwaar geïrriteerd uitdrukking op zijn gezicht liep de bruine tom de nursery binnen. Vandaag was het weer eens ruk dag geweest zoals negen van de tien keer maar hij begon er wel aan te wennen dat zijn hele leven klote was. Waarschijnlijk was dat ook de reden waarom hij vierentwintig zeven chagrijnig was. Het verklaarde wel veel eigenlijk als je naar zijn geschiedenis en huidige stand van zijn leven keek. Alles ging mis en niks en niemand leek om hem te geven dus waarom zou hij dan om de andere geven? Van zijn apart mocht iedereen van hem langzaam wegrotten, dan konden ze meteen voelen hoe hij zich altijd voelde gedurende de hele dag. Maargoed, shit happens en daar moest hij maar mee dealen. Een duidelijke zware zucht ontsnapte uit de bek van de al wat oudere tom terwijl hij zijn bruine ogen door de warme den heen liet glijden. Hij was opzoek naar zijn kleindochtertje Fawnkit maar eerlijk gezegd verdoende hij liever zijn tijd met andere dingen dan babysitten op de kitten. Daar lag de rat dan. Het ding dat zijn dochter gebaard had en nog ook wel haar eigen leven daarvoor had moeten opofferen. Het bruine kittentje was in zijn ogen de reden waarom zijn enige dochter dood was en dat zou hij ook nooit vergeten. Met moeizame half tegenwerkende stappen omdat hij eigenlijk totaal geen zin in hier had liep hij op de jonge kitten af en liet zich met een zucht in de nest vallen. Stof dat hij opgevangen had in zijn vacht door het jagen stoof op. Ugh. Nu moest hij zich ook nog wassen, wat een verschrikkelijke dag weer.

- Fawnkit

Fawnkit lag opgekruld naast haar pleegmoeder, maar werd wakker toen ze haar lichaam voelde bewegen. Haar goudbruine oogjes opende ze zich en ze zag hoe haar pleegmoeder de nursery verliet. Fawnkit geeuwde en rekte haar pluizge, bolle lijfje uit. Ze kwam een beetje overeind en begon aan wat loszittend mos van haar nest te trekken met haar pootjes. De zon die buiten bleek te schijnen werd afgeschermd toen een groot gestalte in de opening van de nursery verscheen. Fawnkit keek op en herkende direct haar opa. Ze wiebelde een beetje nerveus met haar oortjes, maar werd toch blij bij het zien van haar, tot zo ver zij wist, enige familie lid. De kater zei niks tegen haar, maar plofte naast haar in het nest, waarbij stof uit zijn vacht opstoof. Dat stof trok haar neusje binnen, waardoor de vier moons jonge kitten nieste. "Hallo opa Horsescoff!" Piepte ze daarna enthousiast en keek naar de grote kater. Ze keek hem nieuwsgierig aan en wist verder niet zo goed wat voor houding ze aan moest nemen. Dat had ze altijd bij hem.

Als er iemand nou altijd wel enthousiast was met zijn aanwezigheid was dan was het dat kleine bruine kit wel. Iets wat hij nooit echt begreep want lief was hij nou niet voor der. Eigenlijk was het best triest dat enkel zijn kleinkind hem 'leuk' vond, hij had liever iemand anders die eens blij zou zijn met hem in plaats van een irritant kind dat letterlijk wel overal blij mee kon zijn. Een zucht verliet dus nogmaals zijn bek. Hij moest niet zo haatte op Fawnkit maar hij kon er gewoon niks aan doen. Hij haatte iedereen wel maar als hij in haar bruin gouden kitten oogjes keek moest hij denken aan zijn dode dochter en daardoor haatte hij de bruin she-catje nog meer dan wie dan ook. De reden waarom hij dan toch met de kit opschoot was maar voor één reden en dat was omdat hij zijn dochter beloofd had om voor haar uit te kijken, maar blij was hij er niet mee dat hij deze verantwoordelijk op zich moest nemen. Fawnkit moest niezen door de stof dat opgerezen had uit zijn vacht en met een trek van zijn oor keek hij haar aan. Starclan, nu was hij niet alleen vies door de zand van het jagen en lak van zelfzorg enzovoort maar ook door haar snot. Horsescoff keek nogmaals rond, de ander niet eens teruggroetend. Zijn dagelijkse bekende norse blik viel op een paar los geplukte mos stukken en meteen keek hij weer naar Fawnkit. Hij had een ontiegelijke hekel aan troep. "Fawnkit wat heb ik je nou verdomme geleerd, clean up your shit!'' Sprak hij met een barse stem. Ugh. Waarom kon de kitten ook nooit eens naar hem luisteren?

Nee, hij was niet blij om haar te zien. Wat deed ze dan verkeerd? Fawnkit draaide haar oren een beetje naar achteren en keek met grote ogen naar de kater. Ze kreeg alleen maar boze blikken van hem, een blik die nog bozer werd toen ze nieste door de stof die haar neusje vulde. Toen begon de kater boos tegen haar te spreken. "S-sorry," stamelde ze ongemakkelijk. "Ik speelde er gewoon mee... andere kittens doen dat ook," probeerde ze zichzelf te verantwoorden. Hoe kon ze er voor zorgen dat haar opa blij werd, hoe kon ze er voor zorgen dat ze iets goeds zou doen. Fawnkit kwam direct in beweging en begon het mos terug te duwen in het nest, zoals ze geleerd had. "Opa? Wil je een verhaaltje vertellen?" Besloot ze toen te vragen. Fawnkit zag hoe andere warriors dan maar wat graag deden voor de andere kittens, dus misschien zou haar opa het ook leuk vinden om wat te vertellen aan haar.

Na zijn niet al te blije uitspraak begon Fawnkit snel met het opruimen van de troep die ze achtergelaten had, ondertussen een verontschuldig uit stamelend. Natuurlijk, altijd die neppe smoesjes, als ze gewoon de rotzooi meteen opgeruimd had dan was er niks aan de poot geweest maar ze had het dus niet gedaan en daar reageerde de oudere tom op met een strenge manier. Word ze hard van dacht hij in zijn kop. Zo had ook zijn moeder hem opgevoed en zo zou hij het ook doen. "Opa? Wil je een verhaaltje vertellen?" Vroeg het bruine kittentje. Horsescoff legde zijn oren in zijn nek en onderdrukte een zucht. Weet je wat, hij zal het maar is een keer doen. Misschien zou ze dan hem eens een keer met rust laten. "Prima." Hij krabde nadenkend achter zijn oor maar kwam totaal niet op een verhaaltje, dit was aardig moeilijk voor iemand zoals hem. "Wat voorn verhaaltje moet je horen dan?'' Besloot hij dan maar te vragen.

Oké, volgens mij was het nu goed. Horsescoff klaagde niet meer over de rommel die ze gemaakt had, dus moest het wel goed zijn. Fawnkit haalde lichtjes opgelucht adem en ging liggen, waarbij ze haar bruine staartje langs haar lijf heen sloeg. Vervolgens vroeg ze of haar opa haar een verhaaltje wilde vertellen. Ze glimlachte enthousiast toen hij zei dit te willen doen, waarna hij de vraag stelde wat voor een verhaaltje ze wilde horen. Fawnkit dacht eventjes na, "uhm," klonk er zachtjes uit haar bekje. "Een spannend verhaaltje," besloot ze met een glimlach. Ja, ze wilde wel een spannend verhaaltje, dat wilde de andere kittens ook altijd, dus dat moest wel leuk zijn. Ze keek met een afwachtende, nieuwsgierige blik naar de grote kater, benieuwd naar wat hij zou gaan vertellen. Haar opa had haar nog nooit een verhaaltje verteld, tenzij je de regels, normen en waarden, de Warrior Code en andere lessen meetelde als verhaaltjes.

Een spannend verhaaltje.. oke dat moest hem wel lukken, hij was misschien een aardige mislukkeling en kon zelf een nest verschonen verpesten maar een verhaaltje kon zo moeilijk nog niet zijn. Nadenkend wreef hij veder over zijn kop tot hij uiteindelijk een spannend verhaaltje bedacht had. "Oke luister goed." Hij had geen zin om zijn verhaal twintig keer moeten te herhalen dus Fawn moest goed opletten. "Herinner je je nog dat ik je verteld heb over de vier clans? Nu is er nog een groep katten die hier in de buurt leven, ze noemen zichzelf de Bloodclan en ik heb ook wel eens gehoord dat ze de naam 'Elite' dragen. Ze vallen niet binnen de Warrior code en dus woorden ze niet gezien als een echte clan met Warriors zoals ons. Ze geloven ook niet in Starclan en denken dat alles opgelost kan worden met moord" Hij sprak het laatste woord op een wat angstaanjagende toon uit. "Bloodclanners drinken bloed van hun vijanden en dode andere katten voor plezier. Kittens zijn, wat erg bekend is, hun lieveling's snackje. Er zijn vaak invallen geweest van deze maniakken en dat ze kitten stolen om ze daarna allemaal op te peuzelen!" De tom opende zijn bek vol tanden en deed net alsof hij Fawnkit wou gaan opeten zoals een zogenaamde Bloodclan kat.

Fawnkit moest haar best doen nog een niesje te onderdrukken, Horsescoff had inderdaad een hoop stof met zich mee gebracht. Aangezien hij haar een verhaaltje ging vertellen en Fawnkit hem niet weer boos wilde maken deed ze hard haar best het niesje tegen te gaan. Hij begon te vertellen. Fawnkit knikte toen hij haar opdroeg goed te luisteren. Ze knikte toen hij haar vroeg of ze zich de vier clans herinnerde, uiteraard. "Een vijfde Clan?" murmelde ze zachtjes, vragend. Hierop kreeg ze al snel haar antwoord. Ze haalde geschrokken adem toen haar opa vertelde dat zij alles oploste met moord. Oké, Fawnkit wilde een spannend verhaal, geen eng verhaal. Fawnkit kromp ineen naarmate Horsescoff verder sprak. Horsescoff opende haar bek en wilde haar opeten. Fawnkit strompelde naar achteren en rolde zo het nest uit. "Nee!" Piepte ze bang en sloeg haar kleine oortjes in haar nek. Ze keek hem met grote ogen aan. "Dit is eng," piepte ze vervolgens bang en ietwat klagend. Ze wilde geen eng verhaal, maar een spannend verhaal, maar ze wilde ook niet haar opa boos maken door te gaan klagen over zijn verhaal. Ze rilde en probeerde zichzelf een beetje te herpakken. "Maar hier ben ik veilig, toch? En, en... Windclan Warriors beschermen onze grenzen goed... toch?" Ze hoopte op woorden die haar gerust zouden stellen. Oceanstar liet weten dat Windclan sterk was, dus daar vertrouwde Fawnkit op.

Horsescoff deed alsof hij de kleine kit wou opeten maar de bruine Fawn leek dit echter eng te vinden. Kittens ook, nooit eens dankbaar. Maar aan de andere kant ook weer mooi voor hem want dan zou ze volgende keer  wel twee keer nadenken voor weer een stom verhaaltje wou horen. Hah, done with that. "Maar hier ben ik veilig, toch? En, en... Windclan Warriors beschermen onze grenzen goed... toch?" Horsescoff wou zijn mond openen en nee zeggen wantja hij kon niet beloven dat ze veilig was, er kon altijd wat mis gaan maar ondanks dat hij nogal te 'eerlijk' kon zijn tegen iedereen wou hij ook geen lastige kitten s'nachts hebben die hem zou wakker hield door haar constante nachtmerries. "Sure" Sprak hij dan ook maar. Als Oceanstar misschien eens wat minder vriendjes werd met de andere clans zodat er niet steeds verdwaalde Shadowclanners zoals laatst in het kamp ronddwalen, dan kon hij zijn antwoord ook zeggen zonder te liegen.

Haar korte, gladde vacht stond nu ietwat overeind en prikkelde ongemakkelijk door de angst die ze daarnet had gevoeld. Ze staarde met grote, heldere bruine ogen naar haar grootvader en vroeg vervolgens voor alle zekerheid of ze hier veilig waren, in het Windclan kamp. Gelukkig bevestigde hij haar hoop, waarop Fawnkit opgelucht adem haalde. Ze durfde nu echter niet weer bij Horsescoff in het nest te klimmen, dus bleef ze daar wat angstig buiten zitten, terwijl ze ongemakkelijk om zich heen keek, opzoek naar iets om te doen, om van dit gevoel af te komen. "W-wil je me anders een verhaaltje over... m-mama vertellen?" Vroeg ze vervolgens, voorzichtig, hopend dat ze hiermee een goede keuze had gemaakt. Horsescoff had enorm veel van haar moeder gehouden, dus dat zou wel goed zitten, toch?

Zo, hij was klaar met het verhaaltje en nu kon hij aan zijn welverdiende dutje beginnen. De tom legde zijn kop op zijn uitgestrekte poten neer en sloot zijn ogen. Nog geen seconde dat hij zijn oogleden dicht had klonk het kitten stemmetje van Fawn weer. Horsescoff bromde een diepe zucht uit en opende zijn ogen weer die hij op de bruine she-cat richtte. Duidelijk weinig geduld hebbend voor de kitten. Ze vroeg als hij anders een verhaaltje kon vertellen, misschien wel over haar moeder en meteen stokte zijn adem in luchtpijp. De tom sperde zijn ogen en staarde met een lege blik voor zich uit voor een paar goeie minuten. Alles flitsen weer voor zijn ogen. Hoe zijn kleine Honey geboren werd tot hij einde dat ze stierf door de bevalling. Zijn hart leek te stoppen met kloppen en verdriet maar ook woede borrelde op in zijn lijf. De flashback stopte weer en de bruine oudere warrior knipperde met zijn ogen die kurkdroog waren van het gestaar. Huh? Wat was er gebeurd? De tom knipperde nogmaals met zijn bruine ogen. Alles was zo wazig en leeg nu in zijn hoofd hij vergat zelfs dat Fawnkit nu naast hem zat.

Er gebeurde iets vreemds. Fawnkit snapte het niet. De enige reactie de ze even kreeg waren opengesperde ogen van haar grootvader, gevolgd door een lege blik die dwars door haar heen leek te kijken. Ongemakkelijk schuifelde Fawnkit op haar pootjes en langzaam kwam ze dichter naar haar grootvader toe. Horsescoff leek helemaal van de wereld te zijn en Fawnkit snapte het niet. Was dit een spelletje? Of was hij weer boos? Deze reactie kon ze niet plaatsen en Fawnkit wilde eigenlijk gewoon een verhaaltje over haar moeder. Ze kende haar moeder niet, dus moest ze het met verhaaltjes doen. Haar opa wilde toch wel gewoon over zijn dochter praten? Ze klom weer in het nest en klauterde vervolgens op het grote lijf van de stoffige kater, waardoor ze weer zachtjes nieste. Vervolgens zwaaide ze een kort bruin pootje langs de ogen van de oudere kater. "Horsescoff?" Piepte ze vragend en wachtte af op zijn reactie.

Horsescoff moest zijn best doen om weer te herinneren waarmee hij zonet mee bezig geweest was. Hij keek dus langzaam om zich heen. Hij was in de Nursury. Dat was wel duidelijk toen hij de melkgeur weer in zijn neus rook en een nestje met nieuwgeboren kittens veder op zag liggen. Maar wat deed hij hier? Hij hoorde niet in de Warriors den?? De senior warrior wou zich net uit het nest hijsen toen ineens een bruine pootje voor zijn ogen heen en weer zwaaide. Alles schoot weer door zijn brein. Oh shit ja, hij was bij Fawnkit! De tom schudde zijn kop uit en pakte toen voorzichtig de bruine she-cat bij haar nekvel om haar van hem af te halen. Hij plaatste de jonge kitten tussen zijn poten en murmelde. “Sorry Fawnkit, ik was even in gedachten verzonken.” Sprak hij alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Fawnkit hing even zwak toen ze bij haar nekvel werd gepakt en van Horsescoff's rug werd getild en zo tussen de poten van haar opa werd gelegd. Even was ze in de war. Legde haar grootvader haar nu liefkozend tussen zijn poten neer? Dat was iets wat bijna niet gebeurde, vrijwel nooit. Haar grootvader was geen knuffel kat. Toch vond de bruine kitten dit ontzettend fijn en vergat de de shock van het enge verhalen die een paar momenten geleden nog aan haar verteld was door deze kater. Ze legde haar kop op de poot van haar grootvader en begon luid te spinnen, genietend van de warmte die van haar opa afkwam en de vertrouwde, muffe lucht die haar neusgaatjes vulde. Ze sloot haar ogen en dommelde langzaam weg in een diepe slaap. Ze hoorde nog net de verontschuldiging die van Horsescoff afkwam, maar haar enige reactie was een stuiptrekje van haar pootjes toen ze langzaam wegzonk in een diepe slaap.

Horsescoff keek hoe het bolletje die hij tussen zijn poten gelegd had zich opkrulde. Normaal gesproken had hij dit niet gedaan maar hij was zelf zo van slag af dat hij maar amper wist wat hij eigenlijk deed. In ieder geval vroeg Fawnkit niet door om een verhaaltje te vertellen over haar moeder waarop hij een korte maar opgelucht zuchtje uitblies. Niet dat hij nu in de verdediging schoot maar hij kon het gewoon niet. De tom kon gewoon niet het verdriet onder ogen zien. Niet nog een keer. Hij had al genoeg nare dingen om over te piekeren en het liefst hield hij zijn dode dochter daarbuiten. De kitten was ondertussen in slaap gevallen en snorde luid. De oudere tom legde zijn kop neer en keek voor in tijdje in zijn ooghoek hoe Fawnkit aan het slapen was. Zijn oogleden werden zelf zwaar en zonder moeite gaf hij zich over aan de slaap en sukkelde zelfs zo in dromenland met zijn kleindochter die warm bij hem lag.

Fawnkit begon al diep weg te zinken in dromenland, maar schokte nog even wakker toen ze de warme kop van haar opa naast haar voelde. Even vlogen haar oogjes open. Verbazing gecombineerd met tevredenheid vulde haar lijfje, waardoor ze iets heftiger begon te spinnen. Opnieuw sloot ze haar bruine oogjes en ditmaal werd ze helemaal weg getrokken naar dromenland. Hier, in dromenland was ze in een andere wereld waar ze een vader en moeder had; haar eigen verbeeldingen van haar ouders. Ze had geen flauw idee hoe ze er uit zouden zien, maar ze geloofde graag dat ze een evenbeeld was van haar moeder en dat haar vader een grote, donkere kater was geweest. Maar wie weet was dat anders. Ze wist het niet en zolang niemand het haar zou vertellen, zou ze het ook nooit te weten komen. Haar lijfje lag slap en ontspannen tussen de voorpoten van haar opa en haar ademhaling was rustig en gelijk. Dit was fijn, dit was goed.

- Topic uit.